තිස් වෙනි කවිය..

——————————————————————————————————————

මොක්කද අප්පා මේ හීනේ තේරුම… මටත් හිතා ගන්න බෑ…

බෙල්ලට අත තියලා බැලුවා.. හොඳටම දාඩිය දාලා.. හීනෙන් මෙච්චර බය වෙන හීනයක් මේ ළඟදි දැක්කමයි…

අප්පච්චි, ඔයා ඉන්නවනේ මං ළඟම… මං දිහා බලන්..

මොනවා වුණත් අපි කොච්චර සතුටින් හිටියාද… අප්පච්චි, ඔයාගේ උණුසුම, අම්මගේ හිනාව අච්චරට මෙච්චරයි කියන්න බැරි තරම් සතුටක් අපිට ගෙනාව..

අපේ සතුටින් තිබ්බ ගෙදර, අප්පච්චිගේ මළ ගම තියන්න වුණාම අපිට ඒ ගෙදර මළ ගෙදරක්ම වුණා…

මං හෙමීට ඇඳෙන් බැහැලා අම්මගේ කාමරේට ගියා…

මේ මියැසියගේ කාමරේ වගේ නම් නෙවෙයි.. හරිම පිළිවෙලයි..

තාමත් අම්මගේ සුවඳ කාමරේ පුරාම තියනවා..

ඔයා ගොඩක් දුකින් ඇත්තේ අම්මේ.. කොහොමද ඔහොම හිර ගෙදර ඉන්නේ…

ඇස් වලට කඳුලු බිංදු එකතු වෙන්න ලොකු වෙලාවක් ගියේ නෑ… හිත පුරාම තියෙන්නේ දුක… සතුටින් ඉන්නවා වගේ මං මගේ හිතම රවට්ට ගන්නවා..

ආදරෙයි අම්මේ ගොඩක්…

මං පුලුවන් ඉක්මනට ඔයාව එළියට ගන්නවා.. ඔයා මොනදේ උසාවියේ පිළිගත්තත් මේ හිත ඉස්සරහ ඔයා වරදක් කරලා නෑ…

මං කාමරේ පුරාම ඇස් යවලා හෙව්වේ එදා අම්මා ගාව තිබ්බ අප්පච්චිගේ ෆොටෝ එක…

ඇඳ ගාවත් නෑ.. මේසෙත් නෑ.. අල්මාරියේ බලමු….

මව්තුමියගේ අල්මාරිය ඔක්කෝටම වඩා පිළිවෙලයි… අපේ පුංචි කාලේ ඇදුම් පවා පිළිවෙලකට අරන් තියන් තියලා තියේ.. දැක්කම ආස හිතෙනවා..

ලාච්චුවක තියලා මට අප්පච්චිගේ ෆොටෝ එක හම්බුනා.. ලස්සන හිනාවකින් මූණ පුරව ගත්තු අප්පච්චි මං දිහා බලන් ඉන්නවා…

අප්පච්චිගේ ෆොටෝ එක ළඟම අපේ පරණ ගෙදර යතුර තිබ්බා…

මට හදිස්සියේම අදහසක් ආවා අපේ පරණ ගෙදරට යන්න… ජීවිතේ මං සතුට වින්ද තැන…

අප්පච්චිගේ තුන් මාසේ දානෙන් පස්සේ මං ඒ ගෙදරටම ගියේම නෑ.. තවත් සරලව කිව්වොත් අම්මා යන්න දුන්නේ නෑ…

මටත් ආයේ එහෙට යන්න හිතුණෙම නෑ.. ජීවිතයේ සතුටුම මතක රැඳිලා තියෙන තැනක, දරා ගන්න අමාරුම අඳුරු මතකත් ගොඩ ගැහෙද්දි කොහොමද මං ගෙදරට ආයේ යන්නේ..?

එහෙම හිතපු මගේ හිත වෙනස් වෙලා..

ඔව් අප්පච්චි….. ඒ අඳුරු, බිහිසුනු රාත්‍රියට බෑ ඔයාගේ සඳුගේ හිත තවත් බය කරන්න…

ඔයාගේ සඳු කෙල්ල දැං ගොඩක් ලොකුයිනේ.. එයා බය නෑ…

අප්පච්චිගේ ලස්සන මූණ දිහා බලන් මං හිතුවා…

ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් ගත්තු වගේම අප්පච්චිගේ ෆොටෝ එක එතනින්ම තියලා යතුරු කැරැල්ල අරන් ඩෙනිමේ සාක්කුවට දාගත්තා…

අල්මාරියත් වහලා පර්ස් එකත් අරන් එළියට බැස්සේ ලොකු සහෝදරයා මෙතනට ගොඩ බහින්න කලින් මං නොගියොත් මෙයා මට යන්න දෙන්න නැති නිසා..

අම්මත් නැති වෙලාවේ මං එහේ යන්න ඕනි කිව්වොත් මට තහනම් නියෝග පනවලා මාව නිවාස අඩස්සියේ තියයි..

මට වෙච්ච වින්නැහි වල හැටියට බස් වල යන්න නම් බෑ..

අයේ දඩෝං බිඩිං ඩෝං ගෑවොත් අර කලු කෙස් ලෙක්චවත් නෑ අල්ල ගන්න…

දැනුයි මතක් වුණේ.. ගෙදර ආවට පස්සේ කෝල් එකක් වත් දුන්නේ නෑ මෙයා..

හල්ක් නෙවෙයි ඊරි යකා ආවේශ වුණත් මේ මියැසි කෙලි පොඩ්ඩි බය වෙනවද..??? නෑනේ.. නෑනේ……..

ඉස්සරහට ආපු වීල් එකට අත දාලා නැග්ගා…

අරලිය මාවතට…

යකෝ ඔන්න මියැසියෝ අයියා.. මං වීල් එක ඇතුළේ ඔලුව නවන් හැංගුණා..

පෙර වාසනාවකට ලොකු සහෝදරයා මාව දැක්කෙ නෑ.. එයාට ඉතින් එයාගේ දඬු මොණරට නැග්ගම අනිත් වාහන පේන්නෙම නෑනේ…

ටික ටික අරලිය මාවත දිගේ යද්දි පපුව හයියෙන් ගැහෙන්න ගත්තා…

ගෙදරට තව යන්න තිබ්බත් මං මගින් බැස්සා…

මට ඕනි වුණේ හිත ටිකක් නිවන් ගෙදරට යන්න… සැලෙන සිතින් මට බැරි වෙයි ගෙදරට ඇතුලු වෙන්න වත්…

අප්පච්චිගේ බයික් එකේ එල්ලිලා රණ්ඩු වෙවි අයියා එක්ක ඉස්කෝලේ ගියපු හැටි මට මැවිලා පේන්න ගත්තා…

ඉස්සර මේ පාරේ මෙච්චර වාහන ගියෙත් නෑ.. මෙච්චර ගෙවල් තිබ්බෙත් නෑ.. ඒ හින්දා ලොකු සහෝදරයා පාරේ බෝල ගැහුවා කොල්ලෝ එක්ක… මං පොඩි හින්දා අයියලා සෙට් එක මාව ගන්නේ නෑ..

එතකොට ඉතින් මේ මියැසියට කරන්න පුලුවන් එකම දේ බෝලේ හොරෙන් උස්සන් දුවලා හැංගෙන එක තමයි…

මේ තියෙන්නේ ලැසී ඇන්ටිගේ ගෙදර.. අපේ අල්ලපු ගෙදර.. මං ඒ ගේ ඉස්සරහ නැවතුනා.. දැං නම් පාලුවට ගිහින් වගේ ඒ ගෙදර…

ඒ ඇන්ටිගේ නම නම් ලැසී නෙවේ.. ඇන්ටිගේ බල්ලාගේ නම තමයි ලැසී… උගේ වැඩේ මට බුරන එක..

මට ඌව පේන්න බෑ.. ඌට මාව පෙන්න බෑ…

මං හෙමින් ඉස්සරහට හැරිලා අපේ ගේ දිහා බැලුවා..

දෙයියනේ.. මගේ ඇස් උඩ ගියා.. අවුරුදු දොළහක් තිස්සේ කාත් කවුරුවත් නැතුව පාලුවට ගියපු ගෙයක් මං බලාපොරොත්තු වුණේ…

ඒත් ඉස්සර අපි හිටිය විදියටම ගේ ලස්සනට තියෙනවා.. බිත්ති පවා සුදු පාටයි.. ඉස්සර වගේම වත්ත පුරාම මල් වවලා..

ඒත් ගේට්ටුව නම් වහලා.. එළියෙන් ලොක් කරලා තියෙන්නේ…

ඒත් කවුද දැං මෙහේ ජීවත් වෙන්නේ..??

අම්මා මේ ගේ කුලියට දුන්නා වෙන්න නම් බෑ කොහෙත්ම…

ඒත් කවුද මෙහේ ජීවත් වෙන්නේ..??

කමක් නෑ පුතේ යතුර මගේ අතේනේ..

වට පිට බැලුවා පැන්නා ගේට්ටුවෙන් ඇතුළට..

චණ්ඩියා වගේ පැන්නට අත පය නම් දැං රිදෙනවා.. මහන්සියත් දැනෙන්න වගේ…

ටික ටික ගෙට කිට්ටු කරා..

මිදුල පුරාම අයියායි මායි සෙල්ලම් කරනවා.. අප්පච්චි අතන බන්කුවේ වාඩි වෙලා බලන් ඉන්නවා… අම්මා ඔන්න තේ අරන් එනවා..

මතක එක්ක මං අතරමං වෙලා…

————————————————————————————————————–

මේ රෑ ගෙවෙන්න කලින් කතාව දානවා කිව්වා.. ඔන්න දැම්මා වස්තුලා..

පැලෙන්න ආදරෙයි හැමෝටම.. ගොඩක්

කියවලා බලන්න්කෝ ඉස්සරහටත්..

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි…!!