අවසානයට පෙර කවිය…

—————————————————————————————————————

මං උදේ ඇහැරෙනකොට හොඳට එළියත් වැටිලා.. ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්…..

නින්ද ගියේ රෑ වෙලානේ.. අම්මෝ.. ඇහෙරෙන්න තියෙන කම්මැලිකම.. නිදි කුමාරි මට ඉනාවක් වත් කවලද මේ පාන්දර..

හතරට පහට ඇඹරිලා ඇදෙන් බහිනකොටයි මං දැක්කේ කාමරේ තිබ්බ පුටුව උඩ වාඩි වෙලා සුදු ශර්ට් එකක් ඇදන් මං දිහාම බලන් ඉන්න සර්..

ඉවරායි.. ලැජ්ජාව ටැංකියෙන් එකයි.. මං හෙමීට බිම බලාගෙනම ටවල් එකත් උස්සන් බාත් රූම් එකට ගියා..

ගැහෙන පාන්දර ශවර් එක ඇරගත්ත මෝඩ කමට වෙව්ල වෙව්ල නා ගත්තට මොකද මේ හිච්චි ටවල් කෑල්ල ඇදන් කාමරේට යන්නද…??

සර් කාරයත් උදේ පාන්දරම කාමරේට සම්ප්‍රාප්ත වෙලානේ..

“ඒයි මේ දොර අරිනවා. තමුසේ නලවන්න වෙන වෙලාවක එන්නම්. මට ලේට් වෙනවා…”

හපොයි දෙයියනේ…මේ යකාට අර හල්ක් කොල්ලා වැහුනොත් අපේ මව්තුමියට කේන්ති ගියාම වගේ තියෙයි..

හරිනේ.. මෝඩ නෑම්බි.. අද අම්මගේ නඩුවේ දවසනේ.. අමතක වුණානේ…

මං දොර බාගෙට ඇරල ඔලුව විතරක් එළියට දැම්මා.. මෙන්න මෙයා මාව එළියට ඇදලා ගත්තනේ..

“සඳු.. මං උසාවියට යනවා.. ඔයා මට පොරොන්දු වෙන්න මං එනකම් මේ ගෙදරින් එළියට යන්නේ නෑ කියලා… මං අම්මව එක්කන් එන්නම්..”

තාත්තා කෙනෙක් පොඩි දුවෙක්ට කියනවා වගේ සර් මට කියද්දි කොහොමද මේ දඟ කෙල්ල කීකරු නොවී ඉන්නේ..

මං හෙමීට ඔලුව හෙලෙව්වා…

සර් මගේ කම්බුලකුත් අත ගාලා යන්න ගියා…

මට පිට වුණේ දිග සුසුමක්…

යන්න ගියපු සර් ආයේම හැරිලා බැලුවා…

“සමාවෙන්න සඳු…”

සර් යන්න ගියා.. මං ඇදට ඇවිත් වාඩි වුණා..

සර් සමාවෙන්න කිව්වේ ඇයි…? මගේ අම්මා, අප්පච්චිට බොරුවට චෝදනා කරපු එකටද..? නැත්නම් අම්මව හිරේ දාපු එකටද..? නැත්නම් මේ කේස් එක හින්දා අපිට නැති වුණ නම්බුව හින්දද..? එහෙමත් නැත්නම් දෙපාරක්ම මට හයේ හතරේ ශොට් ගහපු හින්දද…?

අනේ මට තේරෙන්නේ නෑ..

එදායින් පස්සේ සර්, මට මේ මොහොත වෙනකම්ම අම්මයි අප්පච්චියි මිනීමැරුවෝ කියලා චෝදනා කරේ නෑ.. මේ කාමරේ තියෙන දේවල් වලින් සර්ම ඇත්ත තේරුම් ගන්න ඇති..

නැත්නම් ඉතින් ඕක මං තේරුම් ගන්න ගියා නම් අපි දෙන්නාගෙන් එක්කෙනෙක් අනිවා හොස්පිටල්…

අම්මේ… අද හැමදේම විසදේවි..

අප්පච්චි සමවෙන්න මට.. අම්මව නිදහස් කර ගන්න හිතන් මං කරපු කිසිදෙයක් හරි ගියේ නෑ..

ඒකෙන් මේකෙන් වුණේ අර යස අපූරුවට හිටපු අයියා කොල්ලාට ඉස්පිරිතාලේ ඇදක නිදා ගන්න වෙච්ච එක…

මව්තුමිය හිරගෙදර හින්දා උඹ බේරුණා මියැසියෝ.. නැත්නම් මව්තුමියගේ ෆස්ට් ලව් එකට මේ කරපු දේට මාසයක් වත් ලුණු වැඩි කෑම තමයි උඹට ගිලින්න වෙන්නේ…

අම්මේ ඔයා ගෙදර ආවම, අයියත් ඩිස්චාර්ජ් වෙලා ගෙදර ආවම ඇත්තමයි අප්පච්චි මං හොඳ ළමයෙක් වෙනවාමයි…

කාමරේම ඉන්න හොඳ නැති හන්දා මං සාලෙට ආවා.. අද පත්තරේ අරන් බැලුවා.. මගේ ආර්ටිකල් එක මේ යස අගේට පත්තරේට ගිහින් තියෙන්නේ..

ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්.. මං හොයාගත්තු විස්තර පස්සේ පොලිසිය වැටිලා වගේ.. කුඩු තොගයක් එක්ක පතාලේ පොරක් අත්තඩංගුවට අරන්.. ඒ විතරක් නෙවෙයි.. වරායෙන් කුඩු පන්න ලොකූ පෑලෑනක් ගැනත් පොලිසියේ අවධානය යොමු වෙලාලු…

මං කරපු දේවල් අපතේ ගිහින් නෑ ඒ කියන්නේ..

හිතට පොඩි සතුටක් මට දැනුනා..

අප්පච්චි ඔයා ළඟ උන්නා නම්…

සර්ගේ අම්මා කාමරේ… මං සාලේ කැරකි කැරකි ඉඳලා හෙමීට අම්මගේ කාමරේට ඔලුව දැම්මා…

“එන්න දුවේ…. මාත් මේ පාලුවේ හිටියේ…”

ලස්සන සිරියාවන්ත හිනාවකින් මූණ පුරවන් මට කරේ…

රෝද පුටුවට වෙලා හිටියත් සිරියාවන්ත කම තියෙන්නේ හදවතේ…

“අම්මා ඉතින් කාමරේමනේ.. වැඩිය එළියට බහින්නේත් නෑනේ..”

ඇත්ත.. අම්මා කාමරෙන් එළියේ ඉන්නවා මං දැක්කේ සර් ඉන්නකොට විතරයි…

“මං මේ සර්ගේ තාත්තා එක්ක කතා කර කර ඉන්නවා.. දැං මං ඒකට පුරුදු වෙලා..”

මොකක්…?? සර්ගේ තාත්තා… මට ඒක නම් ඇල්ලුවේ නෑ…

“සර්ගේ තාත්තා…???”

“නෑ දරුවෝ… සුදු පුතා ඉපදෙන්න මගේ බඩේ ඉන්න දවස් වල ඉදලම මං පාලු වෙලාවට ආරිව මතක් කරන් හිතින් එයා එක්ක කතා කරනවා…”

ආදරේ… කොච්චර වටින ආදරයක්ද අර සත්තු විනාශ කරේ…?? මං අම්මගේ දෙපා පාමුල වාඩි වුණා…

“දුවට අප්පච්චිව මතකද…?”

“කොහොම අමතක වෙන්නද අම්මේ…? මං මෙන්න මෙච්චරයි අප්පච්චි නැති වෙද්දි.. ඒත් අප්පච්චි ඉන්නේ තාම මගේ ලෝකේ.. අපෙ අම්මා නම් කියන්නේ මට මතක අප්පච්චි විතරලු.. අම්මවයි, අයියවයි මතකම නෑලු… අප්පච්චි ඔයා අහන් නේද ඉන්නේ..?”

“දුවගේ අප්පච්චි දෙවියෙක්… මට සුදු පුතා ලැබෙන්න ඉද්දි ආරිට මට කියන්න ක්‍රමයක් තිබ්බේ නෑ.. එයාට ඒ කාලේ ජීවිත තර්ජන තිබ්බ හින්දා හැංගිලයි ඉඳියේ.. මං මට අයියා කෙනෙක් වගේ හිටපු දුවගේ අප්පච්චිටයි හම්බෙලා කාරණාව කිව්වේ… බදින්න කලින් මේ කර ගත්තු දේට අයියා මට සැහෙන්න දොස් කියලා මාව ඩොක්ටර් කෙනෙක් ගාවට එක්ක ගිහින් බෙහෙත් දීලා හිතත් හයිය කරලයි මාව ගමේ පිටත් කරේ.. ආරිව ඉක්මනට එක්කන් එන්නම් කියලා.. ”

“ඒත් මගේ දරුවෝ… සුදු පුතාගේ තාත්තා ඊට දවස් 5ට පස්සේ අතුරුදහන් වෙනවා.. මං නොමැරි මැරුණා දරුවෝ…”

අම්මා අඬන්න ගත්තා.. කොච්චර දුකක් හිතේ හිර කරන් ඉන්න ඇත්ද…?? අම්මලන්ගේ හිත් වල කොච්චර නම් දුක් කන්දක් හිර වෙලා තියෙනවද..??

“අඬන්න එපා අම්මා… අපේ සර් දැං හොඳට ඉන්නවනේ.. සර් දැන ගත්තොත් මං අම්මව ඇඩෙව්වා කියලා මාව දවසෙම බඩගින්නේ තියලා මාව පණපිටින් ලුණුමිරිසක් කරාවි.. හල්ක් කොල්ලවමනේ වැහෙන්නේ…”

“මේ දරුවා මොනා කියනවද මන්දා…?”

අම්මගේ මූණේ චූටි හිනාවක් ඇදුනා..

“මෙන්න දරුවෝ මේක ඔය කොට්ටෙ යටින් දාන්නකෝ…”

අම්මා මගේ අතට ෆොටෝ එකක් දුන්නා… මං ලාවට වගේ ඇහැ දාලා ෆොටෝ එක දිහා බැලුවා…

දෙයියනේ… මගේ අතින් ෆොටෝ එක බිම වැටුණා..

මං දැක්කේ ඇත්තක්ද..? ඒත්.. ඒත් ඒක වුණේ කොහොමද…?

“දරුවෝ මොකද වුණේ…? දුවේ ඔයා හොඳින් නේද…?”

අම්මත් බය වෙලා.. මං ඔලුව වනලා ෆොටෝ එක අතට ගත්තා.. මේ සර්ගේ තාත්තාද..?

අරකයි මේකයි කියලා වෙන් කර ගන්න බැරි හැඟීම් සීයක් විතර ඔලුවේ පිරෙන්න ගත්තා..

මං ටක් ගාලා ෆොටෝ එක අරන් ඇද උඩින් තියලා බිදිච්ච වීදුරු කටු ටික අස් කරා..

හිත ඇතුලේ ලොකූ පෙරළියක් වෙද්දි මං ඒක අම්මගෙන් හංග ගන්න ලොකූ සටනක් කරා…

මං පුලුවන් ඉක්මනට මේ ගෙදරින් පැන ගන්න ඕනි.. ඒක තමයි මං මුලින්ම කරන්න ඕනි..

“අම්මා…. ඔලුව ටිකක් රිදෙනවා.. මං ඇදට ගිහින් ටිකක් නිදා ගන්නම්..”

මං ෆුල් අහිංසක මූණක් මවා ගෙන කිව්වා..

“හා දුවේ චුට්ටක් නිදා ගන්න…”

සමාවෙන්න අම්මේ බොරුවක් කරාට.. ඒත් මං මෙහෙන් පැන ගන්නම ඕනි..

මං දඩි බිඩි ගාලා කාමරේට ගිහින් ඇදුමකුත් දාන් පර්ස් එක ගත්තා..

වෙලාවට ඒකේ දාහක් තිබ්බා… මේ දවස් වල මගේ ජීවන වියදම බැලුවේ ලොකු සහෝදරයනේ.. ඒකයි..

ජනේලේ ඇරලා ජනේලෙන් එළියට පැනලා ගේට්ටුවත් සද්ද නැතුව ඇරන් පාරට ගියා..

මං හිතින් දහස් පාරක් සර්ගෙන් සමාව ගන්න ඇති.. මාව කන්න බලා ගෙන ඉන්න පිස්සු බල්ලෝ හැමතැනම ඉද්දි පාරේ මෙහෙම එනවා සර්ට අහු වුණොත් මාව මෙතනම හම ගහයි…

මට සමවෙන්න සර්..

මං දුවලා ගිහින් එල්ලුනේ කලුතර යන්න බස් එකක…

අප්පච්චි… ඔයා එක්ක තරහයි මං.. ඔයා හරිම නෝටියි..

ඇයි යකෝ ඔයාවත් මට කිව්වේ නෑනෙ එදා කලුතරදි මට හිතවත් වුණ අන්කල් ඔයාගේ පරම පිවිතුරු යාලු කොල්ලා කියලා ඒ දවස් වල…

ඒ කියන්නේ සර්ගේ අප්පච්චි මැරිලා නෑ.. මැරිලා නෑ කියන්නේ ගොන් වැස්සියේ ඉතින් කොහෙද මිනීමැරුවෙක්…

අම්මෝ හිතට දැනෙන සනීපේ..

එදා තාත්තා අතුරුදහන් වුණාට පස්සේ මොනවා වුණාද කියලා දන්නේ සර්ගේ තාත්තමයි..

ඔව් සර්.. ඔයා කිව්ව විදියට හැමදේම හොඳින් විසදෙයි වගේ…

කවි හොරෝ දිග…. කවියක් ලියන්න හිතයි මට…

වැවිච්ච ඇස් යටින් මට ලස්සන හිනාවක් පෙනුනා..

ඒ හිනාව මගේ නම් නෙවෙයි.. මගේ අම්මා, අප්පච්චිගේ, ලොකු සහෝදරයගේ, සර්ගේ, සර්ගේ අම්මගේ, සර්ගේ තාත්තගේ… මේ හැමෝගෙන හිනාව මට මැවිලා පෙනුනා…

නොකියා ආවට මට සමාවෙන්න අම්මා.. කොහොමද අනේ මං ඔයාට මේක කියන්නේ අම්මේ.. සර් මට ගෙදරින් යන්නත් එපා කිව්වනේ..

මං මේවා හිත හිත ඉද්දි කලුතරටම ඇවිල්ලා.. මං බස් එකෙන් පැන්නා නෙවෙයි පිංවතුනේ.. සතුටට පියාඹුවා..

මං පාර දෙපැත්තම බල බලා අන්කල්ව හෙව්වා.. අනේ අන්කල් කෝ ඔයා..

හිතට මාරම හදිස්සියි.. මං කලුතර පන්සල ගාවට යනකම් මං අන්කල්ව දැක්කේ නෑ..

කලුතර පන්සලට ඇතුළට ගිහිල්ලත් හැමතැනකම බැලුවා.. දැං නම් හිත කඩා වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න…

කලුතර බෝ මලුවේ මං බිම වාඩි වුණා..

අනේ බෝ සමුඳුනි මට උදව් කරන්න..

මං ආයේම පන්සල පුරාම අන්කල්ව හොයලා හොයලා ආයේම පාරට ගියා..

මං පිස්සියෙක් වගේ පාර දෙපැත්තේ ඔලුව කරක කරක අන්කල්ව හෙව්වා..

එදා අපි කිඹුලෝ කාපු කෑම කඩේටත් ගියා.. ඒ ගොල්ලොත් අන්කල්ව දවස් ගාණකින් දැක්කේ නෑලු..

කොහෙද අන්කල් ඔයා ඉන්නේ..?? ඔයගේ බිරිදයි, සුදු පුතයි ඔයාව දකින්න ආසාවෙන් බලන් ඉන්නේ..

ඔයත් මෙහෙම මාව අසරණ කරන්න එපා.. මං ආයෙම පාර පුරා අන්කල්ව හොය හොය කලුතර බෝධියටම ආවා..

දැං නම් මට ඇඬෙනවා… සතුටින් පිරිලා තිබ්බ හිත කඩන් වැටිලා.. අප්පච්චි උදව් කරන්නකෝ..

මං බෝධිය පාමුල සුදු වැල්ලේ වාඩි වුණා…

මං ඇස් පියන් හිත එකඟ කර ගන්න ලොකූ උත්සහයක යෙදුණා..

හැමදේම හරියන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි බලාපොරොත්තු කඩ වෙන්න නම් දෙන්න එපා…

වැහිච්ච ඇස් පිහාටු අස්සෙන් කඳුලු පේළි ගලන් යනවා….

—————————————————————————————————————

ඔන්න වස්තුලා දුර ගමනක් මාත් එක්ක ඔයාලා ඇවිත්.. මියැසි කෙල්ලට යන්න තියෙන්නේ තව චුට්ට දුරයි… අපි ඒ දුරත් එකටම යමු..

සංදේශ්… ඔයාව නම් මේ කෙල්ලොන්ට අමතක වෙන්නේ නැති වෙයි…

ආදරෙයි වස්තුලා පැලෙන්න…

ගොඩාක් දුකයි අවසාන කවිය ඔයාලට ගේන්න..

හිතේ තියෙන ශක්තිය, අපිට එන හැම ප්‍රශ්නයකටම උත්තර අරං ඒවි..

ඉතින්… අවසාන කවියෙන් හමුවෙමු…
බුදු සරණයි….!!!!