තිස් හත් වෙනි කවිය….

————————————————————————————————————–

පාර පුරා ඇවිදමින් දකින දකින් කෙනාගෙන් හිඟමන් යදින වීදි දරුවන් කිහිප දෙනෙක්…

ඒ පුංචි අහිංසක මූණූ තවමත් අවුරුදු දොළහක පහළවක වයසක් කියා පෑවා..

ඒ අතර හිටියා අවුරුදු හතක් විතර කියන්න පුලුවන් පොඩි දුවෙකුත්…

වැරහැලි ඇඳුම් කෑල්ලට ඒ දරුවන්ගේ ඇට කෝටු වෙලා තිබ්බ සියුර හංගන්න පුලුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ..

මටත් නොදැනිම මගේ හිතේ ලොකූ දුකක් මේ දරුවන් ගැන ඇති වෙලයි තිබ්බේ…

මං ටික වෙලාවක් මේ ළමයි තුන් දෙනා දිහා බලන් හිටියා…

මටවත් හිටන් ඉන්න බැරි තරමට අව්ව සැරයි.. ඒත් මගේ වයසින් කාලක් විතර වෙච්ච මේ දරුවෝ ටික මහ අව්වේ මිනිස්සුන්ගෙන් රුපියලක් දෙකක් සිඟා කනවා…

මං පාරේ ඇවිද්දේ ලියන්න දෙයක් හොයා ගෙන… මේක තමයි මන් ලියන්න ඕන යාථාර්තය…

රස කර කර බලන්න පුලුවන් සිනී බෝල කතන්දර ලියන්න මගේ කොහොමවත් අදහසක් නෑ…

සමාජයේ කතිකාවතක් හදන්න පුලුවන් දෙයක් කරන්නයි මගේ අප්පච්චි හැමදාමත් කැප වුණේ..

මං ඒ අප්පච්චිගෙම දුවනේ..

හොඳම ලිපියක් ලියනවට වඩා මං කරන්න ඕනි දැන්නන ලියන්න.. මිනිස්සුන්ට තප්පරේකට හරි හිතන්න දෙයක් ලියන්නයි මං මගේ පෑන මෙහෙය වන්න ඕනි…

මට මේ දරුවෝ එක්ක කතා කරන්න වුවමනා වුණා.. ඒත් රතු ඇපල් ගහෙන් සුදු ඇපල් එකපාර ගන්න බෑ වගේ මේ ළමයි එක්ක කතා කරන එක ලේසි නෑ..

හදිසියේවත් මේ ළමයි හිඟා කන්න හොදවලා තියෙන්නේ බජාර් එකේ අයියලා ටිකක් නම් මන් කලින් හිතුවා වගේ මටත් රජ කෑමක් සෙට් වෙයි..

හිතපාන්… මගේ කපටි මොළ පැට්ටෝ හිතපාන්….

හරි… ආවා අදහසක්… වෙනදා කරන දේම කරමු..

මං හෙමින් හෙමින් ඒ ළමයින්ට කිට්ටු වුණා… අනිත් අයට වගේම එයලා මටත් කිව්වේ නෝනා බඩගිනි.. අපිට කන්න කීයක් හරි දෙන්න නෝනා.. නංගිට බඩගිනි නෝනා….

ඒ වචන ටිකට හිත හත් අට පොළකට කැඩිලා ගියා.. ශනිකව මතක් වුණේ ලොකු සහෝදරයා…

“එන්න පැටියෝ.. අපි යමු කන්න…”

මං හරි ආදරයෙන් ඒ දරුවෝ ටිකව කතා කරන් මං කලින් ගියපු පොඩි හෝටලේටම ගියා…

හෝටලේ මුදලාලි මං දිහා බලන් හිටියේ ඇස් දෙක නලලේ තියන්…

හැබැයි අහින්සක පැටව්ගේ මූණු නම් එළිය වෙලා…

මං දරුවෝ වාඩි කරලා හොඳට කන්න අරන් දුන්නා.. කෑම මේසේට ආව ගමන් ළමයි කාගෙන කාගෙන ගියා..

එයලා කන අතරේ මං විස්තර කතා කරා.. මෙයාලගේ අම්මා රට ගිහින්. තාත්තා වෙන කසාදයක් කරගෙන.. තාත්තා මැරුනම කුඩම්මා මෙයලව ටවුන් එකේ ලොකු සුදාට විකුණලා..

ලොකු සුදා ගාව මේ වගේ සිඟමනේ යොදවන දරුවෝ 30ක් විතර ඉන්නවලු…

අරහෙන් මෙහෙන් ප්‍රශ්න අහ අහ මං මේ විස්තර දැන ගත්තේ.. එක පාර අහන්න බෑනේ..

මං දැක්කා කවුද කෙනෙක් කැශියර් එක ළඟ ඉදන් අපි දිහා බලන් හිටියා..

මං බලද්දි චායවක් වගේ ආපු කෙනා යන්න ගියා.. ඒත් මට ශුවර් ඒ ආවේ මේ හිතේ ගින්න අවුලපු කෙනා..

සංදේශ් සර්…

ඔයා සැරින් සැරේ ඇවිත් මේ හිත අවුල් කරනවා..

ලොකු හුස්මක් අරන් මං ආයේ දරුවෝ එක්ක කතා කරා..

එයාලා ඉගෙන ගන්න ආසයිලු. ඒත් ආයේ කවදාවත් ස්කෝලේ යන්න ලැබෙන එකම් නෑ කියලයි එයාලා හිතන්නේ.. ඒත් මේ සඳු ඔයාලගේ අනාගතේ වෙනස් කරන්න ගොඩක් මහන්සි වේවි.. මං පොරොන්දු වෙනවා..

මෙයාලා රෑට නිදා ගන්නේ බාගෙට වැඩ නවත්තපු බිල්ඩින් එකක පහළ තට්ටුවේ පොළවේ පැදුරු එලන්ලු.. රෑට කෑම හම්බවෙන්නේ දවසේ හොඳ ගාණක් හම්බු කරලා දුන්නොත් විතරලු.. පව්… තුන් දෙනාටම දෙන්නේ පාන් බාගයක් විතරලු..

කොච්චර දුකක් මේ ජිවිත අස්සේ හැංගිලා තියෙනවද.. මේවා මාත් එක්ක කිව්වා කියලා දැනගත්තොත් මේ දරුවන්ට හොඳටම ගුටි කන්න වෙයිලු…

මෙයාලගේ අනාගතේ ඉරණම කොහොම විසදෙයිද…? ඒත් මං නම් බලන් ඉන්නේ නෑ…

දරුවන්ට අයිස් ක්‍රීම් කප් තුනකුත් අරන් දීලා මං ගියේ බිල ගෙවන්න..

“අන්කල් අපේ බිල දාන්න…”

“ටිකකට කලින් ඇවිත් ගියපු මහත්තයා නෝනලගේ බිල ගෙව්වනේ…”

ඒ කියන්නේ සර් තමයි බිල ගෙවලා තියෙන්නේ…

හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් කමක් නෑ.. දරුවෝ වෙනුවෙන්නේ…

මං පටස් ගාලා හිත හදා ගෙන දරුවෝ එක්ක පාරට ආවා..

“ඔයාලා පරිස්සම් වෙලා ඉන්න.. මට කියපුවා කාටවත් කියන්න එපා.. යන්න පරිස්සමින් ඉන්න…”

සමු ගන්න ලොකු කැමත්තක් හිතේ නැති වුණත් මට කරන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ..

ලස්සන හිනාවකින් මගෙන් සමුගත්තු පුංචි ළමයි තුන්දෙනා පාරේ දිගේ ඉස්සරහට ගියා..

දරුවෝ ඉක්මනට ඔයාලා නිදහස් වේවි..

මං කාටත් හොරෙන් රෙකෝඩ් දාලා තිබ්බ ෆෝන් පොඩ්ඩා අතට ගත්තා.. දැං තියෙන්නේ මියැසියෝ… උඹේ ටයිම් එක…

මං කෙලින්ම ගෙදර ආවා.. මිදුලේ නවත්වපු බයික් එකෙන් මං හිතා ගත්තා ලොකු සහෝදරයා සම්ප්‍රප්ත වෙච්ච බව..

ඊයේ වගේ දුකක්, ආවේගයක් දැං මගේ හිතේ නැති නිසා මං හිටියේ ටිකක් නිවිලා…

ඒත් හිත අස්සේ පැසවන වේදනාව නම් අඩුවක් නැතිවම තිබ්බා…

කරන්න ඕනි කියලා තීරණය කරපු හුඟක් දේවල් මං කොහොමහරි කරපු නිසා හිතට වේදානාවන් අස්සේ සැහැල්ලුවක් දැනුණා..

මාව දැකපු අයියා මාව බදා ගත්තා..

“ඔයාට කොහොමද සඳු..? ඔයා ගෙදර නැති වුණාම මං ගොඩක් බය වුණා.. කතා කරන්නකෝ සඳු…”

බ්‍රේක් නැතුව එයාම කියවලා දැං දෙයියනේ එයාම කියනවා කතා කරන්නලු…

“මං හොඳින් අයියේ… හැමදේම විසදෙනකම් මං හොඳින්… අයියා කාලද..? මං අද ඉඳන් හැමදාම ඉන්නේ මෙහේ.. මං අම්මටත් කිව්වා.. තව මං පත්තරේකටත් ලියනවා අද ඉඳන්…”

මාත් එක හුස්මට කියන් කියන් ගියා හයිස්පීඩ් ප්‍රයිවට් බස් එකක් වගේ…

අයියගේ ඇස් පුදුමෙන් මහත් වෙලා…

“නංගි.. සමාවෙන්න මට.. අම්මව බේර ගන්න බැරි වුණාට.. ඔයාට මේ ගෙදර ගැන හැංගුවට…”

අයියගේ ඇස් වල කඳුලු පිරිලා.. මගේ ඔලුව අත ගගා ඔහොම කියද්දි මටත් ඇඬුම් එනවා…

“අපි වරදක් කරලා නෑ අයියේ.. හැමදේම හොඳට වෙයි… ”

මං කිව්වේ ආයාසයෙන් මූණට හිනාවක් අරන්…

“දැං අයියා කඩේ ගිහින් නූඩ්ලස් හදන්න බඩු ගේන්නකෝ.. මං වොශ් එකක් දාන් ඇවිත් පටස් ගාලා හදන්නම්…”

අයියවත් අමාරුවෙන් කඩේට යන්න තල්ලු කරලා මං කාමරේට ආවා..

දිග දවසක්… අප්පච්චී මං හරි නේද..?

ඇඟ සෝදන් ඇවිත් අයියයි මායි එකතු වෙලා ෆුල් ගේමක් දීලා නූඩ්ලස් එකක් හැදුවා..

අම්මෝ රස නම් එල.. අම්මා හිටියා නම් ගොඩක් සතුටු වෙයි අපි මෙහෙම කාලෙකින් එකතු වෙලා ඉන්නව දැකලා..

ඇත්තටම කාලෙකින් අපි මෙහෙම එකට හිටියේ…

හැබැයි කුස්සිය දැක්ක නම් අම්මගෙන් අපි දෙන්නටම උදේ කෑම නෑ.. ඒ තරම් ලස්සනයි කුස්සිය…

හැමදේම අස් කරලා අපි දෙන්නම ගියා දොයියන්න..

මං නම් ආවේ ලිපිය ලියන්න..

ආයේ මුල ඉඳන් රෙකෝඩ් එක අහලා මං ලියන්න ගත්තා..

අප්පච්චි මට ශක්තිය විතරක් දෙන්න…

වීදී දරුවන්ගේ අනාගතය ගැන ප්‍රශ්නාර්ථයක් යොමු කරමින් දරුවන්ගෙන් හම්බ කරන් කන සමාජය ගැනත්, ඒ දරුවන් විඳින දුක් ගැහැටත් මං ඇත්ත ඇති සැටියෙන්ම ලිව්වා මං..

දරුවන්ගේ අනාගතේට යමක් කරන්නයි මට ඕනි වුණේ..

ලිපිය ලියලා ඉවර වෙද්දි 1ත් පහුයි..

හෙට මං කොලේජ් යන්නත් ඕනි…

කොලේජ් එකට යන්න කලින් පත්තර කන්තෝරුවට ගිහින් මේ ලිපිය බාර දෙන්න ඕනි..

කවි හොරා හිටියා නම් ඔයාටත් කවියක් ලියලයි නිදා ගන්නේ.. ඒත් අපි ගොඩක් ඈතයි සර්..

*************************

අයියටත් වැදලා මං ගෙදරින් ආවේ පත්තර කන්තේරුවට යන්න..

අම්මා ළඟ උන්නා නම් අද සතුටු වෙයිද දුක් වෙයිද..? මට හිතා ගන්න බෑනේ මියැසි කෙල්ලේ..

අප්පච්චි මං ඉල්ලනේ ශක්තිය විතරයි.. හැමදේම දරා ගන්න.. ඔයාගේ හැකියාව නම් මං ඉල්ලන්නේ නෑ.. ආදරෙයි ගොඩක්.. අම්මා ඔයාටත් මං ගොඩක් ආදරෙයි…

පත්තර කන්තේරුවට ගිහින් ලිපියත් බාර දුන්නා.. හවස් වෙද්දි කෝල් කරන්නම් කිව්වා..

කොලේජ් එකට යද්දි මං අදත් පරක්කුයි…

උදේ තියෙන්නේ සංදේශ් සර්ගේ ලෙක්චර් එක… මට බනීවිද…?

බැන්නත් කමක් නෑ.. ඒ මගේ සර්.. සර් විතරයි.. මගේ හිත ගත්තු කවි හොරා නෙවෙයි..

ලොකූ හුස්මක් පපුවට අරන් මං හෝල් එක ඇතුළට ගියා..

සර් පරක්කු වෙලා ආපු මං දිහා බැලුවා…

—————————————————————————————————————
අපේ මියැසි කෙල්ලට කලු කෙස් ලෙක්චර් මොනවා කියයිද…?? කෝ කෝ ගෙස්ට් කරන්නකෝ වස්තුලා..

මේ ගෙවෙන්නෙ අවසන් කොටස් කිහිපය…

ඒ නිසා ඔයලට කතාව ගැන හිතෙන දේ මටත් කියා ගෙනම යන්න… කවි කෙල්ල ඔක්කොම කමෙන්ට්ස් කියවනවා…

ආදරෙයි හැමෝටම පැලෙන්න…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි….!!!