නේවි (Navy) කොල්ලෙක්

මගේ නම ශලිත බංඩාර … මගේ ගම මාතලේ … මං බැදලා ඉනේ.. මගේ වයිෆ් නර්ස් කෙනෙක් මහනුවර ජාතික රෝහලේ.. මට දුවෙක් ඉන්නවා, මේ අවුරුද්දේ වයස අවුරුදු තුනයි.. මගේ රස්සාව නේවි .. ඔව්.. ඔව්.. මේ දවස්වල සමහරු කොරෝනා රටටම බෝ කරා කියලා බනින නේවි එකේ තමා..

ගොඩක් අය හිතන්නේ හමුදාවට යන්නේ අට පාස් වෙන ජොබ් එකකට යන්න බැරිනිසා කියලා .. ඒත් ඒක එහෙම නෙවෙයි කියන්න මං දන්නවා.. මොකද ඩිග්‍රි පවා තියෙන අය හමුදාවේ ඉන්නවා .. ඒ වගේම හමුදාවට බැදුනට පස්සේ එයාලා වැඩිදුර ඉගෙන ගන්නවා… මං ඒක හොදටම දන්නවා .. මං මෙඩිකල් ෆැකල්ටි යන්න සිලෙක්ට් වෙලා තියෙද්දි කැම්පස් නොයා නේවි එකට ගියේ රට වෙනුවෙන් මොනාම හරි කරන්න මට තිබුන ආශාවට.. මගේ රිසල්ට්ස් නිසා මට නේවි එකේ හෙද නිලධාරියෙක් විදියට වැඩ කරන්න අවස්තාව ලැබුනා..

ඒත් කාට වුනත් ආධුනික අවස්තාවේ මිලිටරි ට්‍රේනින් එක අනිවාර්යයි… ගොඩක් අය හිතන තරම් සිම්පල් නෑ.. මුල් කාලේ මං මාස තුනක් එක දිගට මහ මුහුද මැද.. ගොඩබිමක් පේන්න නෑ.. පුරුදු නැති නිසාම සති ගානක් වමනේ දානවා.. ඒත් කට්ට කාගෙන කොහොම හරි පුරුදු වෙන්න ඕනි.. ඒක තමා ටාගට් එක… මං විතරක් නෙවෙයි නේවි එකට ආව ඕනි කෙනෙකුට මේ අත්දැකීමට මූණ දෙන්න වෙනවා..

යුද්ධ කාලේ ආමි, එයා ෆෝස් වගේම නේවි එකත් ලොකු කැපකිරීමක් කරා ඔයාලට නිදහසේ ජීවත් වෙන්න රට බේරලා දෙන්න .. මරණ සහතිකේ අතේ තියාගෙන තමන් ආදරේ කරන අය දාලා රට බේරෙන්න ඉස්සරහට යන්න හැමෝටම බෑ.. ඒත් අද අපේ මිනිස්සු බනින නේවි කොල්ලෝ මරණ සහතිකේ අතේ තියන් රට බේරෙන්න ඉස්සරහට ගියා..

එදා වගේම අදත් ඉස්සරහට යන්නේ අපේ කොල්ලෝ … දියුණු රටවල් කියාගන්න ගොඩක් රටවල සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ අය කොරෝනා රෝගීන්ට ප්‍රතිකාර කරන්න බෑ කියලා අඩද්දි මූලික ආරක්ෂිත පහසුකම්වත් නැතුව අපේ රටේ අය පුලුවන් විදියට මුඛ ආවරණ , ආරක්ෂිත ඇදුම් හදාගෙන බෑ නොකියා කැපවීමෙන් වැඩට බැස්සා. ඒ වගේම අපේ රටේ මානව හිමිකම් ගැන කියලා රණවිරුවන්ට්ටට අපහාස කරන්න උත්සාහ කල ගොඩක් බටහිර රටවල් ඒ රටවල කොරෝනා හැදුන අයව මැරෙන්න දාලා බලාගෙන හිටියා ..

ඒත් අපේ රටේ මානුෂවාදී හමුදාව එදා වගේම අදත් ඉස්සරහට ගියේ මැරෙන්න බය නැති නිසා වගේම රටට රටේ මිනිස්සුන්ට ආදරේ නිසා.. ජාති, ආගම්, කුල මල, ලස්සන , දුප්පත් පොහොසත් කිසිම දෙයක් ගැන හොයන්නේ නැතුව කොරෝනා හැදිලා තියෙන අය හොය හොයා ගිහින් ප්‍රතිකාර කරන්න උත්සාහ කරන ලංකාව වගේ රටක් ලෝකේ කොහෙවත් නෑ කියලා නම් මට විශ්වාසයි ..

ලක්ෂ ගානක් රටේ සල්ලි වියදම් කරලා රෝගීන් නිරෝධනයට දාලා සියලුම පහසුකම් ලබාදෙන අපේ රට වගේ වෙන රටක් නෑ.. නේවි එකේ කොල්ලෝ සුදුවැල්ලේ මත් ද්‍රව්‍ය වලට ඇබ්බැහි වෙලා ඉන්න පිරිසක් අසීරුවෙන් හොයාගන ගිහින් නිරෝධනයට දැම්මේ කොරෝනා රෝගය අනික් අයට පැතිරෙන එක වළක්වගන්න… ඒත් නොහිතපු විදියට එක් රෝගියෙක් යන්න බෑ කියලා අරගල කරද්දී කරුණු පැහැදිලි කරලා බොහොම අමාරුවෙන් අරං ගියත් අවාසනාවන්ත විදියට අපේම නේවි කොල්ලෙක්ට කොරෝනා හැදිලා තිබුනේ රට බේරගන්න ගිය නිසා මිසක් හිතලා හදාගෙන රටටම බෝ කරන්න නෙවෙයි ..

මේ කිසිම දෙයක් නොදැන දවස් ගානක් නිදිමරාගෙන රට වෙනුවෙන් වැඩ කරපු වැලිසර කෑම්ප් එකේ අපි නිවාඩු ගියේ දවස් ගානක් වෙන්වෙලා හිටිය ගෙදර අය දකින්න ගොඩක් ආශාවෙන් … මැයි 5 මගේ චූටි දූගේ තුන්වෙනි උපන්දිනේට මේ පාර ගෙදර ඉන්න පුලුවන් කියන සතුට මට තිබුනේ මීට කලින් එහෙම ඉන්න බැරි වුන නිසා.. ගිය පාර පාස්කු ප්‍රහාරය නිසා ගෙදර යන්න බැරි වුනා .. ඒත් මේ පාරත් නිවාඩු කැන්සල් ආපහු කෑම්ප් එන්න කියලා මැසේජ් එකක් ආවේ අපේ කොල්ලෙක් නොහිතපු විදියට අසනීප වුනු නිසා..

පහුවදාම වැඩට යන්න හිතාගෙන මං නිදාගත්තේ මාස අටක බඩගෙඩියත් තියාගෙන අවුරුදු තුනේ දූ පැටියා තුරුළු කරගෙන නිදාගෙන ඉන්න මගේ වයිෆ් දිහා දුකින් බලාගෙන … නොකිව්වට හරිම හිත් වේදනාවක් හිර කරන් ඉන්න බව මං දන්නවා … පහුවදා ගෙදර දොර ඇරපු වයිෆ් ශාලිත… කියලා කෑගහද්දි මං බයවෙලා දිව්වේ වැටුනාවත්ද කියලා..

නෑ.. ගෙදර දොර ඉස්සර මල්වඩමක් ගෙනත් දාලා තියලා… ගමේ මිනිස්සු මිහිපිට දෙවියෝ කියලා කියපු කටවල්වලින්ම කොරෝනා බෝ කරපු උඹලා මැරිලා පලයල්ලා කියලා ලියලා මල්වඩමක් ගෙනත් දාලා.. මැරෙන්න බය නම් කවදාවත් මං නේවි එකට යන්නෙ නෑ කියලා ගමේ අයට අමතක ඇති.. ඒත් ළමයෙක් හම්බෙන්න ඉන්න මගේ නෝනා මේක දැක්කම කොච්චර පීඩනයක්ද කියලා ටිකක් හිතන්න තිබුනා මිනිසුන්ට ටිකක්…

වයිෆ්ගේ කදුලු පිරිච්චි මූණ දිහා බලපු මං මල්වඩම පැත්තකට අරං ගිහින් ගිනි තියලා දාලා ඕවා වැඩිය හිතන්න එපා කියලා ආදරෙන් ඔලුව අතගාලා කිව්වා.. අප්පච්චි යන්න එපා කියලා පොඩි දූ අඩද්දි අප්පච්චි ආයේ ඉක්මනින් එනවා පුතේ … කියලා බොරු කියලා පාරට බැස්සේ ආපහු කෑම්ප් එකට යන්න.. හවස ආරංචි වුනේ ගමේ මිනිස්සු මට කොරෝනා හැදිලා කියලා අපේ අප්පච්චිට ගහලා කකුල කඩලා කියලා…

ඇත්තටම මට මිනිස්සු ගැන පුදුම කලකිරීමක් තියෙන්නේ… මේජර් කමල් ගුණරත්න සර් නන්දිකඩාල් පොතෙන් කියලා තියෙනවා ප්‍රභාකරන් හැමවෙලාවෙම කිව්වේ සිංහලයාට මොනා හරි මතක තියෙන්නේ මාසයක් විතරයි කියලා… ඒක ඇත්ත… මට හිතෙන්නේ මාසයක්වත් මතක නෑ.. සතියකට අඩු කාලයක් තමා හැමදේම මතක… මැරෙන්න බය නැති මගේ ඇස්වලට කදුලු ඉනුවේ මිනිස්සු ගැන කලකිරිලා..

පීසීආර් එකේ ප්‍රතිඵල ආවම මට කොරෝනා නැහැ … නෙගටිව් කියලා දැනගත්තා … යාලුවො කිහිප දෙනෙක්ටම පොසිටිව් වුනත් මට විශ්වාසයි රටේ ඉහළම විනය තියෙන අපේ හමුදාවට කොරෝනා පරාජය කරන එක මහ ලොකු දෙයක් නෙවෙයි කියලා .. නේවි එකේ කොල්ලෝ හැමෝටම තියෙන්නේ ලොකු දුකක්.. ඒ තමන්ගෙම රටේ මිනිස්සු සලකන විදිය දැකලා… ඒ කොහොම වුනත් මං වගේම අනික් කොල්ලෝ හැමෝමත් මගේ රටේ මිනිස්සු වෙනුවෙන් ඕනිම වෙලාවක ඉස්සරහට යනවා.. කිසිම තරහක් නෑ.. මැරෙන්න බයත් නෑ.. අපි අපේ රටට ගොඩක් ආදරෙයි …

—–නිමි——

මං මේ කතාව ලිව්වේ ඇත්තම සිදුවීම් දෙකක් මූලික කරගෙන.. මල්වඩම සහ පියාගේ කකුලක් කඩපු කතාව ඇත්ත … ටිකක් හිතන්න හමුදාව අපේ මිනිස්සු වෙනුවෙන් කොච්චර කැපකිරීමක් කරාද.. බහුතරයක් නැතත් සුලු ප්‍රමාණයක් මිනිස්සු හමුදාවට මේ විදියට දෝෂාරෝපණය කරලා අමානුෂික විදියට හැසිරෙන එක අපට අනුමත කරන්න බෑ.. ඒ නිසා මං ආදරෙන් ඉල්ලනවා අපිට ආදරේ කරන අපේ රටට ආදරේ කරන අපේ ආදරණීය හමුදාවට අපි ඉක්මනින් සුවය ලැබෙන්න කියලා ප්‍රාර්ථනා කරමු..

– නයෝමී නදීරා ධීරසිංහ-

කතා අහුර රචක තරගය 2020 සතියේ හොදම කතාව කරමුද?

මෙන්න විස්තරය