“උබට යන්න දෙන්න..? ඇයි ගිහින් මහ උන්ගෙ කනේ තියන්නද..?” හිටපන් මන් යන්න දෙන්න..

එහෙම කියලා එයා මනීශාගෙ කටට ලොකු ලේන්සුවක් එබුවා.. ලඟ හංගලා තිබුන ලණු කැරලි අරන් මනීශගෙ අත් ගැට ගැහුවේ පොලවේ ඉදන් උඩ කොන්ක්‍රීට් එකට හිර කරපු උන බට වලට තියලා.මිනිහගේ අත උනබට වලට කැපිලා ලේත් ආවා.

ඇස් වලින් බේරෙන කඳුලු වලින් නිදහස ඉල්ලනවා ඇරෙන්න අහිංසක කෙල්ලට මොකවත් කරගන්නවත් බැරි උනේ කොල්ලා වෙඩි තියයි කියන බය නිසා. මොනා උනත් තමන් ජීවත්
වෙන්න ඕනී කියන හැඟීම කෙල්ලගෙ හිතේ තිබුනා.

ඇයගේ විරෝදය තඹේකට මායිම් නොකල ඒ තිරිසනා අහිංසකීගෙන් එයාගෙ ඕනෑ එපාකම් ඉශ්ඨ කර ගත්තා. එතනින් ඌ නැවතුනේ නෑ..හෙම්බත් වෙලා අව සිහියෙන් ඉදපු මනීශව උඩ තට්ටුවට උස්සන් ගිහින් පහලට විසි කලා.

ඒකරලා ඉක්මනින් පහලට බැස්ස කොල්ලා ඔලුව පැලී ලේ ගලන මනීශාගෙ අත් ලිහලා කටේ හිර කරපු ලේන්සුවත් අරන් පැනලා ගියා. මනීශාගේ කෙඳිරියත් එක්ක අවසන් හුස්ම පොද වා තලයට මුසු වුන බව ඒ වෙලේ වෙන කවුරුවත් ම දැක්කේ නම් නෑ.

කොල්ලා වීරයා වගෙ කරපු දේ ගැන හිතට බය දැනුනේ කෙල්ල පහලට වැටුන වෙලේමයි.තමා එහෙම නොකරන්නයි තිබුනේ කියල හිතුවත් දැන් පරක්කුයි. එයාට නීතියෙන් බේරෙන්න ඕනී කියලා හිතුනම ගම අත් හැරලා යන එක තමා විසදුම විදියට දැක්කෙ..

ලිහාගත්ත ලණු කීපයයි ලේන්සුවයි සෙල්ලම් පිස්තෝලෙයි ගලබොඩ ඇල්ල ඇල පාරේ පහල ලොකු ගහක් මුලදී පුච්චලා දාලා කොල්ලා කොළඹට පැන්නා.

හවස මනීශගෙ අම්මා ඇවිත් මනීශ නෑ කියලා හොයද්දී එහා ගෙදර අයත් කීප දෙනෙක් එකතු උනා .එහෙදී සෝලංකන්ද සිහින මාලිගාවට ගියපු කීප දෙනෙක්ම එයාලා දැකපු සිදුවීමෙන් කම්පාවට පත් උනා.

හිසේ සිට ගලාගෙන ගියපු ලේ විලක් මැද  ඇස් දෙකත් ඇරගෙන උඩුබැලි අතට මනීශා  වැටිලා හිටියා..  එයාව දැක්ක ගමන් අනික් අයට හිතුනා  කෙල්ල සියදිවි හානි කරන් කියලා.

ඉක්මනටම ඒ අය මනීශාගෙ ගෙදර අයවත් දැනුවත් කරලා පොලිසියටත් කෝල් කරා . මනීශා ගේ අම්මයි තාත්තයි නංගියි මිනිය බදාගෙන අඬනවා.මනීශගෙ නැන්දයි ලොකු මාමයි එහෙමත් එයාගෙ වටේට ඉඳගෙන අඬනවා .ඒ දිහා බලන් ඉන්න අයටත් ගොඩක් දුකයි.

—————————————————————

“සාජන් ඔලී ගල්පොත්තෙ බොඩියක් තියනවාලු. ස්විසයිඩ් එකක් කියලා සැකයිලු. ඉක්මන් කරලා ගිහින් බැලුවොත් පහසු වෙයි.මැරුණ කෙනාගෙ නෑයො වට උනොත් අපිට අවාසිනෙ. සාක්ශි මැකෙනවා.”

පොලිසියේ පනිවිඩ අංශයයෙන් ලැබුන කෝල් එකට ප්‍රතිචාර දැක්වීමෙන් පසුව නාවලපිටිය පොලිස් ස්තානාධිපති කැලුම් සේනාවීර කිව්වා.

“ආ.. ඉක්මන් කරලා ටීම් එක දැනුවත් කරන්න..මන් මේ ගමන එනවා.අයි පී රොශාන්ට කියන්න අර මාලෙ හොරකන් කරපු මිනිහාගෙ කේස් එක හැඩ්ල් කරන්න කියලා.”

“ඕකේ සර්.”

වහා ක්‍රියාත්මක වුන සේනාවීර ඇතුලු අපරාධ අංශයේ නිලධාරීන් ට පුලුවන් වුනා පොලිස්ටේශන් එකේ ඉදලා විනාඩි පහළවක් ඇතුලත සෝලං කන්දට යන්න. ඔවුන් බොඩී එක සමීපයට යද්දී මනීශාගේ දෙමව්පියන් ඇය බදාගෙන අඬන එක අත් හැරලා පිස්සුවෙන් වගේ පොලිස් ස්තානාධිපති තුමා ඉස්සරහට දුවන් ආවා..

“අනේ සර් බලන්න මගෙ කෙල්ලට වෙලා තියෙන දේ.. එයා අහිංසකයි සර්..මගෙ කෙල්ලට විහින් මැරෙන්න තරම් හේතුවක් නෑ..කවුරුහරි මගෙ මැණිකව මරලා දාලා..” මනීශාගෙ තාත්තා වාවාගන්න බැරි තරම් දරුණු වේදනාව ආයාසයෙන් මැඩගෙන කිව්වා.

“සාංසුන් වෙන්න උත්සහ ගන්න ස්කෝලෙ මහත්තයා..මට තේරෙනවා ඔබ තුමාගෙ වේදනාව..අපි දූ වෙනුවෙන් කරන්න පුලුවන් දේ කරමු.”

පොලිස් ස්තානාධිපති එහෙම කියන අතරේ මහේස්ත්‍රාත්තුමා බොඩී එක පරීක්ශා කරා.

“හරි.අයි පී සේනාවීර දැන් පුලුවන් ඉතිරි කටයුතු කරන්න..”

ජජ්ගේ ක්‍රියාත්මක වීමෙ විධාන අනුව ඩෙත් බොඩී එක ලඟින් පිරිස ඉවත් කරපු නිලධාරි කණ්ඩායම කලාපය ආවරණය කරා. සොකෝ නිලධාරින් බිම සලකුණු කරලා නිරීක්ෂණ මගින් සටහන් හා පොටෝ ලබා ගත්තා. මිනියයි ඒ අවට තිබුන දේවලුයි සොයා බැලූ ඔවුන්ට පිරිමියෙකුගේ කියලා හිතන්න පුලුවන් කෙස් කිහිපයක් හමු වුනේ මනීශාගෙ අතේ ඇගිලි අතර සිරී සිරවී තිබිලා. තවත් කුඩා ද්‍රව්‍ය කිහිපයක් පොලිතින් කවර තුල දමාගෙන ඒවා රස පරීක්ශණ අංශයට ඔවුන් යොමු කරා.

“රාලහාමි යොහාන් දැන් පුලුවන් අපිට වයිට්ව මෙතනට ගේන්න.” සේනාවීර කිව්වා.

සිරුර හා ඒකේ වම් අතේ ගෑවී තිබුන ලේ පැල්ලමුත් කෙස් කීපයත් ඉව කිරීමට වයිට් නිල සුනඛයාට ඉඩ දුන් පසුව ඌ යන පස්සෙන් නිලධාරින් ගියේ මනීශාගෙ ලොකු මාමාගේ ගෙදරට.එතන ගේ වටේම ඉව කරලා ඌ ඇල දක්වා තිබූ අඩිපාරෙ ගමන් කරා.එතන ඉඳලාත් වයිට් කැලෑව අස්සෙන් මීටර විස්සක් විතර ගිහින් ලොකු මාරා ගහක් ලඟ නැවතුනා.

එතන තිබිලා නිලාධාරීන්ට හම්බුනේ පිච්චුන රෙදි වල අවශේෂයි බාගෙට පිච්චුන ලණු පොටකුයි.මිනීමරුවාගේ කියලා හිතන්න පුලුවන් ශර්ට් එකක අවශේෂ කෑලි කීපයකුත් ලැබුනා.

ජජ්ගේ නියෝග අනුව සියලුම සාක්ශි එක්කම මනීශාගේ බොඩි එකත් පශ්චාත් මරණ පරීක්ශණයට උසාවි වෛද්‍ය නිලධාරීන් ට බාර කෙරුවේ ඊට පස්සේයි.සොකෝ නිලධාරින් එක්ක ජජ් තුමා පිටත්ව යද්දී පොලිස් ස්තානාධිපති සේනාවීර රාළහාමිලා දෙදෙනෙක් එක්ක නැවතුනේ නිවැසියන් සමඟ කතා කරන්න. එයාලා මනීශාගෙ නිවසට ගමන් කරා.ශෝකයෙන් පීඩනයට පත් වෙලා අඬලා හෙම්බත් උන නිවැසියන් එක්ක කතා කරන එක ටිකක් අපහසුයි.එයාලාගෙ හිත හදාගන්න කාලයක් වෙන් කරන්නත් බෑ..එහෙම උනොත් මිනීමරුවා අල්ලා ගන්න තවත් අසීරු වෙනවා.

“ස්කෝලෙ මහත්තයා අපිට කියන්න එහා ගෙදර ඉන්නෙ කව්ද ඒ අය එක්ක මොන වගේ සම්බන්ධයක්ද ඔයාලාට තිබුනේ කියලා..?”

“සේනාවීර මහත්තයා.., ඒ ගෙදර ඉන්නේ මගේ අක්කා. තව අයියයි එයාලගෙ පුතයි ඉන්නේ. එයාලා අපි එක්ක ගොඩක් සුහදව ඉන්නවා..”

“ඒ කියන්නේ සැකයක් නෑ කියලාද?”

“නැ නෑ. මගේ අක්කාට හම්බෙන්න තිබ්බ ඉඩම් තාත්තා මගේ නමට ලිව්වාට අක්කාගෙ මහත්තයා හොඩක් තරහෙන් හිටියේ මාත් එක්ක දැන් අවුරුදු හතරකට උඩින්..ඒත් පස්සේ එයාල ඒවා අමතක කරලා හොඳින් හිටියා.

“හ්ම් හ්ම්. ඔය ගෙදර ඉන්න ලමයා මොකද කරන්නේ..?”

“කොල්ලා කොලඹ වැඩ කරා කම්පැනි වල.අද උදෙත් ගෙදර භිටියා.ඒත් ඒ පුතාව මන් දැක්කේ නෑ ඉස්සල්ලා..”

“එතකොට මනීශාගෙ ප්‍රේම සම්බන්ධතා එහෙම?”

“දූ යාලු වෙලා හිටියේ හිල්ටන් ස්ටේට් එකේ ග්‍රෙගරි මහත්තයාගෙ පුතා දේව් සුරංජිත් එක්ක.”

“එයා ගැන සැකයක් තියෙනවාද?”

පාසල් කාලයේ පන්තියේ හොඳම මිතුරා උන සුරංජිත් මනීශාගෙ පෙම්වතා බව දැනගත්තාම කම්පනයට පත් උන කැලුම් සේනාවීර මදක් නිහඬව ඉදලා එහෙම ඇහුවේ යාලුවා ගැන අවිශ්වාසකට නෙවෙයි.රාජකාරියේ හැටියට සියලුම අංශ තමා පරීක්ශා කර සටහන් තබාගත යුතුම නිසා.

“නෑ…ඒ ළමයට අපි කැමති උනා එයා හොද දරුවෙක්.ඒ නිසා දෙන්නා සතුටින් හිටියා. ” එහෙම කිව්වේ මනීශාගෙ අම්මා.