දවස පුරාම නංගි ගැන කිසිම ආරංචියක් නැති වෙනකොට අම්මා අඩලම හෙම්බත් වෙලා..තාත්තා තාමත් හැමතැනම නංගිව හොයනව…අපේ නෑදෑයෝ ,අසල්වැසියෝ හැමෝම අපේ ගෙදර…පොලිසියෙන් වුණත් තාම කිසිම තොරතුරක් නැහැ..

උදේ ඉදන්ම එලියට පනින්න හදන කදුලු හිර කරන් ඉන්නේ අම්මගේ හිත තවත් පාරන්න ඕනේ නැති නිසා..මං අඩන්න ගත්තොත් අම්මත් ආයේ අඩනව..ඇස් ඉස්සරහ නංගිගේ රූපේ මැවිලා බොදවෙලා යනවා..

දුක ටිකක් හරි තුනී කර ගන්න කාටම හරි කතා කරන්න හිතුවත් හැමෝම බය වෙලා ඉන්නේ නංගිට මොකද වුණේ කියලා..තවත් ඒ අයගේ මනස අවුල් කරන්න තරම් හිතක් මට නැහැ..අහස්ට මේ හැමදේම කියන්න ඕනේ වුණත් කෝල් එකක්වත් දෙන්න කිසිම ක්‍රමයක් තිබුනේ නෑ..

“කවිදු අයියා..”

“බය වෙන්න එපා පොඩ්ඩී..චූටිට මුකුත් වෙන්නේ නෑ..”

“උදේ ඉදන්ම මගේ හිතට අමුතුයි..”

“විකාර දේවල් හිතන්න එපා නංගී..”

මාව තුරුලට අරන් ඔලුව අතගාන ගමන් අයියා එහෙම කියන්නේ මගේ හිත හදන්න කියල මං දන්නව..

“අයියා..මට අහස්ට කතා කරන්න ඕනේ.”

“මොකක්ද පොඩි තමුසෙට වෙලා තියෙන්නේ..වෙච්ච දේවල් මදිද..”

“ප්ලීස්..අනේ අයියා..එක පාරක්..”

“මෙතන කතා කරන්න පුලුවන්ද මෝඩියේ..බලනවකෝ කොච්චර කට්ටිය ඉන්නවද කියල..”

ඇත්ත..ගොඩක් අය ගේ ඇතුලේ වගේම මිදුලෙත් හිටියා..ඒ නිසාම අපි දෙන්නා ගෙදරට දකුණු පැත්තට වෙන්න තියන දර මඩුව පැත්තට ආවා..කෝල් එකක් අරන් දීලා දර මඩුවට එහා පැත්තේ තියෙන අඹ ගහ පැත්තට අයියා ගියේ මට නිදහසේ කෝල් එක ගන්න දීලා..

“පො..පොඩ්..පොඩ්ඩී…”

මොකක් හරි දේකට බය වෙලා වගේ කෑගහගෙන ආපු කවිදු අයියා එහෙම්ම බිම වාඩි වුණා..

“මොකද අයියේ..කියනවකෝ..ඇයි මේ..”

අයියා කෑ ගහපු සද්දෙට ඒ වෙනකොටත් කීපදෙනෙක්ම අපි ඉන්න තැනට ඇවිල්ලා..

“පුතේ..ඇයි මේ..කතා කරන්න දරුවො..”

“චූටි නංගි..”

කවිදු අයියා අත දික් කරලා පෙන්නපු පැත්තට අපි හැමෝම දිව්වේ සිහියක් නැතුව…ජීවිතේ කිසිම දවසක මගේ ඇස් ඉස්සරහ දකින්න ප්‍රාර්ථනා නොකරපු මගේම නංගිගේ මරණය මං අද දකිනවා..අඹ ගහේ බෙල්ලේ වැල දාගෙන හිටිය නංගි දකිද්දී කෑගහලා අඩන්න ඕනේ වුණත් වචන පිට වෙන්නේ නෑ වගේ..

ලස්සනට හිනාවෙලා මගේ ඉස්සරහ ඉන්න නංගිගේ රූපේ මැවිලා බොදවෙලා යද්දී කාගේ හරි අත් දෙකට මාව මැදි වෙනව විතරයි මතක..

—————————————————————————

අමාරුවෙන් ඇස් ඇරලා බලනකොට මං කාමරේ ඇද උඩ..කවිදු අයියා වගේම තරිනිත් ඉන්නව ලගට වෙලා..

“අමා..කොහොමද දැන් උඹට..”

“ම..ට..වතුර ටික..ක්..”

අමාරුවෙන් උනත් වතුර ටිකක් ඉල්ලන් බිව්වේ උගුර කට වේලිලා වගේ නිසා..

“අයියා….චූටී..”

තාමත් ඇස් වල කදුලු පුරවන් ඉන්න අයියා ඇදෙන් නැගිටලා ගියේ කිසිම උත්තරයක් නොදී..

“අනේ..බං..”

“අඩන්න එපා කියන්නේ නෑ බං මං උඹට..මිණිය අරන් ගියා..ඒත් තාම මුකුත් විස්තරයක් දන්නේ නෑ..මාත් ආරංචි වුණ ගමන්මයි දුවගෙන ආවේ..”

අම්මගේ විලාපය මුලු ගෙදරම ඉන්න අයගේ ඇස්වලට කදුලු පුරවනවා..තාමත් කිසිම දෙයක් හිතා ගන්න බැරුව මං තරිනිගේ උකුලේ හාන්සි වෙලා හිටියේ ඔලුව පුපුරන්න වගේ රිදෙන නිසා…අපිට පේන්න ගෙට ආවේ නැති වුණත් තාත්තා අඩනව කියල මං දන්නවා..පොඩි බඩත් උස්සන් අක්කලත් ඇවිල්ලා..අක්කා බලන්නේ අම්මව සනසවන්න..ඒත් තමන්ගේ කුසේ මාස දහයක් තියාගෙන ඉදලා අතපය නොකඩා හදපු දරුවෙක්ට මෙහෙම දෙයක් වුණාම මොන අම්මට සැනසීමෙන් ඉන්න පුලුවන්..

විනාඩි පැය ගණන් ගෙවිලා ගියේ නිවසේ ස්වරූපය වෙනස් වෙන ගමන්..කට්ටියක් මඩු ගහනවා..සාලේ තිබ්බ බඩු අස් කරලා ඉඩ හදාගන්නේ නංගිව ගේන්න වෙලාව ලං වෙන නිසා..පාරෙන් වාහනේ නතර කරලා මල්ශාලාවේ මිනිස්සු ගේ දිහාට එද්දී කකුල් දෙක පණ නැතුව යනවා වගේ…

සුදු කොඩි හැමතැනම එල්ලිලා..හැමදේම සුදු පාටින් සැරසිලි කරනකොට මගේ නංගි මැරිලා නෑ කියල කෑගහලා කියන්න ඕනේ වුණත් වචනයක්වත් කතා කර ගන්න බැරි වෙන්න මං ගොලු වෙලා..

“අමාවී…අපි ඉස්සරහට යං කෙල්ලේ..”

“ඇ..යි..”

“යමුකෝ..කවිදු අයියා උඹව එක්කන් එන්න කිව්වා..”

තරිනිගේ බල කිරීමටම ඇදෙන් නැගිටලා මිදුලට යනකොට හැමෝම පාර දිහා බලන් ඉන්නව..

“අයි..යා..ඇයි..මේ..කවුරු එනකංද බලන් ඉන්නේ..”.

“අපේ..චූටි එනකං පොඩී..”

මොන දේ කරන්න හිතට හයිය තිබුණත් නංගිගේ මිණිය දකින්න තරම් මගේ හිත හයිය නෑ..වැටෙයි කියන බයටම තරිනිගේ අත තද කරලා අල්ල ගත්තේ හතර දෙනෙක්ගේ කර පිටින් නංගිගේ නිසල දේහය අරන් එද්දී..

මං ඔහේ බලාගෙන ඉද්දී හැමෝගෙම විලාප හඩවල් මැද්දේ නංගිගේ නිසල සිරුර ගෙට අරන් ගියා…අම්මා කෑගහ ගහ අඩනව..තාත්තා දොර ලග බිම වාඩි වෙලා…දරාගන්නේ කොහොමද කවදාවත් බලාපොරොත්තු නොවුණ දෙයක්..ගෙදරම හුරතලී වුණ පුංචි කෙල්ලගේ අවසාන දවස් දිහා අපිට බලන් ඉන්න වෙලා..තාමත් මං ලත වෙන්නේ ඒ මූණ බලන්න හයියක් නැතුව..

—————————————————————————–

යන එන හැමෝගෙම මූණූ දුකින් පිරිලා…ලස්සන ළමා සාරියකින් සැරසිලා නංගි එන හැමෝම දිහා හැගීමක් නැතුව බලන් ඉන්නව..ඒ මූණේ තියෙන්නේ සැනසීමක්..හැමදේකින්ම නිදසක් වුණා වගේ දෙයක්..නංගි ලග වාඩි වෙලා මං දැන් පැය තුන හතරක්ම එකම විදියට ඉන්නවා..

පොලිසියෙන් ගෙදරට ආවේ ඒ අතරෙමයි..තාත්තා එක්කම මං එලියට ගියේ තොරතුරක් හොයාගෙන මිසක් මේ වෙලාවේ පොලිසියෙන් ගෙදරට එන්නේ නැතු නිසා..

“මිස්ට ජයලාල්..අපි පොඩි තොරතුරක් හොයා ගත්තා..මං හිතන්නේ ඒකෙන් අපිට පුලුවන් වෙයි මොනවම හරි දෙයක් දැන ගන්න..”

“මොකද්ද සර්..මොන දේ හොයා ගත්තත් දැන් මොකටද සර්..මගේ කෙල්ලා ගිහිල්ලා ඉවරයි..”

කදුලු වැටෙන්න නොදී පාලනය කරන් ඉන්න තාත්තගේ අතකින් මං අල්ල ගත්තේ එයාටත් මේ වෙලාවේ හයියට කෙනෙක් ඕනේ නිසා..

“මේ ලියුම තිබුනේ අපිට ඔයගොල්ලෝ දුන්න අමානිගේ ෆෝන් එකේ බැක් කවර් එක ඇතුලේ..ගෙදර අයට ලියපු ලියුමක්..කියවල බලන්න..”

“හොදයි සර්..”

“අපෙ එහෙනං ගිහිල්ලා එන්නං..”.

තාත්තගේ අතින් ලියුම ගත්ත මං කාමරේට දිව්වේ අන්තිම මොහොතේ හරි වුණේ මොකද්ද කියල දැන ගන්න ඕනේ නිසා..