“ඇයි විමූ මට මෙහෙම කරන්නේ..මං තමුසෙට ආදරේ නිසාද..නැත්තං මාත් එක්ක මොකක් හරි තරහක් තියනවද..කතා කරනවා විමංශා..”

“අනේ..ඇයි අයියේ මේ..මං..මං මොනවද කලේ..”

“වැඩක් නෑ..හැමදේම ඉවරයි..මං හිතුවේ තමුසේ වෙන කෙල්ලෝ වගේ නෙවෙයි කියලා..බලාගෙන ගියාම උන් හොදයි..”

ඇස් වලින් කදුලු ගලාගෙන ගියේ කවදාවත්ම දේශිත අයියගෙන් මෙහෙම කතාවක් බලාපොරොත්තු නොවුන නිසා..වචනෙකින්වත් එයාට වැරැද්දක් නොකරපු මට මෙහෙම කතා කරද්දී පපුවත් රිදුම් දෙන්න ගත්තා..

“අයියා..මං ඔයාට කරපු වැරැද්ද මොකද්ද කියලා විතරක් කියන්න..ප්ලීස්..මට මෙහෙම කතා කරන්න එපා..”

ඒත් එක්කම වැදුණ කම්මුල් පාරට මාව විසිවෙලා ගිහිල්ලා කාර් එකේ වැදුණා..කම්මුලටත් වඩා රිදුණේ හිත..කාර් එක දිගේ බිමට රූටලා ගිහිල්ලා කකුල් දෙකේ මූණ ඔබාගෙන කොයි තරම් වෙලාවක් ඇඩුවද කියන්න මමවත් දන්නේ නෑ..වෙනදා පොඩි දේටත් මාව සනසවන දේශිත අයියා අද නිකමටවත් හැරිලා බලන්නේ නෑ..

“බොරුවට අඩන්න එපා..හැමදේම කරලා දැන් තමුසේ බබා වෙන්න හදනවද..”

බිම හිටිය මගේ කොණ්ඩෙන් දේශිත අයියා ඇදලා ගත්තේ එයා ලගට..

“ම..ට..මට තමුසෙව මරන්න තරම් කේන්තියි..ඒත් මේ ගෙදර මිනිස්සුන්ට ගින්දර දෙන්න බෑ මට තමුසේ වගේ..”

කොණ්ඩේ අතෑරලා හයියෙන් කාර් එකට පාරක් ගහපු දේශිත අයියා බංකුව උඩින් වාඩිවුණා..මුලු ඔලුවම රිදෙනවා..තොලත් පුපුරලද කොහෙද..ලේ රස කටට දැනෙනවා..වැරැද්දක් නැතුව මට මෙහෙම ගහන්න තරම් එයා නපුරෙක් වුණේ කොහොමද..ආයෙත් ගහයිද කියලා බයෙන් බයෙන් ලගට ගියේ ඒ මූණේ තරහට වඩා තියෙන්නේ දුකක් කියලා තේරුණ නිසා..

“මං හීනෙකින්වත් ඔයාට වැරැද්දක් කරලා නෑ අයියේ..මං ඔයාට..මගේ පණටත් වඩා ආදරේ කලා..”

“කටවහනවා විමූ..මට ආදරේ කල නිසාද මෙහෙම දෙයක් කලේ..ආහ්හ්..”

කට දෙපැත්තෙන් තද කරලා අල්ලගෙන මූණටම එබිලා අහන දේවල් වලට උත්තර දෙන්නේ කොහොමද මං..මං එච්චරටම කරපු වැරැද්ද මොකක්ද කියලවත් මං නොදන්නකොට..

“මේ බලනවා..මේකද තමුසෙගේ ආදරේ..ආහ්හ්..කී දෙනෙක් දැනටත් මේක බලලා ඇතිද..ලැජ්ජාවක් නැද්ද තමුසෙට..”

කකුල් දෙකම පණ නැතිවෙලා මං එතනම බිම ඇදගෙන වැටුණේ දැකපු දේ හිතාගන්න බැරුව..ෆේස් බුක් එකේ දැනටමත් ගොඩක් අය ඒ පෝස්ට් එක ශෙයා කරලා..මගේ නිරුවත් ෆොටෝස් කීපයක්ම දාලා හදලා තිබුණ පෝස්ට් එකේ හැම එකකම ඒ මමමයි කියලා විශ්වාස කරන්න පුලුවන් විදියට තිබුණා..

“න්..නෑ..නෑ අයියේ..මේ මං නෙවෙයි..මාව විශ්වාස කරන්න..දෙයියනේ ඒ මං නෙවෙයි..”

බිම වාඩිවෙලාම මං කෑගහන්න ගත්තේ මේ වෙන කිසිම දෙයක් හිතාගන්න බැරුව..ෆේස් බුක් එකවුන්ට් එකක්වත් මට නෑ..කිසිම තැනක ෆොටෝ අප්ලෝඩ් කරලා නෑ..එහෙම වෙච්ච මගේ මෙහෙම ෆොටෝස් කොහෙන්ද..මං කෑගහපු සද්දෙටද කොහෙද අම්මයි තාත්තයි වගේම අයියත් දුවගෙන එළියට ආවා..

“අනේ දෝණී ඇයි රත්තරනේ මේ..”

“අනේ..අම්මා..මං එහෙම කලේ නෑ අම්මා..මාව විශ්වාස කරන්න..මං ජරා කෙල්ලෙක් නෙවෙයි..මේක බොරුවක් අයියා..මං එහෙම කලේ නෑ..”

එකම දේ කියව කියව විකාරෙන් වගේ මං අම්මගේ ඇගේ එල්ලුනේ මේ වෙලාවේ එකම සහනය ඒ උණුහුම නිසා..දේශිත අයියා අපේ අයියවත් කතා කරන් පාර අයිනට යද්දී තාත්තත් ඒ පස්සෙන්ම ගියා..ගිය සැනින්ම අයියා මං ලගට ආවේ යකෙක් වැහිලා වගේ..

“උඹට ලැජ්ජ නැද්ද යකෝ..මොනවද මේ කරන වැඩ..ඇත්තමයි අම්මේ අද මං මේකිව මරනවා..”

මගේ කොණ්ඩෙන් අල්ල ගත්ත අයියා බිම දිගේ මාව ගෙට ඇදන් ගියා..අම්මා කොච්චර කෑගැහුවත් අයියගෙන් මාව ගලව ගන්න බැරි වුණා..අතට අහුවෙන හැම එකෙන්ම අයියා මට ගහද්දී කෑගහලා අඩනවා ඇරෙන්න කරන්න දෙයක් තිබුණේ නෑ..නංගිත් ඇවිල්ලා අයියව අල්ල ගන්න හැදුවත් නංගිවත් තල්ලු කරලා දාලා අයියා අතට ගත්තේ සාලේ පැත්තකට කරලා තිබුණ පොඩි ලී ස්ටූල් එක..මං ඇස් දෙක පියා ගත්තේ ඒකෙන් පාරක් වැදුණොත් නම් මං මැරෙන බව දන්න නිසා..

“පිස්සුද උදේෂ්..ඇති ඔය..මරන්නද හදන්නේ මේ කෙල්ලව..මෙහෙම ප්‍රශ්න විසදන්න බෑනේ..”

ඔව්..ඒ දේශිත අයියා..එයා නොහිටින්න අයියගෙන් මං තවත් හොදට ගුටි කනවා..

“මට..මට මේකිව මරලත් මදි බං..$$##”

දේශිත අයියා අයියවත් ඇදගෙන එලියට යද්දී නංගි එක්ක අම්මත් මගේ ලගට දුවලා ආවා..ඒ දෙන්නටම වාරු වෙලා අමාරුවෙන් කාමරේට ඇවිල්ලා ඇදෙන් හාන්සි වුණේ හැමතැනක්ම වේදනාවෙන් රිදුම් දෙද්දී..

“අක්කට අමාරුයි වගේ අම්මේ..ඇග හැමතැනම තැලුම් පාරවල්..මං වතුර ටිකක් උණු කරන් එන්නම්..අම්මා අක්කා ලගටම වෙලා ඉන්නේ..අයියා ආයෙත් එයිද දන්නේ නෑනේ..”

“මොකද මගේ පුතේ මේ..උඹව අපි හැදුවේ පාරක්වත් ගහලද..අරූට නම් හොදක් වෙන්නෑ..මගේ අහිංසකීට ගැහුවට..”

අම්මා අඩ අඩ මාව බදාගෙන කියවනවා..අඩන්න තරම්වත් මට පණක් නෑ..මෙහෙම හිටියොත් නම් මේ වේදනාව ඉවසන්න බැරුව මං මැරිලා යයි..අම්මා අඩද්දීම නංගි උණු වතුරෙන් මගේ ඇග තැව්වේ වේදනාව ඉවසගන්න බැරුව මං කෑගහද්දී..තවලා ඉවර වෙද්දි නම් පොඩි සහනයක් දැනුනත් නැගිට ගන්න තරම් පණක් නෑ මට..

“ආන්ටි මට පොඩ්ඩක් විමූ එක්ක කතා කරන්න ඕනේ..”

“අනේ පුතේ අර වසවර්තියට නං එන්න දෙන්න එපා..මේ කෙල්ලව මරයි..”

අම්මා දන්නව නම් දේශිත අයියත් මට ගැහුවා කියලා කීයටවත් මාව එයා ලග දාලා යන්නේ නෑ..අම්මා ගියාට පස්සේ මං බයෙන් ඇදේ කොනටම ගුලි වුණේ තවත් ගුටි කන්න තරම් හයියක් නැති නිසා..ඒත් හිතුවේ නැති විදියට මාව ඇදලා අරන් ඒ පපුවට තුරුලු කර ගත්තේ ඉකි ගගහා මට ඇඩෙද්දී..ඒ පපුවේ එල්ලීගෙනම මං ඇති වෙනකම් ඇඩුවා..

“මං එහෙම කලේ නෑ අයියා..”

“කතා කරන්න එපා විමූ..දැන් හොදටම ඇති..ලෑස්ති වෙනවා මාත් එක්ක යන්න..”

“කොහෙද??”

“මාව විශ්වාස නම් එනවා..තාත්තා එක්ක මං කතා කලා..අපි දැන්ම යන්න ඕනේ..”

කොහෙද යන්නේ කියලා දන්නේ නැති වුණත් නංගිගේ උදව්වෙන් නැගිටලා මං ලෑස්ති වුණා..මගේ රෙදි,පොත් හැමදේම නංගියි අම්මයි බෑග් වලට දානකම් මං ඇදේම වාඩිවෙලා බලන් හිටියා..තාත්තා හෙමිහිට ඇවිල්ලා මං ලගින් වාඩි වුනේ එතකොට..

“ප්‍රශ්න එන්න පුතේ ජීවිත වලට..අපිට දේවල් ඉගෙන ගන්න..මං දන්නවා මගේ දෝණි වැරදි නෑ කියලා..හැබැයි අපිට බෑ අනිත් මිනිස්සු හිතන විදිය වෙනස් කරන්න..දවසක මගේ පුතා ඔප්පු කරයි වැරැද්දක් කලේ නෑ කියලා..ඒ දවස එනකම් ශක්තිමත්ව ඉන්න..මේ වෙලාවේ හැටියට කරන්න පුලුවන් හොදම දේ තමයි මේ කරන්නේ..සේමිණී නෝනා එක්ක මං කතා කලා..නෝනගෙම දරුවෙක් වගේ දෝණිව බලාගනී..අඩන්නේ නැතුව යන්න පුතේ..”

අන්තිම පාරට ගේ දිහා හැරිලා බැලුව මං කාර් එකට නැග්ගේ හිතේ දුක තද කරගෙන..අම්මා තාත්තා අයියා නංගී..මේ හැමෝම දාලා මෙහෙම යන්න වෙයි කියලා හීනෙකින්වත් හිතුවේ නෑ..කොච්චර හොදින් ජීවත් වෙන්න හැදුවත් සමාජෙන් ඒකට ඉඩක් නෑ කියලා මං තේරුම් ගත්තේ අද..ඇයි මෙච්චරටම මිනිස්සු ආත්මාර්ථකාමී..එක විනාඩියට ජීවිතයක් විනාශ කරලා දාන්න තරම්..

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

ගමන පුරාවටම කිසිම කතාවක් නැතුව දේශිත අයියා ඩ්‍රයිව් කරනවා..ඇගේ අමාරුවටද කොහෙද මට නින්ද ගියා.ආයේ ඇහැරුනේ වාහනේ දේශිත අයියලගේ ගේ ලග නතර කලාම..වාහනේ සද්දෙටද කොහෙද සේමිණී ආන්ටි එළියට දුවගෙන වගේ ආවා..

“විමංශා..අනේ දරුවෝ..මොකද මේ පාරවල්..කවුද ගැහුවේ..”

“අ..යියා..”

“ගෑණු දරුවෙක්ට මෙහෙම ගහනවද..තොලත් පුපුරලා දෙයියනේ..”

“අනේ අම්මා..ඕවා පස්සේ බලන්න..දැන් ගෙට යමු..මහන්සි..අනික වැරදි කලාම දඩුවම් විදින්නත් ඕනෙනේ..”

සේමිණී ආන්ටි මාවත් වාරු කරගෙන ආවේ කාමරේට..ඇදුම් මාරු කරගෙන ආන්ටි අරන් ආව සුප් එකත් බීලා ඇදට වැටුණට නින්ද අහලකටවත් එන්නේ නෑ..මැවි මැවි පේන්නෙම ඒ ෆොටෝස් ටික..අනිවාර්යයෙන් මේක කරන්න ඇත්තේ දෙනෙත්..මගෙන් පලිගන්න..ඒත් වැරදි කලේ මං නෙවෙයි..එයානේ..ඇයි මගෙන් පලිගන්නේ..දේශිත අයියා තාමත් මාත් එක්ක තරහෙන් ඇත්තේ..ඒ අතින් කාපු කම්මුල් පාර මතක් වෙලා මං හෙමීට කම්මුල අතගෑවා..රිදෙනවා තාමත්..