……………………….07 වෙනි කොටස ……………

“මචං සුමී.. අසිතයා නේද වාහනේ ආවෙ.. අපි මාරුවෙමු.. නැත්නම් දන්නවනේ ඉතිං..”

“තොට පිස්සුද යකෝ.. ඔන්න ඔහේ ඉදපං.. එක එකාට බයේ අපි යන්නෙ මොකටද..?”

මුට නම් තියෙන්නෙ පුදුම බයක්.. මුගේ ඔය බය නම් ගලේ ගහලවත් යවන්න බැරිවෙයි..

“ආ.. නිම්මි තමුසෙ මොකද මේ හැලපයොත් එක්ක මෙතන කරන්නෙ..? තොපිත් මොකද මෙතන කරන්නෙ.. කතා කරපන්…”

යකෝ මුගෙ ආච්චිගෙ කතාවක්නෙ මේක.. ඔන්න මට මල පැන්නා..

“අප්පටසිරි.. මම අදනේ බං දන්නෙ මේ පාර උඹලගෙ තාත්තගෙ කියලා..”

“ඔව් තාත්තගෙ වගේ තමයි යකෝ.. මට මේ කොහෙත් එකයි.. ගේම නම් ගේම.. උඹගෙ සෛල පොඩ්ඩක් වැඩියි කියලා මට පේනවා.. සුමී උඹට සුදු කොඩි, ගොක් කොල වගේ පේනවා ඇති හීනෙන් නේද..?”

“හික්ස්..! ඒවා මට කෙසේ වෙතත් උඹට නම් පේනවා ඇති.. උඹ ඔය සද්දෙ දාන්නෙ නිම්මි ඉන්න හන්දද ගොබිලයො.. උඹගෙ සයිස් උඹ තියාගනිං.. අපිටත් ඕන එකක්.. හොදින් නම් හොදින් නරකින් නම් නරකින්..”

“අනේ ඔයාලා ඕක නවත්තන්නකෝ….. පාරෙ ඉන්න මිනිස්සුත් බල බල යනවා..”

නිම්මි බයවෙලාද කොහෙද.. ඇස් දෙකත් රතු වෙලා.. මූනත් රෝස පාට වෙලා..

“නිම්මි.. තමුසෙ යන්න ගියපු ගමන යනවා.. තමුන්ට මේ කතාව අදාල නෑ.. හ්ම්.. මේ සුමියා මේකත් හොදට අහගනිං.. මාත් එක්ක ගේමට එන එවුන්ට මම යහතින් යන්න දුන්නෙ නෑ.. උඹත් පොඩ්ඩක් පරිස්සමින් ඉදපන් ආ..”

“ආ.. ඇයි උඹ මට ගහන්නද යකෝ…”

“ඔව් ඇයි….”

ඌ මට ගහන්න වගේ කෙලගෙන ආවා.. මාත් දන්න වැඩ කෑලි ටිකක් දාලා දුන්නා අසිතයට බිම ඇදගෙන වැටෙන්න.. කටිනුත් ලේ එනවා බුවාගේ..

“සුමී.. ඕයි.. ඕයි.. ඕකව අතෑරපන්.. කියන දේ අහපන්.. යකෝ ඕකා මැරෙයි.. මෙහෙ වරෙන් බං.. අපි යමු..”

වලියක් යනකොට ඇගේ එල්ලෙන එක තමයි මට පේන්න බැරි.. යකෝ වලියක් යනකොට ගහගන්න එවුන් දෙන්නගෙන් එකෙක්ගෙ ඇගේ ඇවිත් එල්ලුනාම අරූ ඇවිත් මට කෙලිනවනේ.. මේ ගස් බල්ලට තේරුම් ගන්න බෑ ඒකවත්..

“අතෑරපන් බං.. මූගෙ සෛල පොඩ්ඩක් අඩු කරන්න වෙනවා… මූ හිතන් ඉන්නෙ මුගේ අම්මගෙ තාත්තගෙ බූදලේ කියලා මේවා.. යකෝ අපිට පාරෙවත් යන්න බෑනේ.. උගේ සයිස් ඌට හොදයි.. අපිට ඕවා දාන්න එන්න ඕන නෑ..”

“හරි හරි බං.. මම දන්නවා.. දැන් උඹ ඌට නෙලුවනේ.. අපි යමං..”

මුගේ මගේ අතින් ඇදගෙනම භාගයක් දුර ගිහින් ඉවරයි.. ආයෙම හැරිලා යන්න හිතුනෙත් නැති නිසා මාත් ඌ එක්කම යන්න ආවා..

“අඩෝ සක්කිලියා.. අපි පස්සෙ බලාගමු ආ.. උඹ ක්ලාස් යනකොට පරිස්සමින් පලයන්..”

අරූ නැගිටලද කොහෙද.. මූට කොච්චර ගැහුවත් කට නම් අඩුවෙන පාටක් නෑ..

“ආ… හා.. මම දන්නවා උඹ පස්සවල් බලන්න ගොඩක් ආසයි කියලා.. අපි නම් ඔය සබ්ජෙක්ට් වලට නෑ.. උඹගෙ අම්මගෙ පාරෙ නෙමෙයිනේ බං අපි යන්නෙ.. ඒක නිසා මට ඕන වෙලාවක මම මේ පාරෙන් ක්ලාස් යනවා.. පුලුවන් නම් නවත්තපං.. යමං ධමියො අපි යන්න..”

“හරි.. හරි… අපි බලමුකෝ..”

“හරි.. හරි… බලමු..”

“මෙන්න මෙහෙ වරෙන් බූරුවො යන්න.. තොට නම් සුමී කියලා වැඩක් නෑ කිසි දෙයක්.. යකෝ දෙයියො අතපය දීලා තියෙන්නෙ එක එකා එක්ක කෙලගන්න නෙමෙයි බොල..”

“ඉතින් වස්සො මම ඒ වෙලාවෙ අරූට දුන්නෙ නැත්නම් ඌ මට කෙලිනවනේ..”

“හ්ම්.. ඒකත් ඇත්ත තමා.. හරි හරි.. අපි යමං දැන්..”

“යමං තමයි.. අපෝ තෝ.. මෙලෝ රහක් නෑ..”

“යකෝ මේ.. මම මෙලෝ රහක් නෑ කියන්නෙ.. අපිත් එක්ක ආපු අනිත් එවුන් දෙන්නා කෝ කියපං මට.. උන් දෙන්නා අපිත් එක්ක හිටියනේ නිම්මි එක්ක කතා කරකර ඉන්නකොට.. උන් දෙන්නා කොහෙටද අන්තරස්දාන වුණේ..”

සිරාවටම ධමියා කියන එක ඇත්ත නේන්නම් කෝ යකෝ කුමාරයයි, ජයන්තයයි.. මුන් දෙන්නා අසිතයට බයේ අනිවා පනින්න ඇති කොහෙටහරි..

“සිරාවටම කෝ බං මුන් දෙන්නා.. ගනින් බලන්න කෝල් එකක්.. ෂිහ්.. මම ෆෝන් එකත් ගෙදර දාලා ඇවිත්.. උඹගෙ එකෙන් ගනින් ධමියෝ..”

“ඉදපන්.. ආ.. මෙන්න රින්ග්ස් යනවා..”

“තොපි කොහෙද යකුනෙ ඉන්නෙ.. මොකෝ තොපිට වුණේ.. තුෂාරයා බලන්න යන්නෙ නැද්ද යකෝ අපි..”

“තුෂාරයා බලන්න යන්න තමා අපි තොපි දෙන්නා එනකන් ඉන්නෙ.. ඉක්මනට වරෙන් අපි දෙන්නා ඌට පිටි පැකට් එකකුයි තව මොනා හරියි ගන්න ගියා ෆුඩ් සිටි එකට.. අපි දැන් ඒකත් අරගෙන ඉන්නෙ උන්ගෙ ගෙදරට හැරෙන තැන.. ඉක්මනට වරෙල්ලා..”

“ආ.. හරි හරි.. ඔහොම්ම ඉදපං.. අපි විනාඩි දහයෙන් ඔතන..”

“මොකද උන් කියන්නෙ බං..?”

“උන් දෙන්නා අසියට බයේ තමා මචං මාරුවෙලා තියෙන්නෙ.. ඒ ගමන්ම ඌ ෆුඩ් සිටි එකට ගිහින් අරූට මොනා හරි ගන්න.. වරෙන් වරෙන් අපිත් යමන්.. උන් දෙන්නා ඉන්නවලු තුෂාරයලගෙ ගෙදරට හැරෙන තැන පාරෙ.. ”

අපිත් පය ඉක්මන් කරලා යන්න ඉස්සරහට ඇදුනා.. විනාඩි දොළහක් වගේ යනකොට අපිට කුමාරයලා ඉන්න තැනට යන්න පුලුවන් වුණා.. අපි යනකොට උන් දෙන්නා පත කොස් ගහකට හේත්තු වෙලා බර කයියක..

“විලි ලැජ්ජයි බොල… විලි ලැජ්ජයි…”

ධමියා ඈත ඉදන්ම මහා හයියෙන් කෑගහනවා..

“ඇයි ඇයි ඩෝ..”

“නෑ බං උඹලා අසිතයට බයේ මාරු වුණා නේද..? අනේ ඉතින් තොපි ආශ්‍රය කරන අපිට තමා ගහන්න ඕන.. කොල්ලෙක්ට කරදරයක් වුණාම මෙහෙමද බොල උදව් කරන්නෙ.. තූ තොපි..”

“මොකක්..? වලියක් ගියා..? අපි දන්නෑනෙ බං.. අසිතයා එනවා නම් දැක්කා.. ඒත් අපි එතනින් ගියේ උඹලා කයිය ගගහා ඉන්න කොට අපිට තවත් වෙලාව පරක්කු වෙන නිසා තුෂාරයට මොනවා හරි අරගෙන එන්න..”

“ආ.. උඹලා දැක්කෙම නෑ මුන් දෙන්නා කෙලගන්නවා.. පලයන් බං යන්න..”

ධමියා ගේම අතාරින්නෙම නෑ වගේ.. මූව නතර කරන්න ඕන.. නැත්නම් අද තුෂාරයා බලන්න යන්න වෙන්නෙ නෑ..

“හරි හරි බං.. ඒක දැන් ඉවරයිනේ.. අපි යමල්ලා තුෂෘරයා බලන්න..”

අපි හතර දෙනා ඊට පස්සෙ උගේ ගෙවල් පැත්තට යන්න ගියා.. කෙල්ලො ටික තුෂාරයා බලලා ගිහිල්ලද කොහෙද.. තුෂාරයගෙ අම්මා දොරකඩට වෙලා පාර දිහා බලාගෙන ඉන්නවා අපි යනකොට..

“ආනේ පුතාලා.. එන්න එන්න.. වාඩිවෙන්න දරුවනේ..”

තුෂාරලගෙ අම්මා බොහොම සාදරයෙන් ආදරයෙන් අපි සෙට් එක පිළිගත්තා..

“කෝ ඇන්ටි තුෂාර ඉන්නවද..?”

“ඔව් පුතා.. අන්න කාමරේ ඉන්නවා.. ගිහින් කතා කරන්න..”

අපි සෙට් එකත් එක්ක කාමරේ අස්සට රිංගුවෙ මේකට දැන් කොහොමද කියලා බලන්න..

“අම්මටසිරි.. උඹලත් ආවද මාව බලන්න.. වරෙන් වරෙන් මචංලා.. වාඩිවෙයන්..”

“ඇයි උඹ හිතුවද අපිට උඹව අමතක වෙලා කියලා.. ඉතින් ඉතින් තුෂාරයා.. කොහොමද දැන් උඹට..?”

“දැන් නම් අවුලක් නෑ මචෝ.. ගොඩක් දුරට හොදයි.. කෙල්ලො ටිකත් ඇවිල්ලා ගියා දැන් පොඩ්ඩකට කලින්.. උඹලා මගදි හම්බවුනා කියලා කිව්වා..”

“ආ.. ඔව් ඔව් උන් ටික අපිට හම්බවුනා.. මේ උඹ හෙට අනිද්දා ඉදලවත් ක්ලාස් වරෙන්.. නැත්නම් විභාගෙ අනාගන්න වෙන්නෙ.. මම නෝට්ස් ටික ගෙනත් දෙන්නම් ෆොටෝ කොපි ටිකක් ගහලා..”

“තෑන්ක්ස් සුමියා.. අනිවා මම හෙට ඉදලා එනවා.. අද පොඩ්ඩක් ඇඳට වෙලා හිටියෙ ඇගට පොඩ්ඩක් පණ නෑ වගේ බං බෙහෙත් වලට.. බඩියත් ඇවිල්ලා ගියා ඊයෙ හැන්දෑවේ..”

“ඒකා තමයි බං අපිටත් කිව්වෙ උඹ ලෙඩවෙලා කියලා.. නැත්නම් අපි දන්නෙත් නෑ..”

අපි පැයක් විතර කතා කර කර ඉදලා ගෙදර යන්නත් පරක්කු වෙන නිසා තුෂාරයටයි ඇන්ටිටයි යනවා කියලා ගෙදරින් එළියට බැස්සා.. කළුවර වේගෙනත් එනවා.. කොහෙද අර හාල්පාරුවා සෙට් වුනේ නැත්නම් අපිට මීට කලින් ගෙවල් වල යන්න තිබුණා.. දැන් ඉතින් ඉක්මන් අඩියෙන් යන්න වෙනවා.. නැත්නම් අපේ තාත්තා අහන දේවල් වලට දෙන්න උත්තර නැති වෙනවා..

“මචංලා ටිකක් ඉක්මන් කරලා යමල්ලා.. නැත්නම් අපිට අද යන්න වෙන්නෙ නෑ..”

“හරි හරි බං.. යමු..”

අපි විනාඩි පහලොවක් විස්සක් විතර ඇතුලත ටවුන් එකට ලංවුනා.. තව කොච්චර කියලා දුරක් යන්න තියෙනවද.. අද නම් බැනුම් කෝටියක් අහන්න වෙනවා කියලා සුවර්.. මුන්ට නම් මොකෝ.. මාසයක් ගෙදර නොගිහින් හිටියත් එක වචනෙන් ෂේප් වෙන්න පුලුවන්.. මට එහෙම බෑනෙ.. ඒකත් කරුමයක් තමා ඉතිං..

“මචං සුමී.. අර බලපං.. අපේ පැත්තට අසියගෙ කාර් එක එනවා.. මේ ඌ එන්නෙ හොදකට නම් නෙමෙයි.. කොහෙට හරි මාරුවෙමු බං..”

ඇත්තම තමා මූ කෙලගෙන මේ පැත්තට එනවා..

“ඌ විතරක් නෙමෙයි බං අර බලපං ජීප් එකේ තව සෙට් එක්ක එනවා.. මචෝ දැන් නම් කෑමක් තමා තියෙන්නෙ.. අපි කොහෙට කියලා මාරු වෙන්නද..?”

“බය නැතුව ඉදපල්ලා බං.. ගැහුවොත් ගහමු.. නැත්නම් ගුටි කමු.. දෙකෙන් එකක්..”

විනාඩියක් ගියේ නෑ අසියයි උගේ කටු කන බල්ලො ටිකයි වාහන දෙක නවත්තලා ඇවිත් අපිව වට කරගත්තා..

“ආ.. මස්සිනා.. කොහොමද.. මම මේ කොල්ලො ටිකත් එක්ක උඹට පොඩි සංග්‍රහයක් දෙන්න කියලා ආවෙ.. මොකෝ ඉතිං මේක අපේ අම්මගෙ පාරනේ.. ඒක නිසා මම මේ පාරෙන් යන සෛල වැඩි එවුන්ට ගොඩක් වෙලාවට සංග්‍රහ කරනවා..”

“මොකද උඹ උදේ කාපුවා මදිවෙලාද ආ..?”

“හරි හරි.. මේ උඹලා තුන්දෙනා මෙතනින් මුලින්ම මාරුවෙයල්ලා.. මට උඹලත් එක්ක අවුලක් නෑ.. මූත් එක්ක තමා ගේම තියෙන්නෙ..”

“අපි එහෙම බල්ලො නෙමෙයි ඩෝ මූව තනි කරලා යන්න.. ගහනවා නම් අපිටත් එක්කම ගහපන්.. මරනවා නම් හතර දෙනාම මරපන්..”

ධමියා ඉස්සරහට පැනලා කෑගැහුවා.. පොර නම් සිරා.. මට මාර ආදරේ හිතුනා මූ ගැන..

“ධමි උඹගෙ කට වැඩියි පොඩ්ඩක් අඩු කරන්න වෙයි වගේ.. දීපන් මූට..”

එහෙම කිව්වා විතරයි අරුන් සෙට් එකම ඇවිත් ධමියට බේස් බෝල් බැට් වලින් නෙලන්න ගත්තා.. මමත් අස්සට පැනලා උන් ටිකට නෙලාගෙන නෙලාගෙන ගියා.. කලින් වගේම තමා අරුන් දෙන්නා ආයෙම මිසින්..

“ඔන්න සුමී බලාගෙන……………………………………………..”

එක පාරටම මගේ ඇස් දෙක නිලංකාර වේගෙන ගියා….

“සුමි.. සුමී.. සුමී.. මචං නැගිටපං..”

“මචෝ ගෙදරට කෝල් එකක් දියන් මුගේ.. ගොඩක් ලේ යනවා.. ඉක්මනට ඉස්පිරිතාලෙට අරන් යමු..”

“මේ ජයන්තයා උඹ පලයන් ගෙදරටම ගිහින් කියපන්.. ෆෝන් එකෙන් කිව්වොත් බය වෙයි.. මේ ලොකු දෙයක් කියන්න එපා..”

“හරි.. හරි.. මම යන්නම්.. ඒ ඔය වීල් එකක් ඉක්මනට කතා කරන් වරෙන් කුමාරයෝ.. අනේ මචං ඉක්මනට.. ගොඩක් ලේ යනවා..”

“මචං සුමී.. මම ධමියා.. උඹට මාව ඇහෙනවද..? අනේ කතා කරපන්කො.. ප්ලීස් මචං.. සුමී…….”

ධමියගෙ ඇගෙනුත් හොදටම ලේ බේරෙනවා.. ඌත් ගොඩක් ගුටි කෑවා.. මට උන් කියන දේවල් නම් ඇහුනා.. ඒත් මට කතා කරන්න කට ඇරගන්න තරම් පණක් තිබුණෙ නෑ.. එන්න එන්නම මට ඇස් ඇරගන්නවත් බැරිවේගෙන ආවා.. මම එහෙම්ම ඇස් දෙක පියා ගත්තා..
……………..මතු සම්බන්දයි