“මේ මන් ඇහැරන් ඉන්නේ තාත්තී..” නිකිණි ඇස් දෙක ටික් බෝල වගේ ලොකු කරලා පෙන්නුවා..
………

“ඕ..හරි හරි..මේ ඉන්නේ ඇහැරලා..හැබෙයි මැනික ඔයා දැන් මගේ ලොකු දූ හොඳ ද…?”
නුවන් නිකිණිගේ ඇස් දෙකම ඉඹලා කිව්වා..

“මොකක්..මට බෑ මන් තමා ගෙදර චූටි දූ..හැමදාම.”

“ම්..හරි එහෙනම්..ඔයා චූටි දූ තමා බබෝ..අපි නංගිට චූටි දෝණි කියමුකො.හරිනෙ”

“හරි තමා.”

නිකිණි කේන්තියෙන් කියලා කාමරේට දිව්වා.නුවන් ගණන් ගත්තේ නෑ වැඩිය ඒ එයාගෙ හැටිනෙ කියලා..

එයා අතපය හෝදන් ඇවිත් යශෝ දීපු තේ එක බිබී හිටියේ.. ටික වෙලාවකින් එයාලගෙ චූටි දෝණි හයියෙන් අඬනවා කුසියට ඇහුනා..දෙන්නම ගිහින් බලද්දී පොඩි කෙල්ලගෙ කකුල දනිසට උඩින් හොදටම රතු වෙලා.යශෝ පුන්චි එකීව අතට අරන් කකුල අතුල්ලලා නලවලා ආපහු නිදි කරේ ලොකු දූට මොනාවත් සැරෙන් කියන්න එපා කියලා නුවන්ට කියනගමන්..

නුවන් හා කියලා නිකිණිට කතා කරා..

“ඇයි..?” ඇය දොරමුල්ලේ හැංගිලාම ඇහුවා.

“මෙහෙ එන්න මැණික..”

“බෑ..”

“එන්නකො ඉතින්..මගෙ දූට මන් ගහන් නෑ නේ.”

ඇය හෙමින් හෙමින් නුවන් ලගට ආවා..

“මෙහෙ එනවා හොර කෙල්ල මගෙ… ඇයි පැටියා නංගිට රිදෙව්වේ… ආ… කියන්නකෝ..?”

“එයා ආව හින්දනේ මගේ නම් එයාට දුන්නේ.”

“නෑ නෑ ඒම නෑ පැටියා.ඔයා තමා මගෙ චූටි දූ.. හැබෙයි ආය නංගිට රිදවන්න එපා. හොඳේ.. එයා තාම මාස අටක විතර චූටි බබෙක්නේ..ගොඩක් පව්..”

“හ්ම්..”

නුවන් නිකිණිව සනසලා එයා එක්ක ටිකක් සෙල්ලම් කරා..

—————————————

කාලය ඔහොම ගෙවෙද්දී නිකිණිට හිතුනා හැම කෙනාම එයාට වඩා ආදරේ නංගිට කියලා.. මොකද නංගි බලන්න එන හැම කෙනාම නංගිට තෑගි ගෙනාවත් එයාට කිසි දෙයක් හම්බුනේ නැති නිසා. එයා තනියෙම ඒ ගැන කල්පනා කරා..

“ම්..හු.. හැමෝම වගේ මට අම්මා තාත්තත් දැන් ආදරේ නෑ නේද ආයුකී.. එයාලා ගොඩක් වඩාගන්නේ නංගිව. හුරතල් කරන්නේ නංගිව..මන් කොර ළමයෙක් නිසා වෙන්න ඇතී…”

නිකිණි එහෙම කීවේ එයාගෙ බෝනික්කට.. එයා නංගිට ඉරිසියා හිතිලා වෛර කරන්න පටන් ගත්තා ටික ටික.. මොකද ඒ චූටි කෙල්ලගෙ මනසට තේරුනේ නෑ නංගි කෙනෙක් ගෙනාවම අලුතින්, ආදරේ කරනවට වඩා එයාව රැක ගන්නයි බලාගන්නයි තමා හැමෝම එයාට ලන් වෙන්නේ කියලා..

නංගි ලස්සනයි.රෝස පාටයි. කකුල් හොදට තියෙනවා..ඒක තමා එයාට ආදරේ හැමෝම ..

ඔහොම හිත හිත නිකිණි පුලුවන් හැම වෙලාවකම එයාගෙ මෙතූ නංගිට කොනිත්තලා හරි රිදෙව්වා..

මුලින් මුලින් හොඳින් කිව්වට නිකිණි කියන දේ අහන් නැති නිසා එයාගෙ දෙමව්පියෝ නිකිණිට සැර කරන්න පටන් ගත්තා..ඒත් ඒකෙන් උනේ නිකිණි තවත් නපුරු උන එක..

ඔය අතරේ තමා නිකිණි යශෝගෙ මහ ගෙදර යන්නේ අවුරුද්දට..එහේ ගියත් නිකිණි තේරුම් ගත්තේ ඒ අයත් නංගි ගැන බලනවා වැඩී කියලා.

“නිකිණී..නංගී එන්නකො අපි කැවුම් ඉල්ලන් කමු අත්තම්මගෙන්….” එහේ හිටපු නිකිණිගෙ පුන්චිගෙ බබා එයාට කතා කරා..

” කැවුම්…!..ශෝක් නේ.. යමු..”

මුල්ලකට වෙලා තනියම හිටපු නිකිණි කැවුම් කන්න ආස නිසා ම සඳුනිත් එක්ක ගියා..එයාලා දෙන්නා කැවුම් කාලා ඉවර උනාම සඳුනි ගියා ගමේ ළමයි එක්ක ඔන්චිලි පදින්න.. නිකිණි ආයෙමත් මුල්ලක..

වත්තේ ඈත ම කොනක උඩටම යන ඔංචිල්ලාව යන්තම් වගේ නිකිණි දැක්කා ජනේලෙකින්..ඒකට ආසා හිතිලා කෙල්ල හෙමින් සීරුවේ ඒ පැත්තට ගියා..

එයා මිදුල කොනකින් පඩිපෙල බැහැලා තැන්න දිගේ ගියා.. ටික දුරක් යද්දී එයාට හම්බුණේ දෙකට බෙදුන පොඩි අඩි පාරවල් දෙකක්..නිකිණිට තේරුනේ නෑ කොයි පාරෙන් යන්න ඕනිද කියලා ඔන්චිල්ලාව ලඟට.එයා හම්බුන හන්දියෙන් දකුණට ගියා..

ටිකක් දුර යද්දී ආයෙමත් දෙකට බෙදුන පාරවල්..නිකිණි ඒකෙදිත් වම් පැත්තටම ගියා..ඒක තිබුනේ ලොකු වත්තකට යන්න..ඔය වත්ත කොනේ තිබුනා පරණ ගෙයක්.. නිකිණි ඔහේ ඇවිදන් ගියේ ඒ ගෙදරට..

එයා යද්දී එහෙ මිදුලේ හිටියා එයාට වඩා අවුරුදු තුනක් හතරක් විතර වැඩිමල් ළමයෙක්..

එයා නිකිණි දිහාට හැරිලා හිනා වෙලා අත වැනුවා..නිකිණි ටිකක් නැවතිලා ඒ දිහා බලන් ඉඳලා හෙමින් හෙමින් කිට්ටු කරා..

කලු දිග ගව්මක් ඇදන් හිටපු එයාගෙ ඇස් දෙක සුදුපාට වැඩිපුර තිබුන චූටි නිල්පාට ඉංගිරියාවක් තිබුන දුඹුරු පාට ක්‍රේල් කොන්ඩයක් තිබුණ ලස්සන කෙල්ලෙක්..
කලු උස හැට් එකකුත් දාලා අත්වාරුවකුත් අරන් අනික් අතින් මල් කඩ කඩ හිටපු ඒ ළමයා නිකිණිට කතා කරා..

“නිකිණී..එන්න මන් ලඟට.. ඔයා එනකන් මන් ගොඩක් කල් බලන් හිටියා.. ඔයා මන් වගේමයි..මේ බලන්න..”

ඇය ඇදන් හිටපු දිග ගවුමේ කොනක් දනිස තෙක් ඔසවා පෙන්නුවා..

“ඕ.. ඔයාගෙ කකුල ඇයි ඇද වෙලානෙ.”

“ඔව් නිකිණී.. ඇද වෙලා.. ”

“ඇයි?”

” ඒ මන් ඉපදුන හැටී..”

“හ්ම්.. එතකොට ඔයාටත් මට වගේ ළමයි විහිළු කරා ද?”

“ඔව්..”

“ඇයි මන් එනකන් බලන් හිටියෙ?”

“ඒක දිග කතාවක්..මන් සෙනේශා.. අපි යමු ගෙට. මන් කියන්නම්”

සෙනේශා ගෙට ගියේ ගල් මුල් වල හැප්පි හැප්පී..

“මොකද ඔයා හැම වෙලෙම වැටෙන්න හදන්නේ හැප්පිලා..”

“මගේ ඇස් හරියට පේන්නෙත් නෑ නිකිණි..”

“මොකක්..?”

“ඔව්…”

නිකිණිව ගෙට එක්කන් ගිහින් සෙනේශා දොර ලොක් කරා..නිකිණිට ඒ පාර නම් බය හිතුනා..

“ඇයි ඔයා දොර වැහුවෙ..?

“නිකන්.. නිකිණි මන් ඔයාගෙම අක්කා කියලා හිතන්න..කොහොමත් අපේ ඇගේ දිව්වේ එකම ලේ නෙ.”

සෙනේශා කියන දේ නිකිණිට තේරුනේ නෑ..

“කෝ ඔයාගෙ අම්මා?..”

“අම්මා ඉන්නවා.. මහගෙදර.”

“ඒ කිව්වේ?”

“මේ වත්තේ කොනේ තියන ගෙදර.ඔයා අද හිටපු ගෙදර.”

“ඈ….?” නිකිණි ඇහුවේ පුදුමෙන්. මොකද එයා දන්නවා එහෙ මේ වගේ ළමයෙක් ඉන්න නැන්දෙක්වත් නෑ කියලා.

“ඇත්තමයි..ඉන්නේ එහේ..ඔයා මන් වගේමනෙ නිකිණි.. මේ පේනවද ?..”

සෙනේශා එයාගෙ හිස් වැසුම අයින් කරා..
එයාගෙ මූන නිකිණිගෙ වගේමයි කියලා නිකිණිට පෙනුනා..

ඔයා ගැන මන් දන්නවා නිකිණි.. ඉස්සර ඔයත් ඔයාගෙ මෙතූ නංගි වගේ ඇස් කන් තියෙන හොදට ඇවිදින ඉගෙනගන්න දක්ශ ළමයෙක්නෙ..

“ඔයා කොහොමද මාව දන්නෙ?”

“මන් හැමදේම දන්නවා නංගි. හැමදේම.. ඔයා චූටි තමා..ඒත් මේ ටික ඔයා දැනගන්න ඕනි.. ”

“මොනවද”

කවදාවත් කා එක්කවත් වැඩි කතා නැතිව හිටපු නිකිණි අම්මා එක්ක තරම් කුළුපගව කතා කරා සෙනේශත් එක්ක..

“මන් කියන්නම්..හැබෙයි අන්තිමට.. ඊට කලින් ඔයා මට උදව් කරන්න ඕනී..”

“මොකටද..?”

“පාඩමක් උගන්නන්න..”

“හා..”

“කාටද දන්නවද?”

“නෑ..”

“ඔයාටයි මටයි විහිළු කරපු අයට..ආදරේ නොකරපු අයට..රිද්දපු අයට..”

“හ්ම්..ඒක හොඳයි.. මට ගොඩක් තරහයි එයාලා එක්ක..”

“ඔව්..මටත් .. මට හොඳින් ජීවත් වෙන්න ඉඩ තිබ්බේ නෑ එයාලා.”

“ඒ කිව්වේ..?

“මොකුත් නෑ.. මට උදව් කරනවද ඔයා..?

“ඔව්…”