තිස් දෙවෙනි කව්ය…

—————————————————————————————————————

වෙව්ලන ඇඟිලි තුඩු වලින් මං හෙමීට දොර ඇරියා…

මුලු කාමරේම අඳුරුයි…

මට කතා කරේ කවුද…??? මට සඳු කියන්නේ අප්පච්චි…

අප්පච්චිගේ මරණෙන් පස්සේ කිසිම කෙනෙක් සඳු කියනවට මං කැමති වුණේ නෑ…

කාමරේ තිබ්බ අඳුරට හුරු වෙන්න මේ ඇස් වලට ටික වෙලවක් ගියා…

මං හෙමින් ඇවිදන් ගිහින් කාමරේ ජනේලේ ඇරියා…

අප්පච්චිගේ ලියන මේසේ කවුරුහරි ඇදලා දාලා වගේ.. නැත්නම් මොනවා හරි හොයලා වගේ… හැබැයි අද ඊයේ වගේ..

හොයන්න දෙයක් කාමරේ තිබ්බෙත් නෑ.. රාක්ක වල තිබ්බ පොත් නම් එහෙම්මම තිබුණා..

ඒත් මේසේ උඩ තිබුණ ෆයිල්ද මොනාද අවුස්සලා තිබ්බා…

මොනවා වුණත් අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ අම්මා මේ හැමදේම ආරක්ශා කරලා තියෙනවා..

අම්මා කොයි තරම් නම් අප්පච්චිට ආදරේ කරන්න ඇත්ද…??

කාමරේ එක මුල්ලක තිබ්බේ අප්පච්චි පත්තර වලට ලියපු ආටිකල්..

තවත් රාක්කයක තිබ්බේ අප්පච්චිට ලැබිණ සම්මාන..

ලොකූ අභිමානයක් හිතට දැනෙනවා මේවා දකිද්දි… අප්පච්චි කොයි තරම් නම් වටිනාකමක් අපි වෙනුවෙන් ඉතුරු කරලද…??

මං අප්පච්චිට ලැබිලා තිබුණ සම්මානයක් අතට ගත්තා…

කෙටි ජීවිත කාලයකදි පවා ලොකූ සේවයක් කරපු අප්පච්චි නැති වුණේ මට විතරක් නෙවේ…

ඒත් ඔයා මේ පොලව උඩ ලේ විලක් මැද වැටිලා හිටිය විදිය මතක් වෙලා පලුව කිරී ගැහෙන්න ගත්තා..

ලොකූ අකුණක් හිස් මුදුනට වැදුණා වගේ…

ඔලුව රිදෙන්න ගත්තා..

අතේ තිබ්බ සම්මානයත් අතින් ගිලිහුනේ මටත් නොදැනිම…

ඇස් වලින් කඳුලු බේරෙද්දි මං ඔලුව අල්ලන් බිම වාඩි වුණා…

එක පාරටම මොකක්දෝ බිමට වැටෙන සද්දයක් ආවා…

මං ඔලුව උස්සලා බැලුවා..

බලද්දි රාක්කයෙන් පොතක් බිමට වැටිලා…

මං නැඟිටිලා ගිහින් පොත අතට ගත්තේ රාක්කයෙන් තියන්න..

ඒත් පොත ඇතුළෙන් හතරට නවපු කොළයක් බිමට වැටුණා..

මං ඒ කොළේ දිග ඇරලා බැලුවා මොකක්ද මේ කියලා…

හිරුත්, සඳත් මා සතු ධනයයි…

දිනක ඔබ මෙය කියවනු ඇත.. ඒ දිනයේදි, නුඹට නොපෙනෙන්නට මං නුඹ දිහාම නෙතු දල්වා බලා සිටිමි…

මා හිරුට පෙම් කරද්දි ඇය මා දෝතට හිරු කුමාරයෙක් දුන්නාය.. මා සඳට පෙම් කරද්දි ඇය මා දෝතට සඳ කුමාරියක් ගෙනවිත් දුන්නාය… එහෙයින් මං ඇයට කොතරම් නම් ගරු කළ යුතුද..? නැත.. ඇය මගේ ජීවිතයයි..

ආදරණීය නිලූ… ඔබ සෑමදාම පවසන්නේ මා ඔබේ සුභ දිසාව බවය.. ඇත්තමයි.. නුඹ නොදන්නවා ඇත.. මා ජීවිතය පුරා සුභ දෙයක් ලැබුවේ නම් ඒ ඔබම පමණයි…

හිරුත්, සඳුත් පායනා අහසට වී මා බලා සිටිමි.. හිරු… දිනක ඔබ ලොවම එළිය කරනු ඇත.. නව උදෑසනක් මේ හිතට දී දහසක් නෙතු පුබුදු කරනු ඇත.. සඳු… අඳුරු රාත්‍රිය පුරා දැවෙන සිත් නිවමින් ලොවෙම විඩා නිවනු ඇත..

ඉතින් මේ අප්පච්චිට අන් කවර සතුටක්ද…?

ඔබ දිනන විට ඔබ වළකන්නට බොහෝ දෙනා පැමිනෙනු ඇත.. ඔවුනට අවස්තාවක් වත් දීමට තරම්ත් ඔවුන් ගැන නොසිතන්න.. ශක්තිමත් හිතක් හැමදාමත් ඔබ රකිනු ඇත…

ඔබ දිදුලන අහසේ මම දුරින් හිඳ බලං ඉමි..

අප්පච්චී…
දිසා…

මට හයියෙන් ඉකි ගගහා ඇඬුනා..

අනේ මගේ අප්පච්චි.. මං දන්නවා ඔයා මං දිහා බලන් ඉන්න බව..

දන්නවද මං කොච්චර ආදරේද කියලා..

ලියුම අතේ තියන් මං ගොඩක් වෙලා ඇඬුවා..

සතුටකුත් දැනුණා.. මෙච්චර කල මං හිතපුවා කිසිම දෙයක් බොරු නෙවෙයි…

මං එහෙමම ඇස් පියා ගත්තා..

ගැලපීමක් නැතුව සිතුවිලි මාරම ගොඩක් හිත අස්සේ පෙරෙළෙනවා..

දෙයියනේ.. අර සර්ගේ අප්පච්චිට තර්ජනය කරලා ලියපු ලියුමේ තිබ්බේ මේ අකුරුමද…

එහෙනම්.. ඒක ලිව්වේ අප්පච්චිද..??

මොකක්ද අප්පච්චි මේ ඔයා කියන්න හදන්නේ…

ඒ තිබුනේ අප්පච්චිගේ අකුරු නිසාද අම්මා පිලිගත්තේ ඒකේ තිබුණ අත් අකුරු අම්මගේ කියලා..

නෑ නෑ.. එහෙම වෙන්න බෑ.. අප්පච්චි මිනීමැරුවෙක් නෙවෙයි.. ඒක වෙන්න බෑ…

ආයේම මං මේ ප්‍රශ්න ගොඩේ හිර වුණා…

හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්………….

මං එහෙමම ඇස් පියා ගත්තා..

“නංගි… නැගිටිනවා මොනවද මෙහේ කරන්නේ..?? එනවා යන්න..”

සුදු ඇපල් නරියම කාපිය කිව්වලු.. මෙයාත් මෙහේ..

“මට එහා ගෙදර ඇන්ටි කෝල් කරලා කිව්වේ.. මං ටවුන් ගිහින් එන ඩිංගට පැනලා.. උදේ හොස්පිටල් ඉඳන් ගෙදර ආවේ.. දවල් රස්තියාදුව…”

” රස්තියාදුවක් නෙවේ.. මේක අපේ ගෙදරනේ.. මං ආවේ අප්පච්චි මතක් වුණ නිසා..”

බලාපොරොත්තු නොවිච්ච වෙලාවක මං කතා කරපු හින්දා අයියා එක පාරම හොල්මන් වුණා වගේ..

“හරි.. හරි.. නංගි.. මේක අපේ ගෙදර තමයි.. ඒත් ඒ ඉස්සර..හරි දැං අපි යමු..”

අයියා මගේ අතින් අල්ලන් යන්නයි හැදුවේ.. ඒත් මං හෙලෙවුණේ වත් නෑ..

“ඔයා මෙහේ අන්තිමට ආවේ කවදද අයියේ..??”

මං මෙහෙට ආවේ හරියටම අවුරුදු දහයකින්.. ඒත් මේ ගෙට ඇතුලු වෙද්දි මගේ හිතේ තිබ්බ ගැස්සම අයියගේ හිතේ තිබ්බේ නෑ..

මං ඒ ඇස් දිහාම බැලුවා.. හංගනවා මොනවා හරි මගෙන්.. ඒක මට දැනුනා..

“මං අම්මත් එක්කත් ඇවිත් තියේ.. ඔයා හොස්පිටල් ඉද්දිත් මං ආව මෙහේ අප්පච්චිගේ අත් අකුරු හොයන්න..”

එතකොට මං විතරයි මේ ගෙදර ගැන නොදැන හිටියේ.. අම්මගෙන් දවසක් මේ ගෙදර ගැන ඇහුවම මට කිව්වේ මේ ගේ වික්කා කියලා..

හැමෝම සුපුරුදු පරිදි මාව රවට්ටලා.. මගෙන් හංගලා..

හිතේ තිබ්බ දුක තවත් වැඩි වුණා..

අප්පච්චිගේ අත් අකුරු… ඒවනේ හෙව්වේ…

මං මුකුත් නොකියම අප්පච්චිගේ ලියුම එයා අතට දුන්නා…

අයියත් ලියුම මුල ඉඳන් කියෙව්වා..

අප්පච්චිගේ වචනයක් වචනයක් ගානේ කියවද්දි වෙනස් වෙන අයියගේ මූණ දිහා මං බලන් හිටියා..

ලොකු තනිකමක් හිතට දැනෙද්දී මං අයියවත් දාලා සාලෙට ආවා.. බෑග් එකත් අතට අරන් මං ගෙදරින් යන්නයි හැදුවේ..

අයියට නිදහසේ ලියුම කියවන්න දෙන්න ඕනි.. මට ටිකක් තනිවෙන්නත් ඕනි..

ගෙදරින් පිට වෙලා මිදුලට අඩිය තියෙද්දි මං දැක්කේ….

—————————————————————————————————————-

මොනාද මියැසි කෙල්ල දැක්කේ…??

හොඳම තැනින් නැවත්තුවම ඊළඟ කෑල්ල තවත් රසවත් අනේ…

ඔයාලා විනාඩි දෙකෙන් තුනෙන් කියවලා ඉවර කරන්නේ මගේ පැය දෙකක තුනක මහන්සිය… ඒක අවතක්සේරු කරද්දි නම් අවංකවම දුකයි…

ඒත් වස්තුලා එක් කෙනෙක් කියෙව්වත් මේ කෙල්ල කතාව ඉවර කරනවා හිතේ තියෙන විදියටම..

ආදරෙයි වස්තුලා පැලෙන්න…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි…!!!