තිස් පස් වෙනි කවිය…

—————————————————————————————————————-

“සඳු….”

කේන්තිය පිරිච්ච ඒ කටහඬ අඳුර ගන්න මට අපහසු වුණේ නෑ…

සංදේශ් සර්….

මං මගේ ඔලුව අම්මගේ උකුලෙන් තියා ගත්තා…

මේ ඇස් වලින් එක දිගට වැටෙන කඳුලු ලෝකෙටම නොපෙනෙන්න…

අඩියට දෙකට මං ළඟට ආපු සර් ඊළඟට කරේ මං හීනෙකින් වත් නොහිතපු දෙයක්…

මගේ දකුණු අතේ වැළමිට ගාවින් මාව ඇඳලා අරං එක පාරටම මගේ වම් කම්බුලට සැරෙන් ගැහුවා..

පාර කොයි තරම් නම් සැරද කියනාව නම් මං එතනම විසී වෙලා බිමට වැටුණා…

කම්බුල පුපුරු ගහනවා වගේ.. රිදුම් දෙන කම්බුලට වඩා වේගයෙන් මේ හදවත රිදෙන්න ගත්තා…

පාරේ සරට තොලකුත් පැලිලා ලේ එනවා වගේ.. ලේ රස දිවට දැනෙනවා..

වැදුනු පාරේ සැරෙන් මං තේරුම් ගත්තා සර්ගේ හිතේ තියෙන කේන්තියේ තරම…

මේ දේවල් කොච්චර ඉක්මනට වුණාද කියනවා නම් කේන්තියෙන් පිරුන ඒ මූණ මං තාම දැක්කේ නෑ…

සර් වුණත් මගේ මූණ දකින්න නැතුව ඇති…

“තමුන්ට කොහෙද එච්චර හයියක් මගේ ගෙදරට එන්න…”

“සංදේශ්…”

සර්ගේ අම්මගේ කරුණාවන්ත කටහඬ වෙනුවට දැං මට ඇහුණේ කේන්තිය පිරිච්ච හඬක්..

“අම්මා… මෙයා දැම්ම මෙහෙන් යන්න ඕනි.. මගේ තාත්තගේ මිනීමැරුවගේ දුවට මගේ ගෙදරවත් මගේ හදවතේ වත් පොඩිම ඉඩක් වත් නෑ..”

සර්ගේ මේ අසාධාරණ වචන මගේ කන් වල දෝංකාර දෙද්දි ඇත්තමයි මගේ කම්බුලෙන් දැනුන වේදනාව මට අමතක වුණා..

ඇඟ පුරා විදුලියක් කොටද්දි මං හිතට ශක්තිය අරං නැඟිට්ටේ සර්ට කියන්න මගේ අම්මා , අප්පච්චි වැරදි නෑ කියලා…

“තමුන්ගේ අම්මාම පිළිගත්තා මේ මිනිමැරුම කෙරෙව්වේ එයාමයි කියලා.. මගේ තාත්තව නිපරාදේ මරලා දැම්මා…”

සර් කියව ගෙන යද්දි මං සර්ගේ මූණ දිහා බැලුවා.. කේන්තිය ඇරුණම වෙන කිසිම හැඟීමක් මං දැක්කේ නෑ..

ඇත්තටම අම්මා වරද පිළිගත්තද…??

සර්ගේ වචන බර වැඩි.. මගේ අම්මා…

මට කෑ ගහලා අඬන්න ඕන වුණා.. එත් මගේ මුවින් පිට වුණේ ඉකියක් විතරයි..

එතකොටයි සර් මගේ මූණ දිහා බැලුවේ…

ඇස් වලින් ගලන කඳුලුයි, ඉදිමිච්ච කම්බුලයි, තාමත් ලේ උනන යටි තොලයි දැක්කම සර්ට මොනවා හිතුනද කියන්න මං දන්නේ නෑ..

ඒත් සර්ගේ කේන්තිය විතරක් අඩු වෙන්න ඇති…

මං ඒ ඇස් දිහා බලා ගෙනම හිටියා..

තව දුරටත් මගේ පාලනය මගේ නොවී මට මාව පාලනය කර ගන්න බැරුව ගියා..

අඩියක් දෙකක් මාව පස්සට විසිවුණා..

පිටිපස්සේ තිබ්බ බිත්තියට මං අමාරුවෙන් වාරු වුණා…

ඉක්මනට මං ගාවට දුවන් ආපු සර් මාව අල්ල ගන්නයි හැදුවේ…

අවසිහියෙන් වුණත් මං සර්ගේ අත් ගසා දැම්මා…

මං එහෙමම බිම වාඩි වුණා…

මගේ අම්මා ඇයි එහෙම කරේ…?? ඇයි දෙයියනේ ඇයි…??? මගේ හිත ඇහුවේ එච්චරයි..

අප්පච්චී… මොනාද මේ වෙන්නේ…?

මගේ අම්මා මිනීමැරුවෙක්ද…? නෑ නෑ…

මිනිමැරුවෙක්ගේ දුවට මේහේ ඉන්න බෑ.. හීනෙන් වගේ ඒ වචන මතක් වෙද්දි මං හෙමින් නැඟිටින්නයි උත්සහ කරේ…

සර් මාව අල්ලන්න හැදුවත් ඒ අත් ගසා දාපු මං ළඟ තිබ්බ කැබිනට් එකටයි බිත්තියටයි බර දීලා නැගිට්ටා…

කම්බුල් දෙකයි තොලයි පිහිද ගෙන මං හෙමීට ගියේ සර්ගේ අම්මා ගාවට…

වචනයක් වත් නොකියා සර්ගේ අම්මගේ දෙපා අල්ලලා වැඳලා බිම බලා ගෙනම ගෙදරින් එළියට ආවා…

අම්මා නොකරපු වරදක් පිළිගත්තා නම් මං කොහොමද තවත් ඔලුව කෙලින් කරන් සර් දිහා බලන්නේ වත්…

හීනෙන් වගේ පාර දිගේ ඇවිදන් ආවා..

මගේ අප්පච්චි පාරක් වත් නොගහයි මාව හැදුවේ…කිසිම පිරිමියෙක් මට කම්බුලට ගහලා නෑ.. එහෙම ගහන්නවත් මගේ ජීවිතය ඇතුළේ හිටියේ මගේ අයියා විතරයි…

ඇයි සර් අපි මෙච්චර ළං වුණේ…??

හැමදේම හොඳ විදියට විසදෙයි කියලා හිතුනට වුණේම නොහිතුන දේවල්..

මුලු හිතම හිස් වෙලා වගේ.. මෙච්චර විශ්වාසෙන් ඉදපු අම්මා මුලු ලෝකෙටම ලොකු බොරුවක් කියලා…

තව මොනාද අප්පච්චි මට නැති වෙන්න තියෙන්නේ..??

සංදේශ්.. මං පිළි නොගත්තට , ඔයාට නොකිව්වට මේ ඇස් වලින් ගලා ගෙන යන කඳුලු සාක්ශි දේවි කොච්චර නම් ආදරයක් හිතේ තියෙන්න ඇත්ද කියලා…

වීල් එකක නැගලා මං ගෙදර ගියා…

අයියා ගෙදර ඇවිල්ලා නෑ තාම..

මං සැටියෙන් වාඩි වුණා.. දුක හිතෙන කතන්දර දාහක් හිත අස්සේ එකතු වුණත් වැටෙන වැටෙන හැම කඳුලම මං පිහිදා ගත්තා…

අයියා ගෙට ආවේ ඇස් රතු කරගෙන…

“තමුසේ කොහෙද එකපාර ගියේ..??”

මං ඒ ඇස් දිහා විතරයි බලන් හිටියේ…

“කෝ අම්මා….??”

දිග නිහඬතාවයක්… අයියා වත් මට ඇත්ත කියාවි කියලා මං බලාපොරොත්තු වුණා…

“අයියේ.. කෝ අම්මා..??”

එකම ප්‍රශ්නේ මං දෙවෙනි පාරටත් ඇහුවා..

“නංගී.. මේ.. නඩුව කල් ගියා…”

ගොත ගැහි ගැහි අයියා මට කිව්වෙත් බොරු….

හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්

මං ලොකූ සුසුමක් පිට කරා..

“ඔයාවත් මට ඇත්ත කියන්නෙ නැද්ද අයියේ..?”

හිතේ ලොකු යුද්දයක් තියෙද්දි මං ගොඩක් ශාන්තව ඇහුවා..

“නංගී…”

“ඇති අයියේ.. ඇති.. අම්මා වරද පිළිගත්තා.. අපි මිනීමැරුවෙක්ගේ දරුවෝ.. අම්මත් අපිට ළඟදිම නැති වෙනවා… ඇත්ත මිනීමැරුවා සතුටෙන් ඇති…ඒකනේ ඇත්ත…”

එක හුස්මට කියාගෙන ගියපු මං එහෙමම කාමරේට ගියා..

දොරත් ඇතුළෙන් ලොක් කර ගත්තා..

හිතේ හැටියට මං අඬන්න ඇති.. කල්පනා කර කර ඉන්න ඇති.. වෙලාව ඔහේ ගෙවී ගිහින්…

අප්පච්චිට අපිව ඕන නැති නිසා එයා ගන්න ගියා…

දැං අම්මටත් අපිව ඕන නැතුව ඇති… ඒකනේ එයත් යන්න හදන්නේ…

කොච්චර දේවල් කල්පනා කරාද කියලා මං වත් දන්නේ නෑ..

දැනුනේ මූසල තනිකමක් විතරයි…

රැය ගෙවෙන්න ඇති… ඒත් ගෙවුනු එක තප්පරයක් වත් මට දැනුනේ නෑ…

එළිවෙන පාන්දර මං නැඟිට්ටා..

කරන්න ඕන මොකක්ද කියලා මං ලොකු තීරණයක් ගත්තා… වෙලාව පාන්දර 3යි…

—————————————————————————————————————

මියැසි කෙල්ල ගත්තු තීරණය මොකක්ද….???

ප්‍රශ්න එන්නේ මිනිසුන්ටනේ…

මේ අහන්නකෝ වස්තුලා.. මං ඉන්නේ මාර අවුලක… අලුත් නව කතාවකට සුපිරිම අදහසක් ඔලුවට ආවා… මට ඒක දැං ලියන්නම ඕනලු..

ඒත් එකක් අවසන් නොකර තව එකක් පටන් ගන්න එක මගේ ක්‍රමය නොවන නිසා අම්මෝ.. අමාරුවෙන් හිත හදන් ඉවසන් ඉන්නවෝ…

ආදරෙයි පැලෙන්න…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු…
බුදු සරණයි….!!