මං කලේ වැරැද්දක් ද කියලා වෙලාවකට මටම හිතෙනවා..සති දෙකක් ගත වුණත් දේශිත අයියා අපේ ගෙදරවත් ක්ලාස් එක ළගටවත් ආවේ නෑ..හැබැයි ක්ලාස් එකට ඕනේ සල්ලි නම් වෙලාවට ගෙවලා තිබුණා..අන්තිමට ආපු දවසේ අම්මගේ අතටත් සල්ලි වගයක් දීලා ගිහිල්ලා..සමහරවිට මාත් එක්ක තරහෙන් ඇත්තේ..ඒත් මට වෙන කරන්න දෙයක් නෑ..දවසක එයා මාව තේරුම් ගනී..කොච්චර හොද කොල්ලෙක් වුණත් අපිට ළං වෙන්න බෑ කවදාවත්ම..අපි වටේට බාදක ගොඩක් තියනවා..අපේ සමාජ මට්ටම් වුණත් එකිනෙකාට වෙනස්..එයාලගේ තත්වෙට අපිට ළං වෙන්නවත් බෑ..

දෙනෙත්ව මුලු හිතින්ම අමතක කරලා දාන්න පුලුවන්කමක් මට තාමත් නෑ..ඒ මගේ පළවෙනි ආදරේ..හැබැයි ආයෙත් මං එයාට ලංවෙන්න හිතන්නෙවත් නෑ..මං කොච්චර එයාට ආදරේ කලත් මං ඉද්දී වෙන කෙල්ලෙක්ට ළං වුණ දෙනෙත් ආයෙත් එහෙම නොකර ඉදී කියලා මට හිතන්න බෑ..දවස් ගාණක්ම දෙනෙත්ගෙන් කෝල් ආවත් ඒ එක කෝල් එකක්වත් ආන්සර් නොකර හිටියේ ඒ නිසා..අවසානෙට ෆෝන් එකෙනුත් බ්ලොක් කරලා දැම්මා..

“දෝණී..පන්ති සල්ලි කීයක් විතර යනවද පුතේ..”

“මට පන්ති සල්ලි එපා තාත්තේ..අර අයියා ඒවා ගෙවලා තිබුණා..”

“නෑ..නෑ..දරුවෝ..ඔයාට නෙවෙයි..නංගිට..”

“ඇයි මේ මාසේ සල්ලි දුන්නේ නැද්ද..දැන් මේ තුන්වෙනි සතියනේ තාත්තේ..අඩුම තරමේ දෙවනි සතියෙවත් සල්ලි දෙන්න එපැයි..”

දෙවනි සතිය වෙනකොට සල්ලි දුන්නේ නැත්තම් සර්ට වඩා කාඩ් මාර්ක් කරන අයගේ තමයි ලොකුකම් බලන්න ඕනේ..සර්ලා එක්ක නම් කතා කරලා මොකක් හරි කරගන්න පුලුවන්..ඒ වුණාට කාඩ් මාර්ක් කරන අය ළමයි ඉස්සරහ කෑගහද්දී තමයි ඉවසන්න බැරි..

“මාසේ මුල සල්ලි දුන්නා පුතේ..ආයෙත් මොකද්දෝ එකකට සල්ලි ඉල්ලනවලු..ඇහුවට හරියට කිව්වෙත් නෑ..”

“අපෙන් නම් එහෙම ගන්නේ නෑ තාත්තේ..නංගිටත් එහෙම නම් මං යන ඒවටම එන්න කිව්ව නම් හරි..එකම සබ්ජෙක්ට්නේ..මාත් එක්කම යන්නත් පුලුවන්..”

නංගී ලගකදී ඉදන් ටිකක් වෙනස් තමයි..ඉස්සර වගේ නෙවෙයි..මං ක්ලාස් යනවටත් එයා එච්චර කැමැත්තක් නෑ..මට ඒක මේ ටිකේ හොදටම දැණුනා..හිතා ගන්න බෑ මගේම නංගී වගේ හිටපු නෙතූෂා කොහොම වෙනස් වුණාද කියලා..වෙනදා වගේ අපි එක්ක වැඩි කතාවක් වුණත් නෑ..අම්මා නම් කියන්න පාඩම් කරන්න තියන නිසා එයා වැඩි කතාවක් නෑ කියලා..ඒත් මොකක්දෝ වෙනසක් නංගිගේ තියනවා..

ඉබේම මං අයියලගේ කාමරේ පැත්තට හැරුණේ නංගිත් ගෙදර නැති නිසා..කාමරේ අපාය වගේ..අම්මා අස් කලොත් ඇරෙන්න නංගි නම් වුවමනාවෙන් ඒ දේවල් කරන්නේ නෑ..පොත් මේසෙත් කිසිම පිළිවෙලක් නෑ..මං නම් ඉස්සර මොනවා නැතත් පොත් ටික පිළිවෙලට තියා ගන්නවා..නිකමට වගේ මං නංගිගේ පොත් අරන් බැලුවා..ක්ලාස් වලින් කරලා තිබුණ පේපර්ස් දැක්කේ එතකොට..දෙවියනේ..මේ කෙල්ලා පාඩම් කරනවා කිව්වට හැම පේපර් එකටම ලකුණු 30-40..මොනවද මේ ළමයා මේ කරන්නේ..හොදට ඉගෙන ගන්න පුලුවන් කිව්වට මේවා දැක්කම නම් හිතෙන්නේ වෙනම දෙයක්..ගෙදර ආවම අහන්න ඕනේ..මෙහෙම පුලුවන්ද එක්සෑම් පාස් වෙන්න..

“අනේ අක්කේ මේ..මං පාඩම් කරනවා..නිකං කරන පේපර් වලින් පුලුවන්ද මං පාඩම් කරන්නේ නෑ කියන්න..”

“මං එහෙම දෙයක් නෙවෙයි කිව්වේ නංගී..ඔයා පාඩම් කරනව නම් හොදට ලකුණු තියෙන්න ඕනේ නේද..”

“ඔව් මට තේරෙනව..ඔයා කැමති නෑ මං ආයෙත් ඉගෙන ගන්නවට..ඒකයි මට ඔහොම කතා කරන්නේ..”

නෙතූෂා එක්ක කතා කරපු එකෙන් වුණේ මගේ හිත රිදුණ එක විතරයි..කවදාවත් මගේම නංගී වගේ මං හිතන් හිටිය නෙතූෂාගෙන් මං එහෙම කතාවක් බලාපොරොත්තු වුණේ නෑ..මං මොකටද එහෙම ඉරිසියා කරන්නේ..මං කලේ එයා ගැන හොයලා බලපු එක විතරයි..මට ඒකට අයිතියක් නැද්ද..මට නංගී ගැන ඇති වුණේ තරහක්..එයාට මේ හැමදේටම උදව් කලේ මම..ගාමන්ට් යන කාලේ මං ගන්න හැමදේම ඒ විදියටම එයාටත් අරන් දුන්නා..ක්ලාස් වලට පවා සල්ලි දුන්නා.එහෙම කරපු මං එයාට ඉරිසියා කරයිද..

———————————————————————-
තාත්තා නංගිටත් මං යන ක්ලාස් වලටම යන්න කිව්වේ තාත්තට මොනවම හරි දෙයක් දැනිලද කොහෙද..වැඩි කැමැත්තක් නැති වුණත් නංගි මාත් එක්ක ක්ලාස් යන්න ආවා..හැබැයි මං වාඩිවෙන තැනකවත් එයාට වාඩි වුණේ නෑ..නිතරම මාව මගහැරලා ක්ලාස් එකේ අනිත් ළමයි එක්ක එකතු වෙලා හිටියා..

උදෙන්ම සිංහල ක්ලාස් එකට ගියපු අපි දෙන්නා සුපුරුදු විදියට දෙපැත්තට වෙලා හිටියා..දවසෙම ක්ලාස් තිබුණ නිසා පහට ක්ලාස් එකෙන් එළියට ආවේ මැරිලා වගේ..

එළියට එද්දී නම් නංගි මගේ ලගින්ම ආවේ ගෙදර යන්න ඕනේ එකට නිසා වෙන්න ඇති..ඒත් ඈතින් නතර කරලා තියන කාර් එක නම් මං අදුර ගත්තා..දේශිත අයියා..එයාගේ මූණ බලන්න බෑ වගේ දැණුනත් මෙච්චර උදව් කරන මනුස්සයව නොදැක්කා වගේ යන්නත් බෑනේ..නංගි ඉන්න නිසා මුකුත් කර ගන්නත් බෑ..නැත්නම් ළමයින්ට මුවා වෙවී හරි යන්න තිබුණා..

“හානේ..දේශිත අයියා..කොහොමද ඉතින්..ඒ පැත්තේ ආවේවත් නැත්තේ අපිත් එක්ක තරහ වෙලාද..”

දැන් ඉතින් ඉවරයිනේ..නංගී පැන්න ගමන් කතාව..මගහැරලා යන්නේ කොහොමද දැන්..

“විමූ..මට ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න ඕනේ..”

“කියන්න අයි..යේ..”

“මෙතන බෑ..”

දේශිත අයියා එහෙම කිව්වේ නංගි දිහාත් බලන ගමන්..

“නගින්න කාර් එකට..”

“අම්මෝ..ලොකු දෙයක්..බස් එකේ යන්න ගියාම එපා වෙනවා අයියේ..”

“ඔයා බස් එකේ යන්න නෙතූෂා..මට අක්කා එක්ක කතා කරන්න ඕනේ..මං මගින් එයාව බස් එකට දාන්නම්..”

නංගිගේ මූණ බලාගෙන ඉද්දී අදුරු වුණා..මං මොනවා කරන්නද ඉතින්..එයාමයි පැනලා කතා කලේ..සද්ද නැතුව ගියා නම් ඉවරයි නේ..

“විමූ..නගින්න කාර් එකට..”

“එපා අයි..යේ..මං නංගි එක්ක බස් එකේ යන්නම්..”

“මගේ යකා අවුස්සන්නේ නැතුව නගිනවා මේකට..”

මේ යකාට පිස්සුද මන්දා..මෙච්චර සෙනගක් පාරේ ඉද්දී කෑගහන්නේ..ලැජ්ජාවේ බෑ..නංගි ගස්සගෙන අනිත් ළමයි එක්කම යනවා මං බලාගෙන..ඒ එක්කම දේශිත අයියා මාවත් ඇදන් ගිහින් කාර් එකේ දොර ඇරලා මාව ඒක ඇතුළට තල්ලු කලා..ටික දුරක් යනකම් මමවත් අයියවත් කිසිම කතාවක් නෑ..වැඩි සෙනගක් නැති තැනක කාර් එක නතර කරපු දේශිත අයියා මගේ පැත්තට හැරුණා..

“මොකද විමූ වෙලා තියෙන්නේ..එදා වෙච්ච දේට තාමත් මාත් එක්ක තරහෙන්ද..”

“මෙච්චර මට උදව් කරන ඔයාලා එක්ක මං කොහොමද අයියේ තරහ වෙන්නේ..”

“එහෙනම් කෝල් එකක්වත් දුන්නේ නැත්තේ..මාව අමතක වුණා නේද..”

“අමතක වුණා නෙවෙයි..ඒත්..”

“මොකද්ද ඒත්..හුම්ම්..”

මං මොනවා කියලා කියන්නද..කිසිම දෙයක් නොකියා ඉන්නවා ඇරෙන්න මේ වෙලාවේ මට කරන්න  දෙයක් නෑ..එයාගෙන් ඈත් වෙන්න ඕනේ නිසා,එයාගේ හිතේ මං ගැන තියන අදහස වෙනස් කරන්න ඕනේ නිසා මං එහෙම කලා කියන්නද..ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන හිටිය මං ගැස්සුනේ ඒ හැඩිදැඩි අතකට මගේ අතක් හිර වුණ නිසා..

“අ..යියේ..”

දේශිත අයියගෙන් මගේ අත ගලව ගන්න උත්සහ ගත්තත් කිසිම වැඩක් වුණේ නෑ..මොකද එයා මට වැඩිය ශක්තිමත්..

“මේ අත මං අල්ල ගත්තේ කවදාවත්ම අතාරින්න හිතාගෙන නෙවෙයි විමූ..ඔයා මගෙන් ඈත් වෙන්න උත්සහ කරන්නත් එපා..ඒක කවදාවත්ම වෙන්න නෑ..හරිද..”

මං බයවෙලා වගේ බලාගෙන ඉද්දිම දේශිත අයියා එයාගේ අතට හිර වෙලා තිබුණ අත අරන් ඒ තොල් වලින් තියාගත්තා..අමුතු මිහිරියාවක් හිත පුරාම පැතිරිලා ගියත් ඒ හැගීමට මං බය වුණා..ඉක්මනින් අත මුදා ගත්ත මං ලැජ්ජාව නිසාම ජනේලෙන් එළිය බලා ගත්තා..

“දැන් ඔහොම වුණාට දවසක් එයි ඔයා මට ආදරේ කරන..අන්න ඒ දවස වෙනකම් මං බලන් ඉන්නවා මැණික..”

ගෑණු අපේ හිත් පිරිමින්ගේ වචන ඉස්සරහ හෙල්ලෙනවා තමයි..ඒත් දෙනෙත්වත් මං විශ්වාස කලේ එයත් ඔය විදියටම මට බලාපොරොත්තු කන්දක් දුන්න නිසා..ඒත් ඒ හැමදෙයින්ම මට ලැබුණේ දුකක් විතරයි…දේශිත අයියට ආදරේ කරන්න ගියත් මට අන්තිමේ දුකක් විතරක් වෙයිද..

මං කල්පනා ලෝකේ ඉද්දි දන්නෙම නැතුව කාර් එක ගේ ලගටත් ඇවිල්ලා..නංගි ගෙදර ඇවිල්ලත් ඇති..අම්මලා මොනවා හිතයිද මන්දා..මං විතරක් දේශිත අයියා එක්ක එද්දී..

“පුතේ..අපි ඒත් බැලුවා පහුගිය ටිකේ මේ පැත්තේ ආවේ නැත්තේ මොකෝ කියලා..”

“නෑ ආන්ටි අම්මා අසනීප් වෙලා හිටියා..ඒ නිසා ගෙදරමයි හිටියේ..”

මෙච්චර දුරක් මාත් එක්ක ආවා නිකමට කිව්වද සේමිණී ආන්ටි අසනීප වෙලා කියලා..වෙන වෙන ඒවනේ ඔලුවේ තියෙන්නේ..මෝඩයා..සේමිණී ආන්ටිට කොහොමද කියලා අහන්න ඕනේ වුණත් කතාවට නොයා මගේ පාඩුවේ ඉන්න එක තමයි හොද..

————————————————————————–

රෑට කෑමත් කාලා අම්මයි මමයි දේශිත අයියයි තාත්තයි එළියට වෙලා කතා කර කර හිටියේ රෑ වෙලා අයියට ගෙදර යන්නත් බැරි නිසා..තාත්තගේ අදහස නම් වුණේ අද ඉදලා හෙට යන්න කියලා..අයියත් ඒ අදහසට කැමති වුණ නිසා මං කාමරේ එයාට ලෑස්ති කරලා දුන්නා..

අම්මලගේ කාමරේට කොට්ටෙකුත් අරන් නිදා ගන්න ආවට පුරුදු තැන නැතුව නින්ද යන්නෙත් නෑ වගේ..යාන්තමට නින්ද යාගෙන ආවත් වතුර තිබහක් ආපු නිසා මං ආයෙත් නැගිට්ටා..වෙනදා නම් වතුර බෝතලයක් ලග තියාගන්නවා..අද ඒකත් අමතක වුණා..කුස්සියට යන්න ආවම තමයි දැක්කේ ඉස්සරහ දොර ඇරලා දාලා තියනවා..අම්මට දොර වහන්න අමතක වෙලාද..මේ වෙලාවේ හැමෝම නිදිනේ..දොර අරින්නේ කවුද..

එහෙම හිත හිත දොර වහන්න ගියාම තමයි දැක්කේ එළියේ බංකුවේ වාඩිවෙලා පාර දිහා බලන් ඉන්න දේශිත අයියව..

“අයි..යේ..මොකද මේ එළියේ..අනික මේ මහ රෑ..”

“දන්නව නම් මං මෙහේ නතර වෙන්නේ නෑ නංගී..අපරාදේ..මට ගෙදර යන්න තිබුණේ..රෑ වුණත් කමක් නෑ කියලා..”

“මොකද්ද වුණේ කියන්නකෝ..කාමරේ හොද නැද්ද..”

“කාමරයක් නෙවෙයි විමූ..කෙල්ලෙක් වුණාම හැසිරෙන්න දැන ගන්න ඕනේ..ශික්..”

මුකුත්ම තේරෙන්න කියන්නෙත් නෑ..මොනවා වෙලාද මන්දා..ඔහේ කියනවනවා..

“දැන් ඇතුළට යමුකෝ..එලියේ ඉන්න බෑනේ අයියේ..සීතලයිනේ..”

“ඔයා ගිහින් නිදාගන්න මැණික..මං පස්සේ එන්නම්..”

මගේ ඔලුවත් අතගාලා දේශිත අයියා එහෙම කිව්වේ ආදරෙන් මං දිහා බලන ගමන්..ඒත් ඉතින් එයා එහෙම කිව්වට එළියේ ඉන්න දෙන්න පුලුවන්ද..