#කතෘ අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම සපුරා තහනම්

හත්වෙනි දිනය
____________________________________________________________________________________________

දෙයියනේ…!! ඒ මූණ දැක්ක ගමන් මට ඇති වුණේ පුදුම බයක්..

පියවුනු ඇස් .. ඒත් මොකක්දෝ භයානක බවක් මුළු මූණේම.. හරියට ලොකූ දෙයකට බය වෙලා මියගිහින් වගේ.. කොණ්ඩේම සුදුයි.. රැවුල් ගස් දෙක තුනත් සුදු වෙලා..

ඒත් මෙහෙම ළං වෙලා බලද්දී මේ පෙනුම සිද්ගේ වයසක පෙනුම වගේමයි..

මං බැලුවේ සිද්ගේ බෙල්ලේ තිබ්බ නිල් පාට ගල දිහා.. ඕඕ ශිට්ට්ට්ට්ට්ට්ට්.. එහෙම එකක් නෑ.. මං.. මං හොඳටම දැක්කා ඒක.. කොහොමද මෙහෙම වුණේ..

“රුකී..??”

ෆැනීගේ කටහඩ ඇහෙද්දිම මං ටක්ගාලා එතනින් එළියට ආවා..

“රුකී.. ඒ සිද්මද.. කියන්නකෝ මට..”

මොනා කියන්නද කියලා මට හිතා ගන්න බෑ.. ඒ හිටියේ සිද්මයි.. එතකොට අතුරුදහන් වුණ අනිත් අයත්.. දෙයියන්නේ.. ඒල්, වින්ඩි, සිද්.. ඒ හැමෝම මැරිලා නම්..

මේ ගැන අපි කාටද කියන්නේ.. ?? පොලිසිය කවදාවත් අපි කියන එක අහන එකක් නෑ.. ඒක විශ්වාසයි..

මේ ප්‍රශ්නේ එන්න එන්නන බරපතලයි.. අපේ සෙට් එකෙන් දැනටමත් තුන් දෙනෙක් මැරිලා.. තවත් නම් ඉවසන්න බෑ.. යෙනීට සිද්ද වෙනවා මට උත්තර දෙන්න..

ඔව්.. එයා මට උත්තර දෙන්නම ඕනි. මිනිස්සුන්ට පුලුවන්ද මීයෝ මැරිලා වැටෙනවා වගෙව් මෙහෙම මැරෙන්න දෙන්න.. මගේ හොඳම යාලුවෝ..

මං කේන්තියෙන් ම ක්ලාස් එකට ගියා.. මං යද්දි යෙනී ඩෙස්ක් එකේ ඔලුව ගහන් හිටියා.. නැටලි ජනේලේ ගාවට වෙලා හිටියා.. ඒත් මෙරට් හිටියේ නෑ..

“යෙනී.. මේ බලනවා.. මොනවද මේ වෙන්නේ..?? කියනවා.. ඒල්, වින්ඩි, සිද්.. එයාලට මොකද කරේ.. කියනවා යෙනී.. තමුසේ හොල්මන වගේ ඉන්නේ උත්තර දෙනවා..”

මං යෙනීගේ උරහිසෙන් අල්ලලා යෙනීව කෙලින් කරා.. ඒ ඇස් විඩාවෙන් බර වෙලා..

“එයාට ඉන්න දෙනවා..”

නැටලි මං ගාවට ඇවිත් මගේ අත් දෙක ගසලා දැම්මා.. මේ යක්කුන්ට පිස්සුද ඇත්තටම..

“එහෙනම් තමුසේ කියනවා. මොනවද මේ වෙන්නේ..??”

“මොකක්ද රුකී තමුසේ කිව්වේ.. තමුසේ මොන හයියකින්ද මට තමුසේ කියන්නේ..??”

ෆැනී මාව හොයාගෙන ක්ලාස් එකට ආවේ එවෙලෙමයි..

“රුකී අපි යමු ”

ෆැනී මාව එක්කරන් යන්නයි හැදුවේ..

“මෙයාද තමුසෙගේ යාලුවා දැං. මුකුත් කරගන්න බැරි විකාරයක් තමුසෙ.. ඒකනේ මේ වගේ විකාර කාර යාලුවෝ ඉන්නේ..”

නැටලි එහෙම කිව්වේ ෆැනී දිහා බලලා..

“මොන මඟුලක්ද නැටලි වෙලා තියෙන්නේ..?? ”

මං නැටලි දිහාවට පැනලා එයාව අල්ලගන්නයි හැදුවේ.. ඒත් ඊට කලින් මගේ ඇඟේ වැදුන නැටලි ඩෙක්ස් එකක් පෙරලං බිමට වැටුණා..

“නැටලි…”

ඕඕඕඕඕඕඕ ශිට්ට්ට්ට්ට්ට්ට් මං ගිහින් නැටලිව කෙලින් කරන්නයි හැදුවේ. ඒත් ඊට කලින් ක්ලාස් එකට ප්‍රින්සිපල් සර් ආවා.. නැටලියි, යෙනියි සර්ට කම්ප්ලේන් කරා අපි එයාලට හොඳටම බැනලා, ගහන්න හැදුවා කියලා..

අන්තිමේ මටයි, ෆැනීටයි වුණේ දවල් ඉන්ටවල් එකේ ඉකෝලේ පරණ පුස්තකාලය අස් කරන්න යන්න..

මගේ යාලුවෝ එක එක්කෙනා වයසට ගිහින් මැරිලා වැටෙනවා.. මට වෙලා තියෙන්නේ දූවිලි පිහිදාන්න..

“සොරි ෆැනී.. මං හින්දා ඔයත් මේ දූවිලි අස්සේ..”

“නෑ රුකී.. මං මේ කල්පනා කරේ මේ වෙන දේවල් ගැන.. අර ඔයා කියපු නිල් පාට ගල නැටලිගේ බෙල්ලෙත් තිබ්බා..”

නැටලිත් ඉක්මනටම අපෙන් සමු අරන් යන්න යයිද.. අනේ දෙයියනේ එතකොට යෙනීත්..

පුස්තකාලේ මැඩම් අපේ ඉස්සරහින් ලොකූ ඇල්බම් වගයක් ගෙනත් තිබ්බා. හොදටම පරණ වෙලා තැනින් තැන සත්තු කාලත් ගිහින්..

අපේ ඉස්කෝලේ කොහොමත් හුගක් පරණයි.. අවුරුදු සීයකටත් වඩා වැඩියි.. මුළු රටේම ප්‍රසිද්ධ ඉස්කෝලයක් වෙච්ච අපේ ඉස්කෝලේට මේ වෙන දේවල් හින්දා ඇති වෙන අවමානය නම් සුළු පටු නෑ..

රෙදි කෑල්ලක් අරන් මං පිටුවෙන් පිටුව පිහි දැම්මා.. එක එක අවුරුදු වල ස්කෝලෙන් අවුට් වෙන ළමයින්ගේ ෆෝටෝස්..

“ෆැනී.. ෆැනී.. මේ..”

ඇත්තටම මං දැකපු දේ මට අදහා ගන්නත් බැරි තරම්.. කොහොමද මෙහෙම වෙන්නේ..

“ඇයි රුකී..??”

“මේ බලන්නකෝ..”

මං ඇඟිල්ලෙන් පෙන්නුවේ ඇල්බම් එකේ ෆොටෝ එකක්.. ඒ හිටියේ වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි.. හේශ්..

තඹ පාට කොණ්ඩෙයි, පාට දෙකේ ඇස් එක්ක..

මේක නම් අහම්බයක් නෙවෙයි..

“මේක අවුරුදු අසූවක් පරණයි රුකී.. කොහොමද මෙහෙම වෙන්නේ.. බලන්න.. හේශ්ගේ පෙනුම.. එකම සමානයි. ”

අවුරුදු අසූවක්..??? එක වගේ අය ලෝකේ ඕන තැනක ඉන්න පුලුවන්.. ඒත් මෙහෙම ඇස්.. නෑ නෑ… මේක වෙන්න බෑ.. වෙන්නම බෑ..

අපි ආයේ පැටලුනේ ප්‍රශ්න පත්‍රයකට.. මමයි, ෆැනියි කොච්චර මේ ගැන හිතුවත් හිතා ගන්න බැරි විදියට අපි හිර වෙලා..

මං හොස්ටල් එකට ගියත් හිතුවෙම මේක ගැන.. යෙනී ආවත් ඇදුමක් මාරු කරන් ඇඳට යනවා.. අඩුන ගාණේ එක වචනයක්.. නැත්නම් ස්කූල් එකේ හෝම් වර්ක් එකක්වත්.. මුකුත්ම නෑ.. එයා නිදි..

අදත් යෙනී ගැන ඇහැ ගහන් ඉන්න හිතන් මාත් ඇඳට ගියා..

හේශ්.. කොල්ලා වගේ අවුරුදු අසූවක් ඉන්නවා.. එයාට වයස නොගියට අපිට වයස යනවා.. මොන කෙහෙල්මලක්ද ..??

මං මුල ඉදන් කල්පනා කරා හේශ් ස්කූල් එකට ආව දවසේ ඉදන්.. අපේ සෙට් එකම එයාට වශී වුණ හැටි.. මාව පේන්න බැරි වෙච්ච හැටි..

ඊටත් පස්සේ එයාගේ පාර්ටිය.. එදා යෙනී රණ්ඩු වෙලා මාව දාලා ගියා.. ඊටත් පස්සේ මට එවපු ලොකේශන් එකට මං ගියේ වැරදි ගෙදරකට.. එදා තමයි මං නිල් පාට විහිදෙන ආලෝකයක් දැකපු මුල්ම දවස..

සමහර විට මං ගියේ හරි ගෙදරට නම්..?? දෙයියනේ.. මං ඇදෙන් නැඟිටිද්දිම කවුරු හරි දොරට ගැහුවා..

රෑ එකොළොහටත් කිට්ටුයි.. මං ගිහින් දොර ඇරියා.. ඇවිත් හිටියේ ෆැනී.. තාම නයිට් ඩ්‍රස් එක දාලත් නෑ..කලබලෙන් වගේ මාව ඇදන් කොරිඩෝවට ආවා..

“ඇයි ෆැනී..??”

“මේ බලන්න රුකී.. ඉන්ටර්නෙට් එකෙන් හම්වුණ දේ.. ”

එයා පෙන්නුවේ මට එයාගේ ටැබ් එක.. ඒකේ තිබුනේ පරණ නිවුස් පේපර් ආටිකල්..

දෙයියනේ…!! අවුරුදු අසූවකට කලින්…

_______________________________________________

ආදරෙයි පැලෙන්න ?❤❤️❤?

ඔයාලගේ අදහස් තමයි මාව දිරිමත් කරන්නේ. ඉතින් දිග අදහසක් දෙන්න දෙපාරක් හිතන්න එපා.

ඊළඟ දිනයෙන් හමුවෙමු
බුදු සරණයි ..!!