“පොඩි දූ..”

“ඔව්..තාත්තා..” බයෙන් බයෙන් උනත් තාත්තා ලගට ගියේ ඕනෙම දේකට මූණ දෙනවා කියලා හිතාගෙන.

“එක්සෑම් වලට වැඩි දවසක් නෑනේ තව..පාඩම් කරලා හොද රිසාල්ට් එකක් ගන්න බලනවා..”

“ම..මං..පාඩම් කරනවනේ තාත්තා..”

“හ්ම්ම්…ඊට පස්සේ බලමු මොකද කරන්නේ කියල..”

ඊට පස්සේ ඉතින් මොනව කරන්නද..ගෙදරට වෙලා ආතල් එකේ ඉන්න තියෙන්නේ..තාත්තගේ කුරිරු අදහසක්වත් තියේද දන්නේ නෑ මාව ජොබ් එකකටවත් යවන්න..

“අනිත් එක…කවිදු පුතා..මේ ඉන්නේ තමුන්ගේ නංගි කියලා මතක තියා ගත්තොත් හොදයි..”

ඒ මොකද්ද කිව්වේ කියලා නං අපි දෙන්නටම හිතා ගන්න බැරි වුණා.. අපි මූණට මූණ බලා ගත්තේ ඒ නිසාමයි..

“කොහොමත් මේ මගේ නංගිනේ මාමේ..”

“ඒක ඉදිරියටත් මතක තියෙනව නං හොදයි..කොහොමත් නංගිගේ එක්සෑම් ඉවර වෙනකම් මේ පැත්තේ නෑවිත් ඉන්න එක හොදයි කියල තමයි මගේ නං අදහස..”

“හ්…හ..හරි..මාමේ..මං යන්නං..චූටි නැන්දා මං යනවා..”

අම්මටත් යනව කියලා කියාගෙනම අයියා එලියට බැස්සේ වැස්සෙමයි..අපි එනකොට තිබුනු පොද වැස්ස දැන් මහ වැස්සක් වෙලා..මොන මොනවදෝ කිය කිය අම්මා අයියගේ පස්සෙන් ගියත් බයික් එක යන හඩ ටිකකින් ඇහුනා..

—————————————————————————–

දින ගෙවිලා යන්නේ හරිම ඉක්මනට..එදා ගියාට පස්සේ කවිදු අයියා නිකමටවත් අපේ ගෙදර ආවේ නෑ..හැබැයි නිතරම ගෙදර ෆෝන් එකෙන් අපි කතා කරනවා..මං අහස් ගැන විස්තර දැන ගන්නෙත් එහෙම තමයි..මොකද මගේ ලග අහස් දීපු ෆෝන් එක තිබුනට තාත්තා නිතරම ඇහැ ගහගෙන ඉන්න නිසා ඒක පාවිච්චි කරන්න විදියක් තිබුනේ නෑ..

“පොඩ්ඩියේ…අනේ පුතේ..මට පොඩ්ඩක් උදව් කරනවද..”

“ඇයි අම්මේ..මොකටද..”

“කෑම ටිකක් ලෑස්ති කරන්න ඕනේ..අද නංගි ගෙදර එනවා සීයලත් එක්කම..”

“අම්මෝ..එහෙමද…එයා මගේ නංගි උනාට මොකද අම්මේ එයාව දැකපු කාලයක් මතක නෑ ”

“මොනව කරන්නද දරුවෝ..තාත්තගේ තීරණ වෙනස් කරන්න අපිට බෑනේ”

උදේ වරුවෙම අම්මා එක්ක මහන්සි වෙලා එක එක කෑම ජාති හැදුවා..බටු මෝජුවක්,ලූණු බැදුමක්,පරිප්පු,කට්ලට් එක්ක අම්මා රසටම හදන කුකුල් මස් වෑංජනෙත් හැදුවා..ලස්සනට සරසලා ගත්ත එලවලු බත් එකත් එක්ක කෑම මේසේ ලෑස්ති කරගන්න අපි දෙන්නට පුලුවන් වුණා..

කොහොමත් දවල් දොළහ විතර වෙද්දී ආච්චි,සීයා එක්කම නංගිත් ආවා..කාලෙකට පස්සේ දකින නිසාද මන්දා නංගි තව ලස්සන වෙලා..දිගට වවලා තිබුණු කොණ්ඩෙ නං ලේයර් කට් එකක් කපලා..හැබැයි ඒකෙත් අමුතු ලස්සනක් තිබුණා..

“පොඩි අක්කා…”

“කොහොමද චූටියෝ…කෙල්ල හැඩ වෙලානේ..”

“ඇයි මං විතරක්..ඔයාගේ මූණත් එලිය වැටිලා..”

“යමු යමු ගෙට..පස්සේ කතා කරන්න පුලුවන්නේ..කාලා ඉමු..”

නංගී නිකං කතුර වගේ විනාඩියට වචන දාහක් විතර පිට කරනවා..වෙලාවකට මට නං පිස්සු වගේ ඒවා අහන් ඉදලා..

නංගිව නතර කරලා සීයලා එදාම පිටත් වුණේ කොළඹ යන්න..කාලෙකට පස්සේ ගෙදරම එළිය වැටිලා..අපි දෙන්නගේ හිනා හඩවල් වලින් ගෙදර පිරිලා ඉතිරිලා ගිහිල්ලා…පොඩි කාලෙත් අපි මුණගැහුනම ඔහොමයි..කොච්චර ඈත් වෙලා හිටියත් අපිත් සහෝදරයොනේ..

“ලොකු කෙල්ලත් හිටියනං…”

“අක්කා සතුටින් ඇති අම්මා..දුක් නොවී ඉන්නකෝ..”

“උඹල දෙන්නා වගේම තමයි පොඩ්ඩියේ මට අක්කත්..ඔක්කොම මගේ දරුවෝ..දරුවෝ ඈත් වුණාම අම්මලගේ හිතේ හැමදාම ගින්දර..කෑවද බිව්වද දන්නේ නෑ..මං ලගක හිටිය නං හොයල බලනවනේ..”

අම්මගේ හිත සනසවන්නේ අපි මොනවා කිව්වත් වැඩක් වෙන්නේ නෑ..අම්මලා එහෙම තමයි දරුවෝ කියන්නේ එයාලගේ ජීවිතේනේ..

—————————————————————————–

අද මගේ එක්සෑම් එකේ පලවෙනි දවස..උදේ පාන්දරම නැගිටලා අම්මා හදලා තිබුනු කිරිබත් එකෙන් කටවල් දෙක තුනක් කෑවා..වැඩිය කන්න ගියේ නෑ..පෙරේත් කමට කාලා නිදිමතක් ආවොත් අනාගතේම අදුරේ

අම්මටයි තාත්තටයි වැදලා ආශිර්වාද අරන් නංගි එක්කම පාරට ආවේ එයාටත් ටවුන් එකට යන්න ඕනේ කිව්ව නිසා..බස් එකේ ඉස්කෝලේ ලමයි පිරිලා..ටවුන් එකෙන් බහිද්දිම අහස් බලාගෙන ඉන්නවා..දෙයියනේ..එයා දන්නේ නෑනේ නංගි ඉන්නවා කියලා..කතා කරන්න ආවොත් එහෙම විනාසයි..හැමදාම වගේ ලස්සනට හිනා වී ගෙන එන අහස් දිහා බලන් ඉන්න ලෝබයි..ලාවට වැටිලා තිබ්බ අව්ව ඒ මූණටත් වැටිලා..

“මේ පොඩි අක්කේ..තමුසේ මොකද හලෝ මෙතන ගල් වෙලා වගේ ඉන්නේ..”

වටපිට බල බල නංගි බනිද්දී තමයි මතක් වුණේ තාමත් මං ඉන්නේ බස් එකෙන් බැහැපු තැනමයි කියලා..අනිත් අයට බස් එකෙන් බැහැ ගන්න ඉඩකුත් නෑ..ලැජ්ජාවෙන් බිම බලාගෙන එතනින් අයින් වුණේ මටම හිතින් බැන බැන..

ඈත ඉදන් අහස් අත වනනව ..අයියෝ එන්න නං එපා මෙතනට…හිතින් එහෙම ප්‍රාර්ථනා කලාට වැඩක් නෑ..එයා එනවා