හතළිස් දෙවෙනි කවිය….

—————————————————————————————————————

මං එහෙමම ඇස් පියා ගත්තා..

අයියත් ඇවිත් බලලා ගියා.. වචනෙන් මුකුත් හිත රිදෙන්න නොකිව්වට මට දැනෙනවා අයියත් ඉන්නේ පුදුම වේදනාවෙන් කියලා…

ඇත්තමයි මං ඉන්නේ ලොකූ පටලැවිල්ලක.. මගේ හිත කියන්නෙම සර්ගේ තාත්තගේයි , මගේ අප්පච්චිගෙයි මරණෙට මේ කුඩු කේස් එක කොහෙන් හරි සම්බන්දයක් තියෙනවාමයි කියලා..

ඒත් ඒක හරියටම කියලා ඔප්පු කරන්න තරම් සාක්ශියක් මං ගාව නෑ..

ඒ දවස් වලයි මේ දවස් වලයි ලොකූ කාල පරාසයක් තියෙයි.. මේ අතර තුර කාලයේ කොච්චර නම් දේවල් වෙනස් වෙන්න ඇතිද..?

සමහරවිට මගේ අප්පච්චිගේ මිනීමැරුවා මේ වෙද්දි ජීවතුන් අතර නැතුවත් ඇති.. නැත්නම් දැං කුඩු බිස්නස් එක අත අරින්නත් ඇති..

නෑ.. එක්කෝ වෙන්න බෑ.. මොකද කුඩු වගේ සල්ලි උතුරන සල්ලි ආකරයක් අත අරින්න තරම් උන් මෝඩ නෑ..

ඒ යක්ශයෝ ටික තාමත් නිදහසේ ජීවත් වෙනවා ඇති.. උන් කරපු වැරදි වලට මගේ අහිංසක අම්මා හිරේ දුක් විදිද්දි..

සමාවෙන්න සර්..

මේ බැදීම මොකක් වුණත් ඒ වෙනුවෙන් මගේ පෑන කැප කරන්න බෑ.. ඔයාට වුණත් මගේ අම්මා මිනීමැරුවෙක්..

මගේ අම්මගේ නිර්දෝශි බාවය ඔප්පු කරන්න පුලුවන් වුණ දවසට මං ඔයාගේ ඉල්ලීම පිළිගන්නම්…

අම්මෝ… ඒවා.. මේවා හිතලම ඔලුව නිකන් චොකොලට් දාපු ඉදි ආප්ප පිට්ටු වගේ..

ඒ තරම් අජූත වෙලා…

ඔක්කොම කුණු හේදිලා යන්න කියලා හිතන් පැයක් විතර නාගත්තා..

අර මන්ත්‍රී කාරයගේ විස්තර හොයන්න ඕනී..

දවස් ගාණ නම් ඉක්මනට ගෙවිලා යනවා. ඒත් තාම මට මේ සිද්දි වල තියෙන සම්බන්දතාවය හොයා ගන්න බැරි වුණා..

කෑම කද්දි වුණත් ලොකු සහෝදරයායි මායි අතර ලොකූවට කතාවක් ගියේම නෑ… ඒකත් හොඳයි.. නැත්නම් මේ මියැසියා ඇදගෙන නෑවා වෙනවනේ…

අයියත් කාලා ඇදට යනකම් ඉඳලා මං ඔෆිස් රූම් එකට පැන්නා..

ලයිට් එකත් දාන් මං මුලු කාමරේම අවුස්සලා බැලුවා අප්පච්චි අන්තිමට හොයාගත්තු මාත් නොදන්න සාක්ශිය මොකක්ද කියලා..

ඒත් කියන්න කණගාටුයි පිංවතුනේ මෙලෝ දෙයක් හම්බුනේ නෑ…

මං අප්පච්චිගේ පුටුවෙන් වාඩි වුණා.. අප්පච්චිගේ මේසෙට ඔලුව තියන් ඇස් පියා ගත්තා..

අනේ අප්පච්චි.. උදව් කරන්නකෝ.. ඔයාගේ සඳු මේ යන්නේ වැරදි පාරකද අප්පච්චි…?

ඔයා අන්තිමට හිටියේ මේ ඔෆිස් රූම් එකේ.. ඔයා මැරුනෙත් මේ රූම් එකේමයි…

අප්පච්චි.. ඔයායි, මේ ඔෆිස් රූම් එකයි අතර එදා මොකක්ද වුණේ..?

උදව් කරන්නකෝ අප්පච්චි…

මටත් නොදැනිම මගේ උගුරෙන් ඉකියක් පිට වුණා…

එතකොටම කවුරුහරි මගේ ඔලුව අත ගෑවා.. මං ඇස් ඇරලා බලද්දි ලොකු සහෝදරයා….

“සඳු.. මටත් දුකයි සඳු.. ඒත් ඔහොම හිතුවක්කාර වුණාම හරි යනවද නංගී..”

මං එහෙමම අයියගේ ඇඟට හේත්තු වුණා..

අපි දෙන්නම එහෙම තුරුල් වෙලා ගොඩක් වෙලා අඬන්න ඇති.. හරියට පුංචි කාලේ පුංචි එවුන් වගේ..

එතකොටම මහ හයියෙන් වාහනයක් ඇවිත් ගේ ඉස්සරහ නතර කරා.. අපි දෙන්නම ගැස්සිලා මූණට මූණ බලන් හිටියා වෙන්න යන දේ හිතා ගන්න බැරුව…

ශුවර් මේ ඇවිත් ඉන්නේ මාව හොයන්න…

තප්පරයක් ගියේ නෑ උන් දොරට තඩි බාන්න ගත්තා..

සද්දේ හැටියට නම් උන් හිස් අතින් යන්න සූදානම් නෑ වගේ…

දෙයියනේ.. මොනවද මේ වෙන්නේ..?? මං පොලිසියට කෝල් ගත්තා.. ඒත් කවුරුවත් ආන්සවර් කරේ නෑ.. හදිසියට මගේ ෆෝන් එකත් බිමට වැටුණා…

නොහිතූ වෙලාවක අයියා මාව ළඟට ඇදලා ගත්තා..

“මං එළියට ගිහින් හැමදේම බලා ගන්නම්.. සඳු ඔයා ඔහොමම ඉන්න.. බය වෙන්න එපා.. මං ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයි පැටියෝ..”

මට අයියව නතර කරන්නයි ඕනි වුණේ.. ඒත් ඊට කලින් අයියා මාව මේ කාමරේ ඇතුළේ දාලා දොරත් ලොක් කරලා ඉවරයි..

අනේ අප්පච්චි.. මගේ අයියව ආරක්ශා කරලා දෙන්න.. එයාට මොනව හරි වුණොත් මට කවුරුත් නෑ..,

මේ හැමදේම මං හින්දා…

මං අඬ අඬම දොර ගාව වාඩි වුණා..

එකපාරම මුලු ගෙදරම අදුරු වුණා…

අයියා මේන් එකෙන් ඕෆ් කරන්න ඇති..

අරුන්ගේ කෑ ගැහැල්ල නම් තාම එහෙම්මයි..

මං පොළව අත ගගා ෆෝන් එක හෙව්වා..

දෙයියනේ සාලේ බඩු පොළවේ ගහනවා වගේ.. අයියේ.. ඔයා කොහෙද…?

දෙයියනේ.. සාලේ මොනාද වෙන්නේ..? අයියේ… මං කෑ ගගහා ඇඬුවා.. ඒත් මේ කාමරෙන් එළියට මගේ හඬ පිට වෙන්නේ නෑ..

විනාඩි විස්සක් විතර ගත වෙන්න ඇති…

අපිට උදව් කරන්න කවුරුවත් ආවේ නෑ.. අයියට මොනා වෙලාද කියන්න වත් මං දන්නේ නෑ…

පපුව වේගයෙන් ගැහෙනවා.. ඇස් වලින් කඳුලු නොනවත්වා කඩන් හැලෙනවා.. ඒත් අප්පච්චි..

කවදාවත් නොදැනුන තරම් ලොකූ අසරණ කමක් හිතට දැනෙනවා..

තවත් විනාඩි දහයක් විතර ගත වෙන්න ඇති..

හැමදේම නිමා වෙලා ආයෙම පරිසරයම නිහඬ වෙලා.. උන් ආපු වාහනෙත් යන්න ගියා…

අයියේ… අයියේ… මහ හයියෙන් මං කෑ ගහන්න ඇති.. ඒත් කටින් හඬ පිට වුණේ නෑ..

එකපාරටම මගේ ෆෝන් එක රින්ග්ස් යන්න ගත්තා.. මං බිම දිගේ අත පත ගාලා ෆෝන් එක අරන් කනෙන් තියා ගත්තා..

“සඳු,… තමුසේ හොඳින් නේද…?”

සංදේශ්… ඔව් සංදේශ් සර්…

“සර්………”

මට එච්චරයි කියාගන්න පුලුවන් වුණේ… ඊට පස්සේ මං කරේ අඬපු එක..

එයා ෆෝන් එක තිබ්බා.. සමහර විට එනවා ඇති..

මගේ ඔලුව ආයෙම පැලෙන්න වගේ.. හුස්ම ගන්නත් අමාරුයි වගේ..

අයියට සමහරවිට උන් ගහලා ඇති.. මං එහෙම්මම ඇම්බියුලම්ස් එකටත් කෝල් කරා..

විනාඩි දහයක් වත් ගත වෙන්න කලින් සර්ගේ වාහනේ අපේ ගේ ඉස්සරහ නතර වුණා..

ඒත් සාලේ මොනා වෙනවද කියලා මට පේන්නෙ නෑ මං දන්නේත් නෑ…

මං නැඟිටිලා ගිහින් දොරට ගහන්න වුවමනා වුණත් ඒකටවත් ඇඟට පණ තිබ්බේ නෑ..

අයියේ… අයියේ… සර්…

මං කෙදිරි ගාන්න ඇති..

එතකොටම ලයිට් ආවා..

ඇම්බුයුලන්ස් එකත් යන්න ගියා.. එතකොටම මගේ ඇස් පිය වුණා..

ඇයි අප්පච්චි අපිව බේර ගන්න ආවේ නැත්තේ..?

මට අන්තිමට මතක එච්චරයි…

මං හෙමින් ඇස් ඇරියා..

රේඩියෝ එකක යන සිංදුවක් කන ගාවින් ඇහුණා.. ඔලුව තාමත් කැරකෙනවා..

කොහෙද මේ.. පිළිවෙළක් නැති කාමරයක තිබ්බ සුව පහසු ඇඳක මං තනිවෙලා..

අත පය හොලවද්දිත් රිදෙනවා.. ඇදුම් රැක් එකෙන් බිම වැටිච්ච ඇදුම්, කොළ කෑලි පිරිච්ච මේසේ.. පරණ පත්තර පිරිච්ච ඇදෙන් ඉතුරු බාගේ..

අයියෝ මගේ ඔලුව…

දෙයියනේ.. එතකොටයි මට මතක් වුණේ මං අන්තිමට හිටියේ ගෙදර කියලා..

ඔව් අයියව හොස්පිටල් ගෙනියන්න ඇති.. අර මැර බල්ලෝ අයියට මොනවා කරලාද දන්නේ නෑ…

ආව්ව්ව්… මං ඇඳෙන් බහින්න ඕනි..

ඒත් ඇඟම තලා දාලා වගේ.. වේදනයි…

ආයෙම මට අර කරුම ලෙඩේ හැදුනද…?

“අයියේ.. අයියේ…”

මං පුලුවන් තරම් හයියෙන් ගිරිය යටින් කෑ ගැහුවා…”

————————————————————————————————————–

ඉතින් වස්තුලා කොහොමද…?

ඔන්න මියැසි කෙල්ල වෙනුවට ලොකු සහෝදරයා ඉස්සරහට පැනලා කෙල්ලව බේර ගත්තා…

ඊට පස්සේ මොකක්ද වෙන්නේ..??

මියැසි මොනවා කරයිද..?

හැමදේම හොඳින් විසදෙයිද…??

මං නම් මේ ඔක්කෝටම උත්තර දන්නවෝ..

ආදරෙයි වස්තුලා පැලෙන්න..

වැලෙන්ටයින් විශ් නම් මගෙන් නෑ….

ආදරේ කරන අයට මොකටද අනේ එක දිනයක්.. ලෝකෙට පේන්න ලව් කරන්න දිනයක් ඇති… ඒත් ළමායි ආදරේ කරන්න මුලු ජිවීතයම මදි…

ඊළඟ කවියෙන් හමුවෙමු….
බුදු සරණයි..!