මුලු රෑම නින්දක් නැති නිසාද කොහෙද උදේ ඇස් ඇරගන්නවත් බෑ..ඊටත් වඩා ඊයේ පාරවල් වැදුණ තැන්වල වේදනාව..ඇදෙන් නැගිට ගන්න බැරි තරම් රිදෙනවා..ෆෝන් එක එක දිගටම රින්ග් වෙනවා..ඒක ගන්නවත් හිතක් නෑ මට..කවුරු කතා කලත් මොකටද දැන්..වෙන්න ඕනේ හැමදේම වෙලා ඉවරයිනේ..

“විමූ කෝ තමුසෙගේ ෆෝන් එක..”

“අ..අතන..” මං අත දික් කරලා පෙන්නුවේ පුටුව..දේශිත අයියා ෆෝන් එක බලලා ආයේ මගේ ලගට ආවේ කේන්තියෙන්..

“දැන් කන් ඇහෙන්නෙත් නැද්ද..මෙච්චර කෝල් ඇවිල්ලා තියනවා..අහ්හ්..මොළයක් නැද්ද තමුසෙට..ගෙදර මිනිස්සු බය වෙනවා කියලා..”

මං කොහොමද දන්නේ කෝල් ආවේ ගෙදරින් කියලා..අනික ඕකට ඔච්චර බනින්න ඕනෙද..මට තියන වේදනාව දන්නේ මමනේ..

“ආයේ ආයේ මට කියන්න තියන්න එපා..අනිත් එක බොරුවට අඩන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා..මට පේන්න බැරි කිඹුල් කදුලු..බබෙක් නෙවෙයිනේ..මෙච්චර හරියක් කරන්න පුලුවන් නම් ඒවා ඉවසන්නත් පුලුවන් ඇතිනේ..”

මෙහෙම කතා අහන්න තරම් මං කරපු වැරැද්ද මොකද්ද දෙවියනේ..ඇයි කිසිම කෙනෙක් මාව තේරුම් නොගන්නේ..කාටවත් බැරි ඇයි මගේ ලගට වෙලා මේ දුක ටිකක් අහන් ඉන්න..අම්මවත් හිටිය නම්..ඒත් දැන් කොහොමද අම්මා ලගට යන්නේ..එයාලත් මං නිසා කතා අහනවා ඇති..අම්මද දන්නේ නෑ කෝල් ගත්තේ..කදුලු අතින් පිහිදගෙන ඇදෙන් නැගිට්ටේ ගෙදරට කෝල් එකක් ගන්න හිතාගෙන..

“නංගී..ම..ම..”

“මොනවද හලෝ මේ කරේ..බලනවකෝ පාරට බහින්න බෑ මිනිස්සු හිනා වෙනවා..අම්මා අඩා ගත්ත ගමන්මයි..මට ක්ලාස් යන්නවත් නෑ..”

“අනේ නං..ගී..” අමාරුවෙන් ඇඩුම් පාලනය කරගෙන කතා කලේ අම්මගේ කටහඩ පොඩ්ඩක් අහන්න ඕනේ නිසා..

“ආයේ මේකට ගන්න එපා..අයියා දැක්කොත් මටත් බැනුම් අහන්න වෙනවා..මං තියනවා..”
බුදු සරණයි කියලවත් කියන්න කලින් නංගි ෆෝන් එක තිබ්බා..අම්මා එක්ක එක වචනයක් කතා කරන්න තිබ්බ නම්..

සේමිණී ආන්ටි උදෙන්ම කොහෙද ගිහිල්ලා..දේශිත අයියයි ගෙදර වැඩට ඉන්න ගෑණු කෙනයි විතරයි ගෙදර..උදේ ඉදන්ම මුකුත් කාපු නැති නිසා කුස්සියට යන්න හිතාගෙන එළියට ගියත් දකින දකින පාරට දේශිත අයියා බනිනවා..බැනුම් අහලම මට දැන් ඇති වෙලා..මට ඕනේ කාගේ හරි ලගට වෙලා දුක නැති වෙනකම්ම අඩන්න..ඒත් මං කාගේ ලගට කියලා යන්නද..කන්න යන එක පැත්තකට දාලා ආයෙත් කාමරේට ආවේ තවත් දේවල් අහන්න තරම් හයියක් නැති වෙද්දී..

“විමූ..මේ දොර අරිනවා..” කඩන්න තරම් හයියෙන් දොරට ගහන ගමන් දේශිත අයියා කෑ ගහනවා..

“ඇ..යි..” දොර අරින්නේ නැතුවම මං එහෙම ඇහුවේ ඇතුළට ආව නම් තව මොනව හරි කියන නිසා..

“අරින්න කිව්වම මේ දොර අරිනව මගේ යකා අවුස්සන්නේ නැතුව..” හෙමිහිට ගිහිල්ලා දොර ඇරියේ හිතුවක්කාරකමට ඉන්න මේ අපේ ගෙදර නෙවෙයි නිසා..මගේ දිහා නොබලම දේශිත අයියා ගිහිල්ලා මගේ ෆෝන් එක අතට ගත්තා..

“තමුන්ට ආයේ කිසිම කෙනෙක්ට කෝල් ගන්න බෑ..හරිද..අඩුම තරමේ අම්මා තාත්තටවත්..මේ ෆෝන් එක මං ගන්නවා..ලෑන්ඩ් ලයින් එකෙන් හරි හොරෙන් කතා කරලා මට අහුවෙන්න එපා..මේ මං මෙහෙම කියන පළවෙනි සහ අන්තිම වතාව..”

“මට බෑ..මට අම්මා එක්ක කතා කර..න්න ඕනේ..ගෙදර යන්න ඕනේ..හිර කරන්න එ..පා අයියා මාව මෙ..හෙම..පින් සිද්..ද වෙයි..”

කොච්චර අඩ අඩ කෑගැහුවත් මං කියන දේවල් නෑහුනා වගේ එයත් යද්දී මට හැමදේම එපා වුණා..මං ගැන බලන්න කවුරුවත්ම නැද්ද..

“මාව මෙහෙට ගෙනා..වේ හිර කරලා තියාගන්නද..මට මෙහෙම ඉන්න බෑ…. දෙයියනේ..” මගේ වේදනාව අහන්න කවුරුවත් නෑ..නොකරපු වරදකට මෙච්චර දඩුවමක් ඇයි..

අඩලම හෙම්බත් වුණ මං හෙමි හෙමින් පහළට ආවේ අරමුණක් නැතුව..දැන් මං ඇවිදින මළකදක් ගානයි..එහෙම්ම ඇවිදගෙන ගේට් එකෙනුත් එළියට එනවා කිසිම කෙනෙක් දන්නේ නෑ..ඊයේ රෑ ඇදන් හිටිය චීත්ත ගවුම පිටින්ම මං පාර දිගේ ඔහේ ඇවිදන් ආවා..දකින දකින මනුස්සයා මට හිනාවෙනවා වගේ..එහෙමයි මට හිතුණේ..තියන අඩියක් අඩියක් ගානේ මුලු ඇගම රිදුම් දෙනවා..හරියට කොණ්ඩයක්වත් පීරලා නැති මාව මිනිස්සුන්ට පිස්සියක් වගේ පේනවා ඇති..

දවල් ගෙදරින් එළියට බැහැපු මං පයින් ගොඩක් දුර ඇවිද්දා..දැන් නම් කලුවරත් වැටීගෙන එනවා..අම්මා තාත්තා ඇරෙන්න කිසි කෙනෙක් මට ඇත්තට ආදරේ කලේ නෑ..ඒත් එයාලටත් වෙච්ච දේවල් නිසා මාව පිළිකුල් වෙලා ගෙදරින් යැව්වා..එතකොට දේශිත අයියා..මේකද එයා කියන මහලොකු ආදරේ..ආදරෙයි නම් මාව එක තත්පරේට සැක කරයිද..එක විනාඩියක් එයාට තිබුණා මං කියන දේත් අහන්න..ඒත්..ඒත්..එයා මොනවද කලේ..ගැහුවා..බැන්නා..දකින දකින පාරට මට මාවම එපා කලා..දෙනෙත්..කවදම හරි දවසක මේ දේවල් වලට වන්දි ගෙවන්න වෙයි..ඔයත් මං උහුලපු ගින්දරම උහුලයි දවසක..මං පිච්චෙන තරම් දන්නේ මං විතරයි..මං සාප කරන්නේ නෑ..ඒත් උඩත් කට්ටියක් ඉන්නවනේ..එයාලා මේවා බලන් ඇත්තේ..මේ ආත්මෙම ඒවට විදවයි දෙනෙත් ඔයා..

තවත් නම් බෑ ඉවසන්න..මේ ඇති හොදටම..ඒ ගෙදර හිරකාරියක් වෙන්න බෑ මට..ඉස්සර වගේ සැහැල්ලුවෙන් නිදහසේ ඉන්න ඕනේ..අනේ අම්මේ..මට පාලුයි..මට ආයේ ඔයා ලගට එන්න ඕනේ..තුරුල් වෙලා ඔය උණුසුමේ ගුලිවෙන්න..ඇයි මාව ඔයාලගෙන් ඈත් කලේ..මගේ කියන්න කවුරුවත් මට නෑ දැන්..

ඈතින් වාහනයක් නතර කරනවා දැක්කත් ටික වෙලාවක් යනකම් ඒ කවුද කියලා අදුරගන්න බැරි වුණා..අඩලා අඩලම කදුලු වලින්ම ඇස් පිරිලා..ඔව්..ඒ දේශිත අයියයි සේමිණී ආන්ටියි..කොහෙද කියන්න නම් දන්නේ නෑ..ඒත් මං හිටියේ ගුවන් පාලමක් උඩ වාඩිවෙලා..ඒ දෙන්නම මගේ පැත්තට දුවගෙන එද්දී මං නැගිට්ටා..

“මට සමාවෙන්න සුදු අයියේ..ඔයාට දුන්න ගින්දරට..ඔයා හිතන්න වගේ මං නරක කෙල්ලෙක් නෙවෙයි..මේ පපුව හැමදාම ගැහෙන්න ඔයා වෙනුවෙන් විතරමයි..එකම එක පාරක් හරි මට සමාව දෙන්න..”

දේශිත අයියා දිහාම බලගෙන එහෙම් හිතපු මං අන්තිම වතාවටත් එයා දිහා බලලා පාලම උඩ ඉදන් බිමට පැන්නේ හැම දුකක්ම දැන්වත් ඉවරයි නේද කියලා හිතාගෙන..දේශිත අයියා සේමිණී ආන්ටි කෑගහනවා මට ඇහුණා..ඒත් මට ආයේ හැරෙන්න බෑ..පාරේ ගියපු සුදු පාට වෑන් එකක් උඩට වැටෙනවා එක්කම ඔලුව හිරි වැටිලා ගියා..අතක් පයක් හොල්ලන්න බෑ..වාහනේ බ්‍රේක් ගහපු පාරට මාව පාර මැද්දට වැටෙනවා මතකයි..ඇස් පියාගන්න ඕනේ මට..ඒත් පියවෙන්නේ නෑ..මගේම ඇගෙන් ලේ ගලාගෙන යනවා..ඔව් මට පේනවා..හැබැයි වෙනදා වගේ බයක් නෑ..මං අඩන්න ඕනේද හිනාවෙන්න ඕනේද..මට ඕනේ දේ වුණා..ඉතින් ඇයි මං දුක් වෙන්නේ..ඇස් වලින් කදුලු ගලනවා..දුකටද සතුටටද කියන්න මං දන්නේ නෑ..

“අනේ මගේ දරුවෝ…ඇයි මෙහෙම දෙයක් කර ගත්..තේ..මං දැන් අම්මලට මොකද්ද පුතේ කිය..න්නේ..”

සේමිණී ආන්ටි අඩනවා..අඩන්න එපා කියන්න ඕනේ වුණත් මට බෑ..කාගෙදෝ අත් දෙකකට මාව අරගත්තා..ඔව්..මං හැමදාම හොයපු උණුහුම මේක නෙවෙයිද..කොච්චර නම් පෙරුම් පිරුවද ඔය පපුවට ඔලුව තියාගෙන ඉන්න..දැනුත් මට දැනෙනවා ඒ පපුවේ ගැස්මන් පවා..ඒ උණුහුමේ මං ගොඩක් වෙලා හිටියා..හැබැයි එක පාරටම ඒ පපුවේ රස්නේ නැතුව ගියා..හොස්පිටල් එකේ..මගේ ජීවිතේ වෙනුවෙන් අනිත් අය දෙවියෝ යදිද්දී මං ප්‍රාර්ථනා කලේ ආයේ මේ ජීවිතේ එපා කියලා..

මැෂින් ගොඩක් මැද්දේ ඩොක්ටස්ලා තවත් මහන්සි වෙනවා..සැරින් සැරේට අතට ගහන කටු වලින් පොඩිම වේදනාවක්වත් නෑ..ඔලුවට මැහුම් දානවා..අත් වලට කකුක් වලට බැන්ඩේජ් දානවා..කෑගහලා කියන්න හිතුණා ඕවා කලාට වැඩක් නෑ කියලා..ඒත් තවත් මං බලන් ඉන්නවා..තත්පර විනාඩි පැය ගණන් යනකම් ඩොක්ටස්ලා නර්ස්ලා මගේ ජීවිතේ වෙනුවෙන් මහන්සි වෙනවා..දැන් නම් බලන් ඉදලම මහන්සී..ටිකක් නිදා ගන්න ඕනේ කියලා හිතනකොටම ඔලුවට දැණුනේ ලොකු බරක්..වේදනාවක්..අතපය හිර කරලා වගේ..ඇස් පියවෙලා..අමාරුවෙන් ඇස් අරින්න හැදුවත් ඈතින් පේන් සුදුපාට එළිය නිසා ඇස් ඇරගන්න බෑ..

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

කොයි තරම් කාලයක් ගත වෙනවද කියන්න මට තේරුමක් නැහැ..සැරෙන් සැරේ නර්ස්ලා ඇවිල්ලා අතට කටු ගහද්දි නම් රිදෙනවා..මං අඩනවා..ඒත් එයාලා ගානක් නැතුවම යනවා..නොදැක්කා වගේ..මං ආස කරන උණුහුම මගේ ආදරේ එක විනාඩියක් මාව තනි නොකර මගේ ලගටම වෙලා ඉන්නවා..මට දැනෙනවා ඒ ආදරේ මහමෙරක් තරමටම..වෙලාවකට ඒ ආඩම්බර ඇස් වල කදුලු..තවත් වෙලාවකට මගේ මැණික කිය කිය මුමුණන සද්දේ..අනේ මට ඒ හැමදේම ඇහෙනවා දෙයියනේ..

අම්මා වරු ගණන් මාව බදාගෙන අඩන්න ඇති..තාත්තා හැමදාම වගේ සන්සුන්..ඒත් ඒ පිරිමි ඇස් වල මං කවදාවත් නොදැකපු වේදනාවක් තියනවා..හැමෝම මං ලගට ඇවිල්ලා ගියත් මගේ ආදරේ මාව දාලා යන්න බැරුව වගේ නිතරම මං වටේ කැරකෙනවා..ඔලුව අතගානවා..ඒ වෙලාවට නම් හරිම සනීපයි..ඇයි මට බැරි වෙනදා වගේ හුරතල් වෙවී ඒ පපුවට තුරුලු වෙන්න..දාලා යන්න ලෝබයි මහත්තයෝ..මට ඕනේ හැමදාම මෙහෙම ඉන්න..ඔය ආදරේ විදින්න..අපිව වෙන් කරන්න බලන් ඉන්න මේ හැමෝගෙන්ම ඈත් වෙලා තනිවෙන්න..එහෙම දවසක් එනකම් මං බලාගෙන ඉන්නවා..කවදම හරි අපි අපේ වෙයි..ඔය ආඩම්බරකාර ඇස් සදහටම මගේ වෙයි..අනේ ඒක හීනයක් නම් වෙන්න එපා..