විශේෂ කිසිම දෙයක් නොවී දවස් ගණන් ගත වුණේ නොදැනීම..සේමිණී ආන්ටිත් ලංකාවට ගිය නිසා සමහර දේවල් තනියම කරගන්න හුරුවෙන්න වුණා..රශිත්ගේ උදව්වෙන් කෝස් එකේ වැඩ කරගන්න පුලුවන් වුණ එක නම් හිතට සැනසීමක්…ටික කාලයක් ගතවෙනකොට ඉංග්‍රීසී වුණත් අමාරුවක් නැතුව ඉගෙන ගන්න පුලුවන් වුණා..හැබැයි මොන දේ කලත් රශිත්ගේ ලග තියන මගේ ෆෝන් එක නම් ලැබුණේ නෑ..ගෙදරට කතා කරන්න ඕනේ වුණාම විතරක් ෆෝන් එක ලැබෙනවා..කෝල් එක කට් වෙන්න කලින්ම රශිත් ආයෙම ඒක ගන්නවා..ලොකුම දුක හිතෙන හිතෙන වෙලාවට ගෙදරට කතා කරන්න නොලැබෙන එක..

“ඒන්ජල්..ඉක්මනට ලෑස්ති වෙනවා හරිද..පරක්කු වුණොත් මං ගියා..තමුසේ ඕනේ විදියකට එනවා..”

“තව වෙලා තියනවනේ..බෙරිහන් නොදී ඉන්නවා.”

ක්ලාස් එකේ යාලුවෙක්ගේ බර්ත් ඩේ පාර්ටි එකකට එන්න කිව්වත් මං හිටියේ යන්න විදියක් නැතුව..හැබැයි බලාගෙන ගියාම එයා රශිත්ගෙත් යාලුවෙක්..දෙන්නටම ඉන්වයිට් කරපු නිසා දෙන්නම රෑ වෙලා යන්න ලෑස්ති වුණා..අපි කීයට ගෙදරින් යනවද කීයට එනවද කියල රශිත්ගේ අම්මා කවදාවත් හෙව්වේ නෑ..හැබැයි එයාගෙම දරුවෙක්ට වගේ මට ආදරේ කලා..සමිදි ගෙදරට කෝල් එකක්වත් දෙන්නේ නැද්ද මන්දා..මොකද මේ ගෙදරට ආවත් හරි මං සමිදි එක්ක ගෙදර අය කෝල් එකක ඉන්නවා දැකලා නෑ..

පාටි එකට ඇදන් යන්න හොදයි කියලා හිතුන කලුපාට දණහිස ලගට තියන ගවුමක් ඇදලා පොඩියට වගේ මේකප් ටිකක් දාගෙන මං එලියට එද්දී රශිත් ලෑස්ති වෙලා බලන් ඉන්නවා..

“අපෝ මේ ගෑණු ගෙවල් වලින් එලියට ගන්න තියන අමාරුවක්..”

“එහෙම තමයි හලෝ..පිළිවෙලට යන තැනක යන්න එපැයි..”

“මං නොදන්න පිළිවෙල..අහගන්න එපා..”

රණ්ඩු වෙවීම දෙන්නත් එක්ක පාටි එකට ඇවිල්ලා මං මගේ යාලුවෝ එක්කත් රශිත් එයාගේ යාලුවෝ එක්කත් එකතු වුණා..පාන්දර එක දෙක වුණත් කට්ටියට ගෙවල් වල යන්න ගාණක් නෑ..සමහරු ඩ්‍රින්ක්ස් ගන්නවා ..තවත් අය ඩාන්ස් කරනවා..තවත් අය එක එක තැන් වල කතා කර කර ඉන්නවා…එකම වයසේ කට්ටිය ඉන්න නිසා කිසිම පැකිලීමක් නැතුව හැමෝම පාටි එක එන්ජෝයි කරනවා ඕන ඕන විදියට..

නිදමතක් දැනීගෙන එද්දී මං රශිත්ව හොයාගෙන ගියේ ගෙදර යමු කියන්න..හැමතැනම හෙව්වත් රශිත් නෑ..මොන ලෝකෙක ගිහින්ද මන්දා..ඒත් එක්කම මාව හොයාගෙන ආපු වේටර් කෙනෙක් මට කිව්වේ රශිත් කාර් පාර්ක් එකේ මං එනකං බලන් ඉන්නවා කියලා..යාලුවෝ දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක්ට කියලා මං පර්ස් එකත් අරන් රශිත්ට හිතින් බැන බැන කාර් පාර්ක් එකට ආවා..ලොකු එළියක් නැති නිසා හිතටත් බයයි වගේ..පේන මානෙක කිසි කෙනෙක් නෑ..ඈතින් පේන රශිත්ගේ කාර් එක ලගට හෙමින් හෙමින් යද්දී කවුදෝ මගේ අතකින් ඇදලා ළගට ගත්තා..කෑගහන්න හදනකොටම ඒ කෙනාගේ අතින් මගේ කට තද කරලා වහගත්තා..කලුවරේ ඒ කවුද කියලා අදුරගන්නවත් බෑ..එතනම නතර කරලා තිබුණ කලුපාට කාර් එකක් ඇතුළට මාව දාලා ඒ කෙනත් ඒ කාර් එකටම නැග්ගා.

“රශිත්…”

ඔව්..ඒ පිස්සා තමයි..වෙලාවකට විකාරයක්..තාමත් මගේ පපුව ගැහෙනවා..මොනවා කරනවද මන්දා..

“මොනවද හලෝ මේ කරන්නේ..බය වෙනවා කියලා දන්නේ නැද්ද..අනික මේ කලුවරේ..පිස්සුද.”

“කෑගහන්නේ නැතුව ඉන්නවකෝ..තමුසේ මෙතන විකාරයක් වෙන්න හදන්න එපා..පොඩ්ඩක් දගලන්නේ නැතුව ඉන්නවා..”

“දගලන්නේ නැතුව ඉන්නම්..කියනවකෝ මාව බය කලේ ඇයි කියලා..අනික මේ වෙන කාර් එකකට නැගලා..”

රශිත් ඉස්සි ඉස්සි පිටි පස්සේ ග්ලාස් එකෙන් කොහේදෝ බලනවා..මාත් ඉස්සිලා බැලුවත් මට පේන්නේ නෑ මුකුත්ම..පේන්නේ කොහොමද ඉතින් මේ කලුවරේ..

“මොනවද බලන්නේ..මටත් කියනවකෝ.”

“මේ විමූ..තමුසෙට එක පාරක් කිව්ව නේද..පාඩුවේ ඉන්නවා ටිකක්..”

අත් දෙකත් බැදගෙන මං ශීට් එකේ පස්සට වෙලා වාඩිවෙලා අහක බලාගත්තේ තියන තරහට..හැබැයි මේ යකාට නම් ඒකේ ගානක්වත් නැද්ද කොහෙද..කොයි තරම් වෙලාවක් මේ කාර් එක ඇතුළට වෙලා හිටියද මන්දා..නිදිමතත් වැඩියි..ඒ නිසාම රශිත් ශීට් එකේ එහායින් වෙන්න තියලා තිබුණ ෆෝන් එක අරන් මං වෙලාව බලන්න හැදුවේ..

“පිස්සුද යකෝ..මං මෙච්චර කට්ටක් කනවා..එක තත්පරේට ඒ ඔක්කොම වතුරේ යවන්නද හදන්නේ..”

“මොනාද කරන්නේ මෙතනට වෙලා..විකාර…දැන් කොච්චර වෙලාවක් කියලා හිටියද..නිදිමතයි හලෝ..”

“නිදිමත නම් නිදාගන්නවා මෙතන..මං ගෙදර එක්කන් යන්නම් පස්සේ..”

“මෙතන නිදාගන්න බෑ..අනික මේ ඇදුම් ඇදන්..”

“එහෙනම් ගලවලා නිදාගන්නවා..මල වදේ..”

“මම නෙවෙයි තමුසේ තමයි දැන් මල වදේ..”

“මෙන්න වැන්දා..කටවහන් ඉන්නවකෝ..”

ටිකක් වෙලා ඉදලා මට එහෙම්ම නින්ද ගියා..ඇහැරෙනකොට එලියත් වැටිලා..රශිත් කාර් එකේ නෑ..තාමත් හොටෙල් එකේ කාර් පාර්ක් එකේමයි අපි..ඉදගෙන ඉදලම අමාරුයි..ඒ නිසාම මං කාර් එකේ දොරත් ඇරන් එලියට බැස්සා..ඒ එක්කම වගේ මාව පහුකරන් ගියා කාර් එකෙන් එලියට බැස්ස කෙනාව දැක්කම නම් කකුල් දෙකත් එක්ක පණ නැති වුණා..දේශිත අයියා…ඒත් එයා මෙහේ..එයා එනව නම් රශිත් මට නොකියා ඉන්නේ නෑ..අනේ මන්දා..ඒත් එක්කම තවත් කෙනෙක් කාර් එකේ ඉදන් බැස්සා..දෙයියනේ..