රෑට කෑවෙත් නැති නිසාද කොහෙද උදේ හරිම අමාරුයි..වේලාසන නැගිටලා කිරි එකක් හදාගෙන බිස්කට් පැකට් එකකුත් අරන් කාමරේට ආවා..කිරි එක නිවෙනකම් මේසේ උඩින් තියලා හෙමින් සැරේ මූණ සෝදන් ඇවිල්ලා කිරි එක බීලා බිස්කට් කෑවා..ලෑස්ති වෙන්න තව වෙලා තියෙනවා..සේමිණී ආන්ටිටවත් කියන්න ඕනේ අද ගිහින් දාන්න කියලා..අර පිස්සා මාව එක්කන් යන එකක් නෑ..ගියත් එයා එනකං මං පැය ගාණක් බලන් ඉන්න එපැයි..

“නැළවෙන්නේ නැතුව එනවද..පරක්කු වෙනවා..”

“ඔයා යන්න..මං ආන්ටි එක්ක යන්නම්..”

රශිත් දිහා බලන්නෙවත් නැතුව අහක බලාගෙනම මං කිව්වා..ඇස් කොනින් මං දැක්කා රශිත් මගේ ලගටම එනවා..

“ඒ පාර සේමිණී ආන්ටිවත් රවට්ට ගන්නද හදන්නේ..”

හෙමින් උනත් හරි තියුණු හඩකින් රශිත් එහෙම කියද්දී මං ගැස්සුනා..

“අනේ මේ රශිත්..සේමිණී ආන්ටිව රවට්ට ගන්න මට ඕනේ නෑ..අනික එයා මට ආදරේ කරන්නේ එයාගෙම දුවෙක්ට වගේ..නැතුව ඔයා හිතනවා වගේ දේකට නෙවෙයි..”

“ඒක වෙන්න ඇති අර යකා මෙහේ එන්න ඕනේ කිය කිය දගලන්නේ..මේ අහනවා එන්ජල්..කාව රැවැට්ටුවත් තමුසෙට බෑ මාව අන්දන්න..මගේ අක්කගේ ඇහෙන් එක කදුලක් හරි අරූ නිසා වැටුණොත් මං මරන්නේ ඌව නෙවෙයි තමුසෙව..මොකද මේ හැමදේම කරන්නේ තමුන්..”

“වැරැද්දක් කලා නම් මං බය වෙනවා රශිත්..හැබැයි මං බය නෑ..මොකද මගේ අතේ වැරැද්දක් නෑ..ඒ නිසා තමුන් මොන දේ කලත් මට වැඩක් නෑ..ඕන දෙයක් කරනවා..”

තරහෙන්ම රශිත්ට එහෙම කියලා මං ආයෙත් කාමරේට ආවා..බෑග් එක ඇද උඩට විසි කරලා දොරත් ලොක් කරලා  පුටුවක් උඩින් වාඩි වෙලා කල්පනා කරන්න ගත්තේ මොනවද මේ වෙන්නේ කියලා..දේශිත අයියා මෙහේ එන්න හදනවා කියන කතාව ඇත්තක්ද එතකොට..එහෙම වුණොත් මං මෙහේ ආපු එකෙනුත් වැඩක් නැති වෙනවා..කාට කියලා මං මේවා කියන්නද..රශිත්ගේ මේ වැරදි වැටහීම අනිත් අයටත් ඇති වුණොත් මං මොකද කරන්නේ..දාහක් දේවල් ඔලුවට එද්දී පිස්සු වගේ..ඒ එක්කම වගේ රශිත්ගේ කාර් එකත් යනවා ඇහුණා.

ෆෝන් එකවත් ලග තිබුණ නම් අයියටවත් කතා කරන්න තිබුණා..ඒකත් අර පිස්සා ලගනේ..අම්මව මතක් වෙද්දි නම් ඇස් වල කදුලු පිරුණේ කවුරු මොන දේ කිව්වත් අම්මා තරම් මාව තේරුම් ගත්ත කෙනෙක් මේ ලෝකේ නැති නිසා..වෙලාවකට තාත්තටවත් කියන්න බැරි දේවල් අම්මා එක්ක මං කියලා ඇති..කොයිම මොහොතකවත් හිත රිද්දන්නේ නැතුව මගේ ලග හිටිය එකම කෙනා අම්මා..මං හිනාවෙද්දී හිනා වුණා මං අඩද්දී මටත් වඩා අම්මා ඇඩුවා..ඒ ආදරේ නම් මැරුණත් අමතක වෙන්නේ නෑ..අම්මා තාත්තාගේ ආදරේ මැද්දෙම විතරක් හැමදාම ඉන්න තියනවනම්..එහෙනම් ජීවිතේ මෙච්චර විදවීම් නැති වෙයි..

———————————————————————–
“විමූ..නිදිද පුතේ..මේ දොර අරින්නකෝ..”

කල්පනා කර කර ඉදලා මට නින්දත් ගිහින්..රශිත්ගේ අම්මා දොරට ගහද්දී තමයි ඇහැරුණේ..

“සොරි ආන්ටි..නින්ද ගියා..”

“මං හිතුවා පුතා එක්කම යන්න ඇති කියලා..”

“නෑ..ආන්ටි ඇහැරුණේ නෑනේ..රශිත් යන්න ඇති..”

“හ්ම්ම්..යමුකෝ එහෙනම් කෑම කන්න..මං කිරිබත් හැදුවා..”

“ඇයි ආන්ටි මොකක් හරි විශේෂයක්ද..”

මං එහෙම ඇහුවේ හැමදාම උදේට පාන් වගේ මොනවා හරි පොඩි කෑමක් ඇරෙන්න සාමාන්‍යයෙන් මෙහේ උයන්නේ නැති නිසා..

“ම්ම්..ඔව්..විශේෂ දේකුත් තියනවා..”

“ඒ මොකද්ද ඒ..”

“අපි සමිදි දැන් මාස තුනක් බඩට..අද තමයි එයාගේ තාත්තාට මේ ගැන කිව්වේ..”

වෙන්න බෑනේ ඒක..දේශිත අයියලා බැදලා තාම මාසයක්වත් නෑනේ..සමිදිට මාස තුනක් වෙන්නේ කොහොමද..ඒ කියන්නේ මැරි කරන්න කලින්ම..දෙයියනේ..

“මොනවද දරුවෝ කල්පනා කරන්නේ..”

“නෑ..හ්..මුකුත් නෑ..”

“විමූ හිතන දේ මං දන්නවා..අපි වෙඩින් එක ගන්න හදිස්සි කලෙත් ඒකයි පුතේ..මිනිස්සුන්ට මූණ දෙන්නේ කොහොමද නැත්තං..සේමිණියි මායි කතාවෙලා තමයි මේවා ඉක්මන් කලේ..”

ඒ අම්මගේ වචන වල වගේම මූණේ වේදනාවත් මං දැක්කා..දේශිත අයියත් මට මුල ඉදන්ම එහෙනම් බොරු කරලා..සමිදි එක්ක එයාගේ ගොඩක් කල් ඉදන් එෆෙයාර් එකක් තියෙන්න ඇති..නැත්තං මෙහෙම දෙයක් වෙන්න බෑනේ..මං හොස්පිට්ල් ඉද්දිත් සමිදි ප්‍රෙග්නන්ට්..මෙච්චර රැවටීමක්..ඒක තමයි එහෙනං රශිත්ට මාත් එක්ක ලොකු තරහක් තියෙන්නේ..හැමදෙයක්ම රශිත් එක්ක කියන එක එක අතකට හොදයි වගේ..නැත්තං මොන දේ වුණත් වැරැද්ද මගේ වෙයි..කියන්නත් වගේ දේශිත අයියා මෙහේ ආවොත් ප්‍රශ්න තවත් වැඩි වෙයි..හවස රශිත් ආව ගමන් එයා එක්ක කතා කරන්න ඕනේ..මේ වෙලාවේ උදව්වක් ගන්න පුලුවන් එකම කෙනා එයා විතරයි..

රශිත් එනකම් හවස් වෙනකම්ම හොරගල් ඇහිලුවත් හත පහුවෙනකම්ම රශිත් නෑ..මොන ලෝකේ ගිහිල්ලද මන්දා..අට විතර වෙද්දී හැමෝම කාලා බීලා කාමර වලට ගියේ නිදාගන්න..රශිත් තාමත් නැති නිසා මාත් කාමරේට ඇවිත් වොශ් එකක් දාගෙන ඇදෙන් හාන්සි වුණා..යාන්තමට නින්ද යාගෙන එද්දී රශිත්ගේ කටහඩ ගේ ඇතුලෙන් ඇහිලා මං ඇදෙන් බිමට පැන්නේ තියන හදිස්සියට..දුවගෙන සාලෙට එද්දී මේ යකා කෝල් එකක්..ඒකත් ඉවර වෙනකම් මං සාලේ වටේ කැරකි කැරකි හිටියා..

“මොකද..තමුසෙට ලෙඩක්ද..”

“ලෙඩක් නෙවෙයි හලෝ..ඔයා එනකම් බලන් හිටියේ..”

“යකෝ..ඒ මොකටද..වලියක්වත් අල්ලන්නද..දැන් බෑ හලෝ…මහන්සි..හෙට උදේ වලියක් දා ගමු..”

“පිස්සුද මනුස්සයෝ..වැදගත් දෙයක් කියන්න තියනවා..”

“කියනවකෝ බලන්න එහෙනම්..”

රශිත් එහෙම කියලා පුටුවක් ඇදලා අරන් වාඩි වුණා..

“මෙතන කියන්න බෑ..එළියට යං..”

“සීතලයි එලියේ..අනික තමුසේ පොඩි සීතලටත් ගල් වෙනවා..මට තමයි වදේ..”

රශිත් දිහා ඔරවලා බලන ගමන් මං එලියට ආවා..සීතල වුණත් රෑට මෙහේ තියෙන්නේ අමුතුම සුන්දරත්වයක්..පාරේ වාහන එකක් දෙකක් ඇරෙන්න වැඩිය නෑ..කොහොමත් සීත කාලෙට මේ වෙද්දී හැමෝම වගේ වේලාසන ගෙවල් වලට යනවා..

“වැඩිවෙලා එළියේ ඉන්න බෑ ඒන්ජල්..කියන දෙයක් ඉක්මනට කියනවා..”

“මට උදව් කරන්න රශිත්..ප්ලීස්..මං ඉන්නේ ලොකු අවුලක..”

ඈත බලාගෙන මං එහෙම කිව්වේ ඇත්තටම මේ වෙලාවේ මට කාගෙම හරි උදව් ඕනේ නිසා..

“මොකක්ද ඔච්චරම තියන අවුල..”

“දේශිත අයියා..”

“වට්..??

රශිත් නැගිට්ටා නෙවෙයි වාඩිවෙලා හිටපු තැනින් නැගිට්ටුනාද කොහෙද..

“මං හිතුවා තමුසෙලා දෙන්නාගේ මොකක් හරි හොරයක් තියනව කියලා..කියනවා බලන්න..මං ඇයි තමුසෙට උදව් කරන්නේ කියලා..”

දේශිත අයියා මුණගැහුන හැටි දෙනෙත් මාව දාල ගිය හැටි මෙහෙට එනකම් මට වෙච්ච හැමදේම මං රශිත් එක්ක කිව්වා..පැය ගාණක් අපි දෙන්නා එහෙම එළියේ ඉන්න ඇති..

“බය වෙන්න එපා ඒන්ජල්..මෙහේ ඉන්නකම් තමුසේ ආරක්ෂිතයි..හැබැයි දේශිත මෙහේ එන එක නතර කරන්න ඕනේ..අක්කගේ මාර්ගෙන හරි මං ඒක කරන්න බලන්නම්..”

“තැන්කියු රශිත්..මේ වෙලාවේ මෙහෙම උදව් කරනවට..මං අසරණයි..මෙහේ මගේ කියන්න කවුරුවත් නෑ..ඒකයි ඔයා එක්ක වුණත් මං මේවා කිව්වේ..”

“කවුරු නැතත් අපේ ගෙදර අය ඔයා වෙනුවෙන් ඉදී..ඒක මට විශ්වාසයි..”

රශිත් එහෙම කියලා ගේ ඇතුලට ගියේ මාව එලියේ තනි කරලා..ඉස්සරහ ගැන මට තව හිතන්න වෙයි..පරිස්සම් වෙන්න වෙයි..