තිස් හය වෙනි කවිය…

—————————————————————————————————————

කොයිතරම් හිතුවත් මේ මෝඩ හිත නතර වෙන්නේම හිත රිද්දන තැන් වලමයි……

කල්පනා කර කර හිටපු තැනින් නැඟිටිලා කම්බුල් උඩ තිබ්බ වේලිච්ච කඳුලු පාරවල් ටික මකලා දැම්මා… ආයෙම ඇස් වලට කඳුලු උනන්න කලින්….

මං අල්මාරිය ගාවට ගියා.. සුපුරුදු පරිදි ඔක්කොම ඇදුම් මගේ දෙපා නමදින්න ගත්තා…

අල්මාරිය උඩ තිබ්බ මගේ සූස් කේස් බෑග් එක ඇරල ඇඳට දැම්මා…

මං නිතරම අඳින මගේ ජාතික ඇඳුම් ටික අරන් නවල නවලා බෑග් එකට දැම්මා…

අහම්බෙන් වගේ අත ගැටුනේ එදා සර් මට අරන් දීපු ගවුම… අඳින්න හිත කිව්වත් ආසාවට වත් මං ඇන්ඳේ නෑ…

කොච්චර සොඳුරුයිද ඒ දවස්…

කොහේදෝ ඉඳන් ආපු සර්ගේ මතකය මාව වෙලා ගත්තා…

ලේට් කමර්… මට ඔයා තියපු නම… දෙන්න හිතෙනව දවසක් උණ ගැනෙන්න… මට කැත කාර්ඩ් එකක් දැම්මට…

අයියෝ.. එදා රෑ හොස්පිටල් එකේදි.. හරිම සියුම් විදියට මාව සිප ගත්තු හැටි… මට මැවිලා පේන්න ගත්තා..

එදා චූටිමවත් රිදුමක් නොදැනෙන්න ඔයා සිප ගත්තු මේ තොල් අද වේදනාවෙන් පුපුරු ගහනවා…

ආදරෙන් ස්පර්ශ කරපු මේ කම්බුල් අද ඉදිමිලා.. තාමත් රතු වෙලා…

එක අතකට ඔයා වැරදි නෑ සර්…

මමත් මගේ අහිංසක අප්පච්චිගේ මිනීමැරුවා ඉස්සරහ ඔහොම පාලනයක් නැතුව හැසිරෙයි… ඔයාටත් වඩා කේන්ති අරන් සමහරවිට ඔයා රිද්දුවටත් වඩා අනිත් අයව මං රිද්දයි..

ඒත් දෙයියනේ.. මේ වෙච්ච දේවල් වල වැරැද්ද කාගේද…??

සර්.. ඔයා කවි හොරා වෙලා දේව් නිසා බිදිච්ච හිත මටත් හොරෙන් සුවපත් කරා..

ඒ විතරක් නෙවේ.. මටවත් මරන්න බැරි ප්‍රේමයක් මේ හිතේ වපුරලා…

කවි හොරා… ඔයා ඇත්තටම හොරෙක්…

මගේ ඇස් පුර කදුල පෙර නිමිති සටහන් වෙන්නත් කලින් මං නැඟිට්ටා..

මට ඕන පොත් දෙක තුනකුත් බෑග් එකට දාගත්තා.. තව මොනාද…?

හිතේ පාලුව මැකුව කවි පොත ඔයා නැතුව මං කොහොම යන්නද…? කවි පොතත් දා ගත්තා…

මං කවි හොරාට ලියපු කවි කොළ ටිකත් කවි පොත ඇතුළෙම දාගෙන බෑග් එක වැහුවා..

බාත් රූම් ගිහින් උදේ පාන්දර සීතලේ ගැහි ගැහි හොඳට නෑවා… මව්තුමිය ගෙදර හිටියා නම් නාන්න දෙයිද පිංවතුනේ…? නෑනේ…

අම්මා නිදි ඇති.. තාම පාන්දරනේ…

මේ සිතල වතුර ටිකටත් බැරි වුණානේ මගේ හිතේ ගින්න නිවන්න….

මං ඇඳුමකුත් දාන් කොණ්ඩෙත් කඩා හැලෙන්න දාලා කණ්ණාඩිය ගාවට ගියා…

කම්බුලේ ඉදිමුම හින්දා කම්බුලේ මැද තියෙන ඩිම්පල් එක පේන්නෙත් නෑ..

ක්‍රීම් ටිකක් ගෑවා නම් වේදනාව අඩු වෙයි.. ඒත් මට එහෙම වුවමනාවක් තිබ්බේ නෑ.. අලුත් දවසකට හිරු එළිය වැටෙද්දි ඕක මැකිලා යයි…

මං කාමරේ දොර ඇරියා…

අයියා තාම නිදි ඇති…

සැටියෙන් වාඩි වෙලා කොළයකුයි , පෑනකුයි ගත්තා අතට…

අයියේ…,
මං අපේ ගෙදර….
සඳු..

මං සඳු කියන නම අප්පච්චි නැති වුණාට පස්සේ පාවිච්චි කරේ නෑ..

ඒත් දැං මට ඒකට හයිය තියෙනවා…

කොළේ එහෙමම ස්ටූල් එක උඩ තිබ්බ මල් පෝච්චිය යටින් තියලා සාලේ දොරත් ඇරන් මං මිදුලට ආවා…

මං කෙලින්ම ගියේ අරලිය මාවතේ තියෙන අපේ ගෙදරට…

අප්පච්චි ඔන්න මං ජීවීතේට මූණ දෙන්න පටන් ගත්තා…

මං ඉස්සර හිටපු කාමරේට ගිහින් මුලු කාමරේම අස් කරා…

අස් කරා කිව්වට ලොකුවට කරන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ.. අම්මා හිටපු ගෙදරට වඩා මේ ගෙදර පිලිවෙලෙට තියන් ඉඳලා තියෙනවනේ…

ඇඟට මහන්සියක් දැනුණත් හිත ඒ හැමදේම දරා ගන්නවා..

හිතට බය ඇති හිතන්න චුට්ටක් හරි ඉඩක් ලැබුනොත් අඬන්න හේතුවක් හොයා ගනි කියලා..

දැං නම් එළිය වැටිලා…

දැනුයි මගේ වැඩ පටන් ගන්න ඕනි..

මං ගෙදරත් වහලා පාරට ආවා.. මඟින් විස්සක වඩේ ගත්තා නිකන් හප හප යන්න…

හිතට පොඩි හරි සහනයක් ලැබුනම බඩ පැලෙන්න කනවා…

එතකම් ඉවසපන් පණු පැටව්නේ… කොහොමත් ළඟදිම හොඳ කෑමක් මට සෙට් වෙයි වගේ..

අනේ අම්මපා… මීට වඩා හොඳ කෑමක් තියෙද මට කන්න….

මං ගියේ අම්මා බලන්න හිර ගෙදරට…

එක පාරක් ලොකු සහෝදරයත් එක්ක ඇවිත් ටිකක් පුරුදු හින්දා ලොකුවට අවුලක් වුණේ නෑ…

මං බලන් ඉද්දි අම්මා දැල ගාවට ආවා..

හිස් කඩදාසියක් වගේ ඒ මූණ.. කිසිම හැඟිමක් නැති ගානයි..

මේ දවස් ටිකට අම්මා සෑහෙන්න ඇදිලා ගිහින්…

ඉස්සර පස්සෙන් එළව එළව මාව පන්නපු අම්මා.. අද මෙහෙම නිහඬව ඉන්නකොට කොච්චර නම් දුකක් මේ හිතට දැනෙනවද අම්මේ…??

කඳුලු බිංදු බ්‍රේක් නැතුව ඇවිත් ඇස් අස්සේ රැඳිලා.. අම්මා ගාව අඬන්නේ නෑ කියලා හිතන් ආපු හින්දා හරි අමාරුවෙන් ඉවසන් හිටියා…

“අම්මේ….”

නිහඬතාවය වේදනාවක් වෙන්න කලින් මං අම්මට කතා කරා…

“සඳු… දරුවෝ මට සමාවෙන්න… මට වෙන….”

“නෑ අම්මේ… ඔයා හරි.. තමන්ගේ මහත්තයට අවනම්බුවක් නොදී ඔයා අප්පච්චිව බේර ගත්තා.. අප්පච්චිව ආරක්ශා කරා.. ඒත් අපි ගොඩක් වැරදි අම්මේ…”

“අපිට බැරි වුණා අපේ අම්මගෙයි, අප්පච්චිගෙයි නම්බුව ආරක්ශා කරන්න.. ඔයලව රැක ගන්න.. ”

“ඒකට සමාව දෙන්න අම්ම…”

“නොකරපු වැරැද්දකට ඔයා අද දඬුවම් විඳිනවා.. අපි ගොඩක් අසරණ වෙලා…”

තව ඒ ගැන කතා කරොත් මටත් මෙතන ඇඬෙනවා…

“අපි එපා හින්දා අප්පච්චිත් යන්න ගියා.. දැං ඔයත් යන්නයි හදන්නේ.. මාත් යනවා අම්මේ.. අප්පච්චි නවත්තපු තැන ඉඳන් ඉස්සරහට…”

“මට සමාවෙන්න අම්මගේ වචනෙට පිටින් යනවට…”

දැල් උඩ රැඳිලා තියෙන අම්මගේ ඇඟිලි මං හෙමින් අත ගෑවා..

“දන්නවද.. ඔයාගේ අප්පච්චි ඔයාව මුලින්ම අතට ගත්තු දවසේ මට කිව්වා.. ‘මැණික.. ඔයා මං හිතුවා වගේම පුරසඳක් මට ගෙනත්.. හැබැයි කෙල්ල නම් ඔයා වගේ’ කියලා…”

“මං එදා ඔයාගේ අප්පච්චිට කිව්වා.. රූපෙ මං වගේ වුණාට දුවගේ වැඩ නම් අප්පච්චි වගේම වෙයි කියලා..”

“පේනවද දිසා… ඔයාගේ සඳු ඔයා වගේමයි මහත්තයෝ…”

කඳුලු මැදින් අම්මා ලස්සන හිනාවක් මට දුන්නා..

ඒ වචන ටික මට ලොකු ශක්තියක් අම්මේ…

“මං ඔය දෙන්නටම ගොඩක් ආදරෙයි අම්මේ…”

තුරුල් කරන් අඬන්න තරම් හැඟීමක් හිතට එද්දි මං අම්මට සමු දීලා එලියට ආවා..

දැං නම් හිත ගොඩාක් සැහැල්ලුයි…

අප්පච්චි… දැං තියෙන්නේ මගේ දෙවෙනි පියවර…

මං ඊළඟට ගියේ තාත්තා වැඩ කරපු පත්තර කන්තේරුවට… මට එදා ඉන්ටවිව් එන්න කියලා ලියුම එවලා තිබ්වේ මෙහෙන්…

අප්පච්චිත් මේ පත්තරේ ආරම්භක සාමාජිකයෝ..කොටස් කාරයෙකුත් වෙනවා.. මං හිතන විදිය හරි නම් සර්ගේ තාත්තත් මේකේමයි වැඩ කරේ..

මං කවුද කියලා මෙහේ කාටවත් මං දැන ගන්න තිබ්බේ නෑ.. අමාරුවෙන් කර්තෘ තුමා මුණගැහුනා..

මගේ වාසනාවට එදා ඉන්ටවිව් ආපු කවුරුවත් කතෘ තුමාන්ගේ හිතට අල්ලලා නෑ… මට කිව්වා හෙට වෙද්දි ලිපියක් ලියන් එන්න කියලා…

ඒ වැඩෙත් හරි වගේ… කතෘ තුමා වෙලාවට මාව අදුර ගත්තෙ නැත්තේ.. මට නම් පොඩි මතකයක් තිබුනා කතෘ තුමා ගැන.. සමහර දවස් වලට මං අප්පච්චි එක්ක මෙහේ ඇවිත් තියේ..

නයි කයිද පරිප්පු වඩෙ කිව්වලු.. දැං නම් බඩේ පනුවොන්ගේ ඉවසීමේ සීමාවත් පැනලා කිලෝමීටර් 10ක් වත් ගිහින් වගේ..

ළඟ තිබ්බ කඩේකට ගිහින් බත් එකක් කෑවා.. කාන්තාරයකට වැහි බිංදු අරික්කාලක් වැටුණා වගේ..

කාලා බිල ගෙවන්න කැශියර් එකට ගියා..

කැශියර් එකේ හිටපු මුදලාලිට පිටි පස්සේ තිබුන පත්තර වැට ළඟ ඇස් මාව නතර කරා..

පත්තර වල පිටුවේ තිබ්බේ අපේ අම්මා ගැන..

හිටපු එල්ටිටී නායිකාවක් ගාණට දාලා පත්තර වල නිවුස් එක ලස්සනට හදලා තිබ්බා..

හිතට ආපු ආවේගෙට පත්තර වැටම ගිනි තියන්න තිබ්බා.. ඒත් ඒකෙන් අම්මට නැති වුණ ගෛරවය ලැබෙන්නේ නෑනේ..

හිත තවත් හදන් බිලත් ගෙවලා එළියට බැස්සා…

දැං තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නේ පළවෙනි ලිපියා මොකක් ගැනද ලියන්නේ කියලා..

ගෙදර ගිහින් අම්මගෙන් ඇහුවා නම් කියයි.. හොඳම අදහස් කවදත් මව්තුමියගෙනේ…

හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්

හිත ආයේම ඩෝං ඩෝං ගාලා කැඩිලා ගියා…

මට සමාවෙන්න අම්මේ.. මං ඔයා අකැමැති දෙයක් කරලා හිත රිද්දනවා නම්.. ඒත් මේ මියැසි කෙල්ලත් හිත හදා ගන්න ඕනි…

මං ඔහේ ඇවිද ගෙන ඉස්සරහට යද්දි….

—————————————————————————————————————-

ළමායි…. අපේ මියැසි කෙල්ල මොනවා ගැන ලියයිද…??

අනේ මන්දා…

මේ අහන්න වස්තුලා.. ඉරිදට ඔයාලා ෆ්‍රී වුණාට මේ කවිකාරිට වැඩ වැඩිම දවස ඉරිදා…

ඉතින් පැට්ටෝ කතාව නෑ කියලා අඬන්න හෙම නෑ.. ශෝයි බබාලා වගේ ඉන්න ඕනි…

ආදරෙයි පැලෙන්න..

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි…!!!!