හතළිස් වෙනි කවිය…

—————————————————————————————————————

අර යකින්න එහාට මෙහාට වෙනකම් ඉඳලා බනිස් ගෙඩියක් ඉස්සුවා…

ගෙදර එනකනුත් ඉවසිලි නෑ බනිස් ගෙඩිය පරික්ශා කරන්න… මොකක් නමුත් රහසක් මෙතන හැංගිලා තියෙනවා..

කොහොමහරි හොයා ගන්න ඕනි..

ගෙදර ගියපු ගමන් බනිස් ගෙඩිය කඩලා බැලුවා.. මං හිතුවා හරියටම හරි…

බනිස් ගෙඩිය ඇතුළෙ පොඩි පොලිතින් කවරයක් තිබ්බා.. මොකක්දෝ මන්දා සුදු පාට කුඩක් තිබ්බ..

ඉවෙන් වගේ දැණුනා මියැසියෝ උඹට දෙවි පිහිටයි… ඔහොම යන්… ඔහොම යන්…

මං ශේප් එකේ මේක මගේ කාමරේම හැංගුවා…

ඊළඟ දවසේ උදේම ගියේ පත්තර කන්තේරුවට…

කතෘ අන්කල් හම්බ වෙන්න නම් නෙවේ.. ෆොටෝ මල්ලිගෙන් හංගලා තියාගෙන ෆොටෝ ගන්න පුලුවන් පොඩි කැමරාවක් ඉල්ලා ගන්න..

මං දිහා සැකෙන් බලන් හිටපු ෆොටෝ මල්ලි මට පොඩිම කැමරාවක් දුන්නා..

“මේ චණ්ඩි අහිංසකි… කරන දෙයක් පරිස්සමින්..”

මං පොඩි හිනාවක් දාලා භාණ්ඩෙට තැන්ක් කරලා එන්න ආවා..

ඇයි යකෝ ජීවීතේට ආසවක් තියේ නම් වහ කුප්පියක් අතේ තියන් මේවා කරන්නේ නෑනේ…

දැං තමයි වැඩේ පටන් ගන්නේ..

අර ගෑණිට වෙනදටත් වඩා මං හිතවත් වුණා..

ඒ ගෑණි හරි ආසයි එයා එන්න එන්නම තරුණ වෙනවා කියනවා නම්…

මං ඉතින් ඒකෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන අරන් එයාව ශේප් කර ගත්තා..

බනිස් වල ෆොටෝ ටිකකූත්, ඒවා විකුණන කොටයි මං ශේප් එකේ ෆොටෝ ගැහුවා..

ඒත් ඒක නෙවෙයි මගේ අරමුණ..

තිබ්බ වතුර එකක් බනිස් දහයක් විතර තිබ්බ තැටියක් උඩට හලලා මං බොරුවට රඟ පෑවා..

“අනේ අක්කේ.. අනේ සොරි අක්කේ.. මං.. මං දැක්කේ නෑ…”

මං බනිස් ටික ඇහිදින්න ගිහින් අර පැකට් එකක් අතට අරන් පෙන්නුවා..

“අක්කේ ඔයා මේවත් කරනවද…?”

කිසි වෙනසක් නොකර මං ඇහුවේ.. ගැණි ටිකක් බය වුණා..

“එහෙනම් හොඳට සල්ලි ඇතිනේ.. පොඩි කොල්ලොත් ආසයිනේ මේවට…”

ඔන්න අක්කා ශේප් වගේ…

“නංගි මේවා ගැන දන්නවද…?”

“අනේ නෑ අක්කේ.. මං ඔය අහලා නම් තියේ..”

එතනින් සාකච්චාව නම් ඉවර වුණා..

ඒත් මේක නෙවේ මට ඕනි අවසානය…

ගෙදර ගිහිනුත් කල්පනා කරේ මෙතනින් එහාට මං මොකක්ද කරන්නේ කියලා..

දැං වුණත් මේ තියෙන ශාක්ශි ඇති මට පොලිසියට දීලා පත්තරේට සුපිරි ලිපියක් ලියන්න…

ඒත් කවදාවත් ඒකෙන් ඇත්තම ඩ්‍රග් බිස්නස්මන් එළියට එන්නේ නෑනේ..

මොළේ කල්පනා කරලා වැඩ කරපන් මියැසියෝ…

අප්පච්චි මං ළඟම ඉන්න… ආදරෙයි මගේ අප්පච්චි..

තව දවස් දෙකක් තුනක් යද්දි අර ගෑණි මට මාරට ෆිට් වුණා…

මං එයාගෙන් දැන ගත්තු විදියට එයාට කුඩු දෙන්නේ එයාගේ මහත්තයා.. පාල..

ඒත් ඒ මිනිහට කුඩු ලැබෙන්නේ කොහොමද..? මොකෝ කුඩු ඉබේ මැවෙනවද…?

ඊළඟට දැවෙන ප්‍රශ්නය කොහෙන්ද පාලට කුඩු ලැබෙන්නෙ..? මට තවත් දවස් දෙකක් තුනක් වත් නාස්ති කරන්න වෙයි වගේ…

කොලේජ් ගියෙත් නෑ.. පත්තරේට ලිව්වෙත් නෑ..

කලින් ලියලා බාර දීපු ලිපි පත්තරේ ගියපු හින්දා ලොකූ අවුලක් නෑ.. ඒත් කැම්පස් නොගියපු එකට නම් හිතට නිකම් මොකක්ද වගේ…

ඇත්තම කිව්වොත් සංදේශ් සර් දැක්කේ නෑනේ…

මොනවා වුණත් සර් මතක් වෙද්දි හදවතේ පැත්තක ලොකූ හිස්තැනක් මතු වෙනවා..

ඒ වගේමයි අම්මා බලන්න ගියෙත් නෑ.. තව දවස් 6කින් අම්මගේ අන්තිම නඩුව.. දඬුවම් නියම කරන්නේ එදාට..

ඒක මතක් වෙද්දි නම් හද ගැස්ම ඩබල් වෙනවා…

එදා වැඩ ඉවර වෙලා මං කරේ අර ගෑණිව ෆලොව් කරපු එක..

අර එදා ගියපු වීල් එකේමයි ගියේ.. ඒ අන්කල් ශුවර් හිතුන හින්දා..

අපොයි දෙයියනේ මේ මනුස්සයා මට දැකලා පුරුදුයිනේ.. කොහෙදිද….?

ශික් මේ මෝඩ මොළේට මතක් වෙන්නෙම නෑනේ..

මං එයාගෙත් ෆොටෝ ගත්තා..

දැං ඉතින් අර ගෑණිගේ පස්සෙන් යන එකේ තේරුමක් නෑ..

ඒත් මං ටික වෙලාවක් එතන හිටියා.. මෙන්න තව ටිකකින් තව තඩි ගෑණු හතර දෙනෙක් ආවා..

ඒ ආපු අයත් කැන්ටිම් කරන ගෑණු වගේ..

එයාලා ගාව තිබ්බෙත් සඳරු බේකරි බනිස් පෙට්ටි..

එතකොට මුන් මේ නගරේ තියෙන ස්කෝල 5ට විතර කුඩු දානවද…?

මට දැනුනේ මුන් ගැන පිළිකුලක්.. බලන් ඉඳපන් උඹලට කරන දේ..

හොම්බට හැටක් දීලා මුන්ටම බනිස් ගෝනියම කවන්න හිතයි..

පොඩි ළමයි කී දෙනෙක්ගේ ජීවීත මුන් විනාශ කරනවද…? කුඩු වලට ඇබ්බැහි වෙන ජීවීත වලට යහපත් අනාගතයක් නෑ..

ඒ ළමයින්ගේ අම්මා, තාත්තලා කොච්චර නම් දුක් මහන්සියෙන් හම්බ කරන සල්ලිද මේ දරුවොන්ට වියදම් කරන්නේ… තමන්ගේ දරුවෝ ජීවීත විනාශ කරගෙන කියලා දැනගත්තොත් පපුව පැලිලා මැරෙයි…

මන් උන් ඔක්කොගේම ෆොටො ගත්තා..

ටිකකින් පාලයා බයික් එකකින් කොහෙද යන්න ගියා.. අපිත් ශේප් එකේ උගේ පස්සෙන් ගියා..

අයියෝ දෙයියනේ.. මේ අර කලු රිලවා නේද…?? පාලයා මගදි නැවතීලා කතා කරේ කලු රිලවට..

එතකොට ටවුන් එකේ මැර ගැන්සිය එකටයි හැම මරාලයක්ම කරන්නේ..?

සෑහෙන්න පරිස්සම් වෙන්න වෙයි මියැසියෝ..

මං එදා ගෙදර ගිහින් මගේ ලැප් එකට ෆොටෝ ටික දාගෙන ලිපිය ටයිප් කරන්න ගත්තා….

ලිපිය ලිව්වේ හරිහමන් විස්තරයක් නොකියා මිනිස්සුන්ට දරුවන් ගැන හිතන්න , හොයන්න එයාලට ආදරය කරන්න කියලා ඉල්ලලා…

හෙට ඉඳන් තමයි හැමදේකම සාක්ශි එක්ක එළියට එන්නේ…

මන් පත්තර කන්තේරුවට ගිහින් ලිපිය බාර දිලා මුකුත් අහන්න කලින් ශේප් වෙලා ආවා..

ෆොටෝ මල්ලිට කිව්වා නගරේ තියෙන ස්කෝල වලට ගිහින් අර ගෑණු කැන්ටිම් කරන ස්කෝල හොයන් එන්න කියලා..

ෆොටෝ මල්ලි ඒ වැඩේ බාර ගත්තා.. ඒත් එතනින් එහාට මේකට එයාව සම්බන්ද කර ගන්න බෑ.. මැරෙනවා නම් මැරෙන්නෙ තනියම….

මං දවසෙම කරේ පාලයා පස්සෙන් හිටපු එක..

පාල කියන්නේ පොඩි අතරමැදියෙක් විතරයි.. ඌට බඩු දෙන්නේ ගුණා..

ලොකු සුදා මගේ කේස් එකට හිරේ ඉන්න හින්දා ගුණා තමයි මේවා බලා ගන්නේ..

බලන් ගියාම මුන් ඔක්කොම එකයි…

එදා හවස ගෙදර ගිහින් දෙවෙනි ලිපිය ලිව්වේ.. බනිස් කතාව හොඳටම විස්තර කරලා නගරේ පාසල් 5කම මේ ජාවාරම සිද්ද වෙන විදිය ලිව්වා..

ෆොටෝ මල්ලි කැන්ටිම් 5හේම ගෑණුත් එක්කම ෆොටෝ ගහලා ගෙනාවා.. දෙන්න හිතයි ලොකූ උම්මක්.. ඒත් ෆොටෝ මල්ලි බැඳලනේ…

මං හොයා ගත්තු විස්තර ෆයිල් එකක් හදලා නිර්නාමිකව පොලිසියට යැව්වා..

අනිද්දා පත්තරේ පිට වෙනකම් ඉවසිලි නෑ..

මං අදත් යන්න ඕනි පාලව ෆොලොව් කරන්න..

මුලින් ලිපිය බාර දෙන්න පත්තර කන්තේරුවට ගියා…

මොකද අප්පා මේ.. කන්තේරුවේ මිනිස්සු නිකන් මාව කන්න දත් විලිස්සගෙන ඉන්න සොම්බියෝ වගෙනේ..

මෙන්න වැන්දා.. මස් කිලෝ එකක් වට්ග් නෑ මගේ ඇඟේ…

“ගුඩ් මොර්නින් ෆොටෝ මල්ලි… මොකෝ නිකම් වයිෆ්ගෙන් බැනුම් අහලා වගේ මූණ හදන්…”

මං ඇහුවේ හිනා වෙලා ඇහැකුත් ගහලා..

“මෙහාට එනවා”

ෆොටෝ මල්ලි මාව ඇඳන් ගියා අයිනකට…

මූණ නම් හොඳම නෑ මුගේ…

————————————————————————————————————–

අනේ මගේ වස්තුලා.. එදා දැම්මේ තිස් නම වන කොටස… අද හතළිස් වෙන කොටස..

දැං ඉඳන් ගණන් කරන්න පටන් ගන්න.. තව කොටස් පහයි…

තෙලි තුඩට පෙම් බඳිමි.. ඉන්නෙ මට නුඹ විතරක් නිසා.. දුකයි දාලා යන්න..

තව ටික දුරයි….

ඉතින් ළමායි ඔයාලා හිතෙන හැමදේම මට කියන්න… මං ආසයි අහන්න..

ආදරෙයි මහ ගොඩක් පැලෙන්න…

ඊළඟ කවියෙන් මුණ ගැහෙමු…
බුදු සරණයි…!!