ලේ සළකුණු

හයවන කොටස

වෙලාව කීයද කියලා බැලුවේ ඉබේම . අටට පහයි කියලා ඔරලෝසුවේ වෙලාව සටහන් වෙලා තිබ්බා .

“තාත්තා ඒ වළලලා තිබුණ දේ දැක්කද?” කියලා අයියා තාත්තගෙන් ඇහුවේ මට අහන්න ඕන වෙලා තිබුණ දෙයක් .

“ඔව්. මොකක්ද පොතක් තිබුණ” කියලා තාත්තා සාක්කුවට අත දාලා පොඩි පොතක් එළියට ගත්තා .

“ඩයිරියක් වගේ” කියලා මං කිව්වා .

“ඔයාටත් ඕන්නැති එකක් නෑ. පොලීසියේ වුණාම ඕක තමා කරදරේ. ප්‍රශ්න හොයාගන ළගට ගිහිං ප්‍රශ්න දාගන්නේ” අම්මා තරහෙන් කිව්වා .

” මොනාද ඕකේ තියෙන්නේ ?” මං ඇහුවේ කුතුහලය නිසා .

“චූටි ඔයාටත් ඕන්නැති දෙයක් නෑ. මෙච්චර දෙයක් වෙලත් ඔයාට ඒකද දැන් වැදගත් .” අම්මා කිව්වේ සැරෙන් .

අම්මා කියන දේත් ඇත්ත තමා. ජීවිතේ ගැන සුවර් එකක් නැතුව මේ ඉන්න වෙලාවේ මෙතනින් යන ක්‍රමයක් ගැන  හිතන්නැතුව මාත් ප්‍රශ්න දාගන්න ලැස්ති වෙනවා කියලා මට හිතුනා .

එකපාරටම අකුණක් ගහද්දිමයි මං දැක්කේ ජනේලයෙන් අපේ දිහා බලාගෙන ඉන්න තරුෂි . එයාගේ බෙල්ල පැත්තකට කඩා වැටිලා තිබුණ .

“හෑ….” මං හයියෙන් කෑ ගැහුවෙ ඒ පැත්තට ඇගිල්ල දික් කරලා.

“තාත්තේ අපි පිරිත් දාමු” කියලා අයියා තාත්තා එක්ක රේඩියෝ එක දැම්මා .

පිරිත් ගියේ විනාඩි දෙකක් තුනක් විතර . එකපාරටම බල්බ් නිවී නිවී පත්තු වෙලා නිවිලම ගියේ කලුවරේ අපි බය කරලා . ලයිට් ගිය නිසා රේඩියෝ එකත් වැඩ නෑ.

“ම-ර-න-වා….උඹලා ඔක්කොම …. හහ්….හහ්” තරුෂිගේ වියරු කටහඩ ගේ පුරා දෝංකාර දුන්නා .

“උඹට මොනාද ඕන ? ඇයි අපට මෙහෙම කරදර කරන්නේ ?” තාත්තා ඇහුවේ කෑ ගහලා .

” මට….මට ඕන වුණේ මගේ තාත්තා එක්ක සතුටින් ඉන්න මගේ ගෙදර . ඒත් අරූ ඒකට මට ඉඩ දුන්නේ නැ. මගේ ගෙදර උඹලට සතුටින් ඉන්න දෙන්නෙත් නෑ මං හා හහ්…” ඒ හිනාව මගේ බය තවත් වැඩි කරා.

අපි හතරදෙනාම බුදු ගුණ කියලා කරණීයමෙත්ත සූත්‍රය එකවැර කියන්න පටන් ගත්තේ සද්දේ වැඩි කරලා.

“ඕක නවත්තපං…. නවත්තපං … මට ගේ ඇතුළට එන්න බෑ. හොද හිතින් කියන්නේ නවත්තපං  ” තරුෂි පිස්සුවෙන් වගෙ කෑගහන්න පටන් ගත්තේ දොර ජනේල ඔක්කොම සද්දෙන් හෙලවෙද්දි.

දැන් දැන් දොර කඩාගෙන ඇතුළට එයි කියන බයට මගේ කකුල් වෙව්ලන්න ගත්තා . අයියා ෆෝන් එකේ ටෝච් එකෙන් වෙලාව කීයද කියලා බැලුවා . වෙලාව 8.30යි. තාමත් පොලිසියෙන් ආවේ නෑ.

බඩගින්නට බඩත් කෑ ගහනවා . අද දවසටම එක වේලයි කෑවේ. මෙහෙන් යන්න තියෙනවා නම් කෑම ඕනිත් නෑ කියලා මට හිතුනා.

එතකොටම ඇහුනේ පද්මාවත් ෆිල්ම් එක සද්දෙන් යනවා. අයියගේ ලැප් එක සට් ඩවුන් නොකර කාමරේ දාලානේ ආවේ . අයියයි මායි මූණෙන් මූණ බලාගෙන ඉද්දි කාමරේ අඩි සද්දයක් ඇහෙන්න පටන් ගත්තා .

“අනේ මට බයයි අම්මී” මං රහසිං අම්මට කිව්වේ අපි තාමත් කරණීයමෙත්ත සූත්‍රය කිය කිය හිටිය නිසා .

ඒත් එක්කම එළියේ අඩි සද්දයක් ඇහුණේ අපේ බය තවත් වැඩි කරලා . ඒ මදිවට දොරට ගහනවා .

“සර්…. අපි ආවා දොර අරින්න ” කියලා කතා කරාමයි හිතට සහනයක් දැනුණේ .

තාත්තා ඉක්මනින් ගිහිං දොර ඇරලා

“ජීෆ් එක එනවා ඇහුනෙත් නෑනේ ” කියලා කිව්වා .

“වැස්ස නිසා වෙන්න ඇති සර්…  හැමතැනටම ලයිට් තියෙනවා . මෙහෙට විතරයි නැත්තේ නේද ” කියලා ආව කෙනෙක් කිව්වා විතරයි ලයිට් ආවා.

“සර් එහෙනම් යන්ද අපි ?” කියලා ආව කෙනෙක් ඇහුවා .

“පොඩ්ඩක් ඉන්න අපි ඇදුම් දෙකක් තුනක් ගන්නකල්” කියලා අම්මා නැගිට්ටා .

“අම්මයි තාත්තයි කාමරේට ගියා .
මායි අයියයි ඉස්සර වෙලා මගේ කාමරේට ගිහිං ඇදුම් ලෑස්ති කරන් ඊළඟට අයියගේ කාමරේට බයෙන් බයෙන් ගියා . ඒත් කාමරේ අර මනුස්සයා හිටියේ නෑ.

හැබැයි කාමරේ හැමතැනකම වගේ ලේ සළකුණු තියෙනවා අපි දැක්කා ..

ගෙදර දොර වහලා ගිහිං අපි ජීෆ් එකට නැග්ගේ හිතේ සැහැල්ලුවෙන් .

නිකමට වගේ ගේ දිහා හැරිලා බලද්දී මං දැක්කේ තරුෂි ගේ ඇතුළෙ ඉදන් අපි යන දිහා බලාගෙන ඉන්නවා කියලා .

අපට ටික දුරයි පාරේ යන්න ලැබුණේ ජීෆ් එක ඉස්සරහට ගහක අත්තක් කඩා වැටුණා .

“හොද වෙලාවට. තත්පරයක් මිස් වුණා නම් වාහනේ උඩ..” කියලා ඩ්‍රයිවර් වාහනේ අයිනකින් ඉස්සරහට අරගෙන දිගටම යන්න ගියා.

“එද්දිත් ගහක් කඩා වැටුණා . දැනුත් එකක්…සර්ලත් මරු පොට් එකකට සල්ලි දීලා ඇවිත් තියෙන්නේ ..” ජීෆ් එකේ ආව  අනිත් පොලිස් අංකල් කිව්වා .

“ඇයි.. සුගත් මොකක්ද ඒ කතාවේ තේරුම?” තාත්තා ඇහුවා .

“සර් මොකුත් හිතන්න එපා මෙහෙම කිව්වට. සර් නිසාම ආවා මිසක් නැත්තම් අපි අද එන්නෙවත් නෑ ඔතනට. ඔය මර්ඩර් වගයක්, සුයිසයිඩ් වෙච්ච තැනක්. මාස නවයක් තිස්සේ වහලා දාලා තිබුණ ගෙයක් . මිනිස්සු කියන්නේ හොල්මන් ගෙදර කියලා .කිසො කෙනෙක් යන්නෙ එන්නේ නෑ. සර් ඇඩ්‍රස් එක කිව්වම අපි පුදුම වුණා. අපි ආවෙත් බයෙන් . දැක්කනේ ගස් වැටිලා බාධා වුණ හැටි” සුගත් කියන අංකල් කිව්වා .

“මේ ගේ අපට දුන්නේ මිස්ටර් වික්‍රමසිංහ . එයාගේ ගෙයක් කියලනේ අපට කිව්වේ ” අම්මා කිව්වා .

“ආ… මිස්ටර් වික්‍රමසිංහගේ මල්ලිගේ ගේ තමා ඕක. එයාලා මැරුනට පස්සේ වික්‍රමසිංහ සර්ට ඕක අයිති වුණා . මිනිහා කපටිකමින් සර්ලට ගේ විකුණුවා. මිනිස්සු බයට කට අරින්නේ නෑ. මිනිහා මංත්‍රී නිසා. “සුගත් කිව්ව

-නයෝමී නදීරා ධීරසිංහ –