විසි අට වෙනි කවිය…

————————————————————————————————————–

හිත අස්සේ මහා පෙරළියක් වෙද්දි නොදන්නා හැඟීමක් මගේ මේ ගල් හිත දිය කරා…

තව තවත් සර්ගේ ඇඟිලි මගේ කෙස් අස්සේම දඟ කරද්දී දිදුලන ඇස් වලින් එයා මං දිහා බලා ගෙනම ඉන්නවා…

“දන්නවද මියැසි.. මං ජීවීතේ එකම එක පාරක් වත් මගේ තාත්තාව දැකලා නෑ.. ඒක ගොඩක් නරක අත්දැකීමක් මියැසි.. පුංචි කාලේ හැමදාමත් මං අඬනවා.. අදත් මං තාත්තා වෙනුවෙන් අඬනවා.. ඔයාවත් ඇඬෙව්වා.. නේද…?”

ඇහෙන නෑහෙන ගාණට සර් මුමුණනවා..

සර්ගේ ඇස් වලින් වැටිච්ච කඳුලක් මගේ කම්මුලකට වැටුණා..

ඔයා අඬනවා දකින්න තරම් මේ ඇස් පව්කාර වෙලා.. දැනෙන දුක කියන්න වචන නෑ..

මගේ අම්මාත් අද හිරේ..

හිර කූඩුවක නොවුණත් අපි හැමෝම හැඟිම් වලට හිර වෙලා හිර කාරයෝ වෙලා…

“මොන දේ වුණත් ඉක්මනට හොඳ වෙන්න.. ලස්සනට හිනා වෙලා ඉඳලා මං අහක බලන කම් ඉඳලා මට රවන්න.. මං ආසයි ඒකට…”

හෑ යකෝ මෙයා ඒකත් දැක්කද..?

සර් ගොඩක් කියවනවා වැඩි වගේ අද….

“මං යන්නම් දැං… ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් පරිස්සමින්…”

සර් හෙමින් නැඟිට්ටා.. මගේ කම්බුලක් අත ගාලා හැරිලා යන්නයි හැදුවේ..

ඒත් මං හිතුවා වගේම සර් ආයේම හැරුණා..

“මං දිහා ඔහොම බලන් ඉද්දි මං කොහොමද හිත හදන් යන්නේ…”

මෙන්න මෙය ආයේම මගේ මූණට එබිලා…

මගේ තොල් ලාවට ඇඟිල්ලකින් පිස දමමින් සර් නළලට පහත් වෙලා දිග හාදුවක් දුන්නා…

මේ මියැසියා ඒ පහසින් කිමිදුනා කිව්වොත් නම් හරි….

“අපේ අප්පච්චිලා දෙන්නම ගොඩක් හොඳ අය වෙන්න ඇති.. හැමදේම හොඳින් විසදෙයි… ”

ඒ කතාව නම් හිත පතුලටම වැදිලා ආයේ ආයේ දෝංකාර දෙන්න ගත්තා..

“දැං නම් මං ඇත්තටම යනවා හොඳේ.. කතා කරන්නෙත් නෑනේ මෙයා.. බකමූණීයෙක්නේ ”

මේ මැට්ටා ඒවත් දන්නවා…

එයා යනවා කියද්දි නම් දුකත් හිතුණා…

තව මොහොතක් මං දිහා බලන් ඉඳලා එයා යන්නයි හැරුනේ..

මං එකපාරටම යන්න ගියපු එයාගේ අතකින් අල්ලා ගත්තා…

ඒ අත අරං මගේ කම්බුලකින් තියා ගත්තා..

ඇස් වලින් ඔහේ නිදහස් වෙච්ච කඳුලු පේළි ගලා ගෙන ගියපු කම්බුලක් උඩින් මං ඒ අත තියා ගත්තා…

දැං එයත් දන්නවා මාත් අඬන බව…

එයා මගේ කම්බුල් වල තිබ්බ කඳුලු පිස දාලා මගේ ඇඳ උඩම අයිනකින් වාඩි වුණා…

මාත් හෙමින් ඇඳේ වාඩි වුණා…

කඳුලු වලින්ම දිලිසෙන ඒ ඇස් මගේ ඇස් එක්ක පැටලිලා…

නොසිතූ මොහොතක සර් මාව තදින් වැළඳ ගත්තා…

සර්ගේ පළල් උරහිසයි, අප්පච්චිගෙන් දැනුන උණුසුමයි මට අමතක කරා මං මේ තුරුල් වෙලා ඉන්නේ මගේ අම්මව හිරේ යවපු මනුස්සයාට නේද කියලා..

හිතේ පැළ වෙලා තිබුණ ඔක්කොම දුක් කන්ද හේදිලා යනකම් මං ඇඬුවා..

ටික වෙලාවකින්

“දැං ඇති කෙල්ලේ….”

සර් මාව ඇදලා අරන් මගේ මූණ දිහා බැලුවා…

කොච්චර ආදරණීයද ඔයා….?? මට සැර දැම්මට…

සර් චුට්ට චුට්ට මගේ මූණට බර වුණා..

මගේ ඇස් මටත් නොදැනිම පිය වුණා..

මුලු ලෝකයම අපි දිහා බලන් ඇති කියලා මට හිතුණා..

සර්ගේ තොල්, මගේ තොල් වලට බර වෙද්දි හිත කීරි ගැහෙන තරම් හැඟිම් ගොඩක් පවුරු බිඳ ගෙන ගලා ගෙන ගියා…

මුදු සුමුදු ආදරණීය සිප ගැනීමක් මගේ ආත්මයම ස්පර්ශ කරා කිව්වොත් මං හරි..

නමක් නැති බැඳීමකින් අපි බැඳිලා…

හිතන්නත් බය හිතෙන මේ බැඳීම අපි අපිම අමතක කරා…

ටික වෙලාවකින් සර් මගේ තොල් මුදා හැරලා නැගිට්ටා…

මුකුත්ම නොකියා සර් මගේ ඔලුවට අත තිබ්බා..

සර් මොනවා හරි දෙයක් සර්ටම පොරොන්දු වුණා වගෙයි මට හිතුනේ..

තව මොහොතක් මං දිහා බලන් ඉඳලා සර් යන්න ගියා….

මං තවත් ටික වෙලාවක් එහෙමම වාඩි වෙලා හිටියා…

හාන්සි වුණේ ඊටත් ටිකකට පස්සේ…

තාමත් වෙච්ච දේ හීනයක් ද කියලා මට ගලපා ගන්න බෑ..

මං එහෙමම පපුවට අත තියා ගත්තා..

නින්ද ගියේ කොයි වෙලාවෙද කියන්න දන්නේ නැති වුණත් ඒ දැකපු හීනෙට මං ගොඩක් ආදරේ කරා…

උදේ මං ඇහැරෙද්දිත් ගෙම්බා පොලවේ ගැහුවා වගේ හොඳටම නිදි…

මං ඇදෙන් බහින්නයි හැදුවේ…

එතකොටයි දැක්කේ මගේ කොට්ටේ ගාව හතරට නවපු කොළයක් තියෙනවා…

මං පටස් ගාලා කොළේ අරන් ඇරලා බැලුවා..

දෙයියනේ.. මං හිතුවා හරි.. කවි හොරාගෙන්…

ඒ කියන්නේ ඊයෙ රෑ වෙච්ච දේ හීනයක් නෙවේ..

එයා ඇත්තටම ඊයේ රෑ ඇවිල්ලා…

මොකක්දො මන්දා නාදුනන සතුටකින් හිත පිරී ඉතිරී ගියා….

එතකොට චණ්ඩියා ලොකු සහෝදරයාත් කාමරේ ඉද්දිම ඇවිත් තියෙන්නේ මං ගාවින් මේ කවිය තියලා යන්න…

මං ඉක්මනටම කොළේ දිග ඇරියා…

“ගුඩ් මෝර්නින්….”

අයියෝ… සුදු ඇපල් නරියම කාපිය කිව්වලු….. මෙයත් දැංම ඇහැරුනානේ…

මං පටස් ගාලා කවිය හංග ගත්තා…

————————————————————————————————————–

ඔන්න ළමායි… මියැසියට මොන වෙනවද මන්දා…

අනුමාන කරන්න කිව්වත් මේ මැටි වස්තුලා ටික ඒක කරන්නෙත් නෑනේ…

එක් කෙනෙක් කියෙව්වත් මං මගේ කතාව ඉවර කරනවා… ලස්සනට ගලා ගිහින්..

ආදරෙයි පැලෙන්න…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු…
බුදු සරණයි..!!