“මොකුත් නෑ.. මට උදව් කරනවද ඔයා..?

“ඔව්…”
——————-

“එන්න මන් ඔයාට දෙයක් පෙන්නන්න..”

සෙනේශා එයාව එක්කන් ගියේ කලුවර කාමරේකට..එකේ එක තැනක තිබුනා පහනක් තියපු මේසයක්.ඒකේ උඩ තිබුන පෙට්ටියක් ඇරලා සෙනේශා නිකිණිට බලන්න කිව්වා.

නිකිණි බැලුවම ඒකෙ තිබ්බේ නිකිණි වගේම පොඩි ගෑනු ළමයෙක්ගෙ පොටෝ ටිකක්.. තව නිකිණිගෙ ස්කෝලෙ බැජ් පොටෝ එකක්..ඒවා දැකලා නිකිණි පුදුම උනා.

“මේ ඉන්නේ මන් නේ.. ඒත් මේ ළමයි මගේ පන්තියෙ ඉන්න ළමයි නෙවේ.. ඒත් ස්කෝලෙ මගෙ.?”

“ඔව්.. මාත් ගියේ පොඩි කාලේ ඒ ස්කෝලෙට.. ඔයා ගියපු පන්තියට..”

“මේ මන් නෙවෙද එතකොට?”

“නෑ මේ ඔයා නෙවේ මන්. නිකිණි ඔයා මගෙ නංගි. ඒත් ඒ ගැන කාටවත් කියන් නෑ කියලා පොරොන්දු වෙනවා නම් මන් හැමදාම ඔයා ලඟම ඉන්නවා..”

නිකිණිට දැනුනේ අමුතුම සීතලක් උරහිසට..එයා බෙල්ල හරවලා බැලුවා..ඒ තිබුනේ සෙනේශගේ අත..නිකිණිට සතුටක් දැනුණා..මොකද එයා එක්ක ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් පස්සෙ කවුරුවත් මෙහෙම ලඟින් ඉදලා නෑ.

“හරි මන් කියන් නෑ..,අක්කා..”
එයා සෙනේශගෙ මූනට එබිලා කිව්වා.

“හරි..දැන් අපිට පුලුවන් එකතු වෙලා පලිගන්න..” සතුටින් හිනා වුන සෙනේශා කිව්වා.

“නිකිණි නංගී ඔයා මේ බෝනික්කා ගන්න..” එයා පෙට්ටියෙ තිබුන පොඩි බෝනික්කෙක් නිකිණිට දුන්නා.

“එපා..මට ඉන්නවා ආයුකී.”

“ආයුකී මට දෙන්න ඔයාව මතක් වෙන්න..මේ මගේ මීලි බෝනික්කා ඔයාගන්න මාව මතක් වෙන්න..”

නිකිණි කල්පනා කරා..

“හ්ම්..ආයුකී..මේ ඉන්නේ මගේ අක්කා..එයා නංගි වගේ නෙවේ.. මං වගේ..ඔයා බය නැතිව එයා එක්ක ඉන්න.. ටික දවසක් මන් මිලීව තියාගන්නම්..” එයා එහෙම කියලා ආයුකීව සෙනේශට දුන්නා.

“ඔයා දැන් යන්න. කාටවත් මන් ගැන කියන්න එපා..එහෙම උනොත් අපිට පලිගන්න බැරි වෙයි නිකිණි.”

“හා.”

“ඔයාට ඕනිම වෙලාවට මීලිට කතා කරන්න.. මන් ඔයා ලගට එනවා..”

“හා..”

නිකිණී එහෙම කියලා ආපහු ගෙදරට ගියා..යනකොට අම්මලා නිකිණිව හොයනවා හැම තැනම..

“නිකිණී.. චූටි දූ..මගෙ මැණික කොහෙද ගියේ..අපි ගොඩක් බය උනා පුතේ.”
නිකිණිගෙ අම්මා දුවගෙන ඇවිත් නිකිණිව තුරුල් කර ගත්තා.

“ඇයි මාව හොයන්නේ..? ඔයාට මෙතූ ඉන්නේ.”

“අනේ දූ..ඒම කියන්න එපා..අම්මිගෙ චූටි දූ ඔයානෙ..” ඇස් වල පිරිලා තිබුණ කඳුලු පිහදාගෙන යශෝ කීවා..

හැමෝම නිකිණිට ආදරෙන් කතා කරලා කොහෙද ගියේ ඇහුවා..

“මන් ගියේ වත්තේ ඇවිදින්න..”

“අපි බැලුවානෙ.. දූ හිටියෙ නෑ.” අත්තම්මා කිව්වා.

“හිටියා අර ලොකූම ලොකු ගහ ලග..”

ඇය කීවේ ඇයට තේරුණ හැටියට..ඒක අහලා හැමෝගෙම මූණ වෙනස් උනේ ලොකු බයකින්..

“දූ ආයෙ එහෙ යන්න එපා..ඒ පැත්තේ ලොකු ලිඳක් තියෙනවා..වැටෙයි. අනික නයි එහෙමත් ඇති එතන හුඹහේ..”

“හා..” ඇය ගස්සාගෙන ගෙට ගියා.

“යශෝ..මන් උබට කිව්වා කෙල්ල බලාගන්න කියල.අපිවත් නොයන මූකලානෙ මේ පොඩි එකී කොහොම ගියාද සියඹල ගහ ලගට..!”
අත්තම්මා කීවේ තරහෙන් වෙව්ල වෙව්ල.

“අනේ අම්මා මට සමාවෙන්න.මන් ආයේ දූ ගැන බලාගන්නම්..”

“හ්ම්..කියල විතරක් බෑ..එක විනාඩිය ඇති දෙයක් වෙන්න.පස්සෙ ඇඬුවා කියලා ආයෙ මුලට යන්න බෑ නෙ.”

“ඔව් අම්මා.. මට මගේ ලොකු කෙල්ල ගැන බලන්න බැරි උන ටිකට මට ඒ මැණික නැති උනා.ආයෙ ඒ දේ දෙවනි ට වෙන්න දෙන් නෑ මන්..”

“අපි ඕක නවත්තමු දැන්..වැලලුන දේ මතු කරන් අඬන්න ඕන් නෑ..”

ඔවුන් දෙන්නම සැනසුම් සුසුම් හෙලුවේ නිකිණි හොඳින් ආව නිසා..

———————————–

හවස් වෙනකන් නිකිණි මීලි අරන් සෙල්ලම් කරා..බෝනික්කාගෙ වෙනස ගැන කාටවත් ගානක් නෑ.

සෙල්ලම් කරන්න නුවන් ලඟට ගිය නිකිණි කතාකලේ එයාට අප්පච්චී කියලා.ඒක ඇහුනම නුවන්ගේ හිත ටිකක් ගැස්සුනා.ඒත් කාගෙන්හරි එයා ඉගෙන ගෙන කියනවා ඇති කියලා නුවන් හිත හදාගත්තා..මොකද එයා දන් නෑ කෙල්ල දවල් වත්තට ගියපු සිද්දිය.

රෑ වෙද්දී නිකිණි අම්මා ලඟ ඉන්න බෑ කියලා වෙන ඇඳක් ඉල්ලලා ඇඬුවා. කොහොමහරි අඬලා එයා දින්නා.නිකිණි මීලිවත් තුරුල් කරන් නිදගත්තා..

රෑ දොලහා වෙද්දී නිකිණිට නින්දෙන් ඇහුනා කවුරුහරි එයාට කතා කරනවා වගේ..

“නිකිණී..මගේ නංගී..නිකිණී..නැගිටලා එන්නකො.”

නිකිණි ඇහැරුනත් එයාට කාවවත් පෙනුනේ නෑ..ඒත් කටහඬ ඇහුනා..

“නිකිණී.. එලියට එන්නකෝ.. ජනේලෙ ලග ඉන්නේ මන්.. එන්නකො.”

නිකිණිට ඇහුනේ කෙදිරිලි සද්දයක්.. එයා හෙමින් හෙමින් ඇදෙන් බැහැලා ජනේලෙ ලගට ගියා.ජනේලෙ ඇරලා ඒකෙන් එලියට පැන්නා..එයාගෙ වෙලාවට ජනේලේ කූරු නෑ.

එලියට ගියපු නිකිණි කටහඬ දිගේ ඉස්සරහට ගියා..නිකිණිට පෙනුනේ කලුවර නෙවේ. ආලෝකය පිරුන පරිසරයක්. එයා ගිහින් තිබුනේ සියඹලා ගහ ගාවට.හරියට වශියකින් වගේ.

නිකිණිට දැනුනා තද සීතලක්. වටේට මීදුම එකතු වෙනවා වගෙ පෙනුනා.. මීදුම මැදින් පෙනුනේ ශෙනේශාව..

” අක්කී..ඇයි එන්න කීවේ..?”

“නංගී මට ඔයා උදව් කරනවා කීව නේ..මට දැන් උදව් කරන්න. ඔයාව ඕනී..”

“හා..”

“ඔයා කැමතිද පාවෙන්න..එතකොට ඔයාට වඩා ලොකු අය එක්ක උනත් ගහගන්න තරන් බලයක් එනවට කැමතිද..හරියට අර සුපර් මෑන් වගේ..”

“හානේ..ඔව් අක්කා..”

“හ්ම්..නංගී මන් ඒ බලේ ඔයාට දෙනවා.. ඔයා මන් කියන දේ කරන්න ඕනී..”

“හා..මොකක්ද..?”

“ඔයා යන්න මේ සියඹලා ගහ ලගට..ඒකේ මුල ලග තියෙනවා වලදාපු බෝතලයක්..ඒක අරන් ගිහින් ගමේ කෙලවර තියෙන ගඟට දාන්න ඕනී..තව වත්තේ දඹ, කෝන් ගස් මායිම් තුනක්.. තියනවා.ඒවා මුලත් තියෙනවා පොඩි බෝතල් තුනක්..ඒ ටිකත් අර ගඟට දාන්න ඕනී..”

“හා මන් ගස් දන් නෑ.”

“මන් ඒ තැන් හැම එකකටම එක්කන් යන්නම්..ආ මේ ඉන්න ගන්න පොලව හාරන්න..”

එහෙම කියලා සෙනේශා පොඩි යකඩ කූරක් නිකිණිට දුන්නා..දෙන්නම ගස් ලඟට ගියා.. සෙනේශා දුරින් ඉදන් චූටි කෙල්ලව හසුරුවනවා.. නිකිණිට වෙන දේ ගැන මහ ලොකු වැටහීමක් තිබුනේ නෑ..එයා නිකන් රොබෝවක් වගෙ සෙනේශගෙ කීමට වැඩ කලා..එයාගෙ ඇඟ ඇතුලේ අමුතුම ජවයක් තිබුනා.

හැම බෝතලයක්ම අරන් දෙන්නම
ගඟට දැම්මා.. සෙනේශට දැනුනේ ලොකු සතුටක්.. එයාගෙ නංගී ගැන පලවෙනි වතාවට දැනුණේ ලොකු දුකක් වගෙම ආදරයක්..හැබෙයි ඒක අන්තිම වතාව ත් උනා.

“නංගී දැන් ගෙදර යන්න..අදට මේ ඇති. මන් හෙටත් රෑ එන්නම්.. අපි දෙන්නම යමු ගමනක්..”

“හා..”

එහෙම කියලා නිකිණි ආපහු ගෙදර ගිහින් ඇදට වැටුණා.එයාට තදටම නින්ද ගියා..

————————————-

පහුවදා උදේ ඇහැරුනත් නිකිණිට රෑ උන මොන දෙයක්වත් මතක නෑ.. ඒත් එයා හැසිරුනේ නම් නිකන් පාවෙන කෙනෙක් වගේ.. කොහොමත් ටිකක් හිතුවක්කාර අමුතු ගති තිබුන තනිවමම ඉන්න නිකිණි ගැන එයාගෙ පව්ලේ අයට අමුත්තක් වෙනසක් තේරුනේ නෑ..

අත්තම්මගේ ගෙදර ඇවිත් ඉන්න තුන්වෙනි දවස මේ..එදා පරණ අවුරුදු දවස.. හැමෝම සතුටින් හිටියාට නිකිණි නම් හිටියේ සුපුරුදු විදියටම තමා..මිලී එක්ක මුල්ලකට වෙලා සෙල්ලම් කරා.