තිස් අට වෙනි කවිය…

————————————————————————————————————–

මාව දැකපු ගමන් ඒ ඇස් ගැස්සුණා..

ඒත් හිත ගැස්සුන හැඟීමට සර් ඉඩ දුන්නේ නෑ… අහක බලන් දිගටම පාඩම කරා…

මාව ගණන් ගත්තේ වත් නෑ.. අඩුම ගානේ මට බැන්නා නම්… හිත ටිකක් හදා ගන්න තිබුණා..

ඒත් ඔහොම ගණන් නොගෙන ඉන්නේ කොහොමද සර් ඔයා..

මං සද්ද නැතුව ගිහින් නිරූ ළඟ තිබ්බ පුටුවෙන් ගිහින් වාඩි වුණා..

දවස් ගාණකින් හම්බුන නිරූගේ මූණ දිහා බැලුවා..

මේක යකෝ මාර වැඩේනේ..

මේ යක්ශනිත් මාව නොදැක්කා ගාණට ඉන්නවනේ.. කලු කෙස් ලෙක්චර් මාව ඩෝන්ට් කෙයර් කරන්නේ අපේ විකාර ප්‍රශ්න මැද්දේ කවි වලින් ලව් කරපු එක..

ඒත් දෙයියනේ මේකි මොකද නිකන් පිට්ටු ගිලපු හාල් මැස්සි වගේ අහක බලන් ඉන්නේ…

අනේ ඉතින් උඹට හොඳ නම් මටත් මොකෝ…?

එහෙම හිතන් ඉන්න හැදුවත් මං නිකන් කරකවලා අත ඇරපු බඹරේ වගේ..

සර් නිකමටවත් ඇස් මගේ ඇස් දිහා නොබලන්න තරම් පරිස්සම් වුණා..

ඒ අතින් නම් සර් එල.. එලම කිරි..

මේ මළ කෝලම් ප්‍රශ්න අස්සේ සර් කාරයා කියන කිසි දෙයක් ඔලුවට යන්නේ නෑ..

බෑග් එකෙන් කොළයකුයි, පෑනකුයි අරන් හොඳට පුටුවේ වාඩි වුණා..

මේ යකා කොහොමත් මං දිහා නොබලන එකේ..මං මොනවා කරත් කලු කෙස් දන්නේ නෑනේ…

~~~~නාදුනන කවි හොරා~~~

නොපෙනෙනා ප්‍රේමයෙන්
බැදුනේ අපි කෙලෙසදැයි
මං මගෙන් හැම රෑම
අහනවා සත්තමයි…

හිත කඩා ඉහුරුවන
හැඟිම් නම් තව එපා
දුක හොඳයි මට තවත්
අඳුරේම හඬවනා…

ලවන් සිප මට කියූ
ස්නේහයට ලොල් වෙලා
තනිකමම වැළඳ ගමි
සිනහවක් නැති නිසා..

වැරදීමකින් වත්
නොබලන්න මං දිහා
මගේ නෙතු නුඹ ළඟම
නැවතීලා ඇති නිසා..

පෙම දැනෙන මුදු හිතක්
තවත් නම් මට එපා..
හැඟුම් රිදුමන් නොමැති
ගල් හිතින් සිනා සෙමි…

~~~~අහිංසක කවිකාරි~~~~

අම්මෝ හිත උඩ තිබ්බ ගල් හොන්ඩර දහස් ගාණක් එක පාරම බිමින් තිබ්බා වගේ..

කවියකින් හිතට දැනෙන සනීපේ…

කොච්චර ආදරෙද මං මේ කවි වලට…

මේ ලියපුවා ඔයා දැක්කත් නැතත් කවි හොරෝ… මට නම් දැං ලොකූ සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා..

එක අතකට මෙහෙම බලන් ඉද්දි ඔයා මාර හැඩට පේනවා..

ඒත් එදා ඔය රකුසු මූණේ තියෙන පෙම් පාට නම් අම්මෝ… මට අමතක නොවේවි…

මං සර් දිහාම බලාගෙනම හිතුවා…

අහම්බෙන්ද මන්දා සර් එක පාරක් මං දිහා බැලුවා..

සර්ට වචනත් පැටලුනා ඒ තප්පරෙට..

මටත් මොකෝ… මං මගේ බැල්ම එහෙමම වෙනස් නොකරම බලන් හිටියා..

ක්ලාස් එකේ කෙල්ලො, කොල්ලො ඔක්කොම ඉස්සරහ ලෙක්චර් එක වැරදුනාම දැනෙන ආතල් එක සුපිරිම සුපිරි…

හොඳ වැඩේ කලු කෙස් ලෙක්චර්ට.. ආවා මෙතන මට හල්ක් පාර්ට් දාන්න..

සුදු ඇපල් කෑවා නම් විදවපන් ලෙක්චෝ කිව්වලු…

ලෙක්චර් එක ඉවර වුණු ගමන් මාත් එක්ක නිකමටවත් වචනයක් වත් කතා නොකර නිරූ යන්න ගියා..

මේ මොකද අප්පා.. චොක්ලට් අයිස් ක්‍රීම් දිය වෙලාද…? මේකි මොකද මට ගණන් උස්සන්නේ…

ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්….

ළමයි ඔක්කොම හෝල් එකෙන් එළියට යනකම් ඉඳලා අන්තිමටයි මං ගියේ..

කොලේජ් එකේ කිසිම කෙනෙක් මගේ අම්මා , අප්පච්චි ගැන දන්නෙ නෑ.. ඒත් කාටවත් මූණ දෙන්න තරම් මූඩ් එකක් මට තිබ්බේ නෑ..

මගේ ඇත්ත විස්තර මේ කොලේජ් එකෙන් දැනන් උන්නේ නිරුවා විතරයි…

සමහරවිට ඒ හින්ද ද…?

නෑ නෑ… එතනින් එහා මං හිතන්න ගියේ නෑ…

හෝල් එකෙන් එළියට ආවත් සුපුරුදු පරිදි මගේ කකුල් බබාලා මාව එක්කන් ගියේ කවි හොරාගේ කවි තියෙන නිර්මාණ අසපුව දිහාවට…

හිස් වෙච්ච ඔයයි.. හිර වෙච්ච මමයි.. අපි දෙන්නම එක වගේ… ටික කලක් හරි මට සතුට දුන්නට තැන්ක් යූ නිර්මාණ අසපුව…

පාලුවට ගිහින් තිබ්බ අසපුව දිහා බලන් මං දුකින් හිතුවා…

මං එහෙමම ඇවිදන් ආවේ ඩස්පින් එක ගාවට..

හරිම දුකයි කවිය.. ඔයාව ඩස්පින් දාන්න වුණාට.. ඒත් මට ඔයාව අයිති නෑ..

මට ඔයාව ළඟ තියා ගන්නත් බෑ.. අයිතිය තියෙන කෙනාට දෙන්නත් බෑ..

ලොකූ හුස්මකින් පපුවම පුරවන් වන් ශොට් කවිය දැම්මා බක්කියටම..

දුව ගෙන වගේ මං ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියා.. අම්මා කෙනෙක්ට තමන්ගේ දරුවා කුණු බක්කියට, ඩස්පින් එකකට දැම්මා වගේ වේදනාවක් පපුවම හූරන්න ගත්තා…

මට සමාවෙන්න.. ඒත්…

නෑ නෑ.. එක්කෝ කවි හොරාටම දවසක දෙනවා.. ඔව්.. ඔව්.. මං ගිහින් කවිය ගන්න ඕනි..

කොලේජ් එකෙන් එළියටම ඇවිත් හිටපු මං ආයේ දිව්වා ඩස්පින් එක ගාවට..

මං පියන ඇරලා බැලුවත් මගේ කවි කොළේ තිබ්බේ නෑ..

ඇයි හත් දෙයියනේ මං මේ දැං දාලා ගියපු කවියනේ මගේ..

මොන හැලපස්ද ඒකට විද්දේ…?

දැං හරිනේ ගොන් මියැසියෝ.. හල්ක් කොල්ලට රිද්දන්න කවි කොළේ විසි කරා.. කාටද මැට්ටියේ රිදුනේ..

අනේ ප්ලීස් හිත දැං නවත්තපන්කෝ..

මං වට පිට බැලුවත් කවියට වෙච්චි දෙයක් නෑ..

අයියෝ මගේ ඔලුව.. මේ කොළ මාලම් හිතලම නිකන් පිස්සු වගේ..

ඔන්න එතකොටයි මගේ ෆෝන් බබා අඬන්න ගත්තේ..

පත්තරෙ කතෘ අන්කල්ගෙන්…

දඩි බිඩි ගාලා හිත ලොක් කරන් ආන්ස්වර් කරා.. මං ඉතින් එළ කිරි සුපිරි කිරි වෙන්න ලිව්වනේ..

මගේ ලිපිය එතුමගේ ශ්‍රී හදවත් ගැබට අල්ලලාලු… පොඩි පොඩි තැන් ටිකක් එඩිට් කරලා පත්තරේට දාන්නම්ලු..

ලිපියට දාන්න ෆොටෝ ටිකක් ගන්න යන්න එන්න කිව්වා..

මං ඉතින් එක පයින් දෙපයින් බස් එකට පින් දිදී දිව්වා පත්තර කන්තේරුවට…

ෆෝටෝ මල්ලි ගානට නූලට ෆොටෝ ටික ගද්දි මං ශේප් එකේ වීල් එක අස්සට වෙලා හිටියා…

දවස් 5කින් පිට වෙච්ච පත්තරේ මගේ ලිපිය ලස්සනට දාලා තිබ්බා…

ඒක දැකලා මට දැනුනේ දරා ගන්න බැරි සතුටක්.. අයියටත් එහෙම්මයි…

මං පත්තරෙත් උස්සන් දිව්වේ අප්පච්චි ගාවට..

“ඔයාට සතුටුයි නේද අප්පච්චි…?? ”

වෙනදට අප්පච්චි බලන්න ඇවිත් අඬලා අඬලා ඇස් රතු කරන් යන මං අද ඉවරයක් නැතුව අප්පච්චි එක්ක කියෙව්වා…

ඇත්තටම මට පුදුම සතුටක් දැනුනේ.. ඊළඟට මං ගියේ අම්මව බලන්න..

අම්මත් සතුටට ඇඬුවා…

සර්.. ඔයත් මං ළඟ උන්නා නම් කියලා මට නොහිතුනාම නෙවෙයි .. ඒත් වෙන්න ඕනි මේක නම් මටත් වෙනවා කටයි ඇසුයි වහන් ඔහේ ඉන්න…

පහු ගිය දවස් ටිකේම සර් මං දිහා බැලුවෙත් නෑ.. අර චොකලට් අයිස් ක්‍රීම් කරත්තේ මං දිහා බැලුවෙත් නෑ..

ඉතින් මට රෝස් පාන්ද කියලා මාත් ශේප් එකේ හිටියා…

තව ලිපි 2ක් බාර දුන්නා…

ඒත් මගේ සතුට තාම සම්පූර්ණ නෑ..

අර පාරේ සිඟමන් යදින දරුවන්ට සාධාරණයක් ඉශ්ට වෙනකම් මට සිද්ද වෙනවා බලන් ඉන්න..

මේක ලංකාවනේ මියැසියෝ ඉතින් බලන් හිටපන්…

මගේ අහිංසක හිත පොඩ්ඩ කිව්වේ එහෙම..

————————————————————————————————————-

අපි මියැසි කෙල්ලට සුභ පතමු නේද..? එයා ගේම පටන් අරන්…

විශ් කරලා අපි අයින් වෙලා පයින් යමු වස්තුවේ..

කෝ කෝ.. ඔයාලගේ අදහස් කියන්නකෝ… මේ කවිකාරි ඔක්කොම කොමෙන්ට්ස් කියවනවා…

දෙයියනේ කියලා ලේට් කමර් චුට්ටක් ලේට් වෙච්ච ගමන් ඉන්බොක්ස් පුරවන යාලුවෝ සෙට් එකක් නම් තෙලි තුඩෙන් මට හම්බුනා..

ආදරෙයි වස්තුලා පැලෙන්න…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි..!!