විසිපස් වෙනි කවිය..

————————————————————————————————————–

වැටෙන්න බලන් ඉන්න කඳුලු බිංදු ගොඩක් ඇස් අස්සේ හිර කරන් මං මාත් එක්කම හිනා වුණා…

අප්ප්ච්චි ඔයා මාත් එක්කම ඉඳියා මං… කොච්චර හයියක්ද…

කියා ගන්න බැරි හැඟීම් ගොඩක් අම්මගේ මූණින් බේරෙනවා…

අම්මා කෙනෙක්ට කොච්ච්චර නම් වේදනාවක් ඇත්ද…

උසාවිය ළඟ බැහැලා අපි වට පිට බැලුවේ අපේ ලෝයර්ව හොයන්න…

එතකොටමයි සර්ගේ කාර් එක ඇවිත් පාර්කින් එකේ නතර කරේ…

සර් දිහා බලනවද නැද්ද කියලා හිත දෙගිඩියාවෙන්…

නැහැ මං එයා දිහා නොබලා මේ හිත අකුලන් ඉන්නවා..

එහෙම හිතන් අහක බලා ගත්තත් හිතම අහනවා එයා කාර් එකෙන් බහින්න ඇති නේද… ඇතුළට ය්න්න ඇති නෙද කියලා..

අවසානයේ මගේ හිතට මංම පාරද වෙලා… සර්ව බලන්න සර්ගේ පැත්ත හැරුණා…

සර්ගේ මූණේ රැවුල වැවිලා.. අකීකරු රැවුල් කොට සර්ගේ තිබ්බ මුරණ්ඩු කම අද වැඩි කරලා පෙන්නනවා…

සර් ඇවිත් තිබ්බේ තනියම.. අර කරුණාවන්ත සර්ගේ අම්මා එක්කන් ඇවිත් නෑ සර්…

ඒත් ඇයි ඒ…??

තමන්ගේ ස්වාමියාගේ මිනීමැරුවගේ නඩුවනේ මේ.. ඇයි එයා නාවෙ..??

මගේ දිහා නොබලාම එයා යන්න ගියා…

සමහරවිට කලු කෙස් ලෙක්චර් හිතනවා ඇති එයා හදවතට ඉඩ දීලා මගේ දිහා බැලුවොත් එයාගේ තාත්තට සාධාරණයක් කරන්න එයාට බැරි වෙයි කියලා…

අපි දෙන්නම දැං දන්නවා කවුරු කාටද කවි ලිව්වේ කියලා… එච්චර ලේසියෙන් ඔයාට හිත හදා ගන්න පුලුවන්ද සංදේශ් සර්…??

අපේ ලෝයර් ආවම නඩුවට ලෑස්ති වෙලා අපි ඇතුළට ගියා..

මගේ හිතේ උත්තර හම්බුනේ නැති ප්‍රශ්නයක් තාමත් ඉතුරු වෙලා තියෙනවා..

මෙච්චර ආදරෙන් ළං වෙලා සහෝදරයෝ වගේ එකට උන්නු යාලුවා මරලා දැම්ම කියලා එක එල්ලේම චෝදනා කරන්න සර් කාරයට තියෙන හේතුව මොකක්ද…??

නඩුව අහන්න ගත්තා.. සර් දක්ශ ඉහළ පෙළේම ලෝයර් කෙනෙක් අල්ලලා තියෙන්නේ…

කනෙත් මෛල් තියෙන වලස් රැවුලෙක්..

අම්මව විත්ති කූඩුවට නැග්ගුවා..

අම්මව එහෙම ඉන්නවා දකින්න තරම් මේ ඇස් පව්කාර වුණානේ දෙයියනේ…

එයාලා ගාව පැහැදිලි සාක්ශියක් තිබ්බා…

ඒක තමයි නඩුව උඩ යට මාරු කරපු එකම තුරුම්පුව…

මගේ අප්පච්චි එයාගේ තාත්තට තර්ජනය කරමින් ලියපු ලියුමක් එයාගේ ලෝයර් උසාවියට ඉදිරිපත් කරා..

මං බැලුවේ සර්ගේ ඇස් දිහා.. ඒ ඇස් කේන්තියෙන් දිලිසෙනවා…

මගේ අප්පච්චි එහෙම කරේ නෑ කියලා හදවත හයියෙන් කෑ ගහලා කියද්දි මං උසාවිය ඉස්සරහ අසරණ වුණා…

එයාලගේ ලෝයර් හරස් ප්‍රශ්න අහ අහ අප්පච්චිව වරදකාරයා කරන්න උත්සහ කරා..

ඒ ලියුමේ තියෙන විදියට අප්පච්චි කියලා තියෙනවලු අම්මාට තමයි එයාව මරන්න ලොකූ වුවමනාවක් තිබ්බේ.. හැමදේම පාපොච්චාරණය කරපු ලියුමක්..

එක්තරා තැනකදි අම්මා උත්තර දෙන එක නැවැත්තුවා…

විත්ති කූඩුවේ ඉදන් මං දිහා හරි අසරණව බලන් හිටපු අම්මා පපුවට අත තියා ගත්තා…

ලොකූ බයකුත් එක්ක පපුව කීරි ගැහෙද්දි ඔලුවම රිදෙන්න ගත්තා..

“මං.. මං තමයි ඔය ලියුම ලිව්වේ.. මුලු ලියුමෙම තියෙන්නේ මගේ අත් අකුරු…”

“මගේ මහත්තයා මේ කිසිම දෙයක් දන්නේ නෑ.. එයා මේවට සම්බන්ද නෑ…”

මගේ උගුරත් එක්ක හිර වුණා ඒක අහලා.. දෙයියනේ.. මොනාද මේ අම්මා කියන්නේ..?

ආයෙම අර වලස් රැවුලා, සර්ගේ මහලොකු ලෝයර් කාරයා හරස් ප්‍රශ්න අහන්න ගත්තා සර්ගේ තාත්තවත් මැරුවෙ තමුන්ම නේද කියලා..

අම්මා ආයෙම මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ.. බිම බලන් හිටියා..

අන්තිමට උසාවිය කල් ගියා.. අම්මව බන්ධනාගාර ගත කරන්න නියම වුණා..

මගේ ඔලුව ඇතුළේ හෙන ගෙඩි දාහක් විතර පිපුරන තරම් වේදනාවක් දැනුනා..

හැබෑ ජීවිතයෙන් මාව හීනයකට ඇදලා දැම්මා වගේ..

මං සර් දිහා බැලුවා…. ජයග්‍රහනයේ සතුට ඒ ඇස් වලින් ගලනවා..

අම්මව කවුද එක්කන් ගියා උසාවියෙන් එළියට… මාත් සිහිනෙන් වගේ ඇවිද ගෙන අම්මා පස්සෙන් ගියා…

උසාවියෙන් එළියේ කැමරා උස්සන් මීඩියා වලින් ගොඩක් දෙනෙක් හිටියා.. එයාලා අම්මගේ ෆොටෝ ගත්තා..

මං එයාලවත් පෙරළන් අම්මා ගාවට ඇවිදන් ගියා…

මගේ උගුරෙන් එකම වචනයක් වත් පිට වුණේ නෑ..

එයාලා අම්මව වාහනේකට දා ගත්තා..

මං අම්මා පිටිපස්සේ දුවන් දුවන් ගියා…

ඇස් බොඳ වෙලා යද්දි ඔලුව දරා ගන්න බැරි තරම් රිදෙන්න ගත්තා…

මං මහ පාරෙම බිමට වැටෙද්දි මට අන්තිමට මතක අම්මා මං දිහා අසරණව බලන් හිටපු හැටි…

මගේ අප්පච්චි නිදන් හිටපු පෙට්ටිය වහලා අම්මගේ විලාපය මැද්දේ මගෙන් ඈතට අරන් යද්දි මට දැනුන හැඟීමමයි අදත් මේ දැනෙන්නේ…

එදත් මං පරාජිතයෙක්.. අදත් මං පරාජිතයෙක්..

තාමත් මගේ ඇස් වලින් කඳුලු කඩා හැලෙනවා.. ඇඟ ගල් වෙලා වගේ..

මං වටේ මිනිස්සු පිරිලා.. එයාලගේ සද්දෙ මට ඇහෙනවා…

අතක ඇඟිල්ලක් වත් හොලවා ගන්න මට බෑ..

මගේ අම්මා.. අම්මා…

කොහේදෝ ඉඳන් මං ළඟ වට වෙලා හිටපු සෙනඟත් තල්ලු කරන් මං ගාවට ආවේ සංදේශ් සර්…

“මියැසි, මියැසි… ”

කවමදාවත් නැතුව සංදේශ් සර් කේන්තියක් නැතුව මගේ නම කියනවා..

ආයෙත් අහන්න ආසයි..

සර් මගේ කම්බුල් වලට තට්ටු කරන විදියට මට රිදෙනවා..

ඒත් සර්ට එපා කියලා කියන්නවත් එක වචනයක් මගේ කටින් පිට වුණේ නෑ…

“අනේ මියැසි… ඔයා මාව බය කරනවා කෙල්ලේ.. කෝ නැඟිටින්න…”

නපුරු , මුරණ්ඩු, පොඩ්ඩක් වත් මට බුරුලක් නොදෙන කොලේජ් එකේ සිහින කුමාරයගේ කටහඬ වෙව්ලන්න අරන්..

ඔබට සතුටුයිද දැං කියලා සර්ගෙන් අහන්න ඕනි වුණත් මං ගොලු වෙලා…

සර් මගේ අත අල්ලගෙන.. මට දැනුනේ සර්ගේ අත මාරම රස්නෙට…

ඈත අහසේ ඉදන් අප්පච්චි මං එක්ක හිනා වුණා…

අප්පච්චිගේ මූණ පුරා තිබ්බේ දුකක්.. එපා අප්පච්චි මං දිහා ඔහොම බලන්න…

මට අප්පච්චි එක්ක යන්න ඕනි.. මාව එක්කන් යන්න අප්පච්චි..

ඔව්.. මං අද අප්පච්චි එක්ක යනවා…

මං ඔයත් එක්ක එනවා අප්පච්චි…

————————————————————————————————————–

ඔන්න වස්තුලා කතාව ලියද්දි මාත් ඇඬුවා…

මියැසි කෙල්ලට මොනා වෙයිද…?

නඩුව ඉස්සරහට මොකක් වෙයිද..?

මේ අහිංසක කෙලි පොඩ්ඩිට බැන බැන ඉන්නේ නැතුව ගෙස්ට් කරන්නකෝ අනේ..

මං හරි ආසයි ඔයාලා මගේ කතාව ගැන හිතන දේ දැන ගන්න.. ඒවා කියන්නත් අමතක කරන්න එපා…

හැම කමෙන්ට් එකක්ම මං කියවනවෝ…

ආදරෙයි පැලෙන්න….

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු…
බුදු සරණයි…!!