ආදරණීය අම්මේ,තාත්තේ,

“මෙහෙම ලියුමක් කවදාවත් ලියන්න මං හීනෙකින්වත් හිතුවේ නෑ..මුලින්ම දහස්වාරයක් මට සමාවෙන්න..ඔයාලගේ හිත් වලට දුක් ගින්දර දුන්නට…හැමදේම ඔයාලා ඉස්සරහ කියල හිත නිදහස් කර ගන්න ඕනේ වුණත් කවදාවත් මට සමාවක් ලැබෙන්නේ නෑ කියල මං දැනගෙන හිටියා..

තාත්තා කියන්න වගේ කොල්ලෙක් එක්ක යාලු වෙන්න අපිට කිසිම අවස්ථාවක් නැහැ…තාත්තගේ අනුකම්පාව නොලැබෙනකොට අම්මා ලගට යන්න හිතුනත් කවදාවත් අම්මා තාත්තාගේ තීරණ වලට පිටින් යනවා මං දැකලා නෑ..ඒ නිසා ඒ පැත්තෙනුත් සමාවක් ලැබෙන්නේ නෑ..

සමිත් අයියා අක්කගේ ජීවිතේ එක්ක සෙල්ලමක් කලේ නැහැ ..ඒක වැරදීමක්..ඒ වීඩියෝ එක ශෙයා කරලා තියෙන්නේ එයාගේ යාලුවෙක්..ඒ වගේම ගෙදරට ලියුම එවලා තියෙන්නෙත් ඒ යාලුවම තමයි..අයියා වැරදි නැහැ තාත්තේ..

ලොකු අක්කේ, පුලුවන් නං සමිත් අයියට හැමදේටම සමාව දෙන්න..මොකද ඒ තමයි මගේ ජීවිතේ..එයා මට ලං වුණේ මං ඔයාගේ නංගි බව නොදැන..

මේ ලියුම කියවලා සමිත් අයියා එක්ක පැටලෙන්න යන්න එපා..මගේ ආත්මයටවත් සැනසීමක් නැති වෙයි..

ගෙදරින් කැමැත්තක් නොලැබෙන බව දැන දැනම අපි ගොඩක් ලංවුණා..ආදරේ කලා..මේ ලියුම ලියන මොහොතේ අපේ ආදරේ සංකේතය අපි ලගට ඇවිල්ලා..හුස්ම වැටෙන චූටි පැටියෙක් මගේ බඩේ ඉන්නවා..

හදිස්සියේ ගෙදර ආවේ මේ හැමදේම කතාකරන්න ඕනේ නිසා..ඒත් ගෙදර අයගේ හැසිරීම මට තේරුම් කලා කවදාවත් මට සමාවක් නොලැබෙන බව..

පොඩි අක්කේ,මොනම හරි හේතුවක් නිසා ඔයා සතුටින් ඉන්නවා..ඔය හිනාව හැමදාම තියෙන්න දෙන්න..පුලුවන් නං අන්තිම පාරට මං ලගට ඇවිල්ලා හිනාවෙලා මං දිහා බලන්න..ඔයාගේ සතුට හොයා ගන්න..කවදාවත් මං වගේ මෝඩ වැඩ කරන්න එපා..අම්මටයි තාත්තටයි දැන් ඉන්න එකම සැනසීම ඔයා විතරයි..

තාත්තේ, අම්මා අඩයි..එයාව සනසවන්න…පොඩි අක්කටවත් එයාගේ ජීවිතේ හොයා ගන්න දෙන්න..මගේ එකම ඉල්ලීම ඒක..හැමදෙයක්ම ගෙදරට කියන්න පුලුවන් වුණා නං  සමහරවිට අදටත් මං ඉන්න තිබුණා..

සමිත් අයියා ලගට හැමදේම දාලා ගියා නං තාත්තලා අපෙන් අපි ගන්නවා..මගේ පැටියාට එහෙම දුකක් දෙන්න බෑ..තවත් දරාගෙන ඉන්න තරම් හයියකුත් නෑ..ලෝකේ එලිය නොදැකපු පැටියවත් අරන් මං යන්නම් අම්මේ..මට සමාවෙන්න..අම්මලා මං වෙනුවෙන් විදපු දුක් අමතක කරලා නෙවෙයි මෙහෙම තීරණයක් ගත්තේ..මං තවත් හිටිය නං අම්මල තව දුක් විදියි..තව මාස කීපයකින් මාව හැමෝටම අමතක වෙලා යයි..ඒ නිසා මං යනවා..අන්තිම පාරට අම්මගේ තාත්තගේ කකුල් අල්ලලා වැදලා තමයි මං යන්නේ..ඔයාලට දුකක් දෙන්න ආයෙත් මං එන්නේ නෑ..

බුදු සරණයි..!

දෙයියනේ..මොනවද මේ වෙන්නේ..දෙවනි පාරටත් ඒ තිරිසන් මිනිහා මගේ ගෙදර සතුට නැති කලා..මෙහෙම දෙයක් වෙනවා කියල දන්නව මං කවදාවත් නංගිව කොළඹ යවන්නේ නෑ..ජීවිතේ එකම පවුලට මෙහෙම දේවල් වෙන්න පුලුවන්ද..අපිටම මෙච්චර ගින්දර දෙන්නේ අපි ලොකු පවක් කරලා ඇති..

කාමරේට ආපු තරිනිත් මගේ අතින් ලියුම අරන් කදුලු පුරවන් කියවනවා..කාට වුණත් මේ දේවල් දරා ගන්න අමාරුයි..

“අමාවී…මෙච්චර දෙයක් වෙයි කියලා මං කවදාවත් හිතුවේ නෑ..”

“ඒ කිව්වේ..”

මං තරිනි දිහා බැලුවේ පුදුම වෙලා..

“ඌ දවස් ගානක් මගේ පස්සෙන් ආවා..උඹව යාලු කර ගන්න උදව් කරන්න කියලා..පස්සේ ඌ ගැන හොයල බැලුවම තමයි කවුද කියලා දැන ගත්තේ..”

“මොනවද තරී මේ කියන්නේ..”

“ඔව් කෙල්ලේ..මං දවසක් ඔය මිනිහට බැන්නා හොදටම..එතකොට ඌ කිව්වා උඹෙන් උදව් ගන්ම බැරි වුණාට මං කොහොම හරි ඕක කරනව කියලා..මං අහස්ට මේ හැමදේම කිව්වා බං..එදා ඉදන් අපි දෙන්නම උඹේ පස්සෙන් හිටියේ උඹව ආරක්ෂා කරන්න ඕනේ නිසා…ඒ..ත්..මං හිතුවේ නෑ බං ඌ චූටි නංගිගෙන් ඒ පලිය ගනී කියලා..සත්තයි එහෙම දෙයක් දන්නව නම් කොහොම හරි කරලා චූටිව බේර ගන්නව..”

තරිනි ඉකි ගගහා අඩන්නේ මං තරමටම ඒකිත් චූටිට ආදරේ  නිසා..ලියුම කියවපු අම්මා වේදනාවෙන් කෑ ගහන්නේ චූටිට වෙච්ච දේ දරා ගන්න බැරුව…මගේ මුලු ගෙදරම මලගෙයක් කරපු තිරිසනාගෙන් කවදම හරි දවසක පලි ගන්නවා කියලා නිසොල්මනේ වැතිරිලා ඉන්න නංගිගේ ඔලුවේ අත තියලා මං දිව්රලා පොරොන්දු වුණා..එක ජීවිතයක් නෙවෙයි මගේ අක්කගේ,නංගිගේ  ඒ වගේම ලොකේට එන්න හිටපු පැටියගේ ජීවිතෙත් එකම මිනිහෙක් නිසා නැතිවුන දුකට වඩා තරහක්  මගේ හිත පුරා පැතිරෙමින් තිබුණා..

දවස් හතරක් ගෙදර තියා ගත්ත නංගිගේ සිරුර මේ දැන් මං අවසාන වතාවට බලනවා..ඇස් වලින් එක කදුලක් වැටුනේ නෑ..අම්මා දරා ගන්න බැරුව කලන්තේ දාලා වැටෙනකොට තාත්තා හැගීමක් නැති මූණෙන් බලන් ඉන්නකොට අක්කත් හසිත් අයියට වාරු වෙලා අඩනවා..මගේ හයියට වගේ තරිනි වගේම කවිදු අයියත් මගේ ලගම ඉන්නවා..

අන්තිම පස් පිඩක් වලට වැටෙනවා බලන් ඉදපු මං කලුවර  වැටෙනකම්ම සොහොන ලගට වෙලා හිටියා..නිතරම මැවිලා පේන ඒ අහිංසක මූණ කොච්චර නම් වේදනාවක් දරාගෙන ඉන්න ඇත්ද..

“අමාවී..දැන් ඇති බං..අපි යමු..”

“කොහොමද බං මගේ කෙල්ලව දාලා මං යන්නේ..”

“මෙතන ඉන්න බෑනේ…අම්මා ලගට වෙලා පොඩ්ඩක් ඉන්න කෙල්ලේ..අම්මා උඹව හොයනව..”

අම්මා කෙනෙක් විදියට මං ගැනත් හිතේ බරක් ඇති..දැන් මේ වුණ දේ නිසා බයකුත් ඇති..එහෙම හිත හිතා නැගිට්ටේ ගෙදරට යන්නේ..ගෙදර ඉදලා ටිකක් එහාට වෙන්න තිබුණ අපේම ඉඩමක තමයි නංගිගේ අවසාන කටයුතු කලේ..

ගෙදර එන්න ආපු මගේ ඇස් නතර වුණේ පාරට ටිකක් එහායින් ඉදපු අහස් ලග..තරිනි එක්කම අහස් ලගට ගියපු මං ඒ පපුවට ගුලි වුණේ මෙච්චර වෙලා හංගගෙන හිටිය කදුලු වලට ඔහේ ගලාගෙන යන්න දීලා..

“ඇ..ඇයි..අහස්..ඔයාගේ අයියා එහෙම කලේ..මගේ නංගී අහස් ඒ..මොකද්ද අපි කරපු වැරැද්ද..”

“අඩන්න එපා මැණික…නංගිට සාධාරණයක් වෙයි..මං මලගෙදර එන්න ආවත් ඔයාගේ තාත්තලා එන්න දුන්නේ නෑ..කීයට හරි ඔයා එනකං මං මෙතනට වෙලා හිටියේ..”

“මට මේ දේවල් දරා ගන්න බෑ අයියා..මට එයාව හැමතැනම පේනව..”

“ඉවසමු මැණික..අපිටත් වෙලාවක් එයි නංගි වෙනුවෙන් දෙයක් කරන්න..”

“මං යන්නං අයියේ..අම්මා බලන් ඉන්නවලු මං එනකං..”

“පරිස්සමෙන් සුද්දි…ඔයාට මුකුත් වෙන්න දෙන්නේ නෑ මං..ඒ  එකෙක්ටවත් බෑ ඔයාට ලං වෙන්න මං ඉන්නකම්..අම්මා ලග මේ වෙලාවේ ඔයා ඉන්න ඕනේ..තාත්තා ගැනත් බලන්න..දවල් ගොඩක් ඇඩුවා..උඹ ආවේ මගේ ඉතුරු වෙලා තියෙන පණ ටිකත් අරන් යන්නද කියලා..”

“දෙයියනේ…”

“ඔව් මැණික..ඒ තාත්තගේ පණ මං ආරක්ෂා කරනවා..ඔයාට හීරීමක්වත් වෙන්න දෙන්නේ නෑ මං..මං මෙතන බලාගෙන ඉන්නම්..ඔයාලා යන්නංකෝ..”

නළලට ලැබුනු උණුසුම් හාදුවත් එක්කම තරිනි මමයි ගෙදර ආවා..අම්මා මගේ ලගින් හෙල්ලෙන්නේ නෑ..තාත්තා වුණත් නිතරම බල බල එහාට මෙහාට යනවා..

“පුතේ..යං බත් ටිකක් කවන්න..”

“කන්න බෑ අම්මා..අම්මා කන්නකෝ..”

“නෑ..නෑ…මේ ටිකේ ඔයාට කෑමකුත් නෑ..එන්නකෝ..” බලෙන්ම වගේ අම්මා කවපු බත් කටවල් තුන හතරක් කෑවේ අම්මගේ හිත රිද්දන්න බැරිකමට..