අත්තම්මගේ ගෙදර ඇවිත් ඉන්න තුන්වෙනි දවස මේ..එදා පරණ අවුරුදු දවස.. හැමෝම සතුටින් හිටියාට නිකිණි නම් හිටියේ සුපුරුදු විදියටම තමා..මිලී එක්ක මුල්ලකට වෙලා සෙල්ලම් කරා.

—————

යශෝගේ පව්ලේ අය හැමෝම මහගෙදරට එකතු උනේ අලුත් අවුරුද්ද සමරන්න..සෙනේශට පව්ලට ලං වෙන්න බැරි බැමි සේරම ගඟේ ගිය නිසා සෙනේශා මහ ගෙදරට ආවේ සතුටින්..එයා ගේ ඇතුලේ ආසාවෙන් එහා මෙහා ගියා..

අවුරුදු දහයකට පස්සේ පව්ලේ අය එක්ක කෑම මේසෙ අවුරුදුත් සැමරුවා.. ඒත් එයාව කාටවත් පෙනුනේ නෑ.. එයා ඒ හැම දේම කරේ මිලීව උපයෝගි කරගෙන. නිකිණි මිලී එක්ක හවස් වෙනකන්ම ගේ පුරා සෙල්ලම් කරා. හවස් වෙද්දී සෙනේශා හිතුවා නංගිට එයා ගැන කියන්න.එයා නංගිගෙ හිතට කතා කරා.

“නිකිණී අපි යමු වත්ත පහළට..”

සෙල්ලම් කර කර හිටපු නිකිණිට ඇහුනා අක්කා කතා කරනවා.

“හා අක්කේ යමු.. ඒ ඇයි..” මිලීව තුරුල් කරන් නැගිටලා නිකිණි ඇහුවා.

“යන්කො කියන්න..”

එහෙම කියලා සෙනේශා නිකිණි ව එක්කන් ගියේ සියඹලා ගහ ලගට..

සුදු පාට දුමක් වගේ මිලී බෝනික්කාගෙන් මිදුන සෙනේශා නිකිණිට පේන්න ආවා..එයා හිටියේ පාවෙවී.ඒ නිසා චූටි කෙල්ල ගොඩක් බය උනා.මොකද එයා දන් නෑ සෙනේශා මැරුණ කෙනෙක් කියලා ..

“බය වෙන්න එපා නංගී.. මන් ඔයාගෙ අක්කනේ.. මන් ඔයාට කරදරයක් කරන් නෑ..”

“අ අ අක්කා ඔ ඔයා කොහොම ද ඕ හොම ඉන්නේ..?”

“නංගි බය වෙන්න එපා..ඔයා මේ හැම දේම දැනගන්න ඕනී..ඒකයි මන් මේ විදියට ආවේ..මන් හැමදේම කියන්නම්..”

“හ් හා.. කියන්න්න්න..”

“නංගී.. මීට අවුරුදු ගානකට කලින් ඔයාට මතකද ඔයා එක්ක අත්තම්මලා දිහා සෙල්ලම් කරපු අක්කව..?”

“නෑ…”

“හ්ම්.. ඔයාට මතක නෑ ඉතින් ඇකිසිඩන් එක නිසා.ඒ සෙල්ලම් කරපු අක්කා මං..”

“මට අම්මලා කිව්වෙ නෑ අක්කෙක් ඉන්නවා කියලා..ඒත් මට අක්කාව මතකයි වගේ” නිකිණි කල්පනා කරලා කිව්වා.නිකිණිගේ අමතක උන මතකය ටික ටික මතු වෙන්න පටන් අරන් මෙතනදී..

“මතකද මං ඔයත් එක්ක සෙල්ලම් කරා කොළපත් අරන්..අපි බයිසිකලෙත් පැද්දා..”

“ඔව්..මට ටිකක් මතකයි..ඒත් අක්කා ඔය විදියට හිටියෙ නෑ නෙ..”

“ඔව්.. ඒ කාලේ තමයි මාව ටිපර් එකක හැප්පුනේ..ඒකෙන් මගේ කකුලෙ ඇටකෝටු කුඩු උනා..ආයෙ හදන්න බැරි තරම්..ඇස් පෙනීමත් දුර්වල උනා.”

“අක්කා..”නිකිණි කිව්වේ දුකෙන්..

” එදායින් පස්සෙ මට යන්න උනේ නංගි දැන් යන ස්කෝලෙ දැන් යන පංතියට.

මටත් ළමයි විහිළු කරා.. ඇස් පොට්ටී කිව්වා..මගේ පන්තියේ හිටපු යාලුවොම මාව අයින් කලේ මට විශේෂ අවශ්‍යතා තියන සෙක්ශන් එකට යන්න උන නිසා..

මන් ගොඩක් දුකින් කලකිරීමෙන් තමයි හිටියෙ. ගෙදර අය මට ආදරේ කරේ නෑ. මාව තේරුම් ගත්තේ නෑ.. මගෙ කකුල නිසයි ඇස් නිසයි මාව ගනන් ගත්තේ නෑ…මන් දන්නෙම නැතිව ඔයාට වයිර කලේ ඔයා හොදට හිටපු නිසා.. මට දැනුනේ ඔයාට තමයි ඔක්කොම ආදරේ කියලා..”

“අක්කා..මට දැන් හිතෙන්නෙත් ඔහොම දේවල් තමා. මෙතූ ගැන”

“හ්ම්..ඒ කාලෙ මාත් ඔයා වගේ තමා..
දවසක් මන් ගෙදර අයත් එක්ක තරහ වෙලා අර තියෙන පරණ ගෙදරට ආවා තනියෙන් අඬ අඬා. එදා ඒකේ පිරිමි ටිකක් බොන්න ඇවිත්..

මන් ඒ ගැන දන් නැතුව මිදුලේ අඬ අඬ හිටියා.උන් මහ තිරිසන්නු..උන් මාව ගේ ඇතුලට ඇරන් ගිහින් කට බැන්දා. එතනින් එහාට මාව නොමරා මර මර උන්ගෙ තිරිසන් ආශා මගෙන් ඉශ්ට කරගත්තා. තුන් දෙනෙක්ම..

මන් ගොඩක් අසරණ උනා.අන්තිම උන් මාව අර පේන ලිදට දැම්මා..හුස්ම හිර වෙලා මැරරෙනකන් මන් විදෙව්වා.. මට ඕනි දැන් උන්ගෙන් පලිය ගන්න..”

සෙනේශා කියන්න හිතන් හිටපු දිග කතාවෙ කොටසක් හැංගුවා නිකිණිට.ඒ එයා නංගිට වයිර කරපු නිසා එයාට උන දේම නංගිටත් කරන්න හිතන් ඇක්සිඩන්ට් කෙරෙව්වා කියන එක.එදා සෙනේශා තමා අම්මා අතේ එල්ලිලා ඉඳපු නිකිණිව හයියෙන් තල්ලු කරේ මහ පාරට.. වේගෙන් ආව බස් එකේ පැත්තක වැදිලා නිකිණිව විසි උනේ කාණුවකට.. ඒකෙන් එයා මැරුණෙ නෑ. ඒත් වෙච්ච හානිය ආයෙ හදන්න බෑ.. කොහොමහරි සිද්ද උනෙත් සෙනේශට ඕන උන දේ මයි.

සෙනනේශගෙ අවතාරෙ තියනවා කියලා මිනිස්සු කියන නිසා තමා කපුවෙක් ගෙන්නලා වත්තේ පූජා තියලා ආරක්ශාවල් දැම්මේ..විශ්වාස කරල නෙවේ.එදා ඉදන් සෙනේශා අවස්තාවක් එනකන් හිටියේ එකම ලේ තියෙන එයාගෙ සහෝදරී කවදාහරි එයි කියලා.. ඒත් මේ තරම් ඉක්මනට ඒ අවස්තාව හම්බෙයි කියලා සෙනේශාවත් හිතුවෙ නෑ.

“අක්කා..ඔයා පව්.. මන් ඔයාට උදව් කරනවා අක්කා..කියන්න මන් මොකක්ද කරන්න ඕනී..?” ඔක්කොම අහන් ඉදලා නිකිණි කිව්වා..එහෙම කීවෙ සෙනේශා ගැන ආදරෙන්. එයාට ඒ දේවල් තේරුණේ නෑ හරියට.. එයාට තේරුනේ අක්කව මිනිස්සු මරලා කියලා විතරයි.

“ඔයා මගේ ම නංගී.. මට අවසරය තියෙන්නේ මගේ ලේ ම තියෙන ශරීරයකට යන්න විතරයි..ඒකත් කැමැත්තක් ලැබුනොත් විතරයි..ඒකයි මන් ඔයාව තෝරගත්තේ.”

“හරි අක්කා.. මන් උදව් කරන්නම්.”

“නංගී අද රෑට මෙතනට එන්න.. මන් නංගිට පෙන්නන්නම් මාව මරපු අයව.. උන් නඩු වලින් නිදහස් උනේ සල්ලි නිසා..”

නිකිණි සෙනේශට රෑ වෙලා එන්න පොරොන්දු වෙලා ගෙදර ගියා. සෙනේශාගෙ ආත්මය පාවෙලා පරණ ගේ ඇතුලට ගියේ ඇගේ සැලැස්ම ක්‍රියාත්මක කරන්න පුලුවන් වෙන්නේ රාත්‍රී දොලහට නිසා.

ඉතුරු පැය කීපයත් ගෙව්නේ සාමාන්‍ය විදියට.නිකිණි අදත් තනිවම නිදාගත්තේ ඒ කාමරේමයි..නෑදෑයෝ කාටවත් එන්න දුන් නෑ ලඟට..
———————————–

දොලහ වෙන්න කිට්ටු කරලා සෙනේශා නිකිණිගෙ හදවතට පණිවිඩයක් යැව්වා..ඒක එයාට කරන්න පුලුවන් වෙන්නේ නිකිණි ගාව බෝනික්කා තියෙන නිසානෙ.

නිකිණිව වශී කරන් ගෙන්නගන්න සෙනේශට ඕන උනේ නෑ..ඒ එයාට කැමැත්තෙන්ම උදව් කරන්න නිකිණි පොරොන්දු උන නිසා..

ශෙනේශගෙ කටහඬ ඇහුන නිකිණි හොරෙන්ම ආවේ සියඹලා ගහ ලඟට..

“නිකිණි.. අපිට වැඩි වෙලාවක් නෑ..මන් පුලුවන් තරම් ඉක්මනට මේක කරන්න ඕනි. මන් දැන් ඔයාගෙ ඇග ඇතුලට එනවා. මීදුම අතරින් පෙනුන ශෙනේශා කිව්වා.”

“හා අක්කා මන් කරන්න ඕනි මොකක්ද..?”

“නංගි මොනවත් කරන්න එපා.. හැමදේම කරන්නේ මන්.. මට ඕනි ඔයාගෙ ශරීරය විතරයි.. මන් මොනාද කලේ කියලා හෙට ඔයාට දැනගන්න පුලුවන්..”

එහෙම කියලා සෙනේශා තද සුදු පාට මීදුමක් උනා.නිකිණිට දැනුනේ ඇඟ නිකන් පණ නැති ගතියක් විතරයි.එයාට එතනින් එහාට කිසි දෙයක් ඇහුනේ දැනුනේ නෑ..

සෙනේශා නිකිණිගෙ වටේ රව්මක් කැරකිලා අතුරුදහන් උනා.ඒකරලා ඔවුන් ඇවිදන් ගියේ අත්තම්මාගෙ ගෙදරින් ගෙවල් විස්සකට විතර එහා තිබුන විල්සන් ගේ ගෙදරට.

ඒ ගේ වටේ තියෙන ජනෙල් වලට ගල් කැට අරන් විසි කරපු සෙනේශා විල්සන් එලියට එනකන් බලන් හිටියා.

බීලා බීලා හතර ගාතෙ පොලොවේ ගහන් නිදාගෙන හිටපු විල්සන්ව එයාගෙ නෝනා ඇහැරෙව්වා.

“ඒයි නැගිටිනවා..බලනවා කව්ද අර ජනෙල් කඩන්න හදන්නේ කියල.”

“ම්..මො මොක..ක්.. තමුසෙට පිශ්ශුද ගෑනියෙ මේ ශෑ බෙර්රිහා..න් දෙන්නෙ?”

“මට ඇති පිස්සුවක් නෑ මිනිහෝ. අපෙ ඔලුවත් පලාගන්න වෙන්නෙ තව බලන් හිටියොත්.යනවා ගිහින් බලනවා ටිකක්.”

නිමලාගේ කියවිල්ලට ඇහැරුන විල්සන් වෙරි පිටින් ගියේ මන්නයත් අතට අරගෙන. කුනුහරපෙන් බැන බැන විල්සන් ඉස්සරහා දොර ඇරියා..

ඈතින් ඇහුණේ උලමෙක් කෑ ගහන සද්දයක්. ඒ අස්සේ නරිත් හූ කියන්න අරන්.. විලසන් ඇරපු දොරත් දඩාස් ගාලා වැහුනා.ඒත් විල්සන්ට ගාණක් නෑ. විල්සන් ආයෙමත් දොර ඇරන් එලියට බැස්සා..

එතකොටම එකපාරට තද සීතල හුලඟක් ආවා..