“ඒන්ජල්..ලෑස්ති වෙන්න ගමනක් යන්න..”

“කොහෙද අප්පා..මේ උදේ පාන්දර..”

රශිත් ඇවිල්ලා මට කතා කරද්දී මං නැගිටලවත් නෑ..කොහොමත් මේ දවස් වල සීතල වැඩි නිසා උදෙන්ම නැගිටින්න හිතෙන්නෙත් නෑ..ක්ලාස් නිවාඩු දීලා හින්දා මගේ වැඩේම නිදාගන්න එක..

“නැගිටින්නකෝ මැණිකේ..ඉක්මනට..”

ඒ වචන වලින් එළියට එන ආදරේටත් මං හරි ලෝබයි..ඒත් බයයි..රැවටෙන්න බයයි..නැත්නම් මමත් ආසයි.. ඒ පපු තුරුල්ලේ හුරතල් වෙන්න ඒ අතකින් අල්ලන් කොහේ හරි ඇවිදින්න..නිදහසේ අපේම ලෝකයක් හදාගෙන තනි වෙන්න..මං හීන දකිනවා..රශිත්ට ලංවෙන්න ඕනේ මට..හිතේ හීනියට දලුදාන ආදරේ ගැන කියන්න ඕනේ..මේ සමාජේ විසින්ම උපන් ගෙයිම ආදරේ මරන තැනට මාව පත් කරලා..සමහරවිට රශිත් මගෙන් වෙන වෙනස්කම් නිසා දුක් වෙනවා ඇති..ඒත් කොහොම කියන්නද..නොතේරෙනවා නෙවෙයි..හිත අසරණයි..

“කෙල්ල නැගිටිනවද..නැත්නම් මං ඇවිල්ලා වෙන විදියකට නැගිට්ටවන්නද..ආහ්..”

රශිත්ගේ වචන ගාණකටවත් නොගෙන මං අනිත් පැත්ත හැරුණා..මං හරි ආසයි තරහ ගියාම ඒ මූණ රතු පාටට ජම්බු ගෙඩියක් වගේ වෙනවා බලන්න..රශිත් ඇදට පැන්නේ මගේ අවසරයක් නැතුවම..

“මාව අවුස්සන්න හදන්න එපා ඒන්ජල්..තමුසේ මෙහෙම කරද්දී මං කොහොමද හිත පාලනය කරගෙන ඉන්නේ..ම්ම්..මාත් කොල්ලෙක්..”

“අ..පි යමු..”

මගෙන් ඇදෙන් නැගිට්ටේ බයටමයි..

“ඒයී..මෙහේ එනවා..පිස්සු කෙල්ල..මාව ඇදටම ගෙන්න ගෙන දැන් දුවනවා..”

රශිත් තවත් මට ළංවුණේ පපුවේ ගැස්ම තවත් වැඩි කරවමින්..ඒ ඇස් ඇත්තටම පිස්සුවක්..මට මාවම අමතක කරවන..

“ඔහොම හිනාවෙලා ඉන්න ඒන්ජල්..එච්චරයි මට ඕනේ..මගේ ළග හිටියත් නැතත්..මං තාම දන්නේ නෑ මගේ කෙල්ල මට ආදරේ කරනවද කියන්න..හැබැයි මාව එපා කියලා ගියත් ඔයා ඔහොම හිනාවෙන්න ඕනේ..ආයේ ඔය ඇස් වලට කදුලු එන්න බෑ..මොනම හේතුවක් නිසාවත්..”

මං බිම බලාගත්තේ ඒ දේට කියන්න මට උත්තරයක් නැති නිසා..රශිත්ට මං ආදරෙයි කිව්වේ නෑ තමයි..ඒත් එයාව නැති වුණොත් කියන බය හිතේ තියනවා..ඒ කියන්නේ මං එයාට ආදරෙයි කියන එකද..

දෙන්නම ලෑස්ති වෙලා උදෙන්ම ගෙදරින් පිටත් වුණේ කොහෙද යන්නේ කියලවත් නොදැන..එකම පාරේ අපි දෙතුන් වතාවක්ම ගියා..

“කොහෙද රශිත් අපි මේ යන්නේ..එකම තැනනේ..”

“මං කැමති නෑ මගේ නම කියලා මට කතා කරනවට..”

“එහෙනම් මොකද්ද කියන්නේ ඕනේ..”

“ඕන එකක් කියනවා..”

නම කියන්නේ නැතුව මං වෙන මොනවා කියන්නද..අනික වෙන නමකින් කතා කරන්නේ මොකටද..විකාර..හිතින් බැන බැන මාත් කාර් එක යන පාර බලාගෙන ඔහේ ගියා..බඩගිනිත් එක්ක..කන්න ඕනේද කියලවත් අහන්නේ නෑ..

“අනේ..දැන් ඔලුවත් කැරකෙනවා මේක ඇතුළෙ ඉදලා..ගෙදර යමුකෝ..”

“ඌ තාම ගෙදර ඇත්තේ..තව ටිකක් ඉන්නවා..පස්සේ යමු..”

“කවුද ගෙදර ඉන්නේ..”

“දේශිත..ඌට පේන්න තමුසේ ඉන්න ඕනේ නෑ..”

“මල විකාර..එයාට බයේ පැනලා යන්න ඕනේද..”

ඒකට නම් රශිත් මගේ දිහා බලලා රවපු විදියට පිච්චිලා ගියා වගේ..වාහනේ හයියෙන් බ්‍රේක් කරලා නැවැත්තුවේ මගේ ඔලුවත් ඉස්සරහ වදිද්දී..

“මාව කේන්ති ගස්සන්න එපා ඒන්ජල්..මං ඌට බය නෑ..හැබැයි ඒ මොන දේටත් වඩා මට තමුසෙව වටිනවා..වැරැද්දක් වුණොත් ආයේ හදන්න බෑ..ජීවිත කාලෙම තමුසේ වගේම මමත් ඒ නිසා දුක්විදියි..මගේ වුණාට පස්සේ මං ඔය ඕනෙම තැනක බය නැතුව එක්කන් යන්නං..එතකම් පරිස්සම් වෙනවා..”

දේශිත අයියට ගහපු දවසට පස්සේ රශිත්ට මේ තරම් කේන්ති ගිහින් ඉන්නවා මං දැක්කමයි..ඔය තරමට පරිස්සම් කර ගන්නේ මොකටද මාව ඔයාගේ කරගත්ත නම් ඉවරයි කියන්න හිතුණත් කට ඉස්සර කරගන්නේ මොකටද..පාඩුවේ ඉන්නවා..

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

හවස් වෙලා අපි ගෙදර එද්දී ආන්ටි මගබලන් ඉන්නවා..දෙන්නටම කන් දෙක පිරෙන්නම බැනුම් අහන්න වුණේ සමිදිලා එද්දී අපි හිටියේ නැති නිසා..රෑටත් කාලා ඇදට ඇවිල්ලා පෙරළි පෙරළි හිටියේ නින්ද යන්නේ නැති නිසා..ෆෝන් එකට මැසේජ් එකක් ආවේ ඒ වෙලාවේ..

“නින්ද යන්නේ නැත්තං මගේ ලගට එනවද..”

මැසේජ් එක රශිත්ගෙන්..දවසෙම කියවලා කියවලා රෑටත් නින්ද යන්නේ නැද්ද කොහෙද..රිප්ලයි කරනවද නැද්ද කියලා කල්පනා කර කර ඉද්දී කාමරේ දොර ඇරුණා..ලොක් කරලා ආපු දොර ඉබේම ඇරෙද්දි නම් මං බය වුණා..ඒත් ආවේ රශිත්..ආන්ටි දැක්ක නම් අදම මාව මෙහෙන් එලවනවා..ඇදට ඇවිල්ලා මගේ පපුවෙන් ඔලුව තියාගත්ත රශිත්ව අයින් කරන්න මට ඕනේ වුණෙත් නෑ..

“මට බයයි ඒන්ජල්..තමුසේ මාව දාලා යයි කියලා..”

මූණ මගේ පපුවට තදකරන් රශිත් කියවනවා..එක වචනයක් කතා කරන්න හිත දුන්නේ නෑ..මට ඕනේ වුණේ ඒ පහස විදින්න විතරයි..රශිත් මාව තුරුලු කරන් ඉද්දී දැනෙන අමුතුම මිහිරට මගේ හිත මටත් හොරෙන් ලෝබකම් කරනවා..දවසට දෙකට මට ආදරෙයි කියලා ළංවෙලා අද අපි දෙන්නා මේ මහ රෑ එකම ඇදක ගුලිවෙලා ඉන්නවා..සමාජ මතයන්ට අනුව නම් වැරදි ඇති..ඒත් ආදරේට සීමා මායිම් නෑ..කොච්චර වැටකඩුලු බැන්දත් ඒ හැමදේම බිදගෙන ආදරේ විදිනවා ඕනම කෙනෙක්..

මගේ ඉවසීමක් නැති වුණත් මං මොන විදියට හිටියත් හැමදේකදිම රශිත් හරි පරිස්සම්..අදත් එහෙමයි..වෙන කොල්ලෙක් නම් දැනටමත් මාව හපයක් කරලා..ඒත් රශිත්..පොඩි එකෙක් වගේ මගේ තුරුල්ලේ හොදටම නිදි..මට නම් නින්ද ගියේ පාන්දර…මං නැගිටිනකොට නම් රශිත් ළගක නෑ..ඒත් හිත ඉල්ලුවේ උදේ පාන්දරම ඒ මූණ දකින්න තිබුණ නම් කියලා..

මූණ සෝදගෙන ඇදුමක් ඇදගෙන සාලේ පැත්තට ගියත් රශිත් පේන මානෙක නෑ..ආන්ටිගෙන්වත් අන්කල්ගෙන්වත් අහන්නත් බෑ..වෙනදා නම් අහනවා..ඒත් අද ඒක වෙනස්..එදා යාලුවෙක් විදියට ඇහුවත් අද මං එයාගේ යාලුවෙක් නෙවෙයිනේ..ආන්ටිගේ නම් මූණ එච්චර හොද නෑ වගේ..වැඩි කතාවකුත් නෑ..මොකද මන්දා..

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

“දෝණී..කොහොමද මගේ කෙල්ලට..හොදින් නේද..”

“ඔව් අම්මා..මං හොදින්..අම්මව මතක් වෙනවා ගොඩක්..”

දවස් ගාණකට පස්සේ මේ අම්මගේ කටහඩ අහන්නේ..දුවලා ගිහින් තුරුලු වෙන්න හිතෙනවා..බත්කටක් කවාගන්න ආසයි..ඒත් ඉස්සර වගේ ඒ උණුහුම විදින්න බෑනේ..යන්න පුලුවන් දුරක්ද..දුක හංගගෙන කතා කරන්න හැදුවත් අම්මා මගේ හුස්මත් අදුර ගන්නවා..ඉතින් කොහොමද අම්මට බොරු කරන්නේ..

සේමිණී ආන්ටි නිතරම වගේ ඇවිල්ලා යනවලු..අයියත් දැන් ගෙදරටම වෙලා ඉන්නවා කියලා තමයි අම්මා කියන්නේ..අනේ මන්දා..හැමෝවම මට මගහැරිලා..රශිත් උදේ පාන්දර ගිය ගමන් තාම නෑ..ඒක නිසාද කොහෙද මට වැඩියෙන්ම දුක..රෑ වෙනකනුත් රශිත් නැති නිසා මං ඇදට ගිහින් නිදාගත්තා..සැරින් සැරේ ඇහැරුණේ ඊයේ රෑ වගේ ළගට ඇවිල්ලා ඉදීදෝ කියන සැකේ නිසා..එහෙමවත් නෑ..

“නිදිද මැණික..ම්ම්ම්”

පාන්දර ඒ උණුහුමට ගුලි වුණේ කතා කරනවට වඩා මට නිදිමත වැඩි වුණ නිසා..මං මේ කරන්නේ වැරද්දක් කියන එක මට නිකමටවත් හිතුණේ නෑ..උදේ ඉදන්ම හෙව්වේ මේ පහස නෙවෙයිද..ඉතින් දැන් මං මෙහෙම ඉන්න එක අසම්මතකයක්ද..තේරෙන්නේ නෑ මට..ඒත් රශිත් කියන්නේ දැන් මගේ ජීවිතේ උමතුවක්..මට නැතුවම බැරි..

ආන්ටි උදේ කාමරේ දොර ඇරගෙන ඇතුළට ආවේ අපි හොද නින්දක ඉන්නකොට..දොර අරින  සද්දෙට තමයි මට ඇහැරුණේ..