ඔබ ලගම මගේ හිත නැවතුනත් ඉන්න බෑ තව ලගට වී…
දුරක යන්නට දෙන්න බෑ මට ආදරෙයි මං පන වගේ…
නුබත් දන්නවා ආදරේ බව කියන්න බෑ ලගට වී..
අවසරද මට රැදෙන්නට ඔය හිත ලගම පිපි මලක් වී…

දවස් ගානක් ඒ විදියට ගෙවිලා ගියේ ආයෙමත් ක්ලාස් යන දවස උදා වෙමින්…තරිනිට එන්න වෙන්නේ නෑ කියපු නිසා තනියම තමයි යන්න වෙන්නේ…අම්මා උයලා දුන්න බත් එකත් බෑග් එකේ දාගෙන පාරට ආවේ බස් එක ගියොත් ආයෙත් පැයක්ම බස් එකක් එනකම් බලන් ඉන්න වෙන නිසා…හ්ම්ම්ම්..තනියම බස් එකේ යනවා කියන්නේ ඉතින් පිස්සු හැදෙන වැඩක්..

බස් එකෙන් බැහැලා ටවුන් එකට ආවේ ගාල්ලට තව බස් එකක යන්න ඕනේ නිසා.මගේ වෙලාව හොදයි වගේ බස් එකක් තියනවා..නැගලා වටපිට බලලා බස් එකේ පිටිපස්සට වෙන්න තියන සීට් එකක කොනෙන් වාඩි උනා..තරිනි හිටියා නං කතා කර කරවත් යන්න තිබ්බා..

“කොහොමද..මං බලන් හිටියා මට කෝල් කරයි කියලා” දෙයියනේ..මේ අර එදා නම්බර් එක දීපු කොල්ලා..මගේ ලගින්ම වාඩි වෙලා..මොන මොනවාදෝ කියවනවා..

මං අසරණ වෙලා වගේ ඒ කොල්ලා දිහා බැලුවේ තාත්තව මතක් වෙලා..මොකද මං දන්නවා තාත්තා මං ගැන සෙවිල්ලෙන් ඉන්නවා කියලා..

“ඇයි කතා කරන්නේ නැත්තේ..තරිනි කිව්වා අද එන්නේ නෑ කියලා..ඒකයි මං ආවේ..මගේ කෙල්ලව වෙන කොල්ලෙක් අල්ල ගත්තොත් එහෙම”

මං කොහොමද එයාගේ කෙල්ල වෙන්නේ..මගේ අවසරයක් නැතුවම මේකා මාව අයිති කරගෙන..වෙනදට කටට එන වචන ටිකවත් අද එන්නේ නෑ..මං එච්චරටම ගොලු වෙලා..

ඒත් එක්කම තමයි බස් එක යන්න හැදුවේ..හිතට සැනසිල්ලක් දැනුනේ දැන් මේ කොල්ලා බස් එකෙන් බැහැලා යයි නේද කියලා..නෑ ගානක්වත් නැතුව වාඩිවෙලා ඉන්නවා..

“මේ අයියේ..බස් එක යන්න හදන්නේ..ඔයා දැන් යන්න..” මං එහෙම කිව්වේ යයි කියලා හිතාගෙන උනත් ඒ දීපු උත්තරෙන් මාව කරකවලා අතෑරියා වගේ..

“නෑ..මාත් ගාල්ලේ යනවා..මට අද ක්ලාස් නෑ..ඒ නිසා ඔයා එක්ක යන්න පුලුවන් ”

මග දිගටම ඒ කොල්ලා එක එක දේවල් කියෙව්වත් මං දෙයියෝ බුදුන් සිහි කර කර ගියේ ගෙදරට නං ආරංචි වෙන්න එපා කියලා..එහෙම උනොත් මං ක්ලාස් ඇවිල්ලත් ඉවරයි..

ගාල්ලෙන් බැහැලා ඉක්මන්ට යන්න හැදුවේ පරක්කු වෙලා නිසා නෙවෙයි..ක්ලාස් පටන් ගන්න තව පැයක්ම තියෙනව..මේ බූතයගෙන් බේරෙන්න තමයි දුවන්න හැදුවේ..

“මේ..මේ..කෙල්ල කොහෙද දුවන්නේ..මෙච්චර දුර මාත් එක්ක ඇවිල්ලා දැන් මාව දාලා යනවද..ආහ්” මගේ අතකිනුත් අල්ලන් එහෙම කිව්වම නං හිත ටිකක් ගැස්සුනා..ඒත් ඉතින් මං මෙයාගේ කවුද..මල විකාර..

“අපි අන්න අර කඩේට ගිහින් මොනවා හරි කාලම යන්”

“පිස්සුද හලෝ..මොකටද මෙහෙම මගේ පස්සෙන් එන්නේ..ආහ්හ්..මට මගේ පාඩුවේ ඉන්න දීලා යනවකෝ යන දේවාලෙක” හිතේ ආපු තරහටත් එක්ක මං එහෙම කිව්වේ වටපිට බල බල..

“මේ මෙතන කෑ ගහන්නේ නැතුව එනවා යන්න..කෑ ගහන්න අරන් මං නරක මිනිහා කියන්න එපා..එනවා යන්න..” මගේ අතින් අදින ගමන් මේ බූතයා එහෙම කිව්වේ මාව බය කරන්න වගේ..

“අනේ මේ…මං මොකටද තමුසෙට බය වෙන්නේ..යන්න දෙනවා මට..අතාරිනවා මාව..”

“හරි..කන්න යන්න එන්නනේ බැරි..යං..ක්ලාස් එක ලගට දාන්නං..දගලන්නේ නැතුව එනවා හලෝ..”

මාවත් ඇදන් ක්ලාස් එක ලගට යනකොට ලමයි එක්කෙනා දෙන්නා එනවා..එන හැමෝම බල බල යන්නේ අපි දිහා..ඇයි ඉතින් මේකා මාව මරන්න අරන් යන හරකෙක් වගේ ඇදන් යනවනේ..

ක්ලාස් ඇරිලා එනකොටත් ඒ සෙතේම තමයි..අපේ පාරේ බස් එකට මාව දාලත් යන්නේ නැතුව බස් එක දිහාම බලන් ඉන්න මේ කොල්ලා ගැන දුක නොහිතුනාමත් නෙවෙයි..ඒත් ගෙදර තත්වේ මතක් වෙනකොට ආයෙත් හිතට ආවේ බයක්..