සුදු රෙද්දක් අතින් ගත් ඔහුගේ ගෝලයන් ද රාජාගේ නෑයින් කීප දෙනෙකුද ඔහු පසුපස ගොස් පෙන්වූ තැන් හාරා ගොඩගත් දෑ කඩිමුඩියේ පිදේනි තටුව වෙත ගෙනත් තැබී ය. පොට්ටනියක් සේ ඔවුන් රැගෙන ආ ද්‍රව්‍ය මොනවාදැයි බැලීමට එයට එබුන අවට වූවන්ගේ ඇස් ගෙඩි ටික් බෝල මෙන් දිස් විය.

……………

මිනී ඔලුවක්, ඇට කැබලි කීපයක්,මන්‍ත්‍ර පත් ලියා දැමූ තඹ තහඩු කීපයක් හා කෙස් ගුලියක් දැමූ කුප්පි කීපයක් ඒ අතර විය. කටු අකුලු ගල් බොරලු මතින් පෙරළී ගියද උඩුකය නිරුවත් ගුරුන්නාන්සේගේ එක රෝම කූපයකටවත් සීරීමක් වී නැති බව දැක මිනිසුන් පුදුමෙනුත් පුදුම වී ය.ටික වෙලාවක් මන්ත්‍ර ජප කර ගුරුන්නාන්සේ ආතුරයා හා කතා කරන්නට විය. එය ද බාශා ගණනාවකින් ඌ ප්‍රශ්න කිරීම් වූවද ආතුරයා ගල් ගැසී සේ බලා සිටියා විනා එක වචනෙකුදු කටින් පිට නොකළා ය.

“හ්ම්.. මං මෙච්චර අහලත් වචනයක් කතා කරන්න බැරි තොපි ගොලුවොද! නැත්තන් මහලොකු කෙරුමොද ආහ්..! හිටපන් මං කතා කරවන්න!”

එසේ කියූ ගුරුන්නාන්සේ ගිරයක් හා වේවැලක් අතට ගෙන මතුරා ආවේශයෙන් මෙන් වෙව්ල වෙව්ලා කතා කලේ ය.

” හ්ම්..මං දන්නවා ඔතන එකෙක් නෙවේ ඉන්නෙ කියලා. කියපන් උඹලා කව්ද? තොපිට පේනව නේද මේ අතේ තියෙන ඒවා? අහ්..? කතා නොකළොත් මේකෙන් කපනවා කට.!”

ගිරය උරුක් කරමින් සැර කලත් දුන්‍යා ඇස් පියවත් නොගහා ගුරුන්නාන්සේ දෙස බලා සිටියේ වශී වී සේ ය.ඒ ගමන ඔහු වැරෙන් වේවැල ඔසවා දුන්‍යාට පහර දෙකක් ගසන විට මැණිකා හඬන්නට විය.

“අනේ ගුරුන්නාන්සේ..මාමේ.. මගේ කෙල්ලට ගහ..න්න එපා..කෙ කෙල්ලට තුවාල වෙයි..!”

“සේදිරිස් මොහොතක් නතර විය.බොල! මේ මං ගහන්නේ කෙල්ලට නෙවේ..ඒකිට වැහිලා ඉන්න යක්කුන්ට. මේ පාරවල් එකක්වත් කෙල්ලට දැනෙන් නෑ. තේරුනද?”

“එ එහෙමයි මා මේ..එහෙමයි..”

“කෙල්ලව සනීප කරගන්න ඕනිද?”

“අ අනේ ඔව්ව්.. ඔව්..”

“හ්ම්…බලා ඉන්නට බැරි නම් අහකට පල. රාජා මේකිව ගෙට ගන් පොඩි එකී එක්කම..කාරිය කරන විට බාදා කිරීම නරකයි !”

සියල්ලටම ඇසෙන සේ ගෝරනාඩු කල ගුරුන්නාන්සේ නැවත් ප්‍රශ්න ඇසීම ආරම්භ කල විට ගම්මු මීයට පිම්බාක් මෙන් නිහඬ වූ අතර රාජා මැණිකා හා නිත්‍යා සමඟ ඔවුන්ගෙන් ඈත් විය.

“හ්ම්.. තොපි කී දෙනෙක් ඉන්නවද මේ ශරීර කූඩුවේ..? ආ..කියාපන්.. කටවල් වල පිට්ටුද තොපේ..?”

දුන්‍යා කට කොනකින් කින්ඩියට මෙන් සිනා සුණාය.

” තොපි මට හිනාවෙන්න ! ඒ තරම් ලොක්කොද අහ්.! වර මං කව්ද කියලා පෙන්නන්න!” එසේ කියූ ඇදුරා දුන්‍යාගේ කොන්ඩෙන් ඔසවා ඇදගෙන මෙන් ගියේ මල් බුලත් තටුව වෙතටය. එහි වූ පොල් මලෙන් කීප ගමනක් ගසන විට යකුන් කතා කරන්නට විය.

“අනේ අම්මො ගහන්න එපා ආයිබොවන්ඩ දැවිල්ලයි.”

“හෙහ්..දැවිල්ල..හිටපන්..තොපි කව්ද කීවෙ නැතිනම් මං පුච්චලම දානවා එක එකාව..!”

“කියන්නම් ..කියන්නම් ආයිබෝවන්ඩ.. මෙ මෙ මේ ඒත්.. මෙ.මේ..”

“මොකද තෙපරබාන්නෙ?”

“අපිට මෙතන කියන්න බෑ ආයිබොවන්ඩ ..සෙනඟ වැඩී.”

“අහ්..මගෙන් මැරුන් නොකා කියපියවු.!”

” “මෙතනදි නම් කීයටවත් බෑ ආයිබොවන්ඩ ..!”

“හ්ම් හරි. යමන් ඉස්සර වෙලා යන්න ඕනි තැනකට.”

එසේ අණ කල පසු ගුරුන්නාන්සේ සමඟ අනික් ඇදුරන් තිදෙනෙකුත් රාජාත් දුන්‍යා පසුපස ගියහ. පැය කාලකින් පමණ පසු ඔවුන් ගියේ සොහොන වෙතය.

” හහ්.හරි කියපන් දැන්.. උඹ එක්ක අපි සොහොනට ආවනෙ දැන්.!”

එක්වරම පරිසරයේ අමුතු රක්ත වර්ණයක් පැතිරිණි..ඒ ලේ රත් පැහැය ය !. සුළඟක් අහලකවත් නොවී ගස් අඹරවා කැරකෙන්ට විය.දුන්‍යාගේ ස්වරූපය තද කලු වර්ණ විය. මුව දෙපැත්තට දිගු වුන සුදු දත් දෙක මැදින් රුධිරය බේරිණි. දුන්‍යා තුල සිටි යකෙකු ඇයගේ මුහුණෙන් මතු වී විකෘති රූ මවන්නට විය..
තද කළුවන් දිගු ලෝම පිරි උගේ ඇස් මදටිය මෙන් රතුය.

සුදුපැහැව දිගු වූ රදනක දත් යුගලය ද වක්‍රාකාරව ඇඹරී ගිය නියපොතු ද දිගු කරමින් හිස වේගයෙන් කරකවා මහ හඬින් හූ තියූ යකු සියදෝරිස් දෙස ඔරවා බැලීය.

“හහ් හහ් හා.. උඹලා අහු උනා නේද මහේ ගැටේට..මං තොපි සේරම මරනවා.!.”

ඔවුන්වටා වේගයෙන් ගමන් කරමින් දුන්‍යා කී දේ අසා රාජාට දෙලෝ රත් විය.ගුරුන්නාන්සේ පවා යකුන්ගේ බහට රැවටී ඇති බව සිතා තොවිල් පිළිබඳ අත්දැකීම් නැති ඔහු එසේ බිය වීම සාමාන්‍ය ය.

“හහ් හහ් හා.. උඹ හිතුවද අපිව එහෙම ලේසියෙන් මරන්න පුලුවන් කියලා!? ඒව හඳේ තමා පුතෝ.තොපි දන් නෑ මේ සේදිරිස් ගුරුන්නාන්සේ ගේ තරම.!”

මෙසේ කියමින් වහා ක්‍රියාත්මක වූ ඔහු මහා කාලි දැහැන මතුරා දුන්‍යාගෙ ගමන අඩාල කර ඇයගේ හිස මත සුරත තබා ඇය මෙල්ල කලේ ය.

“හ්ම්..කියපන් තොපි කව්ද..?”

එයට පිපිළිතුරු නොදුන් යකු සේදිරිස් ට රැව්වේය.

“හහ්. තෝ මට රැව්වම මං බය වෙයි කියල හිතුවද බොල.? තොපි ඔක්කොම ලේසියෙන් බැඳගෙන ගමේ වැඩ කරවා ගන්නවා දැනගන්…!”

“හහ්. උබ හිතුවෙ අපිව එහෙම ලේසියෙන් ගැටගහන්න පුලුවන් කියලද..අපේ අයියගෙ තරම උඹ දන්නෙ නැද්ද?”

“හ්ම්..ඒකත් එහෙමද ඔය අයියට ඉන්න කියපිය මං එලියට ගන්නකන්. කඩවර අප්පච්චිගෙන් කාලි මෑණියන්ගෙන් වගෙම වෙසමුණිගෙන් වරම් ලැබුන මට ඒක මහලොකු දෙයක් නෙවෙයි.!”

ඔය අයියා යැයි කියන්නේ මහසොහොනට බව ත් ඇත්තටම ආතුරයා තුල මහසොහොනා නැති බවත්,බලවත් වීමට අර අදින යකෙකු බවත් අත්දැකීමෙන් වටහාගත් සියදෝරිස් කට කොනකට නඟාගත් සිනහවකින් යුතුව කී ය. ඉන් පසු බලගතු දැහැන් මතුරමින් පිරිත් නූලකින් දුන්‍යා ගැටගසා ගෙන යකුන් මෙල්ල කරගත් ගුරුන්නාන්සේ අනිකුන් හා තොවිල් මංඩපයට ගියහ.අලුතින් දුම්මල කබලට දැමූ ඔහු පැයකට ආසන්න කාලයක් කල මන්ත්‍ර වලින් ආතුරයා ප්‍රලය ඌවේ ය.

“තොපි කැමතිද යකුන් නටනවා බලන්න..?”

සේදිරිස් ඇසුවේ රැස්ව සිටින්නන්ගෙනි. ඔවුන්ද එකහෙළාම ඔව් යැයි පැසුවේ තම හිස් වලිනි.ඉන්පසු යක් බෙරය ගසන්නට ගෝලයින්ට අණ දී ඔහු උඩරට පහතරට සඹරගමු පද කීපයක් නැටීය.

සුලුතනිතිතේ සිට ක්‍රමයෙන් මැදුම් තනි තිත දෙතිත තුන් තිත ආදී ලෙස නටමින් සිටි ගුරුන්නාන්සේ මද වේලාවකින් ඕඩියට නටන්නට විය.. බෙර වාදනයේ වේගයද ඒ අනුව වැඩි විය.වශී වී මෙන් ගුරාගෙ නැටුම දිහා බලා උන් මිනිසුන්ට මද වෙලාවකින් ආතුරයා ද ගුරුන්නාන්සේ හා හරි හරියට නටවා දක්කනට ලැබුණි. චිත්‍ර විශයට පමණක් දක්ශ වූ දුන්‍යාගේ නර්තනය ගම්මුන්ට විශ්මය ගෙනදෙන්නක් විය. හති වැටුන ආතුරයා බිම වැටෙන්නට නොදී වත්තම් කරගන්න ගම්මු දෙදෙනෙක් උදව් විය. පොල්මල් කිනිත්ත අතට ගත් ගුරුන්නාන්සේ බෙර වැයීම නවත්වා යකුන්ව ඇමතීය.

“තෝ දැන් නැටුවා හොදටම ඇති. මෙ දැරිවිගෙ ඇගෙන් ඉවත් උනොත් හොදයි. ”

“හහ් හහ් හා …! තෝ මහලොකු කට්ටඩියා.. මාව එලවන්න හිතුව මදි රවට්ටලා.තෝ දන්නවද මං කව්ද කියලා..? හහ් හහ් හා..හා .. මං තමයි මහසෝනා”

“හේ හේ..මෙන්න මූ මහසෝනලු..! අපි බය වෙයි. තෝ දැනගනින් මං මාතර සියාතු ගුරුන්නාන්සේගේ නිවුන්නා.සේදිරිස් !”
“උඹ කවුද කියලා මට වැඩක් නෑ. පල කෙලීගෙ ඇගෙන්.”

“හහ් හහ් හා. මං ලේසියෙන් යන එකෙක් නෙවේ බොල. පුලුවන් නම් එලවපන් බලන්න.. හහ් හහ් හහ් හහ් හා.”

“ඒවා කොහෙද මගෙත් එක්ක.මං ඉන්නකන් මේ කෙල්ලට පව්ලට වින කටින්ට දෙයි කියලා හිතන්න එපා.!..”

” හහ් හහ් හා.. මං යන්නෙ නෑ මයි.උඹ මට මොනා කරන්නද”

“හ්ම්.. උඹට බෑ එහෙනම් ? හොඳයි දරුවනෙ ගහපල්ලා ඔය බෙරය! අපි මට්ටු කරමු මේ මහලොකු කෙරුමව!.” එසේ කියමින් සේදිරිස් යලිත් මන්ත්‍ර මතුරන්න පටන් ගත්තේ ය.