………………….06 වෙනි කොටස …………

අපි පන්තිය ඉවර වෙලා ටවුන් එකට ආවා.. එතකොටයි මතක් වුනේ තුෂාරයා ලෙඩ වුනා කියන එක ගැන..

“මේ මචංලා.. ඒක නෙමෙයි.. තුෂාරයා බලන්න යන්නෙ නැද්ද බං..? මොනා වුණත් අපේ බොක්කක්නෙ බං..”

“අඩෝ නිකන් යන්න පුළුවන්ද බං, ලෙඩෙක් බලන්න යනකොට මොනා හරි අරගෙන යන්න එපැයි.. අඩුම තරමෙ ටොපියක්වත්..”

“ඇයි මචං සූප්පු කරන්නද..?”

ධමියා නක්කලේට වගේ ඇහුවා..

“නෑ සූප්පු කරන්න නෙමෙයි.. උඹගෙ… මම කිව්වා කියලා හිතාගනිංකො..”

ඒ කේස් එකට නම් අපි සෙට් එකටම හිනා..

“හරි.. හරි බං ඔය මොනවා හරි ගෙනියමු..”

“මේ.. මේ.. අර බලපල්ලා.. කාන්ති, දිනිති, අනුපමා, ශිරානි නේද මේ පැත්තට වඩින්නෙ.. ?”

ධමියා කට පුරවලා කිව්වා.. මොකෝ ඌ ට්‍රයි කරන කෑල්ලත් ඒ අස්සෙ ඉන්නවනේ..

ඔයාලා අද තුෂාර බලන්න යන්නෙ නැද්ද..? අපි යන්න කියලා හදන්නෙ.. ඔයාලත් යනවා නම් අපිත් එක්ක යමු..

“ඒ කවුද බං ඒ චීත්තෙ.. ඒ ඩිංකට තුෂාරයා ලෙඩවෙලා කියලා මුන්ට කියපු..”

මම ජයන්තයට හෙමීට කිව්වෙ කාටවත් ඇහෙන්නෙ නැති වෙන්න..

“ඔව් ඔව් බොලව්නෙ.. අපි මේ යන්න තමයි හදන්නෙ.. ඔයාලා යන්න අපි පස්සෙ එන්නම්..”

මම එහෙම කියනකොට මොකාද මන්දා මාව කෙනිත්තුවා..

“මොකෝ බං ධමියො කොනිත්තන්නෙ.. උඹට වලිප්පුවද..?”

කොනිත්තපු එක රිදුන නිසාද මන්දා මට හයියෙන්ම කියවුනා.. කෙල්ලො සෙට් එකටයි අපේ එවුන් සෙට් එකටයි බඩ අල්ලගෙන හිනා.. මගෙත් කට හොද නෑ.. මේකගෙ මූණ අමුතු වුණා..

“සුමී එහෙනම් අපි යනවා.. ඔයාලා පස්සෙ එන්න..”

“හරි.. ඔයාලා යන්නකො.. අපි පස්සෙ එන්නම්..”

කෙල්ලො ටික එහෙම කියලා යන්න ගියා.. ධමියට මාර අප්සට්, මොකද දමියා ෆුල් ට්‍රයිනේ දිනිතිට.. මට පවු කියලත් හිතුනා මොකද අද සුවර් එකට ධමියට ටෝක් එකක් දෙන්න තිබ්බ දවස..

“අම්මපා මේකට යන කේන්තියට මම තනියෙම හිටියා නම් මෙලහකටත් අඩි හයක් යටට යවලා..”

“හරි හරි.. දැන් කියපල්ලකෝ දමියට ගෙනියන්නෙ මොනවද කියලා..”

කුමාරයා ඒකමයි අහන්නෙ..

“ගෙනියන්න නම් කඩවල් වල ඕන තරම් දේවල් තියෙනවා.. දැන් කියපල්ලා උඹලා ගාව ඒවා ගන්න සල්ලි තියෙනවද කියලා..”

“අම්මටසිරි වෙනවා..”

කුමාරයා උඩ ගිහින් බිම වැටුණා වගේ..

“ඒකනේ සීන් එක.. අපි මෙහෙම කරමු.. පොඩි සිංදුවක් කියලා ඔය පාරෙ යන එවුන්ගෙන් ආධාරයක් ඉල්ලමු.. මම කැප් එක අල්ලන්නම්.. බොලා සිංදුව කියපල්ලා..”

“අන්න වැඩේ..”

“ගම්මානෙ හැඩයි නුඹ සිටියා නම්..
වෙල් යාය සරුයි නුඹ දැක්කා නම්..
ගල් ලිදේ වතුර නුඹ බොනවා නම්..
මගෙ කන්දෙ පැළට කැන්දම් එන්නම්..”

“ආදරණිය අම්මේ තාත්තේ, අයියේ අක්කේ, නැන්දේ, නැන්දගෙ පුතේ.. අපි මේ ඔබතුමාලට සිංදුවක් කියලා ආධාරයක් ඉල්ලන්නෙ අපේ යාලුවෙක්ගෙ අහිංසක ජීවිතයක් බේරගන්න.. ඒ නිසා ඔබට හැකි පමණින් අප හට මුදලින් ආධාරයක් කරන මෙන් කාරුණිකව ඉල්ලා සිටිනවා.. ස්තුතියි!”

“සුමී.. මොනවද බං අර හරකා සිංදුව නවත්තලා කියවන්නෙ..?”

“අනේ මන්දා බං.. අම්මට සිරි.. යකෝ සීයෙ කොල හිටන් වැටෙනවනේ.. මොකක්ද මේකා කිව්වෙ..? ”

“ඒකනේ බං..”

කුමාරයා මොනවද කියවලා කියවලා කැප් එකෙත් සල්ලි පුරවගෙන මේ පැත්තට එනවා..

“මොනවද බං උඹ අර මිනිස්සුන්ට කිව්වෙ..?”

“ඒවා උඹලට වැඩක් නෑ.. මෙන්න සල්ලි.. දැන් යමං තුෂාරයව බලන්න..”

“එල.. යමං.. අපි ඉස්සරහ කඩේකින් මොනා හරි ගමු..”

“අඩෝ මචංලා.. අර එන්නෙ නිම්මියි.. අර පන්තියට ආපු රානි මුකර්ජියි නේද..? ”

ජයන්තයා කට පුරවලා ඒක කිව්වෙ.. ඒ එක්කම තමා මාත් ඒ පැත්ත බැලුවෙ නිකමට වගේ.. අම්මට සිරි ඇත්ත නේන්නම්.. මේ එන්නෙ මගේ සිහින කුමාරි.. අද නම් එයා කියන්න බැරි තරම් ලස්සනයි..

“මේ යමං.. අපි ගිහින් උන් දෙන්නටත් කැප් එක දික් කරමු.. අනිවා මොනරෙක් ලැබෙයි..”

මම එහෙම කිව්වෙ නිම්මි කියන්නෙ පට්ට ලොකු අත්තක් නිසා.. අත්තක් කිව්වෙ බං සල්ලි කාරයෙක් කියන එක..

“ඔව් අනිවා ලැබෙයි.. අසිත් ඔය පැත්තට ආවොත්..”

කුමාරයා කියපු කතාවට නම් මට හීනියට අප්සට් ගියා.. මගේ පුංචි කුමාරිගෙ ළගට ගිහින් මූණ බලන්න බැරි වෙයිදෝ කියලා..

“උඹලා දන්නවනේ බං අසිතයා එදා ඉදන් අපේ හතුරෙක් කියලා.. ඌ අලි සයිස්.. අඩි ගානක් උඩින් යන්නෙ.. නිම්මිත් හිත හොද වුණාට.. ඒකිත් අසිතයා වගේම සල්ලි කදක්නෙ බං.. අනික ඌ කැමති නෑ නිම්මි වෙන කොල්ලො එක්ක කතා කරනවට.. කරුමෙට හරි අපි නිම්මි ලග ඉන්නවා දැක්කොත් බුදු සරණයි ඈ..”

කුමාරයා කියන කතාව නම් ඇත්ත.. නිම්මි, අසිත කියන්නෙ පට්ට සල්ලිකාර කපල් එකක්.. ඒ නිසාම තමා දෙන්නගෙම ගෙවල් වලින් කැමැත්ත දෙන්නත් ඇත්තෙ.. අනේ ඉතිං අපිට මොකෝ..

“අඩෝ කුමාරයා.. උඹ පිරිමියෙක්ද කියපං.. අසිතයා කියන්නෙ මොකෙක්ද බං.. ඌ උඩින් ඉන්නෙ සල්ලි නිසා.. නැත්නම් ඌට කරන්න පුලුවන් මගුලක් නෑ.. උඹ කොන්ද කෙලින් තියාගෙන පිරිමියෙක් වගේ ඉදපං..”

ධමියා ෆට්ට ගඩක් අරගෙන තමා කුමාරයට ටෝක දුන්නෙ..

“කවුද බං බයවුණේ.. කාගෙද කොන්ද පණ නැත්තෙ.. දෙයක් වෙන්න කලින් කිව්වෙ බං.. සල්ලි තියෙන එකා ළග මිනිස්සු ඉන්නවා.. අපිට වගේ නෙමෙයි.. මිනිහෙක් මැරුවත් ඊලග දවසෙ උන් එලියෙ.. අපිට එහෙම බෑනෙ බං..”

කුමාරයා පස්ස ගහනවා වගේ මට තේරුණා.. මොකද කුමාරයා දන්නවා අසිත් ගැන..

“හරි හරි කුමා.. උඹට බැරි නම් ඉදපං.. අපි යනවා..”

“මේ හිටපල්ලා යකුනේ.. මැරෙන්න වුණත් මම උඹලත් එක්ක එනවා.. කැත හිත තියෙන ඩයල් එකක් නෙමෙයි මේ කුමාරයා.. උඹලා දන්නවනේ..”

“හරි හරි.. අපි ඒක දන්නවා.. උඹ බය නෑ කියලා.. දැන් වරෙන් යන්න.. අනික දැන් අසිතයා එතන නෑනේ..”

අපි ළගට යන්න කලින් නිම්මි අපිව දැකලා අපි ඉන්න පැත්තට දෙන්නත් එක්ක දුවගෙන ආවා.. අපිට ඉතින් මාර ෆිට්.. මම මොකට ගියත් මගේ ඇස් දෙක තිබ්බෙ මගේ සිහින කුමරි ළග.. ගියා විතරයි එයා මාත් එක්ක පොඩි හිනාවක් දැම්මා.. ඒ හිනාව නම් මගේ බොක්කටම වැදුනා.. උන් හිටි තැන් අමතක වෙලා මොනවද වුණා වගේ.. එයා හිනාවෙනකොට නම් පිස්සු කොර..

“ආ.. කට්ටිය මොකද අද ගේමකටවත් බැහැලද..? පංති ඉවරවෙලා ගෙදර යන්නෙ නැතුව..?”

මට නම් මොනා කිව්වත් ඇහෙන්නෙ නැති ගාණයි.. මම මගේ සුරංගනාවි දිහා බලාගෙන ආදර ලෝකෙ තනිවෙලා වගේ උන්නෙ..

“සුමි.. සුමී.. මොකො බං..?”

ජයන්තයා මගේ ඇතට තට්ටු කරනකොට තමා මට ඇහැරුනේ..

“ඇ.. ඇයි බං.. කියපන්..”

“නිම්මිට සීන් එක කියපන්.. ”

“මේකයි නිම්ම.. ඔයා දන්නවනේ අපේ තුෂාරයා.. අන්න ඒකා ලෙඩවෙලා.. ඉතිං……..”

“Oh my god..!!! මොනා වෙලාද එයාට..?”

“දන්නෙ නෑ හලෝ හරියට විස්තරයක්.. අපි මේ එයාව බලන්න යන්න කියලා හදන්නෙ.. ඉතින් මේකයි අවුල.. අපිට ඔය සීන් එක ආරංචි වුණේ ක්ලාස් එකට යනකොට බඩීගෙන්.. ඉතිං අපි ගාව සල්ලි නෑ.. ගෙදර ගියොත් එන්න ලැබෙන්නෙත් නෑ.. අපි මේ පොඩි ආධාරයක් ඉල්ලනවා පාරෙ යන අයගෙන්..”

ධමියා නම් ගම කනවා..

“ආ.. ආධාර එකතු කරන්න ඕන නෑ.. ඉන්න මම දෙන්නම්..”

ඒකි එහෙම කියලා පර්ස් එක එළියට ගත්තා විතරයි හයිබ්‍රිඩ් කාර් එකක් කෙලගෙන ඇවිත් අපි ළගින් නැවැත්තුවා.. අපි හරියට කාර් පාක් එකේ හිටියා වගේනේ යකෝ..

මතු සම්බන්දයි