රෑ වෙනකම්ම පාඩම් කල නිසාද කොහෙද ඔලුව පුපුරන්න වගේ රිදෙනවා..ක්ලාස් යන්නත් ඕනේ..ඉස්සර වගේ පොඩි ලෙඩේටත් ක්ලාස් කට් කරන්න බෑ..මට දැන් පැහැදිලි අරමුණක් තියනවා.මං ඒකට යන්න ඕනේ..මූණ හෝදගෙන ඇවිල්ලා ඉක්මනට ලෑස්ති වුණේ තාත්තා එක්කම පාරට යන්න පුලුවන් නිසා..කලුපාට ස්කර්ට් එකට කහ පාට ටී ශර්ට් එකක් ඇද ගත්තේ මං ආසම පාටවල් දෙක ඒවා නිසා..කොහොමත් ඩෙනිම් අදිනවට වඩා ගවුම්,ස්කර්ට් අදින්න මං ඉස්සර ඉදන්ම ආසයි..

“නංගී..මං ලෑස්ති වෙලා ඉවරයි..ඉක්මනට එන්න..බස් එකට පරක්කු වෙනවා..”

ඔරලෝසුව අතේ බදින ගමන් නංගිට කෑගැහුවේ වෙනදට එයා මටත් කලින් ලෑස්ති වුණත් අද පරක්කු නිසා..

“නංගී..එන්නකෝ අනේ..මොක..නංගී මොකද හලෝ මේ..අද යන්නේ නැද්ද..”

“මට බෑ අද..ඔයා යන්න..ඇගට ටිකක් අමාරුයි..”

ඇත්තටම මූණ ලෙඩ පාටයි..අම්මට නංගි ගැන බලන්න කියලා තාත්තා එක්ක පාරට දුවන් ආවේ බස් එක අල්ල ගන්න..අපි එනකොටම වගේ අපු බස් එකේ නැගලා මං පිටිපස්සේ තිබුණ ශීට් එකක වාඩි වුණා..ලගින් කවුදෝ වාඩිවෙනවා දැණුනත් ඒ ගැන එච්චර හිතන්න ඕනේ වුණේ නෑ..

“අහ්හ්..කුමාරිහාමි..හිතන් ඉන්නේ හද අල්ලන්න වෙන්න ඇති නේ..”

“දෙ..නෙත් ඔයා..”

“ඔව්..මං තමයි..තමුසෙගේ හෙන ලයින්නේ දැන්..”

“දෙනෙත් මේ..මේක බස් එක..විකාර නොකර යන්න..”

“වැඩිය උඩ පනින්න එපා..ඉක්මනට බිමට වැටෙන්න වෙයි..අනික තමුසේ එදා මට මොනවද කිව්වේ..ආහ්..මට වැඩිය ලොක්කෙක් වෙනවා කිව්වනේ..”

“ඔව් කිව්වා තමයි..තමුන් වගේ අයට තමයි ඉක්මනට බිම වැටෙන්න වෙන්නේ..බලාගෙන ඉන්නවා..මෙච්චර වෙලා සද්ද නැතුව හිටියේ දවසක්වත් ආදරේ කලා නේද කියලා හිතලා..හැබැයි මං තවත් සද්ද නැතුව ඉදී කියලා හිතන්න එපා..”

ඉවසන්න පුලුවන් උපරිමයත් ඉවසලා බැරිම තැන හෙමින් වුණත් දෙනෙත්ට එහෙම කිව්වේ මේ ඉන්නේ බස් එකේ නිසා..ඒ කතාවෙන් දෙනෙත් නිහඩ වුණත් මං ලගින් නැගිට්ටේ නම් නෑ..අත් දෙකත් බැදගෙන තරහෙන් පුපුර පුපුර යන මූණ දිහා බලාගෙන ඉන්න මට ඕනේ වුණේ නෑ..ඒ නිසාම ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන ටවුන් එකට යනකම්ම ආවා..බස් එකෙන් බැස්ස ගමන් දෙනෙත් මගේ අතින් ඇදලා ගත්තේ හිතුවෙවත් නැති වෙලාවක..

“මොකද දෙනෙත් වෙලා තියෙන්නේ..මට පාඩුවේ ඉන්න දෙනවා..”

“ලේසියෙන් මගෙන් බේරෙන්න හිතුවා නම් ඒක හීනයක්..මාත් එක්ක යන තැනකට ආවේ නැත්තම් මං ආයේ මේ පැත්තටවත් තමුසෙට එන්න බැරි වෙන වැඩක් කරනවා..”

“අතාරිනවා මාව..මං කෑගනවා හැබැයි මට කරදර කරනවා කියලා..හරිද..”

බේරෙන්න බැරිම තැන එහෙම කිව්වේ දෙනෙත් එහෙමවත් මෙල්ල වෙයි කියලා හිතලා..

“හරි උඹ එහෙමනේ..බලාගනින් හෙට වෙන්න කලින් වෙන දේ..කැම්පස් නෙවෙයි යන්න වෙන්නේ අඩි හතරක් පහක් පොළව යටට..එහෙනං කුමාරිහාමි පරිස්සමට යන්නකෝ..”

එහෙම කියාගෙන යන දෙනෙත් දිහා බලන් හිටිය මං ටික වෙලාවකින් ක්ලාස් එකට ගියා..සර් කියලා දෙන දෙයක්වත් මතක හිටියේ නෑ..එච්චරටම උදේ වුණ සිද්දිය හිතට වද දෙනවා..ක්ලාස් ඇරිලත් කල්පනා කර කර ආවේ ඒ මොකද්ද වුණේ කියලා..බස් එකෙන් බැහැලා ගෙදර හැරෙන පාර ලගදිම කවුදෝ කෙනෙක් අත තද කරලා අල්ල ගත්තා..

“අ..යියා..”

අතත් අතෑරලා ඒ පපුවට තුරුලු වුණේ උදේ ඉදන්ම තිබුණ හැම ප්‍රශ්නයක්ම අමතක කරලා..ඒ සුවද හැමදාම මට ඉන්නේ කොහෙද කියලත් අමතක කරවනවා..කවදාවත් ආදරෙයි කියලා නොකිව්වත් මගේ හිත පුරාම ඉන්නේ දැන් ඒ රූපේ විතරයි..කොයි තරම් වෙලාවක් අපි ඒ විදියටම හිටියද කියන්න මං දන්නේ නෑ..

“මැණික…මේ පාරේ ඉන්නේ..අපි දැන් යමුද ගෙදර..”

අමාරුවෙන් වුණත් ඒ තුරුල්ලෙන් ඈත් වුණේ ගෙදර යන්නත් පරක්කු වෙන නිසා..යාන්තමට කලුවර වැටිලා තිබුණත් අපිට අපිව පැහැදිලිව පේන්න ඒ පුංචි එළියත් ඇති..හෙමීට මගේ නළලේ ඒ තොල් තැවරුවේ තවත් මිහිරි මතකයක් අපේ ආදර කතාවට එකතු කරමින්..

“යමු මැණික..නැත්තං ඔය ඇස් තව මොන මොනවා මගෙන් ඉල්ලයිද දන්නේ නෑ..”

“මං මුකුත් ඉල්ලුවේ නෑ හරිද..”

“එහෙමද පිස්සී..ආපු ගමන්  බදාගෙන මාව අවුස්සලා දැන් මුකුත් කලේ නෑ වගේ කියවනවා..”

“යමුද..අම්මා බලාගෙන ඇතිනේ..”

දේශිත අයියගේ කාර් එකේම ගෙදර එද්දී තාත්තත් ගෙදර ඇවිල්ලා..කවදාවත් නැතුව අද අයියත් ඉන්නවා..හැමෝම එක්ක රෑට කෑම කාලා කතා කර කර ඉදලා දේශිත අයියා ගෙදර යන්න හදනකොට අයියගේ බලකිරීමට දේශිත අයියට අපේ ගෙදර නතර වෙන්න වුණා..අදත් ඉතින් කාමරේ දෙන්න වෙනවනේ..නංගි නම් ඇදටම වෙලා හිටියා ඇරෙන්න නිකමටවත් කාමරෙන් එලියට ආවේ නෑ..කෑමත් අම්මා කාමරේටම ගෙනිහින් දෙනවා මං බලාගෙන..

අයියත් එක්ක එළියට වෙලා දේශිත අයියා මොනවදෝ කියවනවා..එයාලට ඉතින් කතා කරන්න දේවල්ද නැත්තේ..මාත් සාලෙට වෙලා පාඩම් කලේ එයාලා දෙන්නම එලියේ නිසා..රෑ දොළහ විතර වෙද්දී අයියා හෙමින් සිරුවේ නැගිටලා කාමරේට ගියා..නිදිමත වෙලාද කොහෙද..දේශිත අයියා නම් ෆෝන් එක ඔබ ඔබ බංකුව උඩට වෙලා ඉන්නවා…

එහා පැත්තේ පුටුව උඩ තියලා තිබ්බ ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් වුණේ පාඩම් කරලා නැගිටින්න හදනකොටමයි..මැසේජ් එක ඕපන් කරලා බැලුවේ ඒක කාගෙන්ද කියලා..

“පොඩ්ඩක් එළියට එන්න..”

දේශිත අයියගෙන් මැසේජ් එක..මටත් පොඩියට එලියට යන්න වුවමනාව තිබුණත් අයියා ගෙදර ඉන්න නිසා ටිකක් බය හිතුනා..දොරත් ඇරලා තිබුණ නිසා කාටවත් සද්දයක් එන්නේ නැති වෙන්න මං හෙමිහිට එළියට ගියා..දේශිත අයියා කාර් එකට හේත්තු වෙලා බර කල්පනාවක..