හතළිස් එක් වෙනි කවිය….

—————————————————————————————————————–

“තමුසෙට මුකුත් අමුතු දෙයක් වුණේ නෑනේ…?”

මුගේ වර්ශන් එක නම් එන පොට හොඳ නෑ වගේ…

“මොකක්ද අප්පා සිද්දිය…?”

මට පේන්න බෑ මෙහෙම වටේ යද්දී..

එතකොටම කතෘ අන්කල්ගේ කාමරේ දොර ඇරුණා..

“මං මේ චණ්ඩි අහිංසකි එනකම් බලන් හිටියේ..”

“ඇතුළට ඇවිත් වාඩි වෙනවා..”

හපොයි මෙයා කලු කුමාරයාවත් දැකලාද..? බය වෙච්ච පාර මෙයාට ඩයලොග්ස් ටිකත් මාරු වෙලා..

මං කෝකටත් කියලා දෙවෙනි වර කියවන්න කලින් ගිහින් වාඩි වුණා..

සරුත් වාඩි වෙලා මුකුත්ම නොකියා මං දිහා තියුණු බැල්මක් දාන් හිටියා..

මාත් එක වසරේ මුකුත් නොදන්න පොඩි එකා වගේ අහිංසක මූණක් හදන් ඔහේ බලන් හිටියා..

“මොකක්ද අර කුඩු කේස් එකේ තත්වේ…? ”

“ඒ ලිපිය එතනම ඉවරද…? නැත්නාම්ම්ම්…?”

මොනවා වුණත් මුගේ ඇදිල්ල මට ඇල්ලුවේ නෑ…

“මං ඊළඟ ලිපිය ලියලා ඉවරයි සර්.. තව එක ලිපියක් හෙට අනිද්දා විතර දෙන්න පුලුවන් වෙයි සර්..”

කතෘ තුමාගේ මූණේ ලාවට හිනාවක් ඇදුණා..

“අද උදේ පාන්දරම මෙහෙට චණ්ඩි ටිකක් ආවා.. අර අර්ටිකල් එක ගැන හොයන්න..”

“ආයේ ඒ අර්ටිකල් එක පත්තරේ තියෙන්න බෑ කිව්වා…”

“ලිව්වේ කවුද කියලා උන් දන්නේ නෑ.. මෙකේ වැඩ කරන අය දන්නෙත් නෑ..”

යකෝ ඒ කියන්නේ ගින්න ඇවිලිලා…

මේකට අදාළ හැම එකාවම ලස්සනට නූලට පිච්චෙයි…

“එතකොට සර් මගේ අර්ටිකල් එක සර්ගේ පත්තරේ නැද්ද අද ඉඳලා…?”

අහන්න තිබ්බ එකන ප්‍රශ්නේ මං කෙලින්ම ඇහුවා.. වටේ ගිහින් බොරුවට කාලේ වළදන්න ඕනි නෑනේ…

“දිගටම අර්ටිකල් එක ලියනවද…?”

සර්ගේ ගැඹුරු ඇස් මගේ ඇස් දිහාම බලා ගෙන ඇහුවා…

“ඔව්… අවසානයක් දකින තුරාම ලියනවා සර්…”

ස්ථීර හඬකින් මං කිව්වේ මට මං ගැනම දැනුනු විශ්වාසයෙන්…

“එහෙනම් ඒ අවසානය මිනිස්සු දකින්නේ අපේ පත්තරෙන්….”

කතෘ තුමා, එයාගේ වචනේ දුන්නා..

දැනුයි අම්මපා හිත ටිකක් සැනසුනේ..

“ඒත් උපරිම පරිස්සම් වෙන්න ඕනි..”

මං සර්ගේ අතට ඊයේ ලියපු ලිපිය දීලා යන්නයි හැදුවේ..

යන්න ගියපු මාව සර් නවත්තගත්තා..

“දරුවෝ.. මේ පත්තරේ පටන් ගත්තු මුල් කාලේ ඔය දරුවට වගේ විසයක් තිබ්බ කෙනෙක් මෙහේ වැඩ කරා.. එයත් අන්තිම කාලේ ලිව්වේ කුඩු ගැනම තමයි..”

“ඒත් අන්තිමට ඒ මනුස්සයගේ මිනිය හොයලා දුන්නේත් පොලිසියෙන්..”

“එතකොට සර් කියන්නේ මෙච්චර දුර ඇවිල්ලා මට ලියන එක නවත්තන්න කියලද…?”

“නෑ දරුවෝ.. ඒක එතනින් ඉවර වුණේ නෑ.. ඒ මනුස්සයාගේ හොඳම යාලුවා අවුරුදු ගාණක් හොයලා අර කුඩු කේස් එක ගැනම ලිව්වා.. අන්තිමට තනි වුණේ අර දරුවෝ දෙන්නා…”

මගේ කතාවම බොහොම කෙටියෙන් කතෘ තුමාම මට කිව්වා.. ඉතින් මං හිනා වෙන්නේ නැතුව මොනවා කරන්නද…? මං ලාවට හිනාවක් දැම්මා…

“සර්… අප්පච්චිට ඒ කේස් එක ඉවර කරන්න බැරි වුණාට එයාගේ එකම දුව ඒක ඉවරම කරයි…”

හරිම සරලව ඒ වචන ටික කියලා වන් ශොට් කන්තේරුවෙන් එළියට බැස්සා…

අද දවස ඇතුළත පොලිසියට අදාළ ෆ්යිල් එක ලැබෙයි.. එතකොට තමයි නියම සෙල්ලම පටන් ගන්නේ…

එදා දවසෙම මං කරේ පාලයව ෆ්ලොව් කරපු එක තමයි.. ඒක නම් මහ එපා කරපු වැඩක්…

මියැසියා කවදද කොල්ලෝ පස්සේ ගියේ…

ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්

මේ යකා අන්තිමට ගියේ වනසිංහ මන්ත්‍රී තුමාගේ ගෙදරටනේ..

මං නම් දන්න මන්ත්‍රීයෙක් නෑ.. ඒක කිව්වේත් වීල් එකේ මනුස්සයා..

මූ එළියට ආවේ සෑහෙන වෙලාවකට පස්සේ…

මාත් මොකාද එකා වගේ ටවුන් එකේ පොඩ්ඩක් රස්තියාදු පාරක් දාලා ගාණට ගෙදර යන්න බස් එකට නැග්ගා..

මව්තුමිය ගෙදර වැඩ උන්නා නම් මේ මියැසියා කවදා ටවුමේ පාට දකින්නද..?

අම්මගේ නඩුව ඉක්මනට ළං වෙනවා..

ඒක මතක් වෙන්න මතක් වෙන්න පපුවේ පුරා පැතිරෙන්නේ දුකක්.. මහා මූසල දුකක්..

මට ලොකූ විශ්වාසයක් නෑ මං මේ කරන දේවල් වලින් අම්මව නිදහස් කර ගන්න පුලුවන් වෙයි කියලා..

ඒත් මගේ යටි හිත කොහේදෝ ඉඳලා කෑ ගහලා කියනවා මියැසියෝ තව ටික දුරයි කියලා..

අප්පච්චි.. ඔයා මං ළඟ ඉන්නකම් මේ මහා දුරත් මට නිකම්ම පියවරක් වෙයි…

මං බස් එකෙන් බැහැලා ගෙදරට පයින් යන්න පිටත් වුණා..

ටික දුරක් යද්දි සර්ගේ වාහනේ මාවත් පාස් කරන් අපේ ගෙවල් පාරේ ගියා..

සුදු ඇපල් ඩබල් වෙච්චාවේ කියලා මං ඇස් පියදලත් බැලුවා..

ඔව් ඔව්.. මේ කලු කෙස් ලෙචාගේ කාර් බට්ටම තමා..

එයාගේ ගෑස්.. හෝන් එකවත් ගැහුවේ නෑ..

එයා කොහෙද මෙහේ..?? මේ පාරේ කෙල්ලෙක් වත් ලයින් වෙලාද..?? නෑ නෑ.. මේ පාරේ මා ඇරුණු කොට තවත් සුරූපි ළඳුන් සිටීද…??

ගෙදර ගිහින් අයියගෙන්ම තමයි අහන්න ඕනි.. එයානේ ප්‍රේම කුමාරයා..

අපේ ගෙදරට ළං වෙද්දි මං දැක්කේ සර්ගේ කාර් බට්ට අපේ ගේ ඉස්සරහ පාරේ නවත්තලා තිබ්බා..

මෙයා මොකද අනේ මෙහේ..?

අපොයි.. අපේ අම්මගේ මිදුල..

මුලු මිදුලම විනාශ කරලා.. මල් පෝච්චි පොලවේ ගහලා.. ගෙදර ජනේලත් කුඩු කරලා..

මුලු මිදුලම වනසලා..

දෙයියනේ.. අම්මා දැක්කොත් විනාශයි..

මං ගෙට ගොඩ වෙන්නත් කලින් ගෙදරින් එළියට ආපු අයියා මාව ඇදන් ගෙට ගියා..

තව පොඩ්ඩෙන් මං දොරෙත් හැප්පෙනවා.. වැඩ දන්න හින්දා නූලෙන් බේරුණා..

අයියා මාව ගෙනත් අත ඇරියේ සාලේ මැද්දේ..

දවස් ගාණක් තිස්සේ මේ ඇස් හොයපු රුවත් මං දිහා රවන් බලන් ඉන්නවා මං ලාවට වගේ දැක්කා..

“නංගී.. උත්තර දෙනවා.. අද කොහෙද ගියේ..?”

මේ ලොකු සහෝදරයට නම් අද මළ යකාටම කේන්ති ගිහින්..

කටහඬ ඒ තරම්ම තරහවෙන් මත් වෙලා වගේ..

“අයියේ.. අයියේ මං.. වැරදි ගමනක් ගියේ නෑ..”

අමාරුවෙන් අමාරුවෙන් වචන ගළපන් මං උත්තරයක් දුන්නා..

අයියගේ කේන්තිය ලාවට වගේ නිවුණා.. එතකොට මං කොලේජ් ආවේ නැති කේළම ලොකු සහෝදරයගේ කනේ තිබ්බේ මෙයාද..?

මං සර් දිහා බලාගෙනම හිතුවා.. සර්ට රවන්න ලොකූ ඕනකමක් තිබ්බත් මට රැවුනේ නෑ..

“එතකොට අර මිදුලට වෙලා තියෙන දේවල් වලටයි, දවල් ගෙදරට මැරයෝ ඇවිල්ලා අල්ලපු ගෙවල් වල මිනිස්සු බය කරපු එකටයි, මොකක්ද කෙහෙල්මලක යන ආටිකල් එකටයි තමුන් සම්බන්දම නෑ…”

මේකට කොහොමද අප්පා උත්තරයක් දෙන්නේ..? බාගයක් ඇත්ත.. බාගයක් බොරු..

මං නොපෙනෙන ගාණට ඔලුව හෙල්ලුවා…

එතකොටම පොලිස් ජිප් එකක් ඇවිත් ගේ ඉස්සරහ නතර කරා…

අයියා පොලිසීත් ගිහින්ද..?

“මං පොලිසියත් එක්ක කතා කරලා එනකම් තමුන් ගේ ඇතුළෙම ඉන්නවා…”

“මෙයාව ටිකක් බලා ගන්න..”

යකෝ ඒක කිව්වේ සර්ට…

මට තරහෙන් කියලා කේළම් ලෙක්චර්ට සත්ව කරුණාවෙන් කියන්න..

මං මූණත් හකුලන් සර් දිහාත් නොබලා දොර ගාවට ඔලුව දාලා ඕපයක් ලයින් කර ගන්නයි බැලුවේ..

එතකොටම සර් මාව වැලමිටෙන් අල්ලන් මගේ කාමරේටම ඇදන් ආවා..

යකඩ වගේ අත් එක්ක කොහොමද මේ දර කෝට්ට දඟලන්නේ…

“අත අරිනවා මාව…”

කාමරේට ගෙනල්ලා දොරත් වහලයි මෙයා මාව අත ඇරියේ…

මාව වහපු දොරට හේත්තු කරගෙන මගෙන් නිකටෙන් අල්ල ගෙන මාව හය්යෙන් හිර කර ගත්තා..

“මේක හොඳට අහ ගන්නවා මියැසි.. මං කිව්වේ.. හොඳට අහගන්නවා..”

“තමුන් අයියට මොනවා කිව්වත් මං දන්නවා පත්තරේ යන ඩ්‍රග් කේස් එක ගැන ලියන්නේ තමුන්.. ඒකටයි මේ මුන් පිස්සු හැදිලා වගේ තමුසේ පස්සේ එන්නේ..”

“මං හරි නේද..?”

මගේ ඇස් ඇතුළටම එඹිලා සර් එහෙම අහද්දි මගේ ගැලවිජ්ජා මොළේ අන්තෙටම අසරණ වුණා..

සර් කියපු වචනයක් ගාණෙම ඇත්ත හින්දා…

“අදින් පස්සේ තමුන් ඒ ආර්ටිකල් එක ලියන්නේ නෑ…”

“තේරුණාද…?”

සර් කොහොමද මට නීති දාන්නේ..

මෙච්චර දුරක් ආවේ මෙහෙම හැරෙන්න බලන් නෙවෙයි…

අනිත් එක මට මෙහෙම නියෝග කරන්න එයා කවුද මගේ..??

තාත්තගේ මිනීමරුවගේ දුවට එයාගේ ගෙදරවත් එයාගේ හිතේ වත් ඉඩක් නෑ කිව්වනේ..

එහෙව් එකේ දැං මං ගැන මොනවා හොයනවද..?

“ගන්නවා කෝල් එකක්.. අරන් කියනවා පත්තරේට අද ඉඳන් තමුන් පත්තර රස්සාවේ නෑ කියලා..”

ඒ වචන ටිකට නම් මගෙත් මෝහිණී ආවේශ වුණා..

“මගේ ජීවිතේ ගැන කවදා ඉඳන්ද සර්ට තීරණ ගන්නේ ලැබුණේ..? අනිත් එක සර් මගේ කවුද මට එහෙම නීති දාන්න…”

නොහිතපු වෙලාවක මගේ කම්බුලකට වැදුනේ සර්ගෙන් මට ලැබුන දෙවෙනි කම්බුල් පාර..

ගොඩක් රිදෙන්නම ගැහුවේ නැතත් ඒ පාරේ මගේ වචන වලට සර්ට දැනුනු වේදනාව තිබ්බා..

මං සර්ගේ පපුවෙන් අල්ලලා සර්ව පිටිපස්සට තල්ලු කරා..

“මං තමයි පත්තරේට ඒ කේස් එක ලියන්නේ.. ඒ කේස් එක නිසයි තුට්ටු දෙකේ චණ්ඩියෝ මගේ පස්සේ පන්නන්නේ.. ඒත් මං බය නෑ.. මං ලියන එක නතර කරන්නෙත් නෑ.. දිගටම ලියනවා..”

“ඔයාගේ තාත්තා වගේ මැරෙන්න වුණත්, මගේ අප්පච්චි වගේ මැරෙන්න වුණත් මං දිගටම ලියනවා.. ”

හිතේ තිබ්බ ලොකූ ආවේගයක් මං එක පාට පිට කරලා දැම්මා..

ඒත් ඇස් ලොකූ වේදනාවකින් පිරිලා..

සර් ආයෙම මට ළං වුණා.. ඇඟේ ගෑවෙන තරම් මට ළං වෙලා..

“සඳු කියන්න.. මං ඔයාගේ කවුරුත් නෙවේද…? ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් කියන්න සඳු..”

සර් මාව හයියෙන් තුරුල් කර ගත්තා..

පිරිමි උණුසුමක් මේ හිතට ලැබුණේ ලොකූ කාලයකින්… මගේ ඇස් වලිනුත් කඳුලු කඩන් වැටෙන්න ඇති…

“මේ දැනෙන හැඟීම, අයිතියක් නෙවේද සඳු…?”

ඔයා මාව අඬවනවා සර්.. මං තවත් ඒ පපුවේ උණුසුම හෙව්වා..

“නියෝගයක් නම් නෙවෙයි කෙල්ලේ.. මේක පුංචි ඉල්ලීමක්.. මේක නතර කරන්න.. පත්තරේට ලියලා අපිට ඔයාවත් නැති වෙයි සඳු…”

ගොඩාරියක් ආදරණීය විදියට කියපු සර් එක පාරටම මාව අත ඇරලා දොරත් ඇරන් යන්න ගියා…

ඔහොම කියද්දි සර් මේ හිතට අකීකරු වෙන්න හිතෙන්නේ නෑ..

ඒත් අම්මවයි, අප්ප්ච්චිවයි ඇස් ඉස්සරහ මැවෙද්දි මට නතර වෙන්න හිත හදා ගන්න කොහොමටවත් බෑ…

මං එහෙම්ම ඇඳෙන් වාඩි වුණා…

————————————————————————————————————–

මියැසි මොනවගේ තීරණයක් ගනීද…?

සර් හෙටවත් සර්ගේ හිත කියාවිද…?

මේ මියැසි කෙල්ලවයි, කලු ලෙක්චර්වයි යාලු කරන්නේ කවදද…?

දෙයියනේ.. මේ ළමයි අහන ප්‍රශ්න…..

හැමෝටම ආදරෙයි හොඳේ.. පැලෙන්න..

අදහසකුත් කියාගෙනම යන්න වස්තුලා…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු..
බුදු සරණයි…!!