හතළිස් අටවෙනි පියාපත

——————————————————————————————————————————————

“මේ තමුසෙගේ කඳුලු නේද..???”

ශේශ් සමච්චලයෙන් වගේ ඔහොම අහද්දි සත්තයි හිත මහා ගොඩාක් රිදුනා..

“තමුසෙට එක තප්පරේකටවත් මතක් වුණේ නැද්ද අනිත් මිනිස්සුන්ටත් කඳුලු එනවා කියලා.. කියපන්…”

ශේශ්ගේ අත තව තවත් මගේ කොණ්ඩේ අස්සේ හිර වෙලා මට වේදනාවක් දැනෙද්දි මං ඇස් උස්සලා ශේශ් දිහා බැලුවා..

රතු වෙච්ච ඇස් අගින් යන්තම් කඳුලු බිංදු දෙකක් එලියට ඇවිත්..

දෙයියනේ මං මොන තරම් වේදනාවක්ද දුන්නේ මේ හැමෝටම..

“උඹ මාව හොඳටම රිද්දුවා… හොදටම රිද්දුවා.. මෙතන තාමත් රිදෙනවා තමුසේ හින්දා…”

මගේ මූණ මත තිබ්බ අත ශේශ් පපුව උඩට අරන් පපුව පෙන්නලා කියද්දී කොහොමද මං වාවගන්නේ…??

“උඹ දන්නේ නෑ.. මං උඹව හොයපු තරම්.. මගේ අහිංසක කෙල්ලව හොයපු තරම්..”

“උඹ කොහොමද තප්පරේකට හරි හිතුවේ මං තමුසෙව අවිශ්වාස කරයි කියලා.. උඹට ඇන්ටිව මරන්න බෑ.. ඒ උඹට මං නැති වෙලාවට තනි රැකපු ගෑණී..”

“එතකොට දීපක්.. උඹගේ ගඳ ගහන කැත සතා.. ඌ මං නැති වෙලාවට උඹව ආරක්ශා කරපු එකා.. ”

“උඹට කවුරුවත් මරන්න බෑ..”

“හැබැයි උඹ පැනලා ගියා..”

“කොහොමද උඹ හිතුවේ මං ගිනීව සැක කරයි කියලා.. කොහොමද බන් තමුසේ හිතුවේ..”

දෙයියනේ…!!! ශේශ් හැමදාමත් වගේ හැමදේම දන්නවා..

මගේ ඇස් වලින් වැටෙන කඳුලු ආයේම අලුත් වෙන්න ඇති..

ශේශ් පහත් වෙලා මගේ නළලට එයාගේ නළල ළං කරා..

“ගිනී.. තවත් ජීවිතයෙන් පැනලා යන්න එපා.. උඹට පැනලා යන්න දෙන්නෙත් නෑ.. උඹ ඉන්නේ මගේ පපුවේ ගිනී..”

මහා ගිනි කන්දක් ඇවිළුණු මුලු පපුවම ශේශ්ගේ වචන ටිකකින් නිවුණු අපූරුව…

“ශේශ්….”

ඔව්.. හුඟ දවසකින් මගේ උගුරින් පිට වෙච්ච එකම වචනය.. ඇහෙන නෑහෙන ගාණට..

ඊළඟ තප්පරේ ශේශ් මාව ඇදලා එයාගේ පපුවට තුරුල් කර ගත්තා..

මාව මිරිකන තරම් හයියෙන් ශේශ් මාව තුරුල් කර ගෙන..

මේ උණුසුමේම මගේ අවසන් හුස්ම ටික ගියත් සත්තයි මට දුකක් නෑ..

“කෙල්ලේ…”

දන්නෙ නෑ මං කොයි තරම් කාලයක් ශේශ්ට තුරුල් වෙලා හිටියද කියලා.. මැගී ඇන්ටිගේ කටහඬටයි මං පියවි ලෝකෙට ආවේ..

මං ශේශ්ගෙන් මිදිලා ඇන්ටි පෙන්නලා යමක් කියන්නයි ගියේ..

ඒත් ආයේම මගේ උගුර හිර වෙලා වගේ..

“කෙල්ලේ .. උඹට කතා කරන්න පුළුවන්ද දැං…??”

එතකොට නම් ශේශ් පුදුමයෙන් වගේ මං දිහා බැලුවා..

“ගිනී… ඔයාට කතා කරන්න බැරිද..?? කියනවා..”

අනේ මන්දා මං මොකක් කියන්නද කියලා.. කතා කරන්න පුළුවන්.. ඒත් හඬක් පිට වෙන්නේ නෑ..

මං දෙපැත්තටම මූණ වැනුවා..

“ගිනී….”

ශේශ් ආයේම මාව උරහිස් වලින් අල්ලලා හෙලෙව්වා..

මොකද අනේ.. හෙලෙව්වම කතා කරන්න පුලුවන්ද..??

තවත් දිගු නිහඬියාවක්..

ශේශ් මුකුත් නොකියම මං දිහා බලන් ඉන්නවා..

පාට ගියපු හොඳටම කිළිටු ගවුමක්, කවදාවත් නොපීරුරපු කුරුළු කූඩුවක් වගේ ඇවිස්සිච්ච කොණ්ඩේ.. කම්බුල් පිරෙන්න කඳුලු වලින් බාගෙට දිය වෙච්ච කුණු තට්ටු..

මොනවා හිතනවද ශේශ්…??

“ගොඩක් දුක් විඳලා ඔයා. මේ හොඳටම කෙට්ටු වෙලා.. මං සැප විදිද්දි ඔයා පාරේ හිඟා කාලා..”

මං ඔහේ බිම බලා ගත්තා..

“පහළ කොණේ කාමරේට ගිහින් ඇඳුම් මාරු කර ගන්න. ටිකකින් කොල්ලෙක් ඇදුම් ගෙනෙයි..”

“ඉතින් යන්න..”

ශේශ් ටිකක් සැරෙන් කියද්දි මාත් හැදුවේ නැඟිටින්න..

“තමුසේ ඉන්නවා ටිකක්..”

ශේශ් මගේ ඉනෙන් අල්ලලා මාව තවත් ළඟට ගත්තා.. ඇන්ටි මටත් හිනාවක් දාලා යන්න ගියා..

ශේශ් අතින් මගේ කොණ්ඩේ හදන ගමන් මගේ කම්බුල් පිරිමැද්දා..

“අපි ඩොක්ටර් කෙනෙක් ගාවට යමු.. ඔයාට කතා කරන්න පුළුවන් ගිනි..”

මං උඩටයි පහළටයි ඔළුව වැනුවා..

‘මාව හොයන් නාවේ ඇයි ගිනී…??”

නෑ ශේශ්.. මං ඔයාව හොයන් ආවා.. මං එද්දිත් ඔයා ගාව හිටියේ තොල් රතු යක්ෂනී.. මං කොහොමද ඔයා ළඟට එන්නේ.. ???

ශේශ් මගේ නළලට හාදුවක් දීලා ආයේ මාව තුරුල් කර ගත්තා..

මේක තමයි මට මේ ලෝකේ තියෙන එකම ආරක්ශාව..මේ උනුසුම..

ටිකකින් ශේශ් මාව දෝතට ගත්තා..

මං වැටෙයිද කියන බයටම ශේශ්ගේ බෙල්ල බදා ගත්තා..

“පිස්සු කෙල්ල.. මොනවා හරි කියනවකෝ..”

“තමුසේ ආයේ පැනලා ගියොත් මං මේ කකුල් දෙකම කඩලා මෙහෙම උස්සගෙන යනවා..”

එහෙමත් ශෝක්….!!!

වෙලාවට මට කතා කර ගන්න බැරි.. කතා කර ගන්න පුලුවන් වුණා නම් මං ඒකත් කියවයි.. එහෙනම් තව කනේ පාරක් තමයි…

අපි ආවේ පහල තට්ටුවේ තිබුණු ලොකූ කාමරේකට.. ශේශ් මාව උස්සන් කෙලින්ම ආවේ බාත් රූම් එකට..

“හෙමීට නාගන්න.. මං ඇඳුම් අරන් එන්නම්..”

ශේශ් හැරිලා යන්නයි හැදුවේ..

ඒත් මං ශේශ්ගේ කකුල් දෙක ළඟ දණ ගහ ගත්තා.. මට වචනෙන් ශේශ්ගෙන් සමාව ඉල්ලන්න බැරි වුණත් මට ශේශ්ගෙන් සමාව ගන්නම ඕන..

“දැං ඇති ගිනී.. අපි එකට ඉන්නවා.. හැමදේම හරි යාවි..”

ශේශ් මාව නැඟිට්ටවලා මගේ ඔළුව අත ගෑවා..

ශේශ් ගියාට පස්සේ මං එහෙමම ගිහින් ශවර් එක ඇරලා ඇස් පියා ගත්තා..

අම්මේ.. මගේ දෛවය… ලොකූ වටයක් මට දුවන්න සලස්වලා මාව ශේශ් ගාවටම ගෙනැල්ලා..

තවත් මට විඳින්න දුක් කන්දක් ඇති.. ඒත් ඒ හැමදේම ශේශ් ළඟ ඉන්නකම් මට දරා ගන්න පුලුවන් වෙයි…

පැයක් විතර නෑවා.. හොඳට කොණ්ඩේ හේදුවා..

මං සාලුවත් ඇඳන් දොර ගාවට ගියේ ශේශ් තාම ඇඳුම් ගෙනාවේ නැති නිසා..

මං හොරෙන් කාමරේට එබිලා බැලුවා.. ශේශ් ඇඳ උඩ.. ලොකූ කල්පනාවක..

මං හෙමින් හෙමින් සද්ද නෑහෙන්න ශේශ් ගාවට ගියා..

“මං ඇස් අරින්න කලින් ඔය තියෙන ගවුමක් ඇඳ ගන්න..”

අපෝ…! මෙයා නම් ඉස්සර වගේමයි.. ශේශ්ගේ ඇස් වහලා මෙලෝ හොර වැඩක් කරන්න බෑ..

මොන ගවුම්ද..?? මං එහෙමම ශේශ් ගාවින් වාඩි වුණා..

“ගිනී.. මාව ගිනි තියන්නද හදන්නේ…??”

මගේ සීතල වෙච්ච අතක් අරන් එයාගේ කම්බුලක තියා ගන්න ගමන් ශේශ් ඇහුවා..

මට ඒකට නම් හිනාවක් ගියා..

හිතා ගන්න බැරි තරම් අමාරු කාලෙකට පස්සේ මේ ගිනී හිනා වුණා..

“අපි ඩොක්ටර්ට කියලා තව ක්‍රීම් පහ හයකුත් ගම්මු.. අව්වුට සුදු බෝලේ පිච්චිලා..”

ශේශ් මගේ සාලුවෙන් නිරාවරණය වෙලා තියෙන උරහිස අල්ල අල්ල කිව්වා..

මේ ආදරයක් මට ගොඩක් ලෝභ හිතෙනවා ශේශ්..

“කෝ එන්න කොණ්ඩේ පිහිදාන්න.. ඔයා චුට්ටක්වත් කොණ්ඩෙට ආදරේ නෑ නේද..??”

අනේ මන්දා… කොණ්ඩේ පීරන්න මට හරි කම්මැලී… ඉස්සර අම්මා පීරුවා. දැං ශේශ්..

ශේශ් ඇඳෙන් නැඟිටිද්දිම ශේශ්ගේ ෆෝන් එක රින්ග්ස් යන්න පටන් ගත්තා..

මං ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් එක දිහා බලන්නත් කලින් ශේශ් ඉක්මනටම ෆෝන් එකත් අරන් නැඟිටිලා කාමරෙන් එලියට ගියා…

කවුද ඒ…???

——————————————————————

ඔන්න අද නම් කට්ටියම නපුරිට ආදරෙයි කියාවී…

ගිනී.. මාවත් ගිනි තියන්නද හදන්නේ…???

ආදරෙයි පැලෙන්න.. හැමදාමත් මාත් එක්කම ඉන්නකෝ.

ඊළඟ පියාසැරියෙන් හමුවෙමු..!!
බුදු සරණයි..!!!