“පලයන් යකෝ එහාට..උඹ මොනවද මේ කරන්නේ..$##”

“ර..ර..ශිත්..”

“ඔව් රශිත් තමයි..උඹ මෙහෙම එකෙක් කියලා දන්න නිසා තමයි මං මේ කෙල්ලව ආරක්ෂා කරන්න හැදුවේ..අද පව්කාරයා මං ආවේ නැත්තං උඹ මොනවද මේ කෙල්ලට කරන්නේ..”

“න්..නෑ..බ..බං..මං..”

“පලයන් යකෝ..මගේ දෑහෑට නොපෙනී..මං උඹව මරනවා අද..මගේ අක්කා අරෙහේ විදවනවා..උඹ..උඹ..”

රශිත්ගේ පාරවල් වලින්  බේරෙන්න දේශිත අයියා කොච්චර උත්සහ කලත් වැඩක් වුණේ නෑ..බිම වැටෙනකම්ම රශිත් දේශිත අයියට ගැහුවා..ඒ රණ්ඩුව බේරන්න ඕනේ වුණත් මට ඇදෙන් නැගිටගන්න බෑ..ඇග හැමතැනම දැවිල්ලයි..

රශිත් දේශිත අයියවත් ඇදන් එළියට ගියා..ඊටත් ටිකකට පස්සේ හයියෙන් දොර වහනවා ඇහුණා..කලබලෙන් රශිත් මගේ ලගට දුවගෙන ඇවිල්ලා ඒ අත් දෙකට මාව අරන් එයාගේ කාමරේට ආවේ අඩිය ඉක්මන් කරලා..

“ඒන්ජල්..සොරි..මං තව ටිකක් ඉස්සර වුණා නම් මේ මුකුත් වෙන්නේ නෑනේ..අමාරුයිද..මං ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට කෝල් කරන්නම් ඉන්න..”

“අ..නේ.. රශිත් ම්ම්..මාව ද්..දාලා යන්න එපා..මට බ්..බයයි..”

ඇත්තමයි හිතේ තිබුණේ පුදුම බයක්..ජීවිතේට මං මෙහෙම අත්දැකීමකට මූණ දීලා නෑ..පණ වගේ ආදරේ කලා තමයි දේශිත අයියට..ඒත් ඒ අතීතේ වලදාලා ගොඩක් කල්..ආයේ මේ හිතේ එයා ගැන ආදරයක් උපදින්නේ නෑ කියලා දැන දැනත් එයා මෙහෙම කරන එක හරිද..බලෙන් ආදරේ ගන්න පුලුවන්ද..අනික මාව එයාගේ කර ගන්න මට මෙච්චර වේදනාවක් දෙන්න ඕනේද..නෑ..කවදාවත් බෑ..ඇත්තටම හදවතින්ම ආදරේ කරපු කෙනෙක්ට කවදාවත් බෑ කෙල්ලෙක්ගේ ජීවිතේ විනාශ කරන්න..එතන ආදරේ නෙවෙයි..ආශාව විතරයි තියෙන්නේ..තමන්ගේ කර ගන්න ඕනේ කියන තණ්හාව විතරයි තියෙන්නේ..

රශිත් හෑන්ඩ් ෆෝන් එකෙන් කා එක්කදෝ ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කලා..එහෙම කරලා ඇදේ මගේ ලගින්ම වාඩිවෙලා අතින් අල්ලන් හිටියේ මං බයවෙලා කියලා දන්න නිසාද කොහෙද..ජීවිතෙත් හරි පුදුමයි..මගෙම ආදරේ මාව විනාශ කරන්න හදද්දී කොහේදෝ ඉදන් ආපු ආගන්තුකයෙක් මාව ආරක්ෂා කරනවා..හැමදාම මං ගියේ වැරදි පාරෙද කොහෙද..

ඩොක්ටර මාව චෙක් කරලා හීරුණ තැන් වල ගාන්න ක්‍රීම් එකක් වගේම වේදනා නාශක පෙති කීපයකුත් දීලමයි ගියේ..රශිත්ගේ උදව්වෙන් වොශ් රූම් එකට ඇවිල්ලා මූණ කට හෝදගත්තත් මූණේ ඉදලම දැවිල්ලයි..යාන්තමට බෙහෙත් ගාගෙම රශිත්ගේ ඇදෙන්ම හාන්සි වුණේ ඇගට දැනෙන තෙහෙට්ටුව නිසා..

“අක්කට බබා හම්බෙලා ඒන්ජල්..අම්මා කෑගහනවා එන්න කියලා..”

මං රශිත් දිහා බැලුවේ මේ වෙලාවේ එයා ගියොත් ආයෙත් මං මේ ගෙදර තනිවෙන නිසා..

“මං තමුසෙව දාලා යන්නේ නෑ හලෝ..ඒත් මං කල්පනා කලේ අම්මා මේවා ඇහුවම මොකද කියන්නේ කියලා..”

“ඇත්ත කියන්න එපා රශිත්..ප්ලීස්..අක්කා ඉන්න තත්වේ හිතන්න..දරුවෙක් එක්ක එයා තනි වුණොත් මොනවා කරන්නද..”

“ඌ මෙහෙට ආයේ ගෙන්න ගන්නද කියන්නේ..එතකොට ඔයාට මොකද වෙන්නේ..”

“මාව ආයේ ලංකාවට යවන්න..මට මෙහේ ඉන්න බෑ..”

මං ඒක කිව්වේ දහස් වතාවකට වඩා හිතලා..ඒ තරමට මේ දේවල් තිත්ත වෙලා..දවසක් හිනා වුණොත් දවස් දහයක්වත් අඩන්න වෙනවා..එක අතකට කාටවත් දොස් කියලා වැඩක් නෑ..දෙනෙත්ව දේශිත අයියව ජීවිතේට ලං කරගත්තේ මම..එයාලා එද්දී මං නිහඩව හිටිය නිසා තමයි අද මට මෙහෙම තත්වයක් උදා වුණේ..නැගිටින්න නැගිටින්න කකුලෙන් අදින සමාජෙක ගෑණු අපි අසරණ වෙන වාර අනන්තයි..

“මොනවද හලෝ..කල්පනා කරන්නේ..”

“මේ හැමදේම මගේ වැරදි රශිත්..දැන් පසුතැවිලා මොකටද..”

“වැරදි තමුන්ගේ කියලා තේරුණා නම් ලොකු දෙයක්.මේ අහගන්නවා..මගේ අක්කා එක තත්පරේට ජීවිතේ අනාගත්තා..ඒකිට ලස්සනට ජීවත් වෙන්න තිබුණා..මොනවද අඩුපාඩු..ඒත් දේශිත එක්ක යාලුවෙලා සතියෙන් ඌගේ ඕන එපාකම් ඒකී පිරිමැහුවා..දන්නවද මං තමුසෙට මෙච්චර කැමති ඇයි කියලා..දෙන්නෙක්ටම අහුවෙලා තමුසේ නූලෙන් බේරිලා තියෙන්නේ..එක අතකට දෙයක් හිතලා මතලා කරන්න පුලුවන් කෙල්ලෙක් තමුසේ..”

“බේරෙන්න ඇති..ඒ තරමට ම මං අපහාසත් වින්දා..”

“තමුසේ හිතන්නේ ඒ දෙනෙත්ගේ වැඩක් කියලද..”

“එයාගේ තමයි..නැතුව කවුරු කරන්නද..”

රශිත්ගේ හිනාව මට එච්චර ඇල්ලුවේ නෑ..රශිත් තව ටිකක් ලගට වෙලා මගේ නිකටෙන් අල්ලලා මූණ එයාගේ පැත්තට හරව ගත්තා..

“දකින හැමදේම ඇත්ත නෙවෙයි..ඒක ඇතුලේ නොපෙනෙන ගොඩක් දේවල් තියනවා.මෙච්චරයි..බොළද වෙන්න එපා..ශක්තිමත් වෙන්න..කෙල්ලෙක් වුණාම ඕන දේකට මූණ දෙන්න පුලුවන් වෙන්න ඕනේ..නැතුව ෆොටෝ එකක් ශෙයා වුණ පලියට ජීවිතේ නැති කරගන්න එක නෙවෙයි විසදුම..”

“ඔයා කොහොමද ඒක දන්නේ..”

“ඒක විතරක් නෙවෙයි..තව ගොඩක් දේවල් මං දන්නවා..මෙච්චරයි..අද තමුසෙගේ ලගට එන්න හදපු එකාම තමයි එදා අර ෆොටෝස් හදලා ශෙයා කරලා තිබ්බෙත්..එතනින් එහාට හැමදේ ගැනම තීරණ ගන්න තමුන්ට බාරයි..අනික දෙනෙත් කියන්නෙත් හොද මිනිහෙක් නෙවෙයි..පුලුවන් නම් උන් ඉස්සරහ නැගිටින්න බලන්න..උන් ඔයාව වට්ටපු තැනින්ම..පිටිපස්සෙන් මං ඉන්නවා..ඒකත් මතක තියාගන්න..”

රශිත් කියපු දේවල් මං ගොඩක් හිතුවා..මොනවද එයාලා මගෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ..මාව අසරණ කලාම මොනවා ලැබෙනවටද එහෙම කලේ..පව්..මං ගත්ත තීරණ නිසා අම්මලා කොච්චර විදෙව්වද..කල්පනා කර කර ඉදලම රශිත්ගේ ඇදේම මට නින්ද ගියා..උදේ ඇහැරෙනකොට රශිත් මගේ ලගම එහා පැත්තෙන් නිදි..මේ යකාට මොනවා වෙලාද මන්දා..කෙල්ලෙක් නිදාගන්න තැන එහෙම ඇවිල්ලා නිදාගන්න සිරිතක් තියනවද..ඇදෙන් බැස්සා නෙවෙයි මං බිමට පැන්නා..

“මොකද ඕයී..උදේ පාන්දර බට්ටා පනිනවද..”

“මහලොකුවට මට උපදෙස් දෙන්න එන්නේ..මොකටද මගුල මගේ ලග නිදාගත්තේ..ඔලුවේ අමාරුවද..”

“හිතාගෙන ඉන්නේ හෙන කෑල්ල කියලා වෙන්න ඇති..ලග නිදාගන්නම කෙල්ලනේ තමුසේ..අර යකා හොස්පිට්ල් ගිහින් අම්මලට කියලා මං තමුසෙට කරදර කරන්න හැදුවා කියලා..”

“මොකක්..”

“බලාගෙන තමුසෙගේ ඇස් බිමට වැටෙයි..”

ඔන්න ඕක තමයි මට පෙන්නන්න බැරි..කොයි වෙලාවෙත් ඕන දේ නෙවෙයි වෙන මොකක් හරි ඇදලා ගන්නවා..ඒක නම් උපන් හැටිද කොහෙද..

“අම්මා ගෙදර එද්දි තමුසේ මගේ ඇදේ හොදට නිදි..අම්මා හිතලා කතාව ඇත්ත කියලා..ඊයේ රෑ ඉදන් මාව මරාගෙන කන්න හදනවා..”

“මං ආන්ටි එක්ක කතා කරන්නද.”

“වැඩක් වෙන්නේ නෑ..”

“ඇයි..”

“මං අම්මට පොරොන්දු වුණා තමුසෙව බදින්නම් කියලා.”

එච්චර ලොකු විහිලුවක් මං ජීව්තේටම අහලා නැද්ද කොහෙද..එක්කෝ මේකාට පිස්සු නැත්තං හැටි..උදේ පාන්දර ඔලුව වද්දගෙනද කොහෙද ඇදේ..

රශිත්ගේ කතාව ගානකට නොගෙන මං ගිහින් මූණ සෝදන් වෙන ඇදුමක් දාගෙන ක්‍රීම් ටිකකුත් ගාගෙන සාලෙට ආවේ බඩගින්නක් දැනුන නිසා..ගෙදර කවුරුවත් නෑ වගේ..එකපාරට ඉස්සරහ දොරෙන් මතු වුණ දේශිත අයියව දැකලා මං රශිත්ගේ කාමරේට දිව්වා..

“මොකද ඕයී මේ..නිදහසේ ඉන්න දෙනවකෝ..”

“දේශිත අයියා ඇවිල්ලා..”

“මොකක්..”

රශිත් කාමරෙන් එලියට ඔලුව දාලා බලලා ආයේ මගේ දිහා බලලා ඇහැක් ගැහුවේ මොකක් හරි ප්ලෑන් එකක් හිතා තියාගෙනද කොහෙද..

“මොකද්ද මැණික..ටිකක් ඉන්නකෝ..වොශ් එකක් දාන් එන්නම්..ඔයාට නම් කිසි ඉවසීමක් නෑනේ..”

“ඒයී..මොනවද මේ කියවන්නේ..”

මං පුදුම වෙලා බලන් ඉද්දී රශිත් වොශ් රූම් එකට ගියේ හිනාවකුත් දාගෙන..බයටම කාමරේ දොරත් ලොක් කරලා මං ඇදෙන් වාඩිවෙලා හිටියේ රශිත් නාගෙන එනකම්..

“බබා..අපි එළියට යමු අද..”

රශිත් දේශිත අයියට ඇහෙන්නද කොහෙද මහ හයියෙන් කියවනවා..ලැජ්ජාවක් කියලා දෙයක් ගෑවිලාවත් නැද්ද කොහෙද..

“තමුසේ මොකද මට ඔරවන්නේ..”

“අනේ වැඩේමයි..මට ඔරවනවට වඩා වැඩ තියනවා..”

“කට නම් තියනවා..මොනවා හරි වුණාම බයේ වෙව්ලනවා..කාත් එක්ක කට ගහගෙන ගියත් කමක් නෑ ආයේ මාත් එක්ක එහෙම ආවොත් කට දෙනවා ගලවලා අතට..”

“රශිත් මේ..”

“අයියා කියනවා..මං තමුසෙට වඩා වැඩිමල්..”

ඔය ලොකුකම් තමයි මට පේන්න බැරි..කොච්චර උදව් කලත් වැඩක් තියනවද ඔහොම ලොකුකම් දාද්දී..හැබැයි ඒ කියවිල්ල ඒ වැඩ නිසා මගේ හිතේ ගින්දර එක විනාඩියකට හරි අඩු වෙලා යනවා..මං ඒකට කැමති..ජීවිතේ විදින්න ඕනේ කාලේ මං ගෙදරින් ඈත් වෙලා කාත් කවුරුවත් නැතුව විදවද්දී රශිත් ගොඩක් වෙලාවට මගේ හිත හදනවා..ඒ වචන නිසා මගේ හිතට එන්නේ පුදුමාකාර හයියක්..අද මං මෙහෙම ඉන්න හේතුවත් එයා..එදා රශිත් නැත්තං දේශිත අයියා මොනවා කරයිද මන්දා..

“එදා ඔයා කොහොමද ගේ ඇතුලට ආවේ..”

“දේශිත ආව විදියටම තමා..තමුසේ දොර ලොක් කලාට ජනෙල් වහලා නෑනේ..”

අම්මෝ මං වගේ මෝඩියක්..ගොන්කම් වලත් සීමාවක් තියෙන්න ඕනේ..මට නම් එහෙම නැත්ද කොහෙද..