“එයා කොයි අහන්නේ උඹ බබානේ මුකුත් දන්නේ නැති . නාකි මිනිහා කීවේ උඹේ මහලොකු අත්තා .උඹ හොඳටම දැනන් හිටියේ ඒ උන්දෑ පපුවේ අමාරුකාරයා කියලා ..ඒ දැනදැනත් උඹ ඒ මනුස්සයාව අතෑරලා ගියේ.. දැන් ඕවා කියන්නේ මොකටද …”

“අනේ ලොකු අම්මා මොනාද මේ කියන්නේ …මගේ අත්තාට මොකද වුනේ ..කියන්නකො මට …කෝ මගේ අත්තා …”

“දැන් මං කීවේ .. ආයේ කියන්න දෙයක් නෑ මට .”

ඈ පවසත්ම ආශා අනෙක් තිදෙනා පිලිබද හෝ නොතකා එම නිවසට පසෙකින් වූ කුඩා අඩි පාරක් ඔස්සේ අපහසුවෙන් මෙන් දිව ගියෙන් ඔවුන්ද ඈ පසුපසම දිවගියහ.

“සුදු පුංචි….අනේ ඔහොම ඉන්නකෝ …”

කුඩා දරුවෙකුගේ කෑ ගැසීමෙන් සිව්දෙනාම නැවතී සිටියහ.

“රං පුතේ …..”
ආශා ඔහු වෙත දෑත් යොමු කලෙන් ඔහු දිවවිත් ඇයට තුරුළු වූයේය.

“සුදු පුංචි ඇයි මුත්තාවයි මාවයි දාලා ගියේ …අනේ මට දැන් කවුලුත් නෑ කතන්දල කියලා දෙන්න ….. ”

“අනේ නෑ මැණික..මේ ඉන්නේ පුතාගේ පුංචි.කෝ පුතේ මුත්තා…මට පෙන්නන්න පුතේ …”

ඈ කුඩා දරුවාගේ හිස අතගාමින් විමසු විට ඔහු ඇගේ සුලැඟිල්ලෙන් අල්වා කැඳවාගෙන ගියේ කැලෑබද පෙදෙසකටය.ඈ අනෙක් තිදෙනාටද පැමිණෙන ලෙස සන්කලාය.මද දුරක් ගමන්කළ දරුවා ළඟකදී සකස්කල සෙයක් දැක්වෙන ගොඩැල්ලක් වෙත ඇඟිල්ල දිගුකරමින් පෙන්වීය .

සිදුවූ දේ සියල්ලන්ටම ප්‍රත්‍යක්ෂ විණ.ගැහෙන දෙපාවලින් පියමන් කර ඒ අසල නැවතුනු ඈ හඬමින් එහිම දණින් ඇදවැටුණාය. කුඩා දරුවා දිවගොස් ඇගේ ගෙලෙහි එල්ලුනේ හඬමිනි.

“අනේ ඇයි සුදු පුංචි ඔයා අඬන්නේ …මං අම්මාගෙන් ඇව්වාම මුත්තා කෝ කියලා එයා කීවා මුත්තා මෙතන දොයිලු…..ආයි ඈලින්නේ නෑලූ …”

“අනේ පුතේ …මුත්තා පව්…පුංචි ගිය නිසා නේ මේම ඉන්නේ එයා …අනේ බලන්න වෙලා තියන දේ…”

“ඕ…..ඇමෝම පුංචිට බැන්නා පුංචි නිසා මුත්තා මාව දාලා යන්න ගියේ කියලා ..ඒත් මගේ පුංචි මොනාද කලේ..පුංචි මුත්තාට ආදලෙයි නේ…”

“ඔව් පුතේ …මේ ලෝකේ මට ආදරේ කලේ අත්තයි මගේ රං පුතයි විතරයි …අනේ දැන් අත්තත් නෑ …”

ඈ ඔහුව වැළඳ ගනිමින් නොනවත්වාම හැඬුවේ වේදනාව දරා ගත නොහැකි නිසාවෙනි .කෙසේ නමුත් දරුවා හා ඈ අතර ඇති බැඳීමත් මුත්තණුවන් වෙත දැක්වූ දැඩි සෙනෙහසත් අනෙක් අයගේද දෙනෙත් කඳුලින් තෙත් කලේ නිනැතිනි.

“රං පුතේ …මෙහෙ වරෙන් …කොහෙද ගියේ …”

යමෙකු දරුවා වෙත ඇමතුවෙන් හේ ඒ දෙසට දිවගියේය .මොහොතක් ගතවන තුරු බලා හිඳ කෞෂාල් සෙමෙන් ඈ වෙත පැමිණ අසලින් දණ තබා ඇගේ උරහිස මත් සියුම්ව අත තැබුවේය. ඇගෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොවූයෙන් ඔහු ඈ ඇමතුවේය.

“ආශා.. දෝණි මේ අහන්න..අයියත් එක්ක මොනාහරි කියන්නකෝ..”

“බලන්නකෝ අයියේ …මං නැති මාසෙට වෙලා තියන දේ…අනේ මගෙ අත්තාට වෙච්චි දේ…මං මහ පව්කාරියක් අයියේ ..කන්න බොන්න දීලා හදාගත්ත මගේ අත්තා මං නිසාම මේ ලෝකේ දාලා ගියානෙ..”

“නෑ ආශා …ඒක ඔයාගේ වැරැද්දක් නෙවෙයි .ඔයා කොයිතරම් ආදරෙයිද අත්තාට .අනිත් එක අත්තාගේ කැමැත්තෙන් නේද ඔයා මෙහෙන් ගියේ . අත්තා ගොඩක් පින්වන්තයි ඔයා වගේ මිණිබිරියක් ලබන්න ..කවදාවත් තමන් ගැන අහිතක් හිතන්න එපා..මගේ හොඳ දෝණිනේ ”

ඔහු පැවසුවේ ඇගේ හිස පිරිමදිමිනි . ඈ ඔහුගේ පපුවට හිස තබා ගත්තේ ඔහුගෙන් දැනුනු සැනසීම නිසාමය.

“දැන් කවුද අයියේ මට ඉන්නේ ..අම්මා මරාගත්ත මූසල කෙල්ල කියලා මුළු පවුලම මාව කොන් කරද්දී අත්තා විතරයි මාව බාරගත්තේ ..මට කියලා හිටියේ එයා විතරයි ..මං තනිවෙලා අයියේ ..මට දැන් කවුරුවත් නෑ ..”

“එහෙම කියන්න එපා දෝණි ..මං ඉන්නවා ඔයා එක්ක..මට අත්තා තරම් ඔයාට ළං වෙන්න බැරි වුනත් මං ඔයාව බලාගන්නම්..කවදාවත් හිතන්න එපා ඔයා තනි වෙලා කියලා ..මං ඔයාට තනි වෙන්න දෙන්නේ නෑ ..”

‘දෝණි’ යන වදනින් මින්පෙර ඔහු ඇමතුවේ දිල්කිට පමණි. අෂාන් වෙත තම මිතුරාගේ මෙම හැසිරීම පිළිබඳ වෙනසක් හැඟී ගියද ඒ බව නොපෙන්වූ ඔහු ආහාරයට ගැනීම සඳහා යමක් රැගෙන එන බව කෞෂාල් වෙත කොඳුරා ශනීෂා සමඟ පිටව ගියේය. එනිසාවෙන් දෙදෙනා දෙහෝරාවකට ආසන්න කාලයක් එහිම රැඳී උන්හ.

“ආශා…අපි ටිකක් පහලට ගිහින් එමුද…ගොඩක් වෙලා මෙතන හිටියානේ..”

“අනේ අයියේ මට අත්තා දාලා යන්න බෑ…මට අත්තා ළඟින් ඉන්න ඕනි …”

“හරි කෙල්ල …එන්නකෝ …අපි ඔය චූටි බණ්ඩියට මොනාහරි ටිකක් දාගෙන ඉමු ..ඔයා මං කියන දේ අහනවා නේ..”

“ඒත් අයියේ ….”

“කෝ ඉතින් …මගේ හොද නංගි වගේ යමු මාත් එක්ක …එන්න ..අනික මං දන්නෙත් නෑනේ ඔයාගෙ ගෙදර කොහෙද කියලා …”

හේ ඇයව වාරු කරගනිමින් පියවර තැබූ අතර ඈ ඔහුට මඟ පෙන්වූවාය.
*************************

“ආශා….මුරණ්ඩු නොවී කන්නකෝ ළමයෝ …”

කෞෂාල් ඇයට ආහාර දීමට කොතෙක් පරිශ්‍රම දැරුවද ඈ එය ප්‍රතික්ෂේප කලාය.

“සුදු පුංචි …බාප්පා පුංචිට බනිනෝ ද?..”

“ආ…මේ..ර්..රං පුතේ ….”
ආශා ගොත ගැසුවේ දරුවා කෞෂාල්ට බාප්පා යනුවෙන් ඇමතූ නිසාවෙනි .එයින් වික්ෂිප්ත වූ අෂාන් හා ශනීෂා ද මුහුණින් මුහුණ බලාගත්හ.

“ඔව් පුතේ …බලන්නකෝ පුතාගේ පුංචි කෑම කන්න බෑ කියනවානේ…නරකයි නේද පුතේ පුංචි …”

කෞෂාල් පිලිතුරු දුන්නේය .

“මගෙ හොද පුංචි වගේ කන්නකෝ…පුංචි ලං පුතාට ආදලෙයි නේ..ඒනම් කයි…කෝ ආ කියන්න ..”

දරුවා කෞෂාල් අත තිබූ කෙටි ආහාරය ගෙන කුඩා කැබලි ලෙස ඇයට කැවූයෙන් අකැමැත්තෙන් වුව ඈ ආහාර ගත්තාය .

“මේ ඉන්නේ අර ලොකු අම්මගේ මුණුපුරා..අපේ ලොකු අක්කගේ එකම දරුවා දිනෙත්..අවුරුදු හතරයි තාම වයස .. ගෙදර අය කතාබහ නොකලට මේ කොල්ලා පොඩි කාලේ ඉඳලම මාත් එක්ක එකතුයි..අම්මලාට හොරෙන් දුවගෙන එන්නේ මාව බලන්න ..”

ආශා ඔහුව වැළඳ ගැනීමට සූදානම් වනවිටත් ඉක්මන් වූ කෞෂාල් ඔහුව සියතට ගෙන සුරතල් කලේ හුරුපුරුදු ලෙසිනි .

“නංගා…රෑ වෙන්නත් ළඟ නිසා අපි යමු නේද …ඔයා මාත් එක්ක ඉන්න නිසා ප්‍රශ්නයක් නෑ ..ඒත් ශානුගේ ගෙදරින් බය වෙයිනේ …මාත් කැමතියි තව ටිකක් ඉන්න තිබුණනම්…”

“අනේ අයියේ මං නවතින්නම්…මට අත්තා ළඟ ඉන්න ඕනි ..”

“පිස්සු කෙල්ල …තනියම ඉන්න පුළුවන්ද..අත්තා කැමති ඔයා සතුටින් ඉන්නවානම් ..ඒකනේ එයා ඔයාව බන්දලා දෙන්න හැදුවේ ..ඉතින් එයාට සැනසීම තීරණය වෙන්නේ ඔයා ජීවත් වෙන විදියෙන්..ඔයාගෙ සතුට මෙහෙ නෑ කියලා ඔයාට තේරෙනවානේ ඔයාට .ඔයා අත්තා වෙනුවෙන් හරි එනවා නේද අපි එක්ක ..”

කඳුළු පිරි දෙනෙතින් යුතුව ඈ ඔහුට එකඟ වූයේ අන් කලහැක්කක් නොමැති නිසාවෙනි .

කෞෂාල් දරුවාට සමුදුන්නේ ඔහුව සෙනෙහසින් වැළඳ ගනිමිනි . ඉන්පසු ඔහු සෙමෙන් ආශා වෙතට ළං වූයේය .

“මගේ පුංචි මාව බලන්න ආයි එනවා නේද..පුංචිට නම් බාප්පි ඉන්නවා. පුතා තනියෙන්…”

” මං මගේ රං පුතාව බලන්න එන්නම් හොදද.. මගේ පුතාට ගෙදර අය ගොඩක් ආදරෙයිනේ මං වගේම. අම්මිටයි අත්තම්මිටයි වද නොදී හොදින් ඉන්නෝනි හරිද.. මගේ මැණිකට මං ගොඩක් ආදරෙයි.. ”

දරුවා සුරතල් ලෙස පවසද්දී ආශා ඔහුව සිපගනිමින් ඔහුට සමුදුන්නාය.

කෞෂාල් ඇයව වත්තම් කරගනිමින් රථය වෙත කැඳවාගෙන ගියේය .නමුදු ඔහුගේ නිවස වෙත ගමන් කරන තුරුම ඈ කිසිවෙකු හා කතාබහ නොකලේ ඇතිවූ කම්පනය නිසාමය .

“අපි ගිහින් එන්නම් මචන් …කෙල්ලව පරිස්සමෙන් බලාගනින්..උඹේ අතේ තමයි දැන් ඒකිගේ වගකීම තියෙන්නේ ….”

අෂාන් ශනීෂා සමඟ පිටව ගියේ කෞෂාල් වෙත උපදෙසක් ද ලබා දෙමිනි .

*********************************************

සතියක් පමණ ගතවන විට ඇගේ තත්ත්වය සාමාන්‍ය අතට හැරෙමින් පැවතිණ. නිතරම ඈ තනිවම සිටීමට උත්සාහ කලද කෞෂාල් කිසිදු මොහොතක ඇයට තනි වීමට ඉඩ නුදුන්නේය. දවසෙ වැඩිකාලයක් ඈ සමඟම ගෙවා දැමූ හේ සවස් කාලවල ඇයව ඇවිදීමට නිවසින් පිටතට රැගෙන ගියේය. සත්‍ය වශයෙන්ම ඇගේ සතුටට එකම හේතුව ඔහුම විය.

දිනක් උදෑසන ඔහු ක්‍රීඩා වැඩසටහනක් නරඹමින් සිටියේ වෙනදාට වඩා වේලාසන අවදි වූ නිසාවෙනි . ආශා තවමත් නින්දෙහි පසුවූ අතර සීතා ද පැමිණ සිටියේ නැත.

“ට්‍රීං…ට්‍රීං………ට්‍රීං..ට්‍රීං……..”
එකවරම නිවසේ විදුලි සීනුව හැඬවිණ.

“කවුද යකෝ මේ උදේ පාන්දර …සීතා අම්මා අතේ යතුරක් තියන් නිසා එයා වෙන්න බෑ..එහෙනම් කවුද ආවේ….”

නැවත නැවතත් සීනුව හැඬවුනෙන් ඔහු සෙමෙන් නැගිට ගොස් දොරටුව විවෘත කලේය .

“අ…න්…නේ…..අ…”