23 කොටස

අපි හතර දෙනාවම බේබි වෝඩ් එකට දැම්මා.. බබාලා තුන් දෙනෙක් නිසා මට විශේෂ අවසරක් ලැබුනා වෙන් කරපු රූම් එකක ඉන්න.. බබාලාව නම් වීදුරු පෙට්ටියේ දැම්මා..

නර්ස්ලා හොස්පිටල් එකේ පහල හිටපු මගේ අම්මවත් ගෙන්නලා දුන්නා ඉක්මනටම..

“මගේ දූ හොදින් නේද..? මගේ මැනික් කැට ටික කෝ? “අම්මා මගේ ඔලුව ආදරෙන් අත ගෑවා..

“ඔව් අම්මේ හොඳින්.. බබාලාත් හොදින් ඉන්නවා..අර අතන වීදුරු පෙට්ටියේ..”

“ලස්සන පැටව් ටික ලොකූ.. පුතු පැටියා රිද්ම පුතා වගේ.. දෝනිලා නම් ඔයා වගේ මට පේන්නේ..”අම්මා කිව්වේ ලොකු සතුටකින්

“ඒමද.. අනේ ශොක් අම්මේ..රිද්ම කෝ දැන්..?”

“පහළ ඉන්නවා පුතේ..ගෙදර යන්නත් බෑ කිව්වනේ.. හවස් වෙනකන් ඉන්නවාලු.. කොල්ලට ආසාවේ දරුවෝ බලන්න..”

“ඔව් අම්මේ..රිද්මගෙ පන ටික නේ මේ ඉන්නේ..”

“ම්.. දුවට බඩගිනිද..?”

“නෑ අම්මේ හිත පිරිලා නේ.. බඩත් පිරිලා වගේ තමා..”

“දුව නිදාගන්න ටිකක්.. මන් මේ පැටව් බලාගන්නම්..”

මන් ඉතින් නිදාගත්තේ ඇගට මහන්සියත් දැනුන නිසා..

හවස ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට රිද්ම එයාගෙ අම්මත් එක්ක අපිව බලන්න ආවා..

“මයූ පණ..ඔයා හොදින් නේද මගේ මැනික?” රිද්ම ආව ගමන් මගේ නලල ඉඹලා ඇහුවා..

නැන්දම්මා නම් මගේ අතට පලතුරු මල්ලක් දීලා අම්මත් එක්ක බබාලා ලගට ගියා..

“ඕ ..හොදින් ඉන්නවා.. බලන්න වස්තූ අපේ පැටව් තුන් දෙනා ඉන්න විදිය..”

“අනේ මැනික මට හරි සතුටුයි.. මුලු ලෝකෙම අතට ලැබුනා වගේ..”

“ම්.. මටත් සටුටුයි වස්තු.. අපි හොදින් ඉන්න නිසා හෙට ටිකට් කපයි..”

“ඒක හොදයි නේ.. මට ඉවසිල්ලක් නෑ දරුවො ගෙදර ගෙනියනකන්..”

“හෙට යනකොට උප්පැන්න ලියාපදින්චි කරන්න ෆෝම් කොල ගන්න කිව්වා වස්තු කාමර අංක දාහතරට ගිහින්..”

“ම්… හා හා..මන් යද්දී වෙද මහත්තයා හම්බෙලා නම් තියන්න හොද අකුරකුත් බලන් ඔයාට කියන්නම්කෝ..”

“එතකොට අපි හිතපු නම් ටික අවසානෙට දාලා අකුරට දාන නම මුලට දාලා නම් තියමු නේද සුදු මහත්තයෝ..?”

“ඔව් ඒම කරමූ..ඔයා කන්නකො.. මන් ගෙනාවේ හොද රස බත් එකක්.. හොදට කන්න ඕනී ඔක්කොම..”

“ම්.. බලමු ඉතින්..කාගන්න පුලුවන් වෙයිද මන්දා..”

මන් එහෙම කියව්වම රිද්ම බත් එක දිග ඇරන් මට කවන්න ගත්තා.. ඇති කියද්දී තව කටවල් දෙක තුනක්ම කන්න උනා මට..

පාස් දෙකක් විතරක් දෙන නිසා නංගියි අප්පච්චියි නෑන අක්කලා දෙන්නයි විනාඩි පහ පහ ඇවිත් අපිව බලලා ගියා..

ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාව ඉවර උනාම අයියත් ගියා.. අම්මා විතරක් නැවතුනා.. අම්මත් කෑම කාලා වොශ් රූම් එකට ගියා.. වාට්ටුව පුරාම චූටි පැටව් අඬන සද්දේ. හරියට රැහැයියන් කෑ ගහනවා වගේ..මන් හෙමීට ඇවිදලා වාට්ටුවේ ඉන්න අනික් බබාලා බලලා ඒ අම්මලත් එක්කත් කතා කරා.. එයාලත් ඇවිත් නිවුන් බබාලා කිය කියා මගේ පැටව් තුන් දෙනාව බැලුවා..

රෑ හරියට නින්ද ගියේ නම් නෑ මට.. පහුවදා ටිකට් කැපුවම අපි ගෙදර ගියේ අපේ කාර් එකේ..

මුලු ගෙදරම වෙනදට වඩා පිරිලා දැන්..නිවුන් බබාලා තුන් දෙනෙක් බලාගන්න එක ලේසි නෑ. තුන් දෙනාම එකටමයි වැඩ.. ඇහැරෙන්නේ අඩන්නේ චූ දාගන්නේ ඔක්කෝම එකම වෙලාවට..මගෙ වටේම පව්ලේ අය ඉන්න නිසා හොදයි..

“අපි මොනාද මයු මේ අකුරු වලින් දාන නම්..?”

“ම්.. හදල බලමු නේ.. හසුවෙන් කියවෙන නමක් දාමු..”

පව්ලේ අය එකතු වෙලා නම් ගොඩක් හොය හොය කිව්වා.. අන්තිමේ හැමෝම කැමති උනෙ ඉරුදිනි තිනෙත්මා, හිරුදිනි දිනෙත්මා, ඉදුදුනු දෙනුවන් කියන නම් වලට..ඒ නම් අපි චූටික්කන්ට තිබ්බා..

අම්මලා අප්පච්චිලා මන් ගැන හොයලා බැලුවා..සතියක් විතර යනකන් මන් හැමෝම එක්ක සතුටින් හිටියා. ඒත් ටික ටික මට දැනුනා හැම කෙනාම මට දීපු ආදරේ අවදානේ දැන් අඩු කරලා කියලා. මගේ දරුවන්ගෙ වැඩ උනත් හැමෝම කරපු එක මුලින් මට පහසුවක් උනත් පස්සේ දැනුනේ අම්මා උන මන් හිටියේ එයාලට කිරි ටික බොන්න විතරයි කියලා..මගේ අම්මත් නංගිගෙ වැඩ වගේකට කොලඹ යන්න වෙලා හදිස්සියේ කියලා ගමේ ගියා..

මේ දේවල් එයාලට නම් දැනිලා නෑ.. ඒත් මට හොදටම දැනුනා.. ටිකෙන් ටික ඒ හැගීම් වැඩි වෙලා හැමෝමව රුස්සන්නේ නැති තැනට මාව පත් උනා.ගොඩක් වෙලාවට මන් පුන්චි පුන්චි දේටත් ඇඬුවා.රණ්ඩු උනා.

මාසයක් වෙද්දී මන් හැමෝමව මග අරින්න ගොඩක් උත්සහ කලා.. අඩුම තරමේ බබාලාට වත් මන් ලන් වුනේ නෑ.. මට දැනුනේ මන් තනි වෙලා වගේ..මගේ දරුවන් වත් එයාලා හොරකන් කරලා..මන් කරේ අදුරු කාමර වලට වෙලා අඬපු එක කල්පනා කරපු එක තමා හැමෝටම හොරෙන්.රිද්ම කෝල් කරනවට වත් මන් කැමති උනේ නෑ.රිද්මගේ පව්ලේ අයට විරුද්දව මෙච්චර කාලෙකට නොහිතුන දේවල් හිටන් මට හිතුනා.

හැමදාම හැමෝම කලේ මාව අත් හැරපු එක..ලමයින්ට කිරිදෙන්න ඕනි නැත්තන් මෙයාලා මාවත් පන්නයි ගෙදරින්. මෙච්චර කල් හොඳට හිටපු අය වෙනස් වුනේ සංඛ අයියගේ අම්මා මොනාහරි කියලා නිසා කියලා මට හිතුනා.මොකද එයාලගෙ නෑ වෙන කෙනෙක් ඉන්නවා තෙල්දෙණියේ.. මට එයාලා ගැන තිබුන කේන්තිය හොදටම වැඩි උනා. මන් යන්නම හිතුවා එයාලගෙන් පලිගන්න නිතරම..

ඔහොම ඉදලා ඉදලා මන් දවසක් ගෙදරින් එලියට බැස්සේ මාසයයි දවස් දහයක් වෙච්ච බබාලවත් දාලා මට හිතුන දේ කරන්න යන්න.. ඔහේ කල්පනා කර කර පාරේ මැදින් යන මාව දැකලා ගමේ කීප දෙනෙක් මාව නවත්තලා කොහෙද යන්නේ ඇහුවා..ඒත් මන් හරි උත්තරයක් දුන් නැති නිසා එයාලා අපේ ගෙදරට කෝල් කරලා..අම්මයි ලොකු අයියයි ඇවිත් මාව ආපහු එක්කන් ගියා..

මන් කා එක්කවත් කතා කලේ නැ. බබාලට කිරි දෙන එකත් කන බොන එකත් ප්‍රතික්ශේප කරා.මට හිතුනේ හැමෝම පිට අයනේ.මාව රවට්ටලා කෑම එකට වහ දාලා දෙනවා ඇති කියලා..

නැන්දම්මලාට හිතාගන්න බැරි වෙලා මන් ගැන.එයාලා රිද්මට කතා කරලා. අපේ ගෙදරටත් කියලා.. එයාලා මිඩ්වයිෆ් මිස් ගෙන්නගෙන මාව පෙන්නලා..

එයා එද්දිත් මන් හිටියේ රෙද්දක් ඔලුවේ ඉදන් දාගෙන ඇදේ ගුලි වෙලා..

“අම්මේ.. මොකෝ මේ ගුලි වෙලා..කෝ නැගිටින්න බලන්න..මන් ආවේ අම්මා ගැන හොයලා බලන්න..”

මිස්ගේ කීමට මට සතුටක් දැනුනා.මන් ටක් ගාලා ඇදෙන් නැගිට්ටා.

“අනේ මිස් .මිස් ආව එක හොදයි. මට මෙහේ ඉන්න බෑ..” මන් වට පිට බලලා කිව්වේ රහසින්.

“ඇයි එහෙම හිතෙන්නේ..?”

“හැමෝම පිට අය මිස්.මාව වැඩක් නෑ.. මන් ගැන බලන් නෑ දැන්.අර පොඩි උන් තමා එයාලට ලොකු.”

“එහෙම නෑ අම්මේ..හැමෝම අම්මට ආදරෙයි.. කන්න කෑමත් උයලා දෙන්නේ….”

“නෑ ඒ චාටුවට මිස්. මාව මරන්න තමා හදන්නේ. ආදරේ පෙන්නලා රවට්ටලා වස දායි කෑම වලට..”

“හ්ම්..එහෙමද..හරි එහෙනම් අම්මා යන්.. අපි ඩොක්ටට ගිහින් කියමු හැමදේම..”

මිඩ්වයිෆ් මිස් එහෙම කීවම මන් ටක් ගාලා ගිහින් මිස් ආව වීල් එකට නැන්ගා..

නැන්දම්මයි අක්කයි වීල් එක ලගට ආවම මන් බැන්නා එයාලට..

“කලබල වෙන්න එපා ඔයාලා.. මේ අම්මට එඩින්බරෝ පසු ප්‍රසව අව පීඩනය කියන එක බලපාලා තියනවා.. අම්මගෙ කිලිනික් කාඩ් වෙන සායන පොත් එහෙම තියනවා නම් අරන් ඔයාලා අපිට පස්සේ එන්නකො ඉස්පිරිතාලෙට.. මෙයාව කලබල කරන්න තරහා ගස්සන්න එපා.. එහෙම උනොත් ටිකක් අවදානම්..”

මිස් එහෙම කියනවා මට යාන්තම ඇහුනත් ඒ ගැන වැඩිය හිතන්න මට තේරුනේ නෑ..මන් සද්ද නොකර මිස් එක්ක ඩොක්ටර් ලගට ගියා..

අම්මලා බබාලවත් අරන් අය්යගෙ වෑන් එකේ ඇවිත්..

ඩොක්ටර් මගෙන් හරිම කරුණාවෙන් ප්‍රශ්න ඇහුවා.. මන් ඒ කරුණාව ඉදිරියේ හැම සිතුවිල්ලම වැමෑරුවා මටවත් තේරුනේ නෑ.

ඩොක්ට මගේ හිත වෙනස් කරන්න කියපු දේවල් නිසා මන් හිත හදන් බබාලට කිරි දුන්නා.

ඊට පස්සේ මාව මනෝ උපදේශන වලට දැම්මා..මගේ අම්මව පෝන් එකෙන් සම්බන්ධ කරන් ඩොක්ට මොනාහරි කතා කරා.. මන් හොරෙන් අහන් හිටියේ..

ඒ කතා කරේ…