————————————————————

“දූ… චූටි දූ…කොහෙද ඉන්නේ ඔයා?

“..ඇයි අම්මේ?” නිකිණි අම්මා ලගට දුවගෙන ආවා.

“මේ නූල් බෝලේ ඇද යටට වැටුනා දූ..අරන් දෙන්නකො.”

“ඔයා ගන්නකො අම්මේ.. මන් සෙල්ලම් කර කර හිටියේ..”

“අනේ මැණික මට ගන්න අමාරුයිනේ.. ඔයාගෙ චූටි නංගියා බන්ඩියේ නේ අම්මගේ..”

“හ්ම්.. හැම එකකටම ඕක තමා කියන්නේ..” නිකිණි අමනාපෙන් කියමින් නූල් බෝලය නිලූ අතට දුන්නා.

“ඒම කියන්න එපා දූ..ඔයාට සෙල්ලම් කරන්නනේ නංගි ගේන්නේ..”

“දැන් ඔය නංගි ආව ගමන් මාත් එක්ක සෙල්ලම් කරන් නෑනෙ අම්මා. ඔයා කිව්වනේ ලොකු වෙනකන් ඉන්න ඕනි කියලා එදා?”

“ඔව්..එයා ඉක්මනටම ලොකු වෙයි..”

“හ්ම්.. ” ඇය ගස්සාගෙන සාලයට දිව ගියේ ඇගේ කෙටි වූ කකුල නිසා පැත්තකට ඇලවෙමින්.

නිකිණි කියන්නේ අවුරුදු දහයක් උන චූටි දුවෙක්. එයා පාසලේ කොන්සට් දවස්වල පුහුණුවීමකට යද්දී උන ඇක්සිඩන්ට් එකක් නිසා දකුණු කකුලේ බල නහරයට ඩැමේජ් එකක් වුනා. කකුල අඟලකින් විතර කෙටි වෙලා තමා සනීප උනේ.පෙර මතකය නැති වෙලා වර්ධනයත් බාල උනේ ස්නායු වලට උන හානිය නිසා.නිකිණි ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් පස්සේ ඉස්කෝලෙට යන දෙවනි දවස මේ.

උදේම නැගිටලා ලෑස්ති වෙලා නුවන්ගේ අතේ එල්ලිලා පාරේ දකින දකින හැමදේම දිහා බල බල කල්පනා කර කර ආව නිකිණි ස්කෝලේ ගේට්ටුව දැක්ක ගමන් අඬන්න පටන් ගත්තා..

“අනේ තාත්ති මට මේ ස්කෝලේ යන්න බෑ..”

“ඇයි දූ..?”

“බෑ බෑ යන්න බෑ..”

“අනේ පැටියා.. ඇයි.. අනේ..”

“මට බෑ තාත්ති බෑ..”

“හ්ම්..හරි මන් එන්නම් පන්තියටම..”

“අනේ බෑ..මට ගෙදර යන්න ඕනී.. අම්මා ඕනී.. ” ඇය දිගටම ඇඬුවා..

නුවන් ඇයව බලෙන්මෙන් පාසලේ විශේෂ අධ්‍යාපන ඒකකය වෙත එක්කන් ගිහින් පන්ති කාමරෙන් ඉඳගස්සලා ආවා..දුවගේ දුර්වල මනස නිසා එයා බය වෙලා කියලයි නුවන් හිතුවේ.නිකිණි ඩෙස් එකේ ඔලුව ගහන් ඇඬුවා.ටීච ඇවිත් රවට්ටගෙන එයාව පන්තියේ වැඩ වලට යොමු කරා..

දවස් කීපයක්ම එහෙම කරපු නුවන් ඊලග දවසෙ ඉදන් ගේට් එක ලඟින් ආපහු හැරිලා වැඩට යන්න පටන් ගත්තා.

නිකිණි ඒ හැමදාම තාත්තාගෙ අතෙන් මිදිලා ගේට් එකෙන් ඇතුලට ආවේ යන්න බෑ කියකියා අඬ අඬ..ඒ එයාට ස්කෝලේ අනික් පන්ති වල ළමයි විහිළු කරපු නිසා..නිකිණි ඇඬුවත් කාටවත් කීවේ නෑ අඬන්න හේතුව..

එයාට එහා පන්තියේ ඉන්නේ හය වසර ළමයි.ගුරුවරු එපා කීවත් හොරෙන් හොරෙන් ඇවිත් නිකිණිව අඩවලා සද්ද නොකර හොඳ ළමයි වගේ ඉන්න නම් පොඩි උන් දක්ශයි..

“ආ කොරී.. ඔයා මොකද අනේ කොර ගහන්නේ..”

“එයත් එක්ක කතා කරන්න එපා හිරුනි ..එයා කොරයිනේ..”

“අපෝ ඔව් පාරි අපිටත් කොර බෝ වෙයි..”

“සාවින්දි අපේ ලඟින් නම් යන්න දෙන්න එපා අද එයාට..”

ඔය වගේ එහා පන්තියේ ළමයි කියන දේවල් නිකිණිගේ පුන්චි මනසට අදත් ගොඩක් ලොකු වේදනාවක් දුන්නා..

“ඒයි කොරිච්චී.. හු හූ..අල්ලයි අපිව..හූ හූ..”

“කොර කෙල්ල.. කොරවක්කී.. හූ හූ..”

කොලු පැටව් ඇගේ කොන්ඩෙණ් ඇද ඇද කෑ ගැසුවා.. චූටි නිකිණි අඬාගෙන පන්තියේ ටීච ගාවට ගියත් ටීච නම් එයාව වැඩිය ගනන් ගත්තේ නෑ. ඒ ඇයි කියන්න එයා දැනන් හිටියේ නෑ..හැබෙයි අද එයාලගෙ පන්ති බාර ටීච ඇවිත් නැති නිසා වෙන ටීච කෙනෙක් හිටියෙ.

නිකිණි වගේ ළමයි දහයක් විතර ඒ පන්තියේ හිටියා.. ඒ හැම කෙනාටම යාලුවෙක් කියලා කෙනෙක් නෑ ඒ පන්තියේ..

ගොඩක් ළමයින්ගේ උසුළු විසිළු වලට විටින් විට මේ ළමයි ලක් උනා. ගුරුවරු ඉන්න වෙලාවට විතරයි එයාලට නිදහසක් ලැබුනේ ලොකු ළමයිගෙන්.. හොරෙන් හරි මේ පුන්චි එවුන් අවුස්සන්න ළමයි ඇවිත් ගියා මේ පන්තියට..

පීඩාවට පත් උන නිකිණි හැම කෙනාටම දැක්වූයේ වෛර සිතක්. එයාගෙ පන්තියේ අනික් ළමයින් වගේ හැමදේටම නිකිණිත් ඇඩුවා.

අඬලා අඬලා ඉවර වුනාම නිකිණි තනියම මුල්ලකට වෙලා සෙල්ලම් කරේ ආයුකී කියලා නම දාගත්ත රෙදි බෝනික්කෙක් එක්ක.. ඒ බෝනික්කා ගොඩක් පොඩී.. ස්කෝලේ උගන්වද්දීත් එයා බෝනික්කා අරන් සෙල්ලම් කරා සමහර වෙලාවට.. එයාට කවුරුවත් බැන්නෙත් නෑ.නිකිණි ස්කෝලේ ඇරිලා අදත් ගෙදර ආවේ අම්මත් එක්ක.. ඒ ඇවිත් එයා අයුකී එක්ක සෙල්ලම් කරන්න පටන්ගත්තා විතරයි..

“චූටි දූ ..අනේ එන්නකො බබා ටිකක්..”

“හ්ම්..ඕන් අදත් කෑ ගහනවා මට වද දෙන්න.” නිකිණි එහෙම හිත හිත අම්මා ලගට ගියා.

“සුදු දූ හොද පැටියා වගේ අම්මිගේ කාමරේ තියන නංගිගෙ රෙදි ටික ගෙනත් දෙනවාද මට..”

“ඒ මොකටද? එයා ඒවා ඇන්ද ය ”

“නංගිගෙ රෙදි හෝදලා මැදලා තමා ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියන්න ඕනී..”

“ආයෙනම් මට වැඩ කියන්න එපා.එයත් ලොකු වුනාම මට විහිළු කරයි.අනික එයා ආවම එයාගෙ වැඩ වලට එයාව ගන්න.”

ඇය හෙමින් මිමිණුවත් නිලූශාට එය ඇහුනා..

“එහෙම වෙන් නෑ දූ..ඒ ඔයාගෙ නංගිනේ.. මන් එයාට දෙන් නෑ ඔයාට මොකවත් කියන්න…”

නිකිණි එයාගෙ අම්මා දිහා හිනා වෙලා බලලා ගිහින් රෙදි ටික ගෙනත් දුන්නා..

යශෝ නිකිණි ගැන ලොකු දුකකින් තමා නිතරම හිටියේ.. ඒත් දූගෙ කකුල වෙනුවෙන් කිසි දෙයක් කරන්න බෑ එයාලට.

කාලය ගෙව්නේ හැමදාමත් ඔය විදියට..නිකිණිගේ අම්මා නිකිණිට ගෙනාවා චූටි නංගියෙක්.. එයාව දැක්ක මුල් දවස් වල නිකිණි හිටියේ ලොකු සතුටකින්.. නංගිගෙ වැඩවලටත් එයා අම්මට උදව් කරේ කිසි පැකිලීමක් නැතිව.

“අම්මේ නංගි ඇයි මෙච්චර චූටි..?”

“එහෙම තමයි දූ.. ගොඩක් ලොකු වෙන්නේ ටික ටිකනේ..”

“නංගි මට වඩා සුදුයි.”

“නෑ දූ තමා සුදුම”

“තාත්තා මන් වගේ ලු.. නංගි අම්මා වගේලු.එහා ගෙදර අක්කා කිව්වා.”

“ඕ ඒක නම් හරි දූ..ඔයා ආදරෙත් තාත්තිට නිසා ඔයා තාත්ති වගේ..”

“අම්මා..”

“ම්..”

“නංගිට කතා කරන්න බැරි එක හොඳයි.”

“අනේ ඇයි දු එහෙම කියනේ..?”

“එතකොට මට ඇද කරන්න බෑ එයාට..”

“එහෙම හිතන්න එපා සුදු දූ..
නංගි ඔයාට ආදරෙයි. අනික නංගි ලොකු වෙනකොට කතා කරාවිනෙ…”

“එයා එහෙම කිව්වද?”

“නෑ නෑ.. අම්මට ඒක දැනෙනවා නේ දූ..”

“හ්ම්..මන් යනවා සෙල්ලම් කරන්න..”

“හා පුතේ පරිස්සමින්.. ඈතට යන්න එපා”

“හා..”

තවත් මාස දහයක් විතර ගෙව්නේ ඔය විදියට.දවසක් නිලූ ඇගේ පොඩි දුව නිදි කරලා කුසියට ගියේ රෑ කෑම උයන්න.. එයා නිකිණිට නුඩ්ලස් හදලා තියලා නුවන්ටයි ඇයටයි කන්න බත් ඉව්වා..

“අම්මේ මේන් තාත්ති ආවෝ..”
එලියේ හිටපු නිකිණි නුවන්ගේ කර මතින් කුසියට ආවා..

“යශෝ චූටි දූ නිදිද..?”

“මේ මන් ඇහැරන් ඉන්නේ තාත්තී..” නිකිණි ඇස් දෙක ටික් බෝල වගේ ලොකු කරලා පෙන්නුවා..