ෆ්ලයිට් එකට නැගලත් මං ගොඩක් වෙලා ඇඩුවා..අම්මාගේ මූණ මතක් වෙද්දී ගෙදර දුවන්නමයි හිතෙන්නේ..ඒත් මොනවා කරන්නද..මේ ගමන මං යන්නම ඕනේ..කටුනායකින් උඩු ගුවනට ෆ්ලයිට් එක යද්දී මං පහළින් පේන සුන්දරත්වය දිහා බලන් හිටියේ ජීවිතේ කිසිම දවසක මට මෙහෙම අත්දැකීමක් තිබිලා නැති නිසා..මේ යන ගමනේ මට තියෙන්නේ එකම එක හයියයි..ඒ සේමිණී ආන්ටි..ආන්ටිත් මාත් එක්කම යන්න ආව නිසා කිසිම බයක් නැතුව යන්න පුලුවන්..අම්මා තාත්තා ඕනේ වෙන වෙලාවට දුවගෙන එන්න පුලුවන් දුරකට නෙවෙයි මේ යන්නේ..ඉස්සරහට මොන දේටත් වඩා හිතේ ශක්තිය ඕනේ වෙයි..

සිඩ්නි නගරය ආවම ගතට දැනෙන සීතල නම් දරාගන්නම බෑ..සේමිණී ආන්ටි බෑග් එකෙන් අරන් දුන්න ජැකට් එක ඉක්මනට ඇගට දාගත්තේ මේ සීතලේ මං මැරෙයි කියන බයට..හැබැයි ඉතින් ජැකට් එකට මේ සීතල පාලනය කරන්නත් බෑ..ලොකු ලොකු බිල්ඩින් පහු කරගෙන අපි ගිය ටැක්සි එක නතර කලේ හරි අමුතු විදියකට හදලා තිබුණ ගෙයක් ලග..ලස්සනට තණකොළ අල්ලලා එක එක මල් වර්ග වලින් පිරුණ මිදුලක් එක්ක තියන පුංචි ගේ හරි සිරියාවන්තයි..දෙපාරක් විතර බෙල් කරද්දී ගෙදර දොර ඇරුණා..

ඇතුළට ගිහින් උණු උණුවෙන්ම කෝපි එකක් බීලා කට්ටියම සාකච්ඡාවට වැටුණා..එතකොට තමයි මං දැනගත්තේ මේ සමිදිගේ ඒ කියන්නේ දේශිත අයියගේ වයිෆ්ගේ ගෙදර කියලා..එයාගේ අම්මයි තාත්තයි තමයි මෙහේ ඉන්නේ..සමිදි වගේම එයාගේ තාත්තා හරි නිහඩයි..අම්මා නම් කටර් එක වගේ කියවනවා..එතකොට මට හිනා ගියේ රශිත්ව මතක් වෙලා..

මට ලෑස්ති කරලා තිබුණ කාමරේට ගිය ගමන් මං කෝල් කලේ අයියට..අයියා මෙහේ එන්න කලින් අරන් දුන්න අලුත් ෆෝන් එකට වට්සැප් හදාගත්තේ නෝමල් කෝල් ගන්න ගොඩක් සල්ලි කැපෙන නිසා..සමිදිගේ අම්මා වයිෆයි දාලා දුන්න නිසා අයියට කෝල් ගන්න පුලුවන් වුණේ..මං කතා කරනකං අයියා ඔන්ලයින් ඉන්නවා කියලා මං දන්නවා..

“චූටි..හැමදේම හොදින් නේද..”

“ඔව් අයියා..මං හොදින්..කෝ අම්මලා..”

“ඉන්න මං දෙන්නං..කතා කරනකං බලාගෙන හිටියේ..”

“අනේ මගේ රත්තරනේ පරිස්සමට ගියා නේද..”

“බය වෙන්න එපා අම්මේ..මෙහේ ඉන්නේ සමිදිගේ අම්මයි තාත්තයි විතරයි..ආරක්ෂාවත් හොදයි..අම්මා අඩන්න නැතුව ඉන්නකෝ..”

“අඩන්නේ නෑ දරුවෝ..මං උඹව හැදුවේ මලක් වගේ..දැන් මට පේන මානෙක මගේ කෙල්ල නෑනේ..හිතට අමාරුයි මට..”

අම්මව සනසවන්න ගොඩක් දේවල් මං කියන්න ඇති..ඒත් මාත් අම්මා වගේම හිතෙන් අඩනවා..කෑගගහා අඩනවා..මෙච්චර දුරක් ඇවිල්ලා දන්න අදුරන කෙනෙක් නැතුව මං කොහොම වැඩ කරගන්නද..සේමිණී ආන්ටි ටික දවසක් ඉදලා යයි..ඊට පස්සේ මට හැමදේටම හුරු වෙන්න වෙයි..

ටිකක් රෑ වෙලා තිබුණත් වොශ් රූම් එකට ගිහිල්ලා මං සීතල වතුරෙන් වුණත් හොදට නාගත්තා..කොණ්ඩේ වතුර බේරී බේරී කාමරේට ආවේ තනියම පිහිද ගන්න අමාරු නිසා.ගෙදර ඉද්දී නම් අම්මා නෑවම කොණ්ඩේ තෙත ගතිය යනකම්ම පිහිදනවා..ඒත් ඉතින් මෙහේ ඕවා කරන්න කවුද ඉන්නේ..ලොකු වෙන්න වෙන්න පොඩි කාලේ හැමදේකින්ම වගේ ඈත් වෙන්න වෙන හැටි නම් පුදුමයි..

“මොකද දූ බර කල්පනාවක..”

“අනේ නෑ ආන්ටි..නි..කන්..”

“සේමිණී මට ඔය ළමයා ගැන හැමදේම කිව්වා..අපෙත් දුව මැරි කරලා ගියාට පස්සේ අපි හිටියේ පාලුවෙන්..ගෑණු ළමයෙක් ඉන්නම ඕනේ ගෙදරකට සිරියාවන්තකමට..ගේත් එක්ක එලියයි එතකොට..දුවට කැමති කාලයක් මෙහේ ඉන්න පුලුවන්..හැම දෙකදීම මමයි අන්කලුයි ඔයාගේ පස්සෙන් ඉන්නවා..ඒ නිසා බය වෙන්න එපා..”

සමිදිගේ අම්මා එහෙම කියද්දී නම් ඇත්තමයි හිතට සහනයක් දැණුනා..

“මේ රෑ කෙල්ල නෑවද..කොණ්ඩේ වතුරනේ..කෝ එන්න මං පිහිදාන්න..”

ආන්ටි කොණ්ඩේ වතුර පිහිදාද්දී මතක් වුණේ අම්මව..අම්මා හිටියත් මෙහෙමනේ..ඇස් වලට උනපු කදුලු හොරෙන් පිහද ගත්තේ ආන්ටිට උත්තර බදින්න බැරි නිසා..

————————————————————-
සේමිණී ආන්ටි මැනේජ්මන්ට් කෝස් එකක් කරන්න බල කරද්දී මටත් ඒකට කැමති වෙන්න වුණා..ආන්ටියි අන්කලුයිත් කිව්වේ එහෙම දෙයක් කරගන්න එක අනාගතේට හොදයි කියලා..කෝස් එක කරන තැනට උදෙන්ම ගිහින් ඇතුළත් වීමේ ගාස්තු ගෙවලා අපි හතර දෙනා ගෙදර එද්දී ටිකක් දවල් වෙලා..දවල්ට කාලා අයියටත් කෝල් එකක් දීලා ඇදට ආවේ ටිකක් නිදාගන්න හිතාගෙන..රෑත් හරියට නින්දක් නැති නිසා පැයක් දෙකක් හරි නිදාගන්න ඕනේ කියලා හිතද්දිම හුරු පුරුදු කටහඩක් සාලේ පැත්තෙන් ඇහුණා..

“අම්මා බඩගිනියි අනේ..ඊයේ රෑ පාටි එකනම් මරු අම්මා..අපේ ගෙදරත් එහෙම එකක් ඕගනයිස් කරන්න ඕනේ..සේමිණී ආන්ටිලා කොයි වෙලාවෙද ආවේ..අම්මා නිකමටවත් කිව්වේ නෑ මට ආන්ටිලා එනවා කියලා..බලන්නකෝ ආන්ටි..ගෙදර එනකම්ම මං දන්නේ නෑනේ..”

අයියෝ..මොකද්ද මේ කරුමේ..නින්ද යයිද මෙහෙම..මනුස්සයෙක්ට උත්තරයක් දෙන්න වෙලාවක් නෑනේ..ඔහොම එක දිගට අහන් යද්දී..නිදාගන්න එක පැත්තක තියල මං එළියට ආවේ රශිත්ව මරන්න තරම් කේන්තියෙන්..

“හලෝ  ඒන්ජල්..කීයටද ආවේ..මොනවද දැන් කරන්න හිතන් ඉන්නේ..ආහ්හ් මේ දවල්ට කෑවද..කොහොමද අපේ අම්මගේ කෑම..මේ ඒක නෙවෙයි කොහෙද කෝස් එකක් බලන්න ගියා කිව්වා නේද..දැන් දිගටම මෙහෙ ඉන්නවද..මේ..අම්මලට කතා කලාද..මෙහේ බලන්න තැන් තියනවා..මං එක්කන් යන්නං..ඉක්මනට යන්න අදහසක් නෑනේ..”

“හෝව්..හෝව්..මේ රශිත්..පොඩ්ඩක් ඉන්නවකෝ..ඔහොම කියවද්දී කොහොමද හලෝ මං උත්තර දෙන්නේ..”

“මට ඔයාලව දැක්කම හිතාගන්න බැරි වුණා ඒන්ජල්..ඒකයි..අයිම් සොරි..”

“ඉට්ස් ඕකේ..”

රශිත් සද්ද නැතුව හෙමීට කුස්සිය පැත්තට ගියා..ඔක්කොමත් හරි..මේ කන්කරච්චලේ ඉවසන්න වෙන එක තමයි අවුල..රෑටවත් නිදහසේ නිදාගන්න ලැබෙන්න දෙවියනේ..අත් දෙකත් එකතු කරලා උඩ බලන ගමන් මං දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලුවේ මොන දේ දරාගත්තත් මට නිදිමත ඉවසන්නම බැරි නිසා..