“ඔය ළමයා මෙහේ ඉන්න..හෙට උදේම මං ගෙදර ගිහින් දාන්නම්..අම්මලට විස්තරේ කියන්න පුලුවන්නේ..”

චේතියගේ අම්මගේ ඒ වචන වලට නම් මට දැණුනේ සහනයක්..අපේ අම්මා වුණත් බය වෙන එකක් නැහැ එහෙම වුණොත්..ඒත් අද රෑ මෙහේ ගෙවා ගන්න එපැයි..පිට තැනක ඉදලම නෑ අම්මලා නැතුව..අද ඒකත් කරන්න වෙලා..

සේමිණී ආන්ටි..ඒ කියන්නේ චේතියගේ අම්මා මාව එක්කගෙන ආවේ ලොකු කාමරයක් ලගට..ඇදක්,අල්මාරියක් එක්ක කණ්ණාඩි මේසයක් විතර තිබුණ කාමරේ පිළිවෙලයි..මගේ අම්මේ..ඇදේ පස් දෙනෙක්ට විතර නිදා ගන්න පුලුවන්..එච්චර ලොකුයි..

“ඇදුම් නෑනේ නේද දරුවෝ..මගේ ඇදුමක් දෙන්නං..රෑට විතරයිනේ..දොර ලොක් කරගෙන නිදා ගන්න..”

“හරි ආන්ටි..තැන්කියු..”

ඇගත් හෝදගෙන ආන්ටි දුන්න ඇදුමත් ඇදන් ඇදට ආවත් නින්ද එන්න නම් ටිකක් පරක්කුයි වගේ..අම්මලට විස්තර කියලා කෝල් එකක් දුන්න නිසා බය නෑ..ඒත් එයාලා හරි විස්තරයක් නොදන්න නිසා හිතේ ගින්දරෙන් ඇත්තේ..පව්..අම්මා කල්පනා කරනවා ඇති..කොහොමත් එයා එහෙමනේ..කල්පනා කර කර ඉද්දිම මට නින්ද ගිහින් තිබුණා..උදේ සේමිණී ආන්ටි දොරට තට්ටු කරන සද්දෙට තමයි ඇහැරුණේ..සැප මෙට්ටෙක නිදා ගත්ත හින්දද කොහෙද කිසිම අමාරුවක් නෑ ඇගට..

උදේ තේ බීලා..මූණ හෝදගෙන ආන්ටි එක්කම පහළට ආවේ ගෙදර යන්න..තනියම යවන්නේ නැතුව ආන්ටි එන එක නම් හිතට හයියක්..ඇත්තමයි..මෙහෙම මිනිස්සු අද සමාජේ අඩුයි..කෙනෙක්ට කරදරයක් වුණාම අහක බලන මිනිස්සු අතරේ සේමිණී ආන්ටිලා දෙවිවරු වගේ..

“චූටි පුතා..එන්නකෝ ළමයෝ..පරක්කු වෙනවනේ..”

“චේතිය අයියා නෙවෙයිද ආන්ටි අපි එක්ක යන්නේ..”

“අනේ නෑ දරුවෝ..මගේ පොඩි පුතා..ඊයේ එයා ගෙදර එනකොට රෑ වුණා..ඔයා නිදි ඒ වෙලාවේ..”

“ආහ්හ්..එහෙමද..”

චේතිය වගේ නොවී ටිකක් හොද වුණොත් හොදයි..නැත්තං යනකම්ම ගොරව ගොරව ඉදී..අයියයි මල්ලියි දෙන්නම එක වගේද දන්නේ නෑ..අම්මා වගේ වුණා නම් මොකද වෙන්නේ..කාගේ ගති ගුණද මන්දා..

“හායි..ගුඩ් මෝනින්..”

“ගුඩ් මෝනින්..”

“ඔයා වෙන්න ඕනේ විමංශා..”

“ඔ..ඔව්..මම තමයි..”

“ඕහ්හ්..නයිස් ටු මීට් යූ..මම දේශිත..චේතියගේ මල්ලී..”

චේතියගේ පාටක්වත් ගෑවිලා නෑනේ..දෙන්නා අහසයි පොළවයි වගේනේ..චේතිය පරඩැල වගේ හිටියට මල්ලී ඉන්නේ මේ හැන්ඩියා වගේ..මූණ පුරා වැවිලා තියන රැවුල ජිම් ගිහිල්ලද කොහෙද හදාගෙන තියන ඇග ඇස් වල තියන හිතුවක්කාර බැල්ම..අම්මෝ..කෙල්ලෝ ඇති හතර වටේම..ඕනම කෙල්ලෙක් පිස්සු වැටෙනවනේ..

ඒ එක්කම මතක් වුණේ දෙනෙත්ව..මං ගැන මොනවා හිතුවද දන්නේ නෑ..හම්බෙලා හැමදේම කියන්න ඕනේ..එයා මාව තේරුම් ගනී..කොච්චර තරහ වුණත් එයාට බෑ මං නැතුව ඉන්න..දෙනෙත් ගැන මතක් වෙද්දී මූණට ආවේ හීන් හිනාවක්..

“කවුරු මතක් වෙලාද මේ හිනා වෙන්නේ..”

“න්…නෑ අයියේ එහෙම මුකුත් නෑ..”

“කෙල්ලෙක් එහෙම නිකං හිනා වෙන්නේ නෑනේ..මොනවම හරි මතක් වෙන්න ඇති..බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ්වද..ආහ්හ්..”

“හ්ම්ම්..ඔව්..”

දේශිත අයියා ඉස්සරහ බොරු කියන්න මට ඕනේ වුණේ නෑ..සේමිණී ආන්ටි පොඩි වැඩකට කියලා ආයෙත් උඩට ගිය නිසා අපි දෙන්නා එළියට වෙලා කතා කර කර හිටියා..දෙනෙත්ව දැකපු පළවෙනි දවසේ ඉදලා ඊයේ වෙනකම්ම වෙච්ච හැමදේම මං දේශිත අයියා එක්ක කිව්වේ අවුරුදු ගාණක ඉදන් ඉන්න යාලුවෙක් එක්ක කියන වගේ..

“කෙල්ල දෙනෙත්ට ගොඩක් ආදරෙයි වගේ..”

“හ්ම්ම්..මගේ පළවෙනි ආදරේ..පොඩි පොඩි රණ්ඩු තිබුණට එයත් මට ආදරෙයි..”

“බය නැතුව ඉන්න..හැමදාම සතුටින් ඉන්න ලැබෙයි..”

ආන්ටි ආව නිසා  කතාව නතර කරන්න වුණත් ඒ වෙනකොටත් අපි දෙන්නා හොද යාලුවෝ වෙලා ඉවරයි..මග දිගටම මං කලේ වාහනේ නිදා ගන්න එක..ආන්ටි නම් දේශිත අයියා එක්ක කතා කර කර යනවා නින්දෙන් වගේ මට ඇහුණා..හැබැයි ඒ කතාවට සම්බන්ධ වෙනවට වඩා මට නින්ද වැදගත් වුණා..මොකද වාහන වල යනකොට වමනේ යන එකෙන් බේරෙන්න මං බෙහෙතක් විදියට පාවිච්චි කලේ නින්ද..එතකොට ප්‍රශ්නයක් නැතුව යා ගන්න පුලුවන්..

මගදී අපි වාහනේ නතර කලේ මොනව හරි කන්න කියලා හිතාගෙන..උදේ එද්දිත් කාලා ආවේ නැති නිසා තුන්දෙනාම හිටියේ බඩගින්නේ..පාර අයිනේ තිබුණු පොඩි කඩයක් වුණ එතනින් ආව සුවදට තවත් බඩගින්න වැඩි වුණා..

“චූටි පුතා..නංගි එක්ක ගිහින් මොනව හරි ගේන්න..මං වාහනේම ඉන්නම්..”

දේශිත අයියත් මමත් කඩේ ඇතුළට ගියේ කන්නේ මොනවද කියලා හිතා ගන්න බැරුව..අයියා තෝසේ ඕඩර් කරපු නිසා අපි ඕඩර් එක එනකම් පැත්තකට වෙලා හිටියා..ඒ එක්කම වගේ කඩේ ඇතුළට මතු වුණ රෑපේ දැකලා නම් මං ගැස්සුනා..දෙයියනේ දෙනෙත්..සතුටත් එක්කම දුකකුත් ආවේ ඒ අතේ එල්ලිලා ඉන්න ගෑණු ළමයා දැකලා..මගේ වයසෙම වගේ කෙල්ලෙක් ඒ අතේ එල්ලිලා හිටියේ අයිතිය කියා පාන්න වගේ..මං දේශිත අයියට මුවා වුනෙත් ඒ දෙන්නා අපිව පහු කරගෙන ගියෙත් එකම වෙලාවේ..

ඇස් වලින් හෝ ගාලා කදුලු කැට වැටෙද්දී ඒවා නතර කරන්නත් මට ඕනේ වුණේ නෑ..මං බොරුවට හිත  කලබල කරගෙනද කොහෙද..දෙනෙත්ට නංගි කෙනෙක් ඉන්නවනේ..මේ එයා වෙන්න ඇති..දෙනෙත් මට බොරුවක් කරන්නේ නෑ..මටත් නොදැනීම දේශිත අයියගේ අතකින් අල්ල ගත්තේ හිතේ තිබුණ කැලඹීමත් එක්කමයි..

“මොකෝ මේ..ඒ…කෙල්ල ඇඩුවද..මොකද නංගී..කියනවකෝ..පිටිපස්සට වෙලා ඇඩුවද..”

“දෙ..දෙනෙත් ආවා..”

දේශිත අයියා දිහා බලාගෙන මං එහෙම කිව්වේ එයා කලබල වෙලා ප්‍රශ්න අහන නිසා..

“ඉතින් ආවා නම් කෝ..ඇයි ඇඩුවේ කියන්නකෝ..”

“එයා ආවේ වෙන කෙල්ලෙක් එක්කනේ..”

“මොකක්??”

“ඔව් අයියේ..කවුද කෙල්ලෙක් අතේ එල්ලිලා හිටියා..”

දේශිත අයියා මාවත් ඇදන් දෙනෙත්ලා ගිය පැත්තට ගියා..එයාලා කඩෙන් එලියට යනකම් පැත්තකට වෙලා පේන්නෙ නැති වෙන්න හිටිය අපි දෙන්නා එයාලට නොදැනෙන්න පස්සෙන් ගියා..

“අනේ..අයියේ..අපි යමු ආයේ..මෙහෙම පස්සෙන් යන්න ඕනේ නෑ..”

ඇත්ත පිළිගන්න හිතේ තියන බය නිසාමද කොහෙද මං එහෙම කිව්වේ..ඒත් දේශිත අයිය නම් මං කියන ඒවා ඇහෙන්නේ නෑ වගේ යනවා..අන්තිමේට අපි නතර වුණේ ගෙස්ට් හවුස් එකක් ඉස්සරහ..දෙනෙත් ඒ කෙල්ලවත් තුරුලු කරන් ගෙස්ට් හවුස් එකට යන විදිය දැක්කම නම් ඇගම පණ නැතුව ගියා..මං දෙනෙත් වෙනුවෙන් කොච්චර බලන් හිටියද කොච්චර කදුලු හැලුවද..ඒත් එයාට මං එක කෙල්ලෙක් විතරයි..මං මවපු හීන ඇස් ඉස්සරහම බොද වෙලා යද්දී අඩනවා ඇරෙන්න කරන්න කිසිම දෙයක් තිබුණේ නෑ..දේශිත අයියත් අසරණ වෙලා වගේ මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා..

“යමු අයි..යේ..ආන්ටි බලන් ඉන්නවා ඇති..”

“ඔයාට අඩන්න එපා කියන්න මට බෑ නංගී..ඒත් නොලැබෙන දේවල් වෙනුවෙන් අඩලා වැඩක් නෑ..ඔයා කොයි තරම් එයාට ආදරේ කලත් වැඩක් නෑ එයා ඔයාට ආදරේ නැත්තම්..දවසක හම්බෙයි..ඔයා ආදරේ කරන කෙනෙක් නෙවෙයි ඔයාට ආදරේ කරන කෙනෙක්..”

මගේ අතකිනුත් අල්ලගෙන යන දේශිත අයියා දිහා මං බලන් හිටියේ පුදුම වෙලා..නොකිව්වට එයාගේ හිතේ මොකක්දෝ දුකක් තියන බව නම් තේරුණා..තාමත් නතර නොවී වැටෙන කදුලු අනිත් අතින් පිහද ගන්න ට්‍රයි කලේ ආන්ටි බය වෙන නිසා..