මාලිකාගෙ හිත බයෙන් ගැහුනත් ඕන දෙයක් වෙච්චාවෙ කියල හිත හදන් එයා ඉන්ටවිව් රූම් එකේ දොර ඇරිය. ඇතුලට ගිහින් වටපිට බැලුව. අන්තිමට ඉන්ටවිව් එකට ආපු මෙයා දිහාවෙ එතැන හිටපු හතර දෙනාම බැලුවෙ ඕනැවට එපාවට වාගෙ. මාලිකා දැකපු අර කලින් ගිය කොල්ලත් එතැන වාඩිවෙලා හිටිය. මාලිකා දිහා බලපු එතැන ඉදිය ටිකක් මැදිවියේ කෙනා
“මිස්, ප්ලීස් ටේක් අ සීට්”
කිව්ව.
මාලිකත් බෝම අමාරුවෙන් ස්තූති කරල ඉස්සරහ තිබුන පුටුවෙන් වාඩි උනා. අර කොල්ල දිහා බැලුවත් එයා බිම බලන් මොකක්දෝ ලියනව, ඔලුව උස්සලවත් බැලුවෙ නෑ. ආඩම්බරකම! මාලිකාට හිතුන.
“හොදයි, ඔය මිස්ගෙ ක්වලිෆිකේශන් මොනවද? කෝ දෙන්න බලන්න සෙටිෆිකේට්ස්”
ඒ පාර කිව්වෙ එතැන හිටපු ගැහැනු කෙනා. ටිකක් වයස දරදඩු චරිතයක් වගේ මාලිකා එයාව දැක්කෙ. එයා ඉක්මනට තමන් අතේ තිබුන ෆයිල් එක මේසෙ උඩින් තිබ්බ.
ටිකක් වෙලා ඒ දිහා බලපු ඒ ගෑනු කෙනා මාලිකා දිහාවෙ ආයෙම බලල ඇප්ලිකේශන් එකේ මාර්ක්ස් තීරුවෙ මොකක්දෝ සටහන් කලා. ඊට පස්සෙ ෆයිල් එක එතැන ඉදපු අනිත් පිරිමි දෙන්නට දුන්න.
“හොදයි දරුවා, කියන්න අපිට ඔයා බලාපොරොත්තු වෙන සැලරි එක?”
ඒ ගෑනු කෙනා ඇහුව.
“මම තමයි මේ කම්පනි එකේ එච්.ආර් මැනේජර්. මනව සම්පත් බාර මට. එහා පැත්තෙ ඉන්නෙ මිස්ට. සිරිවර්දන, එයා තමයි චීෆ් අකවුන්ටන්, අනිත් කෙනා මිස්ට. ලාල් එයා තමයි මේ ඔෆිස් එකේ මැනේජර්., එතකොට කොණේම ඉන්නෙ මිස්ට. නාලක සමරසිංහ, අපේ බෝඩ් එකේ චෙයාමන්”
මාලිකා උඩ ගියා. ඇස් දෙක ගොඩාක් ලොකු උනා. දිව ගිලිල වගේ ලොකු තිබහක් දැනුන. මූන සුදුමැලි උනේ හොල්මනක් දැකල වගේ.
“ඇයි මිස්? අසනීපයක් වත්ද?”
අකවුන්ටන් කතා කලා.
“අහ්! නෑ නෑ සර්. මම…..මේ……………මම”
“අපි දෙන සැලරි එක ඔයා වගේ කෙනෙක්ට මදි ඇති. මේ ක්වලිෆිකේශන් වලට මීට වඩා හොද එකක් හොයන්න පුලුවන්නේ, ඒකයි අපි කිව්වෙ ඔයා කැමති ගාන කියන්නය කියල”
“අනේ එහෙම දෙයක් නෙවෙයි සර්! මම බලාපොරොත්තු උනෙත් ඔයිට වගා අඩු ගානක්”
බෝඩ් එකේ තුන් දෙනා මූනෙන් මූන බලාගත්තා. නාලක මොනාදෝ ලියනවා.
“මිස් අපි ඔයාට ෆෝටිෆයිව් තවුසන් සැලරි එකක් දෙන්නම්, ඔයා අපිට ගොඩක් ගැලපෙන කෙනෙක්”
“මොක………………මොකක්ද සර්!” මාලිකා බය වෙලා කෙදිරුවා.
“මම කිව්වෙ මිස් ඔයාව මේ ජොබ් එකට ගන්නව කියලා!. ලබන සදුද ඉදන් වැඩට එන්න පුලුවන්. මොකක්ද නේම් එක………… ඉන්න”
මැනේජර් ලාල් ඇප්ලිකේශන් ශීට් එක බැලුව.
“අහ්! මිස්. මාලිකා වික්‍රමසිංහ”
ඒක ඇහුන ගමන් නාලක ඔලුව ඉස්සුව. මාලිකා දිහා බැලුව.
“සමාවෙන්න මිස් ඔයා පොඩ්ඩක් මේ පැත්ත බලනවද?”
නාලක කිව්ව. ඉන්ටවිව් බෝඩ් එක ආයෙත් මූනෙන් මූන බලාගත්ත. මාලිකා බෝඩ් එකේ කෙලවරට ආයෙම මූන හැරෙව්ව.
නාලක දම් පාට උනා. ඇස් දෙකත් ලොකු වෙලා, සීතල ඒ.සී එකෙත් නළලෙන් දාඩිය බිංදුවක් බේරුනා.
“ම…..ම……මාලි”
“සර්! ඇයි සර් මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?”
මාලිකත් නාලකත් ගල් ගැහිල වගේ එකිනෙකා දිහා ඇස් ලොකු කරන් බලන් ඉන විදිය දැකල ඉන්ටවිව් බෝඩ් එකම එකපාර වගේ ඇහුව.
“කියන්න සර්! සෙකියුරිටි කෝල් කරන්නද?”
“එපා……………..” නාලක කිව්වෙ පුටුවෙන් නැගිටල.
“මෙයාවද තේරුවෙ ඔයාල?”
“ඔව් සර්” අර ගෑනු කෙනා කිව්ව.
“හරි එහෙනම්, මට පොඩ්ඩක් මෙයා එක්ක කතා කරන්න දීල ඔයාල පොඩ්ඩක් එලියට යනවද? ප්ලීස්”
“ඕ.කේ සර්” කියපු ලාල් අනිත් දෙන්නත් එක්ක අලියට ගියා. මාලිකත් නාලකත් තනි උනා.
මාලිකා මේ හැමදේම බලන් හිටියෙ බයෙන්. නාලක! මගේ නාලක! වෙන්න බෑ! කවදාවත් වෙන්න බෑ! ඒ නිසාම මාලිකා නාලක දිහාවෙ බැලුවෙ ඇස් දෙක එලියට පනින තරම් ලොකු කරල. නාලක ටිකක් ඉස්සරහට ආව, මාලිකා ළගිනම ඔෆිස් ටේබල් එකේ වාඩි උනා.
“ඔයා…. ඔයා ගොඩක් වෙනස් වෙලා”
අන්තිමේ මාලිකා ඔලුව ඉස්සුව. එතකොට තමා එයා නාලකගෙ ඇස් දෙක දැක්කෙ.
“දෙයියනේ! ඔයා මගෙ නාලකම තමයි!”
හිතින් හිතන්න ඕන දේ මාලිකාගෙ වචන වලට පෙරලුනා. නාලක කලින් වගේම හිනා උනා.
“සතුටුයි මාලි, ඔයාට මාව, ඔයාගෙ නාලකව අමතක වෙලා නෑ”
“අනේ!”
මාලිකා එකපාරටම නාලකගෙ අතින් අල්ලගත්තා.
“මම කෝමද නාලක එහෙම කරන්නෙ? මම ආදරේ කලෙත් ඔයාට විතරනේ. අනේ! මම ගැන එහෙම හිතන්නවත් එපා. මම පොරොන්දු කඩ කරන්නෙ නෑ කවදාවත්”
“මම දන්නව මාලි”
නාලක මාලිකාගෙ ඔලුව අතගෑවා. මාලිකා ආයෙම බිම බලන් අත් ලේන්සුවෙන් ඇහැ පිස ද ගත්ත.
“මාලි!!!!” නාලක කිව්වෙ මාලිකාගෙ මූන බලාගෙන.
“අඩන්න එපා, ආයෙත් මම ආවනේ”
“මම හිතුවෙ ඔයාට මාව මතකවත් නැතුව ඇති කියල. මම බලාපොරොත්තු උනේ නෑ මේහෙම හම්බ වෙන්න, කවදාවත් නාලක! කවදාවත් හිතුවෙ නෑ!”
“මම හිටියෙ මේ සෙනසුරාද ඔයාලගෙ ගමේ එන්න. දන්නවද සුරංගි?”
“ඔව්! දන්නව නාලක” මාලිකා නාලකගෙ අතින් අල්ලගෙනම කෙදිරුවා.
“එයා මට කිව්ව ඔයාව මුනගස්සන්නම් කියල”
“ඔන්න අපි හම්බුනා ආයෙම”
මාලිකා කිව්වෙ එකපාරටම කොහෙන්දෝ මතු වෙච්චි සතුටකින්. පරන දගකාරකම ආයෙම එයාගෙ ඇගට ඇවිත් වගේ.
“අහ්! නාලක අරගොල්ලො එලියට ගියා නේද? දැන් තාත්ත බලනව ඇති මම මේකෙ මොනව කරනවද කියල. එලියට යමුද?”
“ඔයාලගෙ තාත්ත?” නාලක පුදුම උනා වගේම ටිකක් බය උනා කියල මාලිකාට තේරුනා.
“අපෝ දැන් බය වෙන්න එපා! තාත්ත දැන් මගෙ පැත්තේ”
මාලිකා කිව්වෙ සතුටින්. නාලකගෙ කොණ්ඩෙ අවුල් වෙන්න අත යවල.
“දෙයියනේ ඔයා වෙනස් වෙලා තියෙන තරමක්, මම හිටියනම් මෙහෙම වෙන්නෙ නෑ”
“යමුකො එහෙනම් එළියට” නාලක ආයෙම බයෙන් වගේ කිව්ව.
මාලිකා දොර ළගට යනකම්ම නාලක අතේ එල්ලිලා ගියත් එතැනදි අත අතෑරියා. එයාම දොර ඇරියා.
මාලිකාලගෙ තාත්ත කොරිඩෝ එකට වෙලා ජනේලෙන් ඈත බලන් හිටියෙ. මාලිකා එතැනටම ගිහින් තාත්තට කතා කරල නාලකව අදුන්නල දුන්න.
“තාත්තෙ මේ නාලක, මගෙ ඉස්කෝලෙ ළගම යාලුවෙක්. මතකද දන්නෙ නෑ ඔයාට”
“එහෙම මතකයක් නම් නෑ දරුවෝ”
තාත්ත කිව්වෙ නාලක එයාට වැන්දම ඔලුව අතගාල.
“ඔයාල දැන්ම යනවද?” නාලක කිව්වෙ ඔරලෝසුව දිහා බලන ගමන්.
“ජොබ් එකත් ලැබුන නිසා, අද මන් ගානෙ ඔයාලට ලන්ච්, යමුද කොහේට හරි?”
මාලිකා තාත්ත දිහා බැලුවෙ අවසර ගන්න වගේ. තාත්ත මාලිකාගෙ සතුටු මුහුන දිහාවෙ බැලුව. අවුරුදු ගානකින් කෙල්ලගෙ ඇස් දෙකේත් එක්ක හිනාව පැතිරිලා. තාත්තට දුක හිතුන.
වෙනද මහ දවාලෙ වැටෙන දරුණු ඉර එළිය උනත් අද මුදුවට ගෝල්ෆේස් බිච් එක වටාවට පැතිරිලා තිබ්බෙ හැමදේකම ලස්සනක් ඇති කරන්න වාගෙ.
අන්තිමේ කෝම හරි මාලිකා ආයෙමත් හිනා වෙන්න පටන් අරන්.
———————————————————————————
