නිවාඩු දින කීපයත් ගෙවිලා දෙවනි වාරෙට ස්කෝලේ පටන් ගන්න දවසත් ආවා.

————————–

නිකිණි ස්කෝලේ යන්න ලෑස්ති වෙනකොට සෙනේශා මෙතූව බලන්න ගිහින් නිකිණි ලඟට ආවා..

එයත් අපි වගෙමයි..”

“එහෙම වෙන්නේ කොහොමද.. එයාගෙ කකුල් අපේ වගේ නෑ.”

“දැනට නෑ..ඒත් ලගදිම වෙයි..”

“ඒකොහොමද..?”

“බලන්නකො..”

සෙනේශා කීව දේ නිකිණිට තේරුනෙත් නෑ..ඒ ගැන කල්පනා කලෙත් නෑ..එයා ඉක්මනින් ලෑස්ති වෙලා නුවන් එක්ක ඉස්කෝලේ ගියේ සතුටින්..එයාගෙ බෑග් එකේ ඉන්න මිලී බෝනික්කා ඇතුලේ සෙනේශාගෙ ආත්මයත් ස්කෝලෙ ගියා. ගේට් එකෙන් ඇතුලට ගියපු නිකිණි ඔලුව කෙලින් කරන් ඉස්සරහම බලා ගෙන වීරයා වගේ පන්තියට ගියා.ළමයි කියන කිසි දෙයක් ඇහුන් නෑ වගේ.

“අක්කා ඔයාට ඇහුනනෙ මට කියන ඒවා.”

“හ්ම්..අපි ඉක්මනටම පාඩමක් උගන්නමු.” සෙනේශා මිමිණුවා.

නිවාඩුකාලේ අත්දැකීම් යාලුවො එක්ක බෙදාගන්න ළමයි හැම තැනකම රංචු ගැහිලා හිටියා..ඒත් නිකිණි ගේ පන්තියේ ළමයි විතරක් ඔහේ බලාගෙන හිටියා.එක එක අය එක එක වැඩ. නිකිණිත් එයාගෙ අක්කයි මිලී එක්ක ජනෙල් වල එල්ලිලා එළිය බලන් හිටියා. ස්කෝලේ පටන් ගන්න බෙල් එකත් ගහලා ගාථාත් කීවාම නිකිණි ඩෙස් එකට වෙලා මලක් පාට කරා. දවල් වෙනකං ටීච පන්තියේ නිසා නිකිණි එලියට පැනගන්න අවස්ථාවක් එනකන් බලන් හිටියේ..

ඉවසන් ඉන්න බැරිම තැන නිකිණි බෝනික්කව අරන් එලියට ගියා.ටීච බෝඩ් එකේ ලොකු චිත්‍රයක් අදින නිසා කෙල්ල යනව දැක්කෙත් නෑ.
නිකිණි දොරෙන් එහා පැත්තේ වතුර කරාමේ ලඟට යද්දී දැක්කා එයාට හැමදාම විහිලු කරන කෙල්ලො දෙන්නා පිට්ටනිය පැත්තට යනවා. නිකිණි හෙමින් හෙමින් එහාට යන්න හදද්දීම ටීච එයාව දැක්කා..

“දූ නිකිණි ..කොහෙද පුතා යන්නෙ ඔය..”

“ම්..මේ..මේ ටීච.. මං .. මේ.. මේ..”

“ඕ ඕ කියන්න පුතේ..ඇයි.. ?”

” මට ටොයිලට් යන්න ඕනි..”

“ආ හරි හරි.. ඉතින් මට කියලා යන්න එපැයි.. ගිහින් ඉක්මනට එන්න..”

ටොයිලට් එක තිබුණේ ඒ ගොඩනැගිල්ලෙම එහා පැත්තේ.. ඒක නිකිණි වගේ දරුවො වෙනුවෙන් වෙන් කරපු එකක්.නිකිණි ටොයිලට් යන්න අවසර ඉල්ලුවත් ගියේ අර ළමයි දෙන්නගෙ පිටිපස්සෙන්. ග්‍රවුන්ඩ් එකේ ළමයි කීප දෙනෙක් විතරයි හිටියේ.

“පාරි.. අර බලන්නකො අර නිකිණි එනවා..” හිරුනි කීව්වා.

“එයා එන්නේ අපේ දිහාට.”

“අ අර බලන්න පාරි නිකිණි එන්නේ ඇවිදන් නෙවේ.. පාවෙනවා..” හිරුනි බයෙන් කිව්වා.

“නෑ අනේ.. ඒ පේන හැටි ඔයාට.”

“නෑ නෑ..එයා පාවෙනවා.. අර අර..”

“ඔ ඔ ඔව්.. ක ක වු ද.. කො හො මද ඒ..”පාරිත් බයෙන් කීවේ වටපිට බලලා..

“මට බයයි පාරි..අපි යමු පන්තියට..”
එහෙම කියලා දෙන්නම අත් අල්ලන් දුවන්න පටන් ගත්තේ පන්තිය තියෙන දිහාට.. ගොඩනැගිල්ලෙ මුදුන් බිත්තිය පිට්ටනියට තිබුන නිසා වැඩිය කාටවත් පේන්නේ නෑ පිට්ටනිය.

ළමයි දෙන්නා කොච්චර දිව්වත් පිට්ටනියෙ කෙලවර හම්බුනේ නැ එයාලට. මහන්සියට හති අරින්න දෙන්නම නැවතුනා..ඒත් එක්කම එයාලා වටේම පරිසරය එකපාරටම දූවිලි වලින් වැහුනා.. කෙල්ලො දෙන්නට පෙනුනේ දූවිලි සුලියක් වගේ එයාලා වටේ කැරකෙනවා.නිකිණි ඈත ඉදන් අත දික් කරලා පාරිගෙ බෙල්ලෙන් ඇදලා ගත්තා වගේ හිරුනිට පෙනුනා.. බයට යටිගිරියෙන් හිරුනි කෑ ගැහුවත් කාටවත් ඒ හඬ ඇහුනේ නෑ..

පාරිව ගොඩක් උඩට අරන් ගියපු නිකිණි එයාව බිමට අත ඇරියා.. කෙල්ල බිමට වැටුනේ බෙල්ල මැදින් කැඩිලා ඔලුව එක පැත්තකටත් හිරුනි ලඟට ඇඟත් විසි වෙලා..

ලේ ගලන සිරුරු කොටස් දැකපු හිරුනි සිහිය නැතිව ඇදගෙන වැටුනා. එයාලා ලඟට දුවගෙන ආව පිට්ටනියේ හිටපු කෙල්ලෙක් ආපහු හැරිලා බයේ ප්‍රින්සිපල් ලඟට දිව්වා..

“ස සර්.. ඉක්මනට එන්න.නංගි කෙනෙක් ග්‍රවුන්ඩ් එකේ මැරිලා.”

“මොකක්..? මට පැහැදිලිව කියන්න පුතේ මොකක්ද ඔයා මේ කියන්නේ..” සර් පුටුවත් පෙරලන් නැගිට්ටා.

” සර්.. නංගි කෙනෙක් උඩ ඉදන් එකපාරටම වැටුනා.එයා මැරිලා සර්.. ලේ හැම තැනම.”

සර් ඔලුවේ අත ගහගෙන පිට්ටනියට දිව්වා..විනාඩියක් යන්න කලින් මුලු ස්කෝලෙම එතන. හැමෝම බය වෙලා. හිරුනිට සිහිය නෑ තවම.එයාව හොස්පිටල් යවලා සර් පොලිසියට කතා කරා.

කිසි කෙනෙක්ට හිතා ගන්න බෑ වෙලා තියෙන දේ.මොකද උඩකින් වැටෙන්න නම් එතන ගහක් වත් තියෙන්න ඕනී..සිද්දිය ඇහින් දැකපු ගෑනු ළමයි පස් දෙනාම කිව්වේ ලොකු වැලි සුලියක් ආවා කියලා එයාල ලඟට.කිසි දෙයක් පෙනුනේ නැහැ එයාලට. අන්තිමට පාරි බිම වැටෙනවා දකිද්දී සුලිය අතුරුදන් වෙලා.

එක ළමයෙක් කීවේ ‘හිරුනියි පාරියි දෙන්නම එකතැනම ගොඩක් වෙලා දුවනව දැක්කා. ඊට පස්සෙ එක පාරටමයි සුලිය ආවේ.. ඒකත් ආවෙ පොලවෙන්’ කියලා.

ලංකාව පුරාම නිවුස් වලින් මේක ප්‍රචාරය වෙන්න මොහොතයි ගියේ.ළමයිගෙ කම්පනය, බය, ලෝකෙන් එන ප්‍රශ්න නිසා ස්කෝලේ සතියක් වැහුවා.

දවස් ගානක් කරපු පරීක්ෂණ වලින් කිසි දෙයක් හොයාගන්න බැරි උනා. ස්වාභාවික අනතුරු මරණ වලට පාරිගේ මරණය ඇතුලත් උනා.දෙයක් දැනගන්න වෙන්නේ හිරුනිට සිහිය ආවොත් විතරයි. ඒත් තාම එයාට සිහිය ඇවිත් නෑ.

ඉස්කෝලෙ ආයෙම පටන් ගත්තා.ඒත් ළමයි ගොඩක් අඩුයි..ආව අයත් කල්ලි ගැහිලා හිටියා. වැඩිය එලියට ගියෙත් නෑ.මිනිය දැකපු නිසා ළමයි බය වෙලා.නිකිණිටයි සෙනේශටයි තව දවස් කීපයක් බලන් ඉන්න උනා ඊලඟ ඉලක්කයට කාලය එනකන්.හැබෙයි නිකිණි ලොකු සතුටකින් ගෙදර ඉන්න බව එයාගෙ දෙමාපියෝ තේරුන් ගත්තේ නෑ..කොටින්ම නිකිණි කවදාවත් නැතිව ගෙදර හැම වැඩකටම අම්මට උදව් උනා. නංගිවත් බලාගත්තා.
………………………..

ඊලඟ දවසේ ස්කෝලේ පටන් ගත්තම නිකිණි ආසාවෙන් ස්කෝලෙ ගියා. දවසම බලන් හිටියත් එයාට අවස්තාවක් ලැබුනේ නෑ මොකකටවත්. අන්තිමේ එයා තීරණය කරා ස්කෝලේ ඇරලා සාවින්දි අම්මා එනකන් ඉන්න නිසා ටිකක් නැවතිලා බලන්න.එයා පහ වසරේ ළමයෙක්.

සාවින්දි ඉන්න කිට්ටුවම ගේට් එක ළඟ නිකිණි බලන් හිටියා. ගොඩක් වෙලා ඉන්නත් බෑ..ඒම හිටියොත් නුවන් ඇවිත් නිකිණි ව එක්කන් යනවා.ටික වෙලාවකින් සාවින්දි ගෙ අම්මා ඇවිත් එයාව එක්කන් ගියා. ඒ එක්කන් ගියේ ටව්මේ එක කොනක වෙන්න තිබුන පාරක. යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර යමුයි කියලා.. නිකිණි ත් පිටිපස්සෙන් ගියා.

ටික දුරක් යද්දී සාවින්දිගෙ අත සීතලට දැනුණා. ඒ හරිය පාරත් පාලුයි. සාවින්දි පුදුමෙන් අම්මා දිහා බැලුවා.. බලද්දී ඒ අම්මා නෙවේ හිටියේ.. නිකන් විනිවිද යන කලු ගව්මක් ඇදපු කෙල්ලෙක්.. සාවින්දි හුඟක් බය වෙලා කෑ ගැහුවා.ඒත් වැඩක් නෑ.එයාගෙ සද්දේ කටින් පිට උනේ නැහැ…අතත් අර කෙල්ල තදින් අල්ලන්..

එයා එයාගෙ මූන තත්පරෙන් තත්පරේ වෙනස් කරේ එක එක මූණු වලට.එහෙම මාරු කරලා එක පාරම ඇස් වලින් ලේ ගලන යක්ශණියක් වගේ මූනක් ගත්තා..සාවින්දි බයටම ගල් වෙලා. ඊට පස්සෙ ආත්මය නිකිණි ගෙ ඇඟට ගියා.නිකිණි සාවින්දිගෙ බෙල්ල මිරිකලා එයාව කානුවක බෝක්කුවක් ඇතුලට විසි කරා.
ඒකර්ලා ඉක්මනට පාවෙලා ගියේ ස්කෝලෙට.. ඒත් එක්කම වගේ නුවන් ඇවිත් නිකිණි ව එක්කන් ගියා ගෙදර.

සාවින්දිගෙ ගෙදරින් එයා නෑ කියලා හැම තැනම හෙව්වේ එයාගෙ අම්මා එද්දී එයා ගේට් එක ළඟ හිටියෙ නැති නිසා.. ලමයි කීප දෙනෙක් කීවා එයා සාවින්දිගෙ අම්මා එක්ක ම යනවා දැක්ක කියලා. ඒ අයට ගොඩක් පුදුමයි වගේම බයයි. හිතුවේ කවුරුහරි වෙස් වලන් ඇවිත් දරුවව පැහැරගෙන කියලා. පොලිසියෙත් පැමිණිල්ලක් දාලා හැමෝම කෙල්ලව හෙව්වා.

පැය කීපයකට පස්සේ පාරෙ ගියපු කෙනෙක් බෝක්කුවකින් කකුලක් වගේ දෙයක් එලියට ඇවිත් තියනවා දැක්කා..

ඒ මනුස්සයා ටිකක් හොඳට බලද්දී..