උදෙන්ම නැගිටලා ඉක්මනින් ලෑස්ති වුණේ කෝස් එකේ පළවෙනි දවසේ වේලාසන යන්න ඕනේ නිසා..ඒත් මොන කරුමයක්ද මන්දා මට කවදාවත් නැතුව වැඩි වෙලාවක් නින්ද ගියා..සීතලට නැගිටින්න හිතෙන්නෙම නෑ..ලෑස්ති වෙලා අයියටත් මැසේජ් එකක් දාලා සාලෙට ආවට කවුරුවත් පේන්න නෑ..

“ගුඩ් මෝනින් ඒන්ජල්..”

“ගුඩ් මෝනින් රශිත්..කොහේ යන්නද මේ ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ..”

“ඔයා යන තැනටම තමයි..”

“මොකක්..”

ඇස් දෙකත් පොල් ගෙඩි සයිස් කරන් මං එහෙම ඇහුවේ ගෙදර මදිවට එතනත් මේ වදේ විදින්න වෙයිද කියලා හිතන ගමන්..

“ඔයා කෝස් එක කරන තැනම තමයි මමත් කරන්නේ..මැනේජ්මන්ට්…දැට්ස් වයි අයිම් ගොයින් විත් යූ..”

පෙර පව් පල දෙන්න ගත්තම අන්තෙටම එපා වෙන විදියට පල දෙනවා..මේකත් එහෙම එකක්ද කොහෙද..මදැයි ඉතින් ඉගෙන ගන්න එකවත් නිදහසේ කරන්න හැදුවා..ෆෝන් එක රින්ග් වුණ නිසා ගෙදරින් වෙන්න ඇති කියලා මං ඉක්මනට බෑග් එකෙන් ෆෝන් එක ඇදලා ගත්තා..අනේ දෙයියනේ දේශිත අයියා..වට්සැප් එකටත් ඇඩ් වෙලා..ඉස්සරහට යන්න හිත හදාගද්දිම එයා කරන්නේ මාව පස්සට අදින එක..ඒ ආදරේ අමතක කරන්න බැරුව දුක් විදපු තරම දන්නේ මං විතරයි..යන්තම් සනීප කර ගන්න තුවාලේ එයා ඇගිල්ලෙන් ඇන ඇන පාරනවා..

“කෝල් එක ආන්සර් කරනවකෝ ඒන්ජල්..දැන් කොයි වෙලාවේ ඉදලද රින්ග් වෙන්නේ..”

මං පියවි සිහියට ආවේ රශිත්ගේ කටහඩින්..

“අ..හ්..මේ මේ කෝල් එක..”

“කෝ දෙනවා බලන්න..කවුද කියලා..”

ෆෝන් එක අතට අරන් රශිත් ඇස් උස්සලා මගේ දිහා අමුතු විදියට බැලුවා..

“හායී..මස්සිනා..අපිට තමයි කෝල් එකක් දෙන්න බැරි නේ..”

එහා පැත්තෙන් මොන මොනවදෝ දේශිත අයියා කියනවා..මට ඇහෙන්නේ නෑනේ ඉතින්..

“ඒන්ජල් ගෙදර නෑ මසී..එයා උදෙන්ම ගියා..ෆෝන් එක දාලා ගිහින්ද කොහෙද..මං ආවම කියන්නම්..”

කෝල් එක කට් කරලා ෆෝන් එක මගේ අතට දෙන ගමන් රශිත් අමුතු විදියට මං දිහා බැලුවා..මං මොනවා කියල කරන්නද ඉතින්..මම නෙවෙයිනේ කෝල් ගත්තේ..පුලුවන් ඉක්මනට නම්බර් එක මාරු කලා නම් හොදයි වගේ..

“මෙච්චරයි ඒන්ජල්..මං දන්නේ නෑ මෙතන මොකද වෙන්නේ කියලා..හැබැයි මගේ අක්කා පව්..එයාට ගින්දරක් දෙන්න එපා..ප්ලීස්..”

මොනවද දෙයියනේ මේ කියන්නේ..රශිත් මං ගැන එහෙමද හිතන් ඉන්නේ..එච්චර පව්කාරකමක් කරන්නේ නෑ මං කවදාවත්..ඇඩෙන්න වගේ..රශිත්ට අහන්න තිබුණා මගෙන් දේශිත අයියා ඇයි කෝල් කරන්නේ කියලා…ඒත් අහන්නෙවත් නැතුව එයාම හිතලා නිගමනය කරන එක වැරදියි..කාර් එකේ යතුරත් අරන් රශිත් එලියට ගියේ මටත් එන්න කියාගෙනමයි..

ක්ලාස් එක ළගට ආවත් රශිත් කිසිම කතාවක් නෑ..මාවත් පහු කරන් බෑග් එක එල්ලන් යන රශිත් පස්සෙන් මාත් ඉක්මනට අඩි තිය තිය ගියේ පළවෙනි දවස නිසා ක්ලාස් එකවත් මට හොයා ගන්න බැරි වෙයි කියන බයට..ක්ලාස් එක ළග නතර වෙලා රශිත් මගේ දිහා හැරුණේ වෙඩිල්ල වගේ..

“මේ සෙකන්ඩ් ඉයර් ක්ලාස් එක..ෆස්ට් ඉයර් එක පහළ..”

මේකා යකෝ..පඩිපෙලත් නැගලා ආවට පස්සේ ක්ලාස් පහලලු..මැරෙන්න ඔලුවට ගහන්න හිතයි..තරහකාරයෙක්වත් ඔහොම කරනවද..මං ආයෙම පහළට යන්න හැරුණා..

“මේ ෆෝන් එක දෙනවා..”

“මොකටද..” ගස්සලා අහක බලාගෙන මං එහෙම ඇහුවේ මගේ දේවල් කාටවත් වැඩක් නැති නිසා..

“මට බයයි..අපේ අක්කගේ පවුල් ජීවිතේ නැති වෙයි කියලා ඒකයි..”

හීනෙකින්වත් කරන්න නොහිතපු දේවල් කියද්දි කාටද ඉවසන්න පුලුවන්..ෆෝන් එක විසි කරලා වගේ රශිත් ලගට දාලා මං පහළට දුවගෙන ආවේ අඩාගෙනමයි..ගාර්ඩ්න් එකේ තිබුණ බංකුවකට වෙලා මං ගොඩක් වෙලා අඩන්න ඇති..මාව පහු කරන් කට්ටිය ගියත් එයාලට මං ගැන ගානක් නෑ..එක අතකට ඒකත් හොදයි..නැත්තම් අඩන්න හේතුත් කියන්න එපැයි..ඇස් රතු වෙලා..ඔලුව පුපුරන්න තරම් රිදෙනවා..මාව අඩවන්න හදන මිනිස්සු ලගටම මාව එවන්නේ ඇයි දෙයියනේ..සැනසීමක් ඇත්තෙම නැද්ද..යාන්තම් හැමදේම අමතක කරලා නැගිටින්න හදද්දිම මොකක් හරි වෙනවා..මං හිතුවේ මෙහේවත් මට නිදහසේ ඉන්න පුලුවන් වෙයි කියලා..

ක්ලාස් එකට ගියත් උගන්නන කිසිම දෙයක් තේරුනේ නෑ..හිතේ දුකට නෙවෙයි..ඉංග්‍රීසී ගොඩක් බැරි නිසා..ඉස්කෝලේ යන කාලේ ඉගෙන ගත්තට කතා කරන්න තරම් දැනුමක් නැති නිසා මේ වෙලාවේ අසරණයි..ඔහේ බලන් හිටියට අහන් හිටියට කිසිම දෙයක් තේරුණේ නම් නෑ..ලන්ච් බ්‍රේක් එකෙත් ක්ලාස් එකටම වෙලා හිටියේ කතා කරන්නවත් කෙනෙක් නැති නිසා..එක එක අය මාත් එක්ක කතා කරන්න උත්සහ කලත් මට එයාලට උත්තර දෙන්න තරම් ඉංග්‍රීසී බෑ..කන්න දෙයක් ගන්නවත් මගේ ලග සල්ලි නෑ..රශිත්වත් ආව නම් කියලා බලන් හිටියත් එයා ආවේ නෑ..හවස හතර වෙද්දී ලෙක්චර්ස් ඉවර වුණා..සීතල ඉන්න බෑ..ජැකට් එකක්වත් ගෙනාවේ නෑනේ..සීතලේ ගැහි ගැහි ගේට් එක ලගට ගිහින් බලන් හිටියේ රශිත් එනවද කියලා..විනාඩි විස්සක් විතර බලන් හිටියත් එයා නැති නිසා හිතට දැණුනේ බයක්..මං කොහෙන් කියලා පාරවල් හොයාගෙන යන්නද..මේ නොදන්න රටක..ඒ තනිවෙච්ච හැගීම විදින්න කොහේ හරි රටකට යන්නම ඕනේ..එයාලගේ විදියට වචනයක් කතා කර ගන්න බැරුව..ඒ දේශගුණේ දරාගන්න බැරුව..අදුරන කෙනෙක් නැතුව..පාරක් දන්නේ නැතුව..ඒක කිව්වට තේරුම් ගන්න බෑ..විදලම බලන්න ඕනේ..

තව කොච්චර වෙලාවක් මං බලන් ඉන්න ඕනේද..පහත් පහුවෙලා..මාව ගල් වෙලා වගේ..ඇගට පණක් නෑ..දවසෙම කෑමක්වත් නැතුව වතුර බිබී හිටියත් දැන් බොන්න වතුර ටිකක්වත් නෑ බෝතලේ..ගේට් එක ළගම තියන පොඩි බැම්මෙන් වාඩි වුණේ හිටගෙන ඉන්න තරම් ශක්තියක් නැති නිසා..බෑග් එකට උකුලේ තියාගෙන ඔලුව බෑග් එක උඩින් තියාගෙන මං එහෙම්ම ඇස් පියා ගත්තා..ටිකකින් වාහනයක් හෝන් කරනවා ඇහුණත් ඒක බලන්නවත් මට ඔලුව උස්ස ගන්න බෑ..

“තමුසෙට පිස්සුද හලෝ..මේ පාරේ වාඩිවෙලා..නගිනවා ගිහින් කාර් එකට..”

ඔලුව උස්ස ගන්න බැරි මං කාර් එකට නගින්නේ කොහොමද..කකුල් ගල් වෙලා වගේ..ඇගිලිත් එක්ක හිරි වැටිලා..

“මෙන්න මෙහේ එනවා වදේ..”

රශිත් මාව ඇදලා ගත්ත පාරට මාව විසි වෙලා ගිහින් කාර් එකේ දොරේ වැදුණා..එහෙම්ම වැටෙන්න ගිය මං රශිත්ගේ අත් දෙකට මැදි වුණේ කාර් එකත් අල්ලගෙනමයි..

“මොකද ඒන්ජල් මේ..තමුසෙගේ ඇගත් රස්නෙයි..ජැකට් එකක් ගෙනාවේ නැද්ද..මොනවද හලෝ කරන්නේ..මෙහේ සීතලයි කියලා දන්නේ නැද්ද..ශික්..මං එනකං ඇතුළට වෙලා ඉන්න බැරි වුණාද ටිකක්..”

“ම..ග්..ගේ ඔලු..ව රිදෙනවා ර..ශිත්..”

මාව එහෙම්ම කාර් එකෙන් වාඩි කරවලා රශිත්ගේ ජැකට් එක ඉක්මනටම මගේ ඇග වැහෙන්න දැම්මා..යාන්තමට සනීපයක් දැණුනත් සීතල අඩුවක් නෑ..කකුල් දෙකත් ශීට් එක උඩින් තියාගෙන ගෙදරට එනකම්ම මං ආවේ වෙව්ල වෙව්ල..කාර් එකෙන් බැහැලා මාව වත්තන් කරන් රශිත් ගෙට එනකොට සේමිණී ආන්ටි වගේම රශිත්ගේ අම්මත් බය වෙලා දුවන් ආවා..

“අනේ ඇයි පුතේ මේ..කෙල්ලට මොකද වුණේ..”

“සීතල වැඩි වෙලා අම්මා..ජැකට් එකවත් අරන් ගිහින් නෑනේ පණ්ඩිතකමට..”

අනුකම්පාවක් කියලා දෙයක් දන්නෙවත් නැද්ද කොහෙද..කාමරේට ගිහින් උණු වතුරෙන් ඇග හෝදන් ඇදට ඇවිල්ලා බෙඩ් ශීට් එක ඔලුවේ ඉදන්ම පෙරව ගත්තේ ආයෙම හීතල හැදෙයි කියන බයට..ආපු ගමන්ම වගේ වතුර වීදුරු දෙකක් විතර බිව්ව නිසා බඩගින්නක් නෑ එච්චරටම..ඒත් මොනවා හරි කන්නත් ඕනේ..ඇස් පියවී ගෙන එද්දිම මේ යෝදයා ආයෙත් කඩාපාත් වුණා..

“ඒයී..නැගිටිනවා හලෝ..”

බෙඩ් ශීට් එක බෙල්ල ලගට පහත් කරලා මං ඇස් වලින් ඇහුවේ ඇයි කියලා..

“අම්මා කන්න කතා කරනවා..එනවා..අපිටත් බඩගිනියි..”

“මට බඩගිනි නෑ..ඔයාලා කන්න..”

කොච්චර බඩගිනි වුණත් මෙච්චර ලොකුකම් බලන්න ඕනේද..රෑට නැගිටලා මොනවා හරි කනවා කියලා හිතාගෙනයි මං එහෙම කිව්වේ..

“ඇයි ෆෝන් එක නැති සාංකාවටද කන්නෙත් නැත්තේ..”

ආපු තරහට මං එහෙම්ම ඇදෙන් වාඩි වුණා..

“රශිත් මේ..මට ෆෝන් වැඩක් නෑ..ගෙදරට කතා කරන්න ඕනේ වුණොත් මං සේමිණී ආන්ටිගෙ එකෙන් ගන්නම්..ඔය මගුල ඔයාම තියාගන්න..”

ටිකක් වෙලා මං දිහා බලන් ඉදලා රශිත් එළියට ගියා..කාගෙන් වුණත් ඔච්චර කතා අහන්නේ ඇයි..ඇත්තටම ලංකාවේ වගේ වුණා නම් මං එක මොහොතක් මෙහේ ඉන්නේ නෑ..කොහෙද ඉතින් මෙහෙන් එළියට බැස්සා කියලා මට යන්න එන්න තැනක් තියනවා කියලද..

රෑ වෙලා හෙමීට කාමරෙන් එළියට ආවේ කුස්සියට ගිහින් මොනවා හරි කන්න හිතන්..ගහෙන් වැටුණ මිනිහට ගොනත් අනින්නේ පැන පැනද කොහෙද..මේ යකා සාලෙට වෙලා ෆෝන් එක ඔබනවා..දැන් කාලා හමාරයි ඉතින්..

“මැඩම්ට බඩගිනි වෙලා වගේ..”

“නෑ…මං ආවේ වතුර ටිකක් බොන්න..”

“අනේ හලෝ මේ..ඔය ලොකුකම් පැත්තකින් තියලා කෑම කනවා..තමුසේ නොකා හිටියා කියලා මට රිදෙන්නේ නෑ..”

“මට නොකා ඉදලා පුරුදුයි..ඔය ලොකු ලොකු මහත්තුරුන්ට වගේ නෙවෙයි..දුක් විදලා හොදට හුරුයි..”

“ඒක වෙන්න ඇති පොඩි සීතලටත් කලන්තේ දාන්නේ..”

“ඔයාට ඒක පොඩි සීතලක් වෙන්න පුලුවන් රශිත්..හැබැයි මට ඒක ලොකුවට දැණුනා..දවසෙම මුකුත් කන්න නැතුව..බොන්න වතුර ටිකක් නැතුව හිටියේ..ඔයා එතන ඉදලත් මං මෙහෙට අලුත් කියලා දැනගෙනත් නිකමට බැලුවද..නෑනේ..මාත් එක්ක තියන තරහටනේ පරක්කු වෙලා ආවෙත්..පලිගන්න..ඇති තරම් පලිගන්න රශිත්..මේකත් මතක තියාගන්න මගේ හිත දන්නවා මං වැරැද්දක් කලේ නෑ කියලා..මට මේ ඔක්කොම ඇති වෙලා දැන්..”

ඇස් වලට ආපු කදුලු සැරෙන් සැරේ අතින් පිහිදන ගමන් මං රශිත්ට ඇති වෙනකම් බැන්නා..ඇස් ලොකු කරන් රශිත් බලන් ඉන්නවා…මං මෙහෙම කතා කරයි කියල එයා හිතන්නෙවත් නැතුව ඇති..මගේ හිත කොච්චර තුවාල වෙලාද කියලා දන්නේ මං විතරයි..වේදනාව කොයි තරම්ද කියන්න කවුරුවත් දන්නේ නෑ..හැබැයි සැරින් සැරේ ඒක පාරන්න නම් හැමෝටම පුලුවන්..

“ඒ..න්ජල්..”

රශිත් මට කතා කරද්දිම මං දුවගෙන ඇවිල්ලා කාමරේ දොර ලොක් කර ගත්තා..හැමදේම කරලා අන්තිමට සමාවෙන්න කියන එක ලේසියි..ඒත් අනිත් කෙනාට ඒකෙන් රිදෙන තරම් කාටවත් තේරෙන්නේ නෑ..හිතක් බිදින්න ලේසි වුණාට ඒ හිත ආයේ තිබුණා වගේ හදන්න ලේසි නෑ..දවසක තේරුම් යයි ඔයාටත් එහෙම වුණොත්..