#කතෘ අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම සපුරා තහනම්…

එකොළොස්වෙනි හමුවීම..

—————————————————————————————————————————————————-

එකෙක් මගේ මූණට එබිලා මගේ බඩට පිස්ටල් එක තියද්දිම මට තේරුණා මං ආයේම මැරෙන්න පුළුවන් කියලා..

හිතේ ගොඩ ගැහිලා තිබ්බ ඔක්කොම ශක්තිය මාරයා ඉස්සරහා දිය වෙලා ගියා වගේ..

“ඉක්මනට දියන්..”

දැං නම් පිස්තෝලේ ස්පර්ශය මගේ බඩට හොඳටම දැනෙනවා..

“අනේ ප්ලීස්ස් මට..”

එතනින් එහා මට වචනයක් කියන්න වුණේ නෑ කොහෙදෝ ඉඳලා ආපු රන්වීර් එකෙක්ගේ බෙල්ලට පිහිය තිබ්බා..

“කටවහගෙන ශේප් එකේ මෙතනින් මාරු වෙයන්..”

රන්වීර් මහ ගැඹුරු කටහඬින් කිව්වා..

ඒත් කවුරුත් හෙල්ලුනේ නෑ..

ඒත් තප්පරෙන් තප්පරේ අරූගේ බෙල්ලේ තිබ්බ පිහිය බෙල්ලේ හම කපා ගෙන ඇතුළට යනවා.. බෙල්ලෙන් ලේ බිංදුව, බිංදුව මතු වෙද්දි අරූ කෑ ගහන්න ගත්තා..

එතකොට අනිත් දෙන්නා ඉක්මනටම වෑන් එකට නැග්ගා.. රන්වීර් අරූවත් වෑන් එකට තල්ලු කරා..

මං තාමත් ඉන්නේ ගල් පිළිමයක් වගේ..

උන් වෑන් එක ස්ටාක් කරද්දිම රන්වීර් කාටද් කෝල් එකක් අරන් වෑන් එකේ නම්බර් එක කිව්වා..

“ඔහොම හිට ගෙන බලන් ඉන්නවා..”

රන්වීර්ගේ සද්දෙන් මං මේ ලෝකෙට ආවේ..

ඇත්තටම මට හිතා ගන්න බෑ මං මොන වගේ කතාවක් මැද්දටද පැන්නේ කියලා..

“මෙහේ එනවා සාහී..”

රන්වීර් මගේ අතින් ඇඳගෙන එයාගේ බයික් එක ළඟට ගියා..

“නගිනවා.. තමුසෙගේ සර් එන්නේ නෑ කාර් අරගෙන..”

අපෝයි.. ඒ කටහඬේ තිබ්බේ නොරිස්සුමම විතරයි.. චුට්ටක් විතර ඉරිසියාවත් තිබ්බා..

මාත් මේ කොට්ට උරෙත් අල්ලගෙන බයික් එකට නැග්ගා.. මං කිව්වේ ටයිට් සාය..

රන්වීර් මුකුත් නොකියම බයික් එක පාරට දැම්මා.. මං හෙල්මට් දාලා නොතිබ්බා හින්දා මගේ කොණ්ඩේ හුළඟේ යනවා. හරියට මාව පා වෙනවා වගේ..

ඒක නම් මරු..

ඒත් රන්වීර් යන්නේ අපේ අපර්ට්මෙන්ට් පැත්තට නෙවෙයි..

කොහෙද යන්නේ කියලා මට අහන්න ඕන වුණත් රන්වීර් ඉන්නේ කේන්තියෙන් කියලා හිතුණා හන්දා මං ඇහුවේ නෑ..

ඒ ඇස් වල තියෙන වේදනාවට බය මං එයාගේ කේන්තියට බය නොවී ඉඳිවිද..??

අන්තිමේ එයා බයික් එක හැරෙව්වේ මුඩුක්කුවක් පැත්තට..

රන්වීර් ඉන්නේ මුඩුක්කුවකද..??

මං මීට කලින් මුඩුක්කුවකට ඇවිත් නෑ. හැබැයි මගේ හොල්මන් ආත්මේ දන්නවා මුඩුක්කු වල ඉන්නේ හොඳ මිනිස්සු නෙවෙයි කියලා..

මං බයටම රන්වීර්ව තද කරලා අල්ලා ගත්තා..

එයා බයික් එක නතර කරේ පොඩි ගබඩාවක් වගේ තැනක. බයික් එක වත්ත ඇතුලටම දැම්මා..

එයා කියන්නත් කලින් මං බයික් එකෙන් බැස්සා..

මට නොතේරෙන අමුතු හැඟීමකින් මගෙ හිත පෙලෙන්න පටන් අරන්..

සාහිට රන්වීර් එක්ක මොන සම්බන්දයක් තිබ්බද කියන්න මං දන්නේ නෑ.. ඒත් මං..?? රන්වීර් ගැන අංශු මාත්‍රයක්වත් මං දන්නේ නෑ..

“මෙහේ එනවා..”

මං හුස්මක්වත් ගන්න කලින් රන්වීර් මාව ඇතුලට ඇදගෙන ගියා..

රන්වීර් ගබඩාවේ දොර මහ හයියෙන් වැහුවා.. ඒත් එක්කමයි මගේ පපුව වේගයෙන් ගැහෙන්න ගත්තේ..

සාහී.. අද නම් උඹට මහ නරක දවසක්..

රන්වීර් කණුවක් ගාවට ගිහින් ස්විච් එක දැම්මා.. දැනුයි ඇතුළ දැක්කේ මං..

පරණ වාහන කෑලි, යකඩ කෑලි හැමතැනම..

මෙහේද රන්වීර් ඉන්නේ..?? මේ යකඩ ගොඩේ..

එයා මාව තැකීමක් නොකර පරණ කැඩිච්ච කාර් එකක් අස්සෙන් යන්න ගියා..

“රන්වීර්…”

පළවෙනි වතාවට මන් රන්වීර්ට කතා කරා. මොකද තව මොහොතක් වත් මට මෙතන ඉන්න බෑ..

ඒත් එයා මුකුත් කිව්වේ නෑ..

දෙයියනේ මේ යකඩ ගොඩක් මැද්දේ මං තනි වෙලාද..??

මං හැදුවේ ගබඩාවේ දොර ගාවට යන්න..

ඒත් ඊට කලින් කවුරුහරි මාව ඇදලා ගත්තා.. රන්වීර්…

රතු පාට වෙච්ච ඇස් මගේ ඇස් වලම පැටලෙද්දි සත්තයි මට දැනුනේ වේදනාවක්..

හොල්මනක් වෙලා ඉද්දි මට මේ හැඟිම් දැනුනේ නෑ.. ඒත් දැං..

“තමුසේ කොහොමද මෙහෙම වෙනස් වුණේ..??”

රන්වීර් මගේ මූණට එබිලා ඇහුවා..

දෙන්න උත්තරයක් නැතුව මං අඩියක් පස්සට ගියා.. සාහි වෙනුවෙන් දෙන්න උත්තරයක් මට නෑ..

රන්වීර් මට පේන්නම එයාගේ අතේ තිබ්බ බෝතලේ කට තියාගෙන බොන්න ගත්තා..

අනේ.. !!!

මං මුකුත් හිතන්නත් කලින් රන්වීර් ගාවට පැනලා එයා බිබී හිටපු බෝතලේ ඇදලා ගත්තා..

“මෙහාට දෙනවා..”

අකීකරු කොන්ඩේ දෙපැත්තට ගසලා රන්වීර් මට කේන්තියෙන් කිව්වා..

කනත්තේ මහසෝනා එක්ක හිටපු මම ඔහොම ඉල්ලුවම දෙයිද..??

“බෑ..”

රන්වීර් මං ගාවට එද්දිම මං අඩියක් පස්සට ගියා..

“මෙහෙට දියන් ඕක..”

මං බෝතලේ තිබ්බ අත පැත්තකට දික් කරලා එකපාරටම බෝතලේ අත ඇරියා..

ස්ලාං….

බෝතලේ බිඳෙන හඬ අපි දෙන්නම නිහඬ කරා වගේ..

හැබැයි රන්වීර් මං දිහා බලන් හිටියේ මාව ගිනි තියන තරම් කේන්තියෙන්..

රතු පාට ඇස් තවත් ගිනියම් වුණා වගේ..

සාහීයෝ… උඹ නිදා ගෙන හිටපු සිංහයෙක්ව ඇහැර ගත්තා කියලා මතක තියා ගනින්..

ඊළඟ තප්පරේ රන්වීර්..

————————————————————–

ඇස් පියන් මවා ගන්න ළමයි..

ආදරෙයි පැලෙන්න. හැමදාමත් මාත් එක්කම ඉන්න..

ඊළඟ ආත්මයෙත් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි..!!