සංසාර පුරුද්දද මේ…. ❤️

” ආවීන්…. අනේ මං මොකද කරන්නේ ? ” මං ෆෝන් එක අරං ආවින්ට වට්සැප් මැසේජ් එකක් දැම්මා…

” මටත් තේරෙන්නේ නෑ නෙතූ මොනවා කරන්නද කියලා” ආවීන් එහෙම රිප්ලයි කරා…

” මට හැම වෙලාවෙම ඔයා මතක් වෙනවා ආවීන්.. මට තේරෙන්නේ නෑ මං ඒකට මොනා කරන්නද කියලා.. මං කරන්නේ වැරැද්දක් තමා.. ඒත්… ඒත් මට ඔයා අමතක කරන්න බෑ..” කියලා මං ආයෙත් මැසේජ් එකක් දැම්මා ..

“මං දන්නවා නෙතූ .. ඔයා මෙහෙම හරි මං ගාව ඉන්න එක මට සැනසීමක්..” ආවීන් එහෙම රිප්ලයි කරාම මට දැනුනේ ලොකු දුකක්… මං කෙනෙක්ගේ ජීවිතේම විනාශ කරා නේද කියලා දැනෙද්දි හිතට දැනුණු බර කියලා නිම කරන්න බෑ…

එහෙමම ඇදට වැටිලා මට එහා පැත්තෙන් නිදාගෙන ඉන්න අවුරුදු දෙකේ චූටි දූ පැටියා දිහා බලාගෙන මං කල්පනා කරේ ආවීන් මට අමතක වුණේ කොහොමද කියලා ..

මගේ නම නෙතුෂි දිනේන්ද්‍රා නානායක්කාර … මං පේරාදෙණිය කැම්පස් එකෙන් ඉගෙන ගෙන දැන් ළමාරක්ෂක නිලධාරි විදියට වැඩ කරනවා… කැම්පස් කාලේම යාලුවෙලා මැරි කරපු මගේ මහත්තයා ඉංජිනියර් කෙනෙක්.. බැදලා අවුරුද්දකින් විතර චූටි දූ පැටියා අපි ලගට ආවට පස්සේ ඉතින් දෙන්නටම බිසී.. ඔෆිස් වැඩයි, ගෙදර වැඩයි , බබාගේ වැඩයි ඔක්කොම කරන්න වෙනවනේ ඉතින්.. බබාට අවුරුදු එක හමාරක් වෙනකල්ම මං මගේ අම්මා ගාව හිටියා..

මගේ ගෙවල් නුවර වුණත් මං පුංචි කාලේ එක වසර ඉදන් ඉස්කෝලේ ගියේ මොණරාගල .. අපේ පුංචිලාගේ ගෙදර ඉදන්.. පහ වසර ශිෂ්‍යත්ව විභාගෙන් පස්සේ මං නුවරට ආවා.. ටික ටික ලොකු වෙද්දී මට මොණරාගල ඉස්කෝලේ , යාලුවො හැමදේම අමතක වෙලා ගියේ කොහොමද කියලා මට අදටත් හිතාගන්න බෑ.. එහෙම අමතක නොවුනා නම් අද මේ වගේ ජීවිත නාස්ති වෙන්නේ නෑ නේද කියලා මං මට දෝෂාරෝපණය කරගත්තේ වෙනදා වගේම ..

ආවීන් … ආවීන් මට මුණ ගැහෙන්නේ අහම්බෙන්… දවස් දෙක්ක නිවාඩුවකින් පස්සේ මං ඔෆීස් යද්දී ඔෆීස් එකේ යාලුවො සෙට් එකම වටවෙලා ෆෝම් වගයක් ෆිල් කරනවා..

“ගුඩ් මෝර්නිං.. කට්ටිය මොකෝ මේ උදේ පාන්දරම කරන්නේ?” මං ඇහුවේ හිනා වෙවී..

” ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ගන්න බං..” කෝකිල හිනාවෙවී කිව්වා ..

“ඈ… මං දන්නෙවත් නෑනේ… උඹල මට කිව්වෙවත් නෑ…” එහෙම කියලා හිනාවෙවී මං මගේ ටේබල් එක උඩ බෑග් එක තියලා එතනට යද්දිම

” ආ.. මිස් මං ඔෆීස් එකට එද්දි මිස් හිටියේ නෑ…මං නේෂන් ට්‍රස්ට් බෑන්ක් එකෙන් ..මම ආවීන් .. මිස් වාඩිවෙන්නකො මං විස්තර කියන්නම් …” කියලා බෑන්ක් එකෙන් ආව මිස්ට ආවීන් මට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ගැන පැහැදිලි කරා..

“මිස්ට ආවීන් … මං හස්බන්ඩ්ගෙන් අහලා ගන්නවද නැද්ද කියලා කියන්නම් ” එහෙම කියලා මං පුටුවෙන් නැගිට්ටේ හස්බන්ඩ්ට කෝල් කරලා මේ ගැන අහන්න..

“ඕකේ.. නෝ ප්‍රොබ්ලම් මිස්.. මිස්ට මාස්ටර් ඩිග්‍රි එක තියෙන නිසා ලක්ෂ දෙක හමාරක ලිමිට් එකක් තියෙන කාඩ් එකක් ගන්න පුලුවන් … ” මං යද්දිම මිස්ට ආවීන් එහෙම කිව්වා..

හස්බන්ඩ්ට කෝල් කරාම එයා කිව්වේ ඕවා ගත්තා වගේ නෙවෙයි ගෙවන්න ගියාම… කැමති නම් ගන්න කියලා .. හස්බන්ඩ්ට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් 3ක්ම තියෙනවා …මං ඒවගෙන් මුකුත් අරගෙනත් නෑනේ.. මාත් එකක් ගන්නවා කියලා හිතාගෙන මං ආයෙත් ආවීන් ඉන්න කැබින් එකට ගියා..

“මිස්ට ආවීන් .. මට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් දෙන්න.. ” මං එහෙම කියලා පුටුවෙන් වාඩි වුණා .. මිස්ට ආවීන් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ගැන විස්තර කරත් මං ඕනෑකමකින් ඒවා අහගෙන හිටියේ නෑ..

මං කල්පනා කරේ හස්බන්ඩ් ගැන. මං ජොබ් එකක් කරන එක ගැන එයා එච්චර කැමැත්තක් නෑ.. එයාගේ අම්මා කොහොමත් කැමති නෑ… හස්බන්ඩ් වැඩ කරන්නේ කොළඹ … මං වැඩ කරන්නේ මහියංගනේ.. මැරි කරද්දිම මං කිව්වේ කවදා හරි ගවමන්ට් ජොබ් එකක් ලැබුනොත් මට යන්න ඕනි කියලා .. මොකද ඒ වෙනකොටත් මං ප්‍රයිවට් ජොබ් එකක් කරා.. මැරි කරපු නිසා ඒකෙන් අයින් වෙන්න කියලා හස්බන්ඩ් කිව්වම මාත් දෙපාරක් නොහිතා අයින් වුණා ..

හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා නෑදෑයන් ඉස්සරහ මට ජොබ් එකක් නෑ කියලා පුලුවන් තරම් අසරණ කරා.. මට ඕනි ඇදුමක් ගන්න වුණත් හස්බන්ඩ්ගෙන් සිය පාරක් විතර සල්ලි ඉල්ලන්න වුණා … එහෙම ගද්දිත් ඇයි ගෙදර ඇදුම් තියෙනවා නේද අහන්න තරම් හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා නපුරු වුණා .. ඒ ඔක්කොම මං ප්‍රයිවට් ජොබ් එක කරලා ගත්ත ඒවා.

කොහොම හරි රණඩු මැදින් ගිය පවුල් ජීවිතේට දූ පැටියා ආවම හැමදේම වෙනස් වෙයි කියලා හිතුවත් වුණේ නොහිතපු දෙයක්.. මැරි කරලා අවුරුද්දකින් දූ පැටියා අපි ළගට ආවත් ළමයෙක් හැදුවා කලින් වැඩියි.. මිනිස්සුන්ට මූණ දෙන්න ලැජ්ජයි… ජොබ් එකකුත් නෑ තව.. මගේ කොල්ලට ඔක්කොම වියදම් කරන්න පුලුවන්ද කියලා ගොඩක් හිත රිදෙන කතා කිව්වා ..

ඔක්කොම ඉවසගෙන ඉද්දිත් පුතෙක් එහෙම ලැබුනොත් මෙහෙ පස් පාගන්න එපා.. දුවෙක් නම් කමක් නෑ කියන්න තරම් හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා නපුරු වුණා .. අම්ම එහෙම කියන්න එපා කියලවත් හස්බන්ඩ්ට කියන්න බැරි වුණ එක ගැන මට තිබ්බේ ලොකු දුකක් වගේම මං ගොඩක් බයේ හිටියේ පුතෙක් ලැබුනොත් මාව ඩිවෝස් කරයි කියලා ..

ප්‍රෙග්නට් වෙලත් හිතේ සැනසීමෙන් ඉන්න නැති, ආසා දෙයක් හස්බන්ඩ් ගෙනත් නොදී මානසිකව වැටිලා ඉද්දිමගේ අම්මයි,අප්පච්චි හැමදේම ගෙනත් දීල ආදරෙන් මාව බලාගත්තා.. කොහොම හරි දූ පැටියා ආවට පස්සේ ටිකක් විතර අපි රණඩු නොවී හොදට හිටියා … අපි වෙනම ගෙදරක සතුටින් හිටියා … දූපැටියට අවුරුද්දක් වෙද්දී දූ පැටියගේ වාසනාවට වගේ මට ගවමන්ට් ජොබ් එක ලැබුණේ ජොබ් එක ගැන බලාපොරොත්තු අත් හැරලා තියෙද්දී …

හැමෝගෙම ආශිර්වාදය එක්ක ජොබ් එකට ගියත් මට ජොබ් එක ලැබුණේ ගම්පහට… දූ පැටියා බලාගන්න කෙනෙක් නැති නිසා හස්බන්ඩ් කිව්වේ මට මාරුවක් ඉල්ලන්න කියලා.. ඒත් නුවරට නෙවෙයි මහියංගනයට… දූ පැටියා ගැන හිතලා මං අකමැත්තෙන් වුණත් හස්බන්ඩ්ගෙ මහගෙදර ඉදලා ජොබ් එකට යන්න කැමති වුණා .

හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා දූ පැටියා බලාගන්න නිසා මං එහේ ඉදන් ඔෆීස් ගියා. ඒත් ප්‍රශ්න නැතුවාම නෙවේ.. දූ පැටියට මං ආදරෙ නෑ කියලා හැමවෙලාවෙම දූපැටියට දැනෙන විදියට හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා හැසිරෙන්න ගත්තා වගේම එයා කියන නරක වචන බබා කියන්න පුරුදු වෙන්න පටන් ගත්තා .. මේ ගැන හස්බන්ඩ්ට කිව්වත් එයා ගනන් ගත්තේ නැති නිසා මං හිටියේ ගොඩක් දුකින්.. යාලුවෙලා මැරි කරපු කෙනෙක් කියලා හිතාගන්නවත් බැරි තරම් වේදනාවකින් හිටියේ මං..

ඔහොම ඉද්දි තමා මං ඔෆීස් එකේ යාලුවො එක්ක ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ගත්තේ.. ඔක්කොම ඩීටේල්ස් ෆිල් කරලා ආවීන් මට එයාගේ නම්බර් එක දීලා ඩිග්‍රි සටිෆිකේට් වට්ස් ඇප් කරන්න කියලා කිව්වා .. මං හා කියලා ගෙදර ගියත් බබාගේ වැඩයි ගෙදර වැඩයි එක්ක මට ඒක අමතක වුණා ..

රෑ 7ට විතර ආවීන් නේෂන් ට්‍රස්ට් බෑන්ක් කියන නම්බර් එකෙන් මට කෝල් එකක් ආවා..

“ආ..මිස් නෙතූෂි… මං ආවීන්.. නේෂන් ට්‍රස්ට් බෑන්ක් එකෙන්.. මිස්ගේ ඩිග්‍රි සටිෆිකේට් තාම එව්වේ නෑනේ.. අනික් හැමෝම එව්වා.. මං මිස්ට මතක් කරන්න කියලා කතා කරේ” ආවීන් එහෙම කිව්වා .

“ආ.. මිස්ට ආවීන් .. සොරි මට අමතක වුණා .. මං දැන් එවන්නම්…”මං එහෙම කියද්දි

” නෑ.. නෑ.. මිස් නෙතුෂි ..හදිසි නෑ.. ඔයාගෙ වැඩ ඉවරවෙලා මට එවන්නකෝ.. මං තියන්නමි..” කියලා ආවීන් ෆෝන් එක තිබ්බා..

ආයෙමත් මට යවන්න අමතක වෙයි කියලා ඒ ගමන්ම මං සටිෆිකේට් ෆොටෝ ගහලා යැව්වා.. ක්ලියර් ඇතිද කියලා මැසේජ් එකක් දැම්මා..

ක්ලියර් මදි මිස්.. කමක් නෑ මං හෙට ඔෆීස් ඇවිත් ෆොටෝ ගහගන්නම්.. කියලා මිස්ට ආවීන් රිප්ලයි කරා..

කමක් නැද්ද එහෙම .. කරදරයිනේ නේද .. කියලා මං අහද්දි,

නෑ.. නෑ.. කරදරයක් නෑ.. මං කොහොමත් ඔෆීස් එනවා කියලා රිප්ලයි එකක් ආවා..

ඕකේ, තැන්කූ කියලා රිප්ලයි කරලා මං සටිෆිකේට් බෑග් එකට දාගත්තා..

*******************************************

කිව්වා වගේම පහුවදා මිස්ට ආවීන් ඔෆීස් එකට ඇවිත් හිටියා .. සටිෆිකේට් ෆොටෝ ගහගෙන එයා ගියා.. කොහොම හරි සතියකට විතර පස්සේ ඔෆීස් එකේ හැමෝටම ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක හම්බුනා . ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ඇක්ටිව් කරගන්න අපේ අකවුන්ට් නම්බර් එක දැනගන්න හැමෝම ආවීන් ට කෝල් කරා..

මාත් ආවින්ට කෝල් කරාම වට්සැප් මැසේජ් එකක් දාලා තියන්න… නම්බර් එක එවන්නම් කියලා කිව්ව නිසා මාත් මැසේජ් එකක් දාලා තිබ්බා.. ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ඇක්ටිව් කරගෙන මං දූ පැටියට ඇදුම් දාන්න කබඩ් එකකුත් අරං ගෙදර ගියා..

ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකෙන් මොනවා හරි ගත්තම මාස 6න් 12න් 24න් ගෙවන්න පුලුවන් කියලා තමා මිස්ට ආවීන් කියලා තිබිබේ.. ඒත් දවසක් හොට්ලයින් එකට කෝල් කරාම මාස 6න් බෑ කිව්ව නිසා මං මිස්ට ආවින්ට කෝල් එකක් අරං ඒ ගැන ඇහුවා.. එහෙම හෙල්ප් කරපු ආවීන් හිටපු ගමන්

“කාලද ඉන්නේ? මොකද කරන්නේ ?” කියලා වට්ස් ඇප් මැසේජ් එකක් දැම්මම මට පුදුම හිතුනා වගේම ඇනයක් වෙයි වගේ කියලත් හිතුනා..

“ඇයි ඔයා මගෙන් ඔහොම අහන්නේ.. කෑවද බිව්වද කියලා හොයන බෑන්ක් එකක් දැක්කමයි මිස්ට ආවීන් ..” කියලා මං රිප්ලයි කරා..

” මං හිතුවා ඔයා ඔහොම අහයි කියලා.. ?” ආවීන් රිප්ලයි කරා.

“ඉතින් මං ඇත්තනේ කිව්වේ ..” මං මැසේජ් එකක් දැම්මා ..

“ඔව්.. ඔව්.. ඔයා අකමැති නම් මං මැසේජ් කරන්නේ නෑ” මිස්ට ආවීන් එහෙම කිව්වා.

” ඔයා ඔයාගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ට මැසේජ් කරන්න..අං මැරි කරලා බබෙකුත් ඉන්නවා..” මං එහෙම රිප්ලයි කරාම ආවීන් කිව්වේ

“මට ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් කෙනෙක් නෑ මිස් නෙතුෂි .. ඔයාට කරදරයක් නම් මං මැසේජ් කරන්නේ නෑ කියලා .

මං කියන දේ තේරුම් ගන්නකෝ ආවීන් .. මං බැදපු කෙනෙක් .. හස්බන්ඩ් කැමති නෑ මං පිරිමි ලමයි එක්ක මැසේජ් කරනවට. අනික මං එහෙම කරන එකත් හොද නෑ.. ඒකයි කියන්නේ.. මං එහෙම රිප්ලයි කරා.

මට තේරෙනවා නෙතුෂි … ඒත් මට ඔයා හොදට මතකයි.. ඒකයි මැසේජ් කරේ.. මිස්ට ආවීන් එහෙම කිව්වම මට ඇතිවුනේ පුදුමයක්.. මාව විතරක් මතක ඇයි කියලා ..

ඇයි ඒ? මං අන්තිමට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එක ගත්ත නිසාද.. මං එහෙම ඇහුවම

නෑ .. නෑ.. මාස්ටර් ඩිග්‍රි එක තිබ්බේ ඔයාට විතරයි.. ඒකයි.. ආවීන් එහෙම කිව්වා..

******************************************

හවස එෆ්බී පැත්තේ ගියාම ආවීන් මට රික්වෙස්ට් එකක් එවලා තියෙනවා දැක්කා.. ආවීන් මට වඩා අවුරුද්දක් වැඩිමල්.. හෝම්ටවුන් එක මොණරාගල .. දැන් පදිංචි කොළඹ කියලා දාලා තිබ්බා .. මං රික්වෙස්ට් එක ඇක්සෙප්ට් කරා.. හැමදාම වගේ ආවීන් දවටස මැසේජ් තුනක් හතරක් දාන්න පුරුදු වුණා .මාත් ඒවට රිප්ලයි කරේ එයා අනවශ්‍ය විදියට වැඩ කරනවා වගේ නොදැනුනු නිසා .. ඔහොම ඉද්දි දවසක් ආවීන් ඇහුවා ඔයා මොණරාගල ඉස්කෝලේ ගියාද කියලා.. මං ඔව් , ඔයා කොහොමද දන්නේ? කියලා ඇහුවම නිකමට ඇහුවේ කියලා කිව්වා..

කොහොම හරි සතියක ට්‍රේනින් එකකට මං නුවර ආවා. නුවර මගේ යාලුවෙක්ටත් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් ඕනිවෙලා ආවීන්ට කෝල් කරලා යාලුවට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් හදලා දුන්නා.. ඒකෙන් එයා දැනගත්තා මං නුවර ඇවිත් කියලා.. ට්‍රේනින් ඉවරවෙන දවසත් ආවීන් ඇහුවා … ට්‍රේනින් ඉවර වුණේ සිකුරාදා දවසක.. මං ඉරිදා ආයේත් මහියංගනේ යනවා කියලා ආවීන් ට කිව්වා ..

සෙනසුරාදා උදේම ගෙදර බෙල් එක රින්ග් වුන නිසා මං දුවලා ගිහින් ගෙදර දොර ඇරියා.. මට ඇස් අදහාගන්න බැරි වුණා .. ඇවිත් හිටියේ ආවීන්.. එයා එක්ක දැකලා පුරුදු මූණු දෙකක්..

එකපාරටම මට පත්මා ආන්ටිවයි, දිසානායක අංකල්වයි මතක් වුණා ..

“එ— එ–න්–න …එන්න ආන්ටි… එන්න අංකල්… මං පුදුමෙන් එහෙම කිව්වා ..

“දූට අපිව මතකයි …” හිනාවෙලා මගේ ඔලුවත් අතගාලා පත්මා ආන්ටි ගේ ඇතුළට ඇවිත් වාඩි වුණා .. දිසානායක අංකල් මුකුත් නොකියම ඇවිත් වාඩි වුණා .. ආවීන් දොර ළගටම වෙලා හිටගෙන හිටියේ හරියට මං එයාට ගේ ඇතුළට එන්න කිව්වේ නැති නිසා තරහ වෙලා වගේ..

“ආවීන් ඔයත් එන්න…” මං පුටුවක් පෙන්නලා කිව්වා ..

ඇති යන්තම්.. ඔයාට මාව මතක් වුණා .. මං හිතුවා අම්මලා දැක්කම මාව මතක නෑ කියලා .. ආවීන් එහෙම කිව්වම මට පොඩි කාලේ මතක් වෙන්න පටන් ගත්තේ ..

පත්මා ආන්ටි ආවින්ගේ අම්මා නම් මං පොඩි කාලේ සෙල්ලම් කරලා තියෙන්නේ ආවීන් එක්ක..

*******************************************

“නෙතූ නංගි එන්න.. මං සෙල්ලම් ගෙයක් හැදුවා … ” ආවින්ගේ හඩ මගේ කන් ඇතුලෙ දෝංකාර දුන්නා..

“අසිනි … ඔයා අනිත් සෙල්ලම් ගෙදරට යන්න..මේක මං හැදුවේ නෙතූ නංගිට. මං නෙතූ නංගි එක්ක මේ ගෙදර සෙල්ලම් කරන්නේ.. මං කවදා හරි කසාද බදින්නේ නෙතූ නංගිව… ” නොතේරුම්කමට වුණත් පොඩි කාලේ සෙල්ලම් කරද්දී ආවීන් කියපු දේවල් මට මතක් වුණේ හරියට මං මැරිලා ඉපදිලා වගේ.. මෙච්චර කාලයක් මේවා මතක් නොවුනේ කොහොමද කියලා හිතෙද්දි මගේ ඇස් වලින් කදුලු කඩාගෙන වැටුනා..

පුංචිලාගේ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර තමා පත්මා ආන්ටගේ ගෙදර .. හැමදාම ඉස්කෝලේ ඇරිලා අපි එකට සෙල්ලම් කරා.. කෑවා.. බිව්ව…පාඩම් කරා..ඒත් ඒ හැමදේම මට අමතක වෙලා තිබ්බා ..

” අනේ අඩන්නෙපා දූ” පත්මා ආන්ටි දුවගෙන ඇවිත් මාව බදාගත්තම මගේ ඇඩුම තවත් වැඩිවුණා ..

අපේ අම්මා දුවගෙන ආවේ ඒ සද්දෙට..

“අනේ පත්මා අක්කා.. දැක්ක කල්.. ” අම්මා එහෙම කියලා

“කොහෙද අක්කේ දැන් ඉන්නෙ..අං අපේ නංගිගෙන් ඇහුවම කිව්වේ දුව නුවරට ඇවිත් මාස හතරකට පස්සේ ඔයාලා ගියා. කොහාට ගියාද කියලා දන්නේ නෑ කිව්වා කියලා” අම්මා එහෙම කිව්වම පත්මා ආන්ටි දිසානායක අංකලුයි මූණෙන් මූණ බලාගත්තා..

“මට කොළඹට මාරුවක් ලැබිලා අපි එහේ ගියා නංගි . දැන් එහේ පදිංචි ” දිසානායක අංකල් එහෙම කිව්වා ..

” කෝල් එකක්වත් දෙන්න එපැයි අක්කේ .. මං කොච්චර දුක් වුනාද,, නංගි වැඩට ගිහින් එනකල් අක්කනෙ දුව බලාගත්තේ… ” අම්මා එහෙම කිව්වේ මාව පෙන්නලා .

ඒක ඇත්ත.. පුංචි උසාවියේ වැඩ කරේ.. හවස 6 වුණා එයා එද්දි .. බාප්පට ටවුන් එකේ කඩයක් තිබ්බා .. කඩේ වැඩ කරලා බාප්ප ගෙදර එද්දි රෑ 8 විතර වුණා .. ඉතින් පුංචි එනකල් මං ආවින්ලගේ ගෙදර හිටියේ ..

“පුතා දැන් බැදලද… ” අම්මා ආවීන් දිහාට හැරිලා එහෙම අහද්දිම පත්මා ආන්ටි අඩන්න පටන් ගත්තා ..

“අනේ ඇයි අක්කේ ” අම්මා ආන්ටි ලගට දුවගෙන ගියා..

” තවත් මේවා හංගගෙන ඉදලා වැඩක් නෑ.. දැන්වත් කියලා දාමු” දිසානායක අංකල් එහෙම කිව්වම ආවීන් වගේම පත්මා ආන්ටි බයවෙලා බලාගෙන හිටියා ..

“මේකා කවදාවත් කසාද බදින්නේ නැතිලු… මේකා පොඩි කාලේ ඉදලම ආදරේ කරලා තියෙන්නේ නෙතුෂි දූට විතරයි … නෙතුෂි නැතුව වෙන කෙනෙක් ගැන හිතන්න බෑ කියලා මැරෙන්න ලෑස්ති ..” දිසානායක අංකල් එක හුස්මට කියාගෙන ගියේ දුකින් වගේම තරහින්..

මට දැනුනේ දැන් පපුව පැලිලා මැරෙයි වගේ පපුව කැක්කුමක්…

“අ-නේ අයියා මොනාද මේ කියන්නේ.. අපි ඔයාලා ගැන් කොච්චර හෙව්වද.. අපේ දූ කසාද බැදලා ඉන්නේ දැන්.. නැත්තම් ආවීන්ට දෙන්න අපේ කිසිම අකමැත්තක් නෑ.. ” අම්මා අඩ අඩ කිව්වා .

” මං කොච්චර කිව්වද පත්මට. නෙතුෂි දූ කැම්පස් ඉද්දි අපි මේක කියමු කියලා .. කෝ කැමති වුණේ නෑනේ .. දැන් විදවනවා.. ” දිසානායක අංකල් එහෙම කිව්වම මං පුදුම වුණේ කැම්පස් ඉද්දි මං ගැන එයාලා හොයලා බලලා තියෙන නිසා .

” දෙවියනේ.. දූ කැම්පස් ගියා කියලා දැනගෙන හිටියා කියන්නේ ඔයාලා දූ ගැන හොයලා තියෙනවා . ඇයි ඉතින් අපට කතා නොකරේ?? ” අම්මා අඩ අඩම ඇහුවා .

“මේවට කුසුම් නංගි , පියල් මල්ලියි වග කියන්න ඕනි” දිසානායක අංකල් එහෙම කිව්වම පුංචි බාප්පයි කොහොමද මේකට සම්බන්ධ කියලා මං කල්පනා කරා..

එතකොට පත්මා ආන්ටි විස්තර ඔක්කොම කියන්න පටන් ගත්තා. එයාලා කොළඹ ගියාටනිතරම මං ගැන අහලා.. හොයලා… බලලා.. මං කැම්පස් සිලෙක්ට් වුණත් ආවීනට කැම්පස් යන්න රිසල්ට් මදි වෙලා.. එයා බෑන්ක් එකට ගිහින්.. ආවීන්ගේ අම්මලා මුලින් විවාහ යෝජනාව පුංචිලාට ගෙනාවත් මං කැම්පස් ගිය නිසා ආවීන් වගේ කෙනෙක් ගැලපෙන්නේ නෑ කියලා එයාලට කියලා.

ආවීන් මාසෙකට සැරයක් ඇවිත් මං ගැන හොයල බලලා හොරෙන්.. මං යාලුවෙලා කියලා දැනගත්තම එයා ගොඩක් සතුටු වෙලා. ඉංජිනියර් කෙනෙක් නිසා මං සතුටින් ඉදිවි කියලා .. අඩ අඩ පත්මා ඇන්ටිට කියලා හැමදාම නෙතූ සතුටින් නම් මට ඇති අම්මා කියලා ..

මේ ඔක්කොම අහගෙන ඉදලා මට පුංචිලා ගැන ලොකු තරහක් ආවා වගේම ආවීන්ට මං කරලා තියෙන දේ ගැන ලොකු දුකක් ආවේ..

අම්මා ඒ ගමන්ම පුංචිලාට කෝල් කරලා ගොඩක් දොස් කිව්වා … ඒ වගේම අම්මා පත්මා ඇන්ටිලාගෙන් සමාව ඉල්ලුවා.. අම්මා හදපු තේ බීලා පත්මා ආන්ටි අම්මා එක්ක කතා කරද්දී ආවීන් එක්ක මං ටිකක් එළියට ආවා..

” ආවීන් … මට සමාවෙන්න … මට ඔයා අදුරගන්න බැරි වුණ ” මං දුකින් එහෙම කිව්වම

” නෙතූ .. සමාව ඉල්ලන්න එපා. මමයි වැරැද්ද කරේ.. මං ඔයා ගාවට මුලින්ම ආවා නම් මේ වගේ වෙන්නේ නෑ.. මං හිතුවා ඔයා සතුටින් කියලා.. ඒත් දැනුයි මං දන්නේ ඔයා දුකින් කියලා .. ” ආවීන් පසුතැවිල්ලෙන් එහෙම කිව්වා .

” මට ආයේ හැරෙන්න බෑ ආවීන් .. මට දරුවෙක් ඉන්නවා .. ” මං ආවීන් ට එහෙම කිව්වම

” මට දූ බලන්න ඕනි නෙතූ …” ආවීන් එහෙම කියලා මගේ අත අල්ලගත්තා..

හ්ම්… ලොකු හුස්මක් පිට කරපු මං ආවීන් දූ පැටියා නිදාගෙන හිටිය කාමරේට එක්ක ගියා..

“ඔයා වගේමයි නෙතූ ” ආවීන් එහෙම කිව්වා.

කියාගන්න බැරි දුකකින් මගේ ඇස්වලට කදුලු පිරෙද්දී ආවීන්

“අඩන්න එපා නෙතූ … ඔයා හිනාවෙලා ඉන්න.. ඔයාගෙන් අයුතු ප්‍රයෝජන ගන්න මට ඕනි නෑ.. ඒත් මං ඔයාව ආරක්ෂා කරනවා. ඔයාගේ සතුට වෙනුවෙන් ඕනි දෙයක් කරනවා මං… ” ආවීන් ඇත්තටම එහෙම කිව්වා කියලා මගේ හදවතටම දැනුනා..

” ආවීන් .. මට දැන් මේ ඉන්න විදියට ඉන්න වෙනවා. මොන ප්‍රශ්න ආවත්.. ඒත් ඔයා මැරි කරන්න ඕනි… මට පොරොන්දු වෙන්න ” ආවීන් ගෙන් මං එහෙම ඉල්ලුවම,

“මැරි කරන්න තියා මට තව කෙල්ලෙක්වත් නෑනේ… ඒක එදාට බලමු.. එතකන් මෙහෙම හරි ඔයා මං ගාව ඉන්න.. ” කියලා ආවීන් එයාගේ පපුවට අත තියාගත්තා..

ආවීන් ලා ගියාට පස්සේ අපේ ගෙදර මළ ගෙදරක් වගේ..

“මගේම නංගි මට මෙහෙම කරයි කියලා මං හිතුවෙ නෑ.. පව් අර දරුව.. අවුරුදු කීයක් නම් අපේ කෙල්ල මත්තේ නැහිලද… ” අම්මා කියවන්න පටන්ගත්තා..

” ඒ දරුව නම් පව් තමා. ඒත් දැන් ඕවා කතා කරා කියලා කිසි තේරුමක් නෑ.. අපේ දූටත් දුක හිතෙයි.. දැන් ඔය කතාව නතර කරන්න..” අප්පච්චි එහෙම කිව්වේ මං ගැන හිතලා කියලා මං දන්නවා..

**********************************************

මේ සිද්දියෙන් පස්සේ ආවීන්ට මැසේජ් කරන්න එපා කියලා මං කිව්වේ නෑ.. මොකද එයා වැරැද්දක් කරන්න කියලා මට කිව්වේ නෑ. හැබැයි අනේ නෙතූ මට ඔයාව බලන්න ඕනි .. ඔයා සාරියට ලස්සනයි… කියලා හැමදාම ඔෆීස් එකේදී ෆොටෝ එකක් නම් ඉල්ලගත්තා.. ආවීන් ගේ අහිංසක ඉල්ලීමට බෑ කියන්න බැරිකමට මං ෆොටෝ යැව්වා වගේම වැරැද්දක් කියලා දැන දැනත් ආවීන්ගේ ෆොටෝ එකකුත් ඉල්ලගත්තා..

ආවීන් අපේ ඔෆීස් එකට ඇවිත් තියෙන්නේ මං ඉන්නවා කියලා දැනගෙන නෙවෙයි .. අහම්බෙන් … එහෙම ඇවිල්ලත් මට එයාව අදුරගන්න බැරිවුණා ..

*******************************************

හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා හැමදාම වගේ මාත් එක්ක රණඩු වෙනවා .. හස්බන්ඩ් එක දවසක් නිවාඩු ආව දවසක එකපාරටම කිව්වා තමුසෙගෙයි මගෙයි ආයේ කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ.. දරුව වෙනුවෙන් කරන වැඩකදි විතරක් එකට ඉමු කියලා.. ඒ ඇයි අහනවත් එක්කම මගේ කම්බුලට ගැහුවෙ මට තමුසේ පේන්න බෑ.. කියලා.. හේතුවක් නොදන්නවා වුණත් එයාට මාව් එපා වෙලා කියලා මට තේරෙනවා .. කොහොම වුණත් මං හැමදේම ඉවසගෙන ඉන්නවා දූ වෙනුවෙන් ..

තාමත් මං පසුතැවිල්ලෙන් ඉන්නේ ආවීන් වගේ හොද කෙනෙක් මැරි කරන්න බැරිවුණ එකට වගේම මගෙන් එයාට වුණ වැරැද්දට …

සංසාර පුරුද්දද මේ මේ හමුවීමේ අරුමේ
හිමි නොවනා බව දැනුනත් වෙන්වීමක් නොමැති …
සමරු සයුරකි ආදරේ … මිහිරි රහසකි ආදරේ ..
හිමි නොවනා බව දැනුනත් වෙන්වීමක් නොමැති …

තුන් හිතකින්වත් නොහිතූ එක බැල්මෙන් පැතුම් පැතූ
දයිවය පෙන්වූ පරිදි හමුවීම අහම්බයකි..
හිමි නොවනා බව දැනුනත් වෙන්වීමක් නොමැති …

සිංදුව අහගෙනම මං ඇස් පියාගත්තේ එන විදියට ජීවිතේට මූණ දෙනවා කියලා හිතාගෙන ..

(මේක ඇත්ත කතාවක්.. ඔයාලට හිතෙන දේත් කියාගෙන යන්න.. කතාවට හරියටම සාධාරණයක් වෙලා නෑ කියලා මට හිතෙනවා.. මං ගොඩක් දේ අඩුවෙන් තමා ලිව්වේ)

-නයෝමී නදීරා ධීරසිංහ-