එකපාරටම තද සීතල හුලඟක් ආවා..
……………….

විල්සන් වෙව්ල වෙව්ලා ටෝච් එක මිදුල වටේටම ඇල්ලුවත් කිසි කෙනෙක්ව දැක්කේ නෑ..

“නිමලා… තොපි ගෙට වෙලා හිටපියව්. මා..න් ගේ ව..ටේ ඇවිදලා එන්නම්. මේ..මේ මොන එකාද ම..මාට කොලොප්පම් කරන්නෙ බලන්න.”

“අනේ ඒයි තමුසෙ වැනි වැනී යන්න ඕන් නෑ. මෙහෙට වෙලා ඉන්නවා.දැන් ගල් ගහන් නෑ මොකෙක්වත්..”

“නෑ නෑ….මාන් බලලා..එන්නම්.උබ වහගනින්කො දොර!”

නිමලා එපා කිව්වත් විල්සන් දොර එලියෙන් වහන් ගේ වටේ ඇවිදින්න ගත්තේ කුනු හරපෙන් බැන බැන. එයා වට දෙකතුනක් ඇවිදලා ගෙට යන්න හැදුවෙ.

විල්සන්ට කවුරුහරි කතා කරනවා ඇහුණා.

“විල්සන්..විල්සන්..එන්න විල්සන් මේ පැත්තට….”

යව්වනියකගේ හරිම ලස්සන කටහඬක්..අහන් ඉන්න ආස හිතෙන කිංකිණි හිනාවක්..තාලෙකට ගීතයක් වගෙ මුමුණන හඬට විල්සන් මෝහනය උනා..

“විල්සන්..මෙහෙ එන්නකෝ..මේ මන්.. ”

“ක. ක..කව්ද..?” ඔහු ඇසුවේ කිසි දෙයක් හිතාගන්න බැරිව. මේ තරම් ලයාන්විතව තමාට කතා කරන කෙනා බලාගන්න විල්සන්ට ඇති උනේ ආශාවක්.

“..ම්…කියන්නේ නෑ..එන්නකො බලන්න.. ”

“කො කොහෙද ඔයා ඊන්න්නෙ..?”

“ම්ම්… මේ වත්ත පහල.. දොල ගාව.. මේ බලන්න විල්සන්… මේ දොලට හඳ එලිය වැටිලා ලස්සනයි..මන් ආසයි මේ හඳ එලියට..එනවද ඒ ලස්සන විඳගන්න මාත් එක්ක..”

ඇයගේ කටහඬට මත් උන විල්සන් ඒ හඬ ඔස්සේ පහළට ගියා.ඔහුට පෙනුනා ලස්සන සිහින් උස සිරුරක් තියන තරුණියක් දිග ගවුමක් ඇදන් උස හැට් එකක් දාන් ඔහුට අත වනන හැටි..

ඇයට කිට්ටු වෙත්ම ඇගේ සුන්දරත්වයෙන් රාගයෙන් මත් උන විල්සන් ඇය පස්සෙන් යන්න පටන් ගත්තා..

ටික වෙලාවකින් නැවතුන තරුණිය විල්සන් එයා ලඟටම එනකන් බලන් හිටියා.ඇගේ සොඳුරු රූපයට වශී උන විල්සන් මත් ගතියෙන්ම ඇයට ලං වුනා.සෙනේශාගේ අතින් ආශාවෙන් ඇල්ලුවා..එතකොටම සඳ එළිය අතුරුදහන් වෙලා රතු පාට ආලෝකයක් පැතිරුණා.ඒ එළිය නිවි නිවී පරිසරය පුරාම පැතිරුනා.බකමූණන් නරියන් වගේම උලමකුගේ කෑ ගැසීමක් ආයෙමත් ඇහුණා.

වෙන දේවල් වලට විල්සන් හෝන්දුමාන්දු උනත් එයාගේ ආශාව ඊට වඩා ලොකු උනා.විල්සන් උමතුවෙන් වගේ සෙනේශාගේ ඇගට අත තිබ්බා. ඒත් උනේ සෙනේශාගේ අත විනිවිද වෙලා අල්ලන්න බැරි උණ එක. ඒ ගමන නම් විල්සන් තිගැස්සුනා.. තමා වෙරි වෙලා ඉන්න නිසා පේන දේවල් කියලා එයා ආයෙමත් සෙනේශාව අතගාන්න හැදුවා.

සෙනේශා විල්සන් ට හිතාගන්නවත් බැරි වේගෙකින් එයාගෙ වටේ කැරකුනා.ඒ දිහා බලපු විල්සන්ගෙ වෙරි හිඳිලා ඇස් ගෙඩි දොඹ ගෙඩි වගේ ලොකු උනා.

තරහෙන් හිටපු සෙනේශා පරක්කු උනේ නෑ..එකවරම පොළවෙන් ඉහලට පාවෙන්න අරන් ටික ටික විරූපී වෙලා එයාගෙ මරණසන්න වෙලේ තිබූ රූපයට පත් උනා.කොන්ඩේ අවුල් වෙලා මූනට වැටිලා. නලලේ ඉදලා පහලට ගලන් ගියපු ලේ පාරක් මූනෙ තිබුනා. ඇග හැම තැනම වගේ ලේ.. ඇස් දෙක තනි සුදු පාටයි. .විල්සන් බලන් ඉදිද්දීම කෙල්ලගේ ඇදුම ලේම ලේ පාට උනා.මේ සිදුවීම් අස්සේ ඇහුණේ සෙනේශා මැරෙනකන්ම එයාට කරදර කරන්න එපා යන්න දෙන්න කියලා හිතෙන් විදවපු අදෝනාව..

ඒක දැකලා විල්සන් ගේ කටේ කෙලත් හිඳිලා කතා කරගන්න බැරි උනා.

“හහ් හහ් හා..හහ් හහ් හා.. විල්සන්.. උබට මාව මතකයිනෙ..නේද.. මේ සෙනේශව මතකයිනෙ..?”

“අ..අ අම්මෝ.. සෙ සෙනේශා. අ අනේ මට ය..න්..න දෙන්න්න.. කරදරයක් ..ක කරන්න ඒ එපා..”

“හහ් හහ් හා.. කරදර කරන්න එපා..? උබ මන් දෙවියෙක් කියලද හිතන්නෙ සමාව ඉල්ලන්න.අනික මන් උබව අල්ලගන්න මෙච්චර කාලයක් බලන් හිටියේ අත හරින්නද මිනිහෝ..?”

“අ අනේ මට සමා..ව.. දෙන්න දුව..!”

“ඒවා හිතන්න ඕන් නෑ විල්සන්.. එදා තමුන් මාව පනපිටින් ලිදේ එබුවෙ බේරෙන්න නෙවේනේ.තිරිසන් ආශාවන් ඉශ්ට කරගත්තෙ මන් අසරණ පොඩි කෙල්ලෙක් දුවෙක් කියලා හිතලා නෙවේනෙ. ”

එහෙම කියපු සෙනේශා විල්සන්ව බෙල්ලෙන් උස්සලා විසි කරා. ලග තිබුන ගහක වැදිලා ඔලු කට්ට පුපුරපු විල්සන් වේදනාවෙන් කෑ ගැහුවා.ඒ එක්කම ඔහුගේ කමිසය ඉරාගෙන කටේ එබුව ආත්මය අත් දෙක පිටිපස්සට තියලා වැලකින් ගැට ගැහුවා. ගහේ දර අත්තක් කඩන් යටි බඩට ගහපු ආත්මය හයියෙන් හිනා උනා.

“තොපි මගේ කට බැදලා මාව නොමරා මරද්දී මට දැනුන වේදනාව උබට අද දැනෙනවද..?”

ලේ වලින් කටේ එබූ රෙදි කෑල්ල පෙගුනා. වේදනාව හිර කරන් දැඟලුවත් විල්සන්ට කරන්න කිසි දෙයක් නෑ.තව පාරක් විල්සන් ගේ යටි කයට පහර දීපු සෙනේශා කකුලෙන් ඇදලා ගත්තා.ගැටගහලා තිබුන අත් දෙක ගහේ හීරිලා ඇගිලි කීපයකුත් ගහේ දෙබලක හිරවෙලා ගැලවුනා.විල්සන් ව අරන් දොලට ගෙනියපු ආත්මය ඔහුව වතුර යට ඔබන් හිටියා..තුන් හතර පාරක් උස්ම හිර වෙද්දී ගොඩට උස්සලා වේදනාව උපරිමයෙන් විඳවන්න සලස්වලා සෙනේශා ඔහුව ආයෙමත් වතුරේ ඔබාගෙන හිටියේ මැරෙනකන්.

මේ අතරේ නිමලායි ඔවුන්ගේ දුවයි විල්සන්ගේ සද්දයක්වත් නැති නිසා කෑ ගහ ගහ ඔහුව හෙව්වා.ගේ වටේම නැති නිසා ඇය ලඟපාත අය කීප දෙනෙක් එකතු කරන් වත්ත පහලට ගිහින් විල්සන්ව හෙව්වා.

ඔවුන්ගෙන් දෙන්නෙක් දොළ පැත්තට එනවා දැකලා සෙනේශා විල්සන්ව දොළ යටට අරන් ගිහින් ලොකු ගස් මුලක හිර කරලා ඉක්මනින් අතුරුදහන් උනා.

නිකිණිගෙ ඇදට ඇයව අරන් ගිය සෙනේශා එයාගේ ඇගෙන් අයින් වෙලා පරණ ගෙදරට ගියා.

මේ දේවල් වෙද්දී නිකිණි හිටියේ අඩ සිහියකින්. එයාට එහෙම්මම නින්ද ගියා. උදේ පාන්දර ඇහැරුනත් නිකිණිට රෑ උන දේවල් මතක තිබුනේ යන්තමට. ඇයට මහන්සියක් නම් දැණුනා.කෙල්ල ආයෙමත් ඔලුව කැකුමයි ඇග රිදෙනවා කියලා අම්මට කියලා නිදාගත්තා.

මේ වෙද්දි ගමේ හැමතැනම විල්සන්ගේ අතුරුදන් වීම ප්‍රසිද්ධ වෙලා. විල්සන්ව හොයපු මිනිස්සුන්ට දවල් වෙලා එයාගෙ මිනිය හම්බුනේ දොලේ පහළ ගල් තලාවක රැදිලා තිබිලා.

නිමලාගෙයි විල්සන්ගෙ දුවගේයි විලාපය ගමේම අවුරුදු සතුට නැති කරා.සෙනේශා නම් හිටියේ යම්කිසි සතුටකින් වගේම අනික් කෙනාගේ මාරයාව එයාට ලං කරන්නෙ කොහොමද කියලා හිත හිත..

නිකිණි ගැන ගෙදර අයටත් ගානක් නෑ හැමෝම එයාලගෙ වැඩ වල..නිකිණි ඇහැරුනේ කන්න විතරයි.වෙනදට වඩා ගොඩක් බත් කාලා ආයෙම නිදාගත්තා. කවුරුවත් එයා ගැන හොයන්න වද වුනේ නැත්තේ මරනෙ ගැන ගමේ ගිය එක එක කතන්දර වලින් යශෝගෙ පව්ලේ අයගේ ඔලුව අවුල් උණ නිසා. මොකද ඒ මරණෙ ස්වාභාවික හරි මිනිහෙක් අතින් උන මරණයක් හරි කියලා හැමෝටම තේරුන නිසා.
————————–

රෑ මැද වෙද්දී සෙනේශා නිකිණිව ඇහැරෙව්වේ ඊලඟ පළිගැනීමට යන්න..නිකිණි එක්ක එකතු වෙලා සෙනේශා සියඹලා ගහ ලගට ගියා.. ඊට පස්සේ දෙන්නම එක්කෙනෙක් වුනා..

ඊලඟට සෙනේශා ගියේ විල්සන්ගේ මළ ගේ පැත්තට.. මොකද එයා දන්නවා අද එහාට විලසන්ගේ අතිජාත මිතුරො එන බව.අනිවාරෙන් එයාලා එක්කෙනෙක් හරි රෑ වෙනකන් ඉන්නවානේ.

සෙනේශා මළ ගේ කිට්ටුවදි ලොකු කොස් ගහක් පිටිපස්සේ හැංගුනා. දැන් තියෙන්නේ සෙනේශට ඉන්න අය අතරින් පාලු තැනකට එයාගේ ඉලක්කය ගෙන්න ගන්න .සෙනේශා ටික වෙලාවක් හිටියා..එයා දැක්කා නිමල් කියන මිනිහා අජිත් එක්ක වැටමායිමට එනවා. ඒ අය ආවේ බෝතල් දෙකක් හංගලා යන්න.

“ශික් පෙරේතයෝ..එදා පටන් එකට බීපු එකාගෙ මල ගේ වෙලාවෙත් මුන්ගෙ හොර හිතයි පෙරේත කමයි හිස් මුදුනේ.” සෙනේශා හිතුවා.

නිමල් අජිත් එක්ක වැට අස්සෙන් රිංගලා පහලට යද්දී සෙනේශත් පහළට ගියා. උන් බෝතල් දෙක හැංගුවේ ලොකු අකුලක. සෙනේශා දැනගත්තා උන් දැනටමත් බීලා ඉන්නේ කියලා.

එයා ලා රෝස පාට කොට ගව්මක් ඇදපු තරුණියක් වගේ වේශයක් අරන් අඬ අඬ එයාලා එන ඉස්සරහට ගියා.

“ආන් බාන්..අර කෙල්ලක්..”

“කෝ බන් අජියා..කොහෙද..?”

“මේ එන්නෙ බන් අපි ඉන්න දිහාට.. ඒකි අඩනවා..”

“ම්..මරු කෙල්ල.දෙමුද වැඩක් එදා වගේ.”

“එකෙන්ම ආ.ඒකි සැප කඳ..”

දෙන්නම නැවතිලා කෙල්ල දිහා බැලුවේ ඇස් කරකව කරකව.

“මා..මෙ.. මගේ අම්මාට සනීප නෑ.. මට උදව් කරන්න..”සෙනේශා කිව්වා.

“ම්..හරි කොහෙද අම්මා ඉන්නේ?”නිමල් ඇහුවා.

“අර අර පාරෙන් ටික දුරක් ගියහම..”

ඇය පෙන්නුවේ හන්දියකින් එහා පැත්ත. ඒ පැත්තේ තිබුනෙ වෙලක්. නිමල් කල්පනා කරේ මේ කෙල්ල කව්ද කියලා.. ඒ වෙලෙන් එහා පැත්තේ ගෙවල් කීපයක්ම තිබුනා.ඒත් මේ වයසෙ කෙල්ලෙක්ව එයාට මතක් උනෙම නෑ.

“මේ.. අජියා මට මතක නෑනෙ බන් මේකි කවුද කියලා” එහෙම කීවේ රහසින්.