අවසාන කවිය…

—————————————————————————————————————

මං එහෙම්මම ඇස් පියාගෙන ගොඩක් වෙලා ඉන්න ඇති.. හිතට සිතුවිලි එනවාටත් වඩා වේගයෙන් ඇස් වලට කඳුලු උනන්න පටන් අරන්…

ටික වෙලාවකින් මට දැනුනා කවුරුහරි කෙනෙක් මගේ ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්නවා වගේ..

මං එකපාරටම ඇස් ඇරලා බැලුවා..

ඔව්… තාත්තා…

මං දඩිං බිඩිං ගාද්දිම නැගිටිලිලා තාත්තව බදා ගත්තා.. හිත ඇතුළේ සතුටට බෑන්ඩ් එකල් ප්ලෙයි කරනවා වගේ.. එච්චරටම හැපි..

තාත්තාත් පුදුම වෙලා මං දිහා බලන් හිටියේ… වටේ පිටේ මිනිස්සුත් නිකන් ෆිල්ම් එකක් බලනවා වගේ අපි දිහා බලන් හිටියේ.. ඉතින් මට පාන්ද සුදූ… නෑනේ…

“තාත්තේ අපි ගෙදර යමු…”

තාත්තා වචනයක් වත් කියන්න කලින්ම මං කිව්වා…

“මාත් එක්ක ආවොත් මං තාත්තට හැමදාම උදේටයි හවසටයි ලොකූ කිඹුල්ලු 2 ගාණේ දෙන්නම් කන්න….”

මං ඇහිබැමත් උස්සලා ඇස් දෙකත් ලොකු කරලා කිව්වේ.. බැරි වෙලාවත් තාත්තා එන්න බෑ කිව්වොත්…

“මගේ හොඳ තාත්තිනේ.. එනවනේ මාත් එක්ක…? හා කියන්නකෝ…”

තාත්තගේ නිහඬතාවය දරා ගන්න බැරි තැන මං ආයේ අයේම ඇහුවා..

මෙන්න තාත්තා මාව අතින් ඇදන් එක්ක යනවා..

එයා මාව එක්ක ගියේ අපි එදා කිඹුලෝ කාපු කඩේට…

වීදුරු කබඩ් වල දාලා තියපු කිඹුල්ලො අරන් ඉල්ලුවේ හරියට චූටි බබෙක් වගේ..

ඒකට අර පුත්‍ර රත්නය… හදිසියේවත් ගෙදරින් කෑම හදන් යන්න බැරි වුණොත් අයේ කීයට හරි ගෙදර ඇවිත් උයන් කනකම් බඩගින්නේ…

තාත්තා ඇති වෙන්න කිඹුල්ලො කෑවා.. මේ මියැසි කෙල්ල ලාවට බිත්තර රොටි දෙකක් චිකන් හොඳි එක්ක කාලා බඩේ පනුවන්ට සතුට සමරන්න අවස්ථාවක් දුන්නා…

අපි ආයේ බස් හෝල්ට් එකට ආවා..

එදා වගේ නම් නෙවෙයි.. මං තාත්තගේ අත තදින් අල්ලා ගත්තා.. අප්පච්චිව මට මඟ ඇරුනට මං තාත්තව නම් මගෙන් ඈත් වෙන්න දෙන්නේ නෑ..

“උදේටත් මට කිඹුලො අරන් දෙනවද…?”

“ඔව් තාත්ති.. අරං දෙනවා..”

තාත්තා තාම හිතනවා ඇති මං එක්ක යනවද නැද්ද කියලා..

අයියෝ මේ බස් තාම නෑනේ..

“හවසටත් මට කිඹුලෝ අරන් දෙනවද ඔයා…?”

ආයේ ටිකකින් තාත්තා මගෙන් අහනවා…

“ඔව් තාත්ති… දැනටමත් ලොකූ කිඹුලෙක් මං එනකම් බලන් ඇති කටත් ඇරං මාව රෝස් කරන් කන්න…”

පොරොන්දුව කැඩුව එකටත් එක්ක කලු කෙස් ඇත්තේ හල්ක් කොල්ලව ඔලුවේ තියන්…

ඔන්න බස් එක ආවා…

අපි දෙන්නා හෝල්ට් එකෙන් බහිද්දි ටිකක් හවස් වෙලා… තාත්තා එක්ක වුණත් තනියම පාරේ යන්න මට බය හිතුණා වෙච්ච දේවල් හින්දා….

හැමදේම හරි යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි වැඩේ වඩේ කරන් ලෙඩක් දාන් විදවන්න බැරි නිසා මං වීල් එකක් කතා කරන් සර්ගේ ගෙදරට ගියා…

ගේට්ටුව ගාව නතර කරද්දිම ගේට්ටුවෙන් එළියට ආවේ සර්…

මියැසියෝ.. සර්ගේ මූණ නම් හොඳ නැතෝ… ශේප් එකක් දාගනින්.. නැත්නම් වීල් එකේ අයියා ඉස්සරහම කන හරහා හයේ ශොට් එකක් දෙයි..

“ආ සර්.. පර්ස් එක සාක්කුවෙනේ.. මට රුපියල් සීයක් දෙන්නකෝ….”

සර් මටත් රවලා පර්ස් එකෙන් රුපියල් සීයක් හොයනවා.. දම් කොළ අස්සේ තැඹිලි කොළ නැද්ද කොහෙද..?

“කෝ කෝ.. ඉක්මන් කරන්න සර්.. මේ වීල් අයියට පරක්කු වෙනවා…”

නක්කලේටත් එක්ක මං කිව්වේ මූඩ් එක ටිකක් එහාට මෙහාට කරන්න…

සර් සල්ලිත් දීලා වීල් එකේ අයියා පිටත් කරා…. තාමත් සර් මගේ පිටිපස්සට වෙලා මුවා වගේ මුවා වෙලා හිටපු තාත්තව දැක්කේ නෑ..

“කෝ ඉඩ දෙන්නකෝ අපිට ඇතුළට යන්න.. කකුලුත් රිදෙනවා..”

මෙයා තාම ගේට්ටුව හිර කරන් අපිව කන්න බලන් ඉන්නවා..

සර් අඩියක් තියෙද්දිම මං ඇස් පියා ගත්තා.. ඇයි යකෝ කන හරහා පාරක් වැදුනොත් කාට කියන්නද..?

සර් එක පාරටම මං පස්සේ හිටපු තාත්තව හයියෙන් බදා ගත්තා..

“අනේ තාත්තේ…”

මගේ ලෝකේ ඉන්න අලුත් වීරයා තාත්තා බදන් ඇස් වල කඳුලු පුරවන් අඬනවා..

සර් තමන්ගේ තාත්තව දැක්ක පළවෙනි පාර… ඉතින් මේක බලන් ඉන්න මගේ ඇස් වලටත් කඳුලු ආවා..

තාත්තට නම් මේ වෙන කිසිම දෙයක් නොතේරනවා වගේ මං දිහා බලාගෙන හිටියා…

“මෙයත් මට කිඹුලෝ ගෙනත් දෙන කෙනෙක්ද…?”

තාත්තා සර්ව පෙන්නලා අහද්දි නම් සරුත් මං දිහා බැලුවේ ලොකූ ප්‍රශ්නාර්ථයක් මූණේ තියන්..

මං සර්ට ඇස් වලින් කිව්වේ සන්සුන් වෙන්න කියලා..

“ඔව් තාත්තේ… මෙයා තමයි මටත් කඩෙන් රෝල්ස්, පැටිස්, බිත්තර රොටි, අප්ප… තව වඩේ.. ඔය ඔක්කොම අරන් දෙන්නේ.. අද ඉදන් තාත්තටත් කිඹුල්ලු කන්න ගේන්නේ මෙයා තමයි..”

සර්ගේ නම් මූණ බලං ඉද්දි ඇද වුණා..

“යමු තාත්තේ ගෙට..”

තාත්තගේ දකුණු පැත්තේ සර්.. වම් පැත්තේ මං…

අපි ගෙට ගොඩ වෙද්දිම සර්ගේ අම්මා සතුටෙන් කෑ ගහගෙන තාත්තා ගාවට රෝද පුටුවත් තල්ලු කරන් ආවා..

මගේ අම්මත් සතුටෙන් හිටියේ… මාත් දුවලා ගිහින් අම්මව බදා ගත්තා…

දවස් කීයකින්ද මේ අම්මගේ උණුසුම මං විදින්නේ…

හැමෝගෙම මූණු සතුටෙන් පිරි ඉතිරී යද්දී සර් මාව ඇදන් අයිනකට ආවා…

මේ යකා මොනවා කියයිද කියලා බයෙන් අහිංසක මූණක් මවන් මාත් සර් එක්කම ගියා..

“තමුන්ට එපා කියන දේමයි තමුන් කරන්නේ.. හරිම හිතුවක්කරයි.. එළියට ගිය ඩිංගට අරුන් තමුසෙව ඉස්සුවා නම්.. පණ්ඩිත කෙල්ල.. මට කිව්වා නම් මාත් එනවනේ..”

මං බිම බලන් අහන් හිටියා.. කොහොමත් දෙයියනේ බුදුනේ කියලා කන් රත් වෙන බැණුමක් අහන්නනේ මං රෙඩි පිට හිටියේ..

“දැං කියනවකෝ තාත්තව කොහොමද හම්බුනේ තමුන්ට..?”

අන්න සර් දවසේ වැදගත්ම ප්‍රශ්නය ඇහුවා… තාත්තව හොයා ගත්ත හැටි කියලා පත්තරේට ආර්ටිකල් එකකුත් ලියත හැකි.. එච්චරටම රසවත්…

“සර් මගේ අම්මව එක්ක ආවා මං සර්ගේ තාත්තව එක්ක ආවා.. මේ හැමදේම විසදෙනකම් මගේ අප්පච්චි මාව එක්ක ආවා…”

සර්ගේ ආඩම්බර තොල් අගින් පැතිරිච්ච හිනාව මගේ ඇස් වලින් මගෙ තොල් හොරා ගන්න ඇති…

ගොඩක් පිං අප්පච්චි.. හැමදේකදිම මං ළඟ උන්නට..

*********************************

“අනේ අම්මේ… මේක ටොන් විස්සක් විතර බරයි.. මේ මාල ටික හින්දා බෙල්ල කැඩෙන්න වගේ.. ඊට හපන් මූණ කපරාරු කරලා.. අනේ මට බෑ කසාද බදින්න…”

පාන්දර එකේ ඉදන් අන්දපු අක්කා යනකම් ඉදලා මං මව්තුමියට කිව්වේ මේ මගුල් සාරියට්ග් ආභරණත් මාර බර හින්දා…

“මියැසි… කට වහගන්නවා.. අනේ ඇත්තමයි කසාදයක් කරලා ගෙදරින් යන දවසෙවත් මේකිට මාව කේන්ති නොගස්ස ඉන්න බෑනේ..”

“අම්මා… මං දන්නවනේ ඔයාට කේන්ති යන්නේ නෑ කියලා… කෝ මේ අර මේකප් අක්කා.. එයාට කියලා මේ ලස්සන මූණෙත් කැටයම් ටිකක් දැම්මා නම් හරි…”

අම්මගේ බෙල්ලෙ එල්ලිලා අම්මගේ මූණත් අත ගගා මං අම්මට කිව්වේ ඇත්තටම ආදරේට…

“සඳු… අප්පච්චු බලන් ඇති.. එයා මගෙන් ඉල්ලපු සඳ අද ලස්සන මනාලියක් වෙලානේ.. මහත්තයෝ.. සඳු ළඟින්ම ඉන්න..”

අම්මගේ ඇස් පිහාටු අස්සේ කඳුලක් හිර වෙලා…

“අම්මා, අප්පච්චි කවදාවත් එයාගේ සඳුව දාල ගියේ නෑ.. සඳු ළඟමයි ඉන්නේ..”

“මගේ කෙල්ලට වරදින්නේ නෑ…”

දරුවෝ වෙනුවෙන් මේ තරම් ආදරේකින් කැප වෙන අම්මලා අප්පච්චිලා ඉද්දි දරුවන්ට වරදින්නේ නෑ…

උත්සවේ වැඩ බලන්න මව්තුමියත් යන්න ගියා.. කණ්ණාඩිය ඉස්සරහ මං තනි වෙලා…

ඇත්තටම මං බඳින්න ඕනද..?

තාමත මට ආදරෙයි කියලා නොකියපු කෙනෙක්ව මං බඳින්න ඕනද..?

ඇයි අප්පා මේ කලු කෙස් ලෙක්චර්ට බැරි එක පාරක් වත් ආදරෙයි කියන්න.. මොකෝ ආදරෙයි කිව්වම ඇඟෙන් කෑල්ලක් හැලෙනවද..? නැත්නම් කලු කෙස් හැලෙනවද දන්නේ නෑ..

එතකොටම මට අන්දපු අක්කා ආවා..

“නංගි මේක මනාල මහත්තයා දෙන්න කිව්වා..”

ලැජ්ජාව කම්බුල් දිගේ බේරෙද්දි මං හෙමීට කොළේ දිග ඇරියා…

~~අහිංසක කවිකාරි~~

රෑ අහසේ සඳ සාවී
අද ඉඳන් මගේ තමයි
මං ලියපු පෙම් කවිය
සත්තමයි නුඹ තමයි…

~~කවි හොරා~~~

කියන ලස්සන.. එකපාරක් කට ඇරලා ආදරෙයි කියන්න බෑ. දැං එනවා මෙතන අයිතිය කියන්න…

මං පෑනක් අරන් යටින් මෙහෙම ලිව්වා…

~~~කවි හොරා~~~

මං ලියපු පෙම් කවිය
කවි හොරා නුඹ වෙලා..
මගේ සිහින මගේ පැතුම
නුඹෙ නමට ලියවිලා…

~~අහිංසක කවිකාරි~~~·

“අනේ අක්කේ තරහා නැතුව මේක එයාටම දෙනවද…?”

මං හතරට නවපු කොළේ අක්කා අතටම දීලා කිව්වා..

“ඇයි බං ඇත්තටම දැං කාලේ කොළ වලිනුත් ආදර ගනුදෙනු තියෙද.. ෆෝන් එකෙන් මැසෙජ් එකක් යවපන් කෙල්ලේ..”

මං කරේ හිනා වෙච්ච එක විතරයි.. ඇයි යකෝ කොළ කෑලි වලින් කවි ගනුදෙනු කරන එක වෙනමම ආතල් එකක්..

ඒක දන්නේ අපි විතරනේ…

වේලාව චුට්ට චුට්ට ගෙවිලා ගියා…. චණ්ඩි අහිංසකි වුණාට හිතට බයකුත් තියෙනවා.. මනාලියක් වෙන එක සුලු පටු දෙයක් නෙවෙයිනේ…

ගෙවුණු අවුරුද්ද පුරාවට කොච්චර නම් දේවල් වුණාද..? සර්ගේ තාත්තා අපේ ජීවිත වලට ආවට පස්සේ මේ ගෙවුනේ දිග වසරක්..

අපි සර්ගේ තාත්තව හොඳටම සනීප කර ගත්තා.. ඊට පස්සෙයි කුඩ්ඩලාට ගිණිකෙළි සංදර්ශන පේන්න ගත්තේ.. අපෙ අප්පච්චි නවත්වපු තැනින්, මං ඉස්සරහට ගියපු තැනින් තාත්තා ආයෙම පටන් ගත්තා..

මටත් හොරා සරුත් අර මන්ත්‍රී කාරයා ගැන සාක්ශි එකතු කරලා තිබ්බා.. අර රූපසිංහ හිටපු ඇමතියගේ දුව බැදලා හිටපු බෑණා තමයි කුඩු මන්ත්‍රී..

මෙලොව කරපු කර්ම මෙලොවදීම පරිසන් දෙනවා වගේම මේ කුඩු කේස් එකට උසාවි ආපූ වෙලාවකදි පාතාලේ සෙට් එකක් අතින් කුඩු මන්ත්‍රී ඝාතනය වෙනවා..

ලංකාවේ කුඩු බිස්නස් රන් කරපු ලොකූ අත්තක් සදහටම ඇස් පියා ගත්තේ මහපාරක. කෙටියෙන්ම කිව්වොත් බල්ලෙක් වගේ..

හිටපු ඇමතියට මේ වෙච්ච දේවල් වලට හාර්ට් එක බීට් වෙලා අපායේ ලස්සන බලන්න ටිකට් එක ඇදුණා.. මැරුණ කෙනෙක්ට එහෙම කියන්න හොඳ නැති වුණත් දහස් ගාණක තරුණ ජීවිත විනාශ කරලා මගේ අම්මා අප්පච්චිලා වගේ සතුටින් හිටපු පවුල් විනාශ කරපු කෙනෙක්ට වෙන කතා කරන්න විදියක් මං දන්නේ නෑ…

නිරූ ඊට පස්සේ ඇවිත් මාත් එක්ක කතා කරා.. මගේ හිටපු හීන කුමරයා එයාට බූට් එක තියලා නිරූගේ වෙන සීන් එකක් අහු වුණ නිසා.. නිරූ හිතන් ඉඳලා තියෙන්නේ ඒ දේවල් කියලා තියෙන්නේ මං කියලා.. කාලයත් එක්ක එයා ඒක තේරුම් අරන්…

අද ඉතින් ඒ ලව් ජෝඩුවත් එයි රණ මොණරයි, මොණරියි වගේ…

නැකත් වෙලාවත් ළං වුණා.. තව මොහොතකින් මගේ සර්ගේ ආදරණීය පතිනිය වෙලා මාත් පෝරුවට නගී..

හැම බැල්මෙම සර්ගෙන් මට දැනෙන්නේ උතුරනා ආදරය.. ඒත් කෝ.. තාම ආදරෙයි කියලා කිව්වේ නෑනේ..

තද රතු පාටින් හැඩ වෙච්ච නිලමේ ඇඳුමක් ඇදපු සර් දිහා මට බලන්නත් ලැජ්ජයි.. සඳ කුමාරයෙක් තරමට කඩවසම් මේ කලු කෙස් ලෙක්චර් අද ඉදන් මගේනේ..

රෑට හනිමූන් එකත් ආදරෙයි කියලා නොකියම ගෙවිලා යයිද මන්දා.. රෑටම අල්ලගන්නම්කෝ…

නැකත් වෙලාවට පෝරුවට නැග්ගා.. මගේ මහමෙරක් තරම් වුණු ආදරය මගේම දෑගිලි එක්ක පැටලෙද්දි අපේ ඇස් එක තැන නතර වුණා…

ඇස් වලින් ස්නේහයේ නාමයෙන් උපන් චූටි කඳුලු බිංදුවක් සර් වෙනුවෙන්ම ඉපදිලා…

ගොඩක් ආදරෙයි සර්.. වචනයෙන් කියන්න බැරි තරම්…

මුලු දවසම සුභ පැතුම් මැද්දේ ගෙවිලා ගියා.. සර්ගේ අත මුලු දවසෙම තිබ්බේ මගේ අතේ වෙලිලා..

ඒත් පිංවතුනේ තාමත් ආදරෙයි කිව්වේ නෑ… වචනෙන් නොකිව්වත් මේ ආදරය හිතට දැනෙනවා හැම තප්පරේම..

ඒත් ඉතින් අපි ගෑණුනේ.. කටහඬින් අහන්නම ඕනි.. ගල් හිතක් තිබිච්ච මං මේ තරම් බොළඳ වෙලා අද..

පිටත් වෙන වෙලාවත් ඇවිත් අපි විහිලු තහලු මැද්දෙ කාර් එකට නැග්ගා…

මට නම් මාර මහන්සි…

සර් එකපාරටම මගේ උරහිසට නිකට තියන් මගේ කම්බුලකට සර්ගේ මූණ තඩ කරා..

“මගේ අහිංසක කවිකාරි.. චුට්ටක් දඟයි.. ගොඩක් හිතුවක්කරයි… හුඟක් පිස්සු.. ඒත් මං ගොඩාක් ආදරෙයි…”

අම්මෝ.. සැහෙන්න කලක් තිස්සේ අහන්න ආසවෙන් උන්නු වචන ටික..

පපුවේ පැත්තක් කීං කීං ගානවා…

“මාත් ආදරෙයි සර්………. හැබැයි ඔන්න ආයේ නම් බඳින්න කියන්න එපා.. මට බෑ මේවා අඳින්න…”

පෙම් හීන පුරාවට
මගේ සැනසුම නුඹම වේවා…!
සසරේ හැම දිනයකම
මගේ නැවතුම නුඹම වේවා…!

ආදරෙයි සංදේශ්….
මියැසි කෙල්ල…

කලු කෙස් ලෙක්චර්
ලේට් කමර්…

කවි හොරා..
අහිංසක කවිකාරි

හල්ක් කොල්ලා
චණ්ඩි අහිංසකි..

නිමි…

————————————————————————————————————–

ඔන්න වස්තුලා මගේ කතාව නම් අවසන් වුණා..

මං ලියපු දිගම කවිය අද… ඇස් රිදෙනවා හොඳටම.. ඇඟිලි රිදෙනවා..

පසු වදනත් අරන් මං ඉක්මනටම එනවා…

එතකම් වස්තුලා මුලු කතාව ගැනම ඔයාලගේ අදහස් කියාගෙනම යන්න.. හැමදාමත් ඔයාලා ලියන ඒවා මං කියවනවා…

ආදරෙයි පැලෙන්න.. ඒදා වගේම…

පසුවදනෙන් හමුවෙමු…
බුදු සරණයි…!!