හතළිස් තුන් වන කවිය…

—————————————————————————————————————

මං පුලුවන් තරම් හයියෙන් කෑ ගැහුවා..

ඒත් වැවිච්ච දොර එහෙම්මයි.. තවත් මට මෙහෙම හාන්සි වෙලා ඇදකට වෙලා ඉන්න බෑ…

අමාරුවෙන් මං ඇදෙන් නැගිට්ටා.. ලොකූ සුසුම් වැලක් පිට වුණේ ඉබේමයි..

අර යක්කු කොහොම හරි උන්ගෙ වැඩේ කරා.. ශික්…

අයියට මොනවා වුණාද මන්දා…

අපොයි.. මෙච්චර වෙලා මං හාන්සි වෙලා ඉදලා තියෙන්නෙත් පත්තර ගොඩක් උඩ..

මං දොර ගාවට ගිහින් දොර අරින්න ට්‍ර්යි කරා.. ඒකත් එළියෙන් ලොක් කරලා.. මොන මගුලක්ද මන්දා…

අප්පච්චි.. මගේ අයියට නම් කරදරයක් කරන්න එපා.. එයා ගොඩක් අහිංසකයි.. ඇත්තටම අහිංසකයි… අම්මා වගේම..

එයාට මොන දේ වුණත් ඒ හැමදේම වුණේ මේ මියැසියාගේ වැඩ හින්දා..

දැං සතුටුද උඹට…? පත්තර කන්තේරුවෙන් චණ්ඩි අහිංසකිව ලීක් වෙලා.. ඒකයි අර වසවර්ති මාරයෝ ටික ගෙදරටම ආවේ..

මගේ ෆෝන් පොඩ්ඩාවත් හිටියා නම්…

මං කාමරේ ඇවිද ඇවිද කල්පනා කරා..

දැං නම් ඇඟට ටිකක් ෆිට් වගේ..

ශුවර් ශොට්.. මේක අර කලු කෙස් ගුරාගේ බෙඩ් රූම් කෑල්ල වගේ..

ඇයි යකෝ.. කාමරේ පුරාම පොත් නැත්නම් පත්තර…

මං ආයේම දොර ගාවට ගියා..

“සර්… සර්…”

මේ දොර කතා කරත් සර් කතා කරන්නෙ නෑ..

සමහර විට සර් අයියා ගාවත් දන්නේ නෑ.. සර් ළඟ ඉන්නවා නම් අයියාව බලා ගනි..

ඒත් මට සර්ගේ උදව් ඕන වෙද්දිම කොහොමද සර් මට කෝල් කරේ.. මගේ නම්බර් එක කොහෙන්ද සර්ට..

අයියෝ ඔලුව රිදෙන තරම් ප්‍රශ්න මට..

අප්පච්චි මාව දාලා ගියා වගේ ඔයා යන්න එපා අයියේ මාව දාලා.. මං වචනෙන් නොපෙන්නුවට හුඟාක් ආදරෙයි අයියේ..

මේ හැමදේම වුණේ මං හින්දා.. ඔව් මේ මියැසියා හන්දා..

මට දැනුනේ මං ගැනම කේන්තියක්..

කේන්තිය පිට වුණේ එක දිගට දොරට ගහ ගෙන ගහ ගෙන ගිහින්..

එක පාරටම අගුල ඇරුණා..

මං කෝකටත් අඩියක් පස්සට වුණා.. මගේ සර් නොවුණොත්..

“තමුන්ගේ ඔලුව කොහේහරි වැදුනද…? පිස්සු හැදිච්ච රිලවි වගේ දොර කඩන්න හදන්නේ…??”

ඔව් සංදේශ්… පරණ නපුරු කටහඬම තමා..

මං පැන්න ගමන් සර්ව බදා ගත්තා…

සර්ගේ පපුවට ඔලුව තියා ගත්තා..

“මගේ අයියා.. කෝ අයියා.. එයා හොඳින් නේද..? ඔයා එයාව හොස්පිටල් ගෙනිච්චද…? කියන්නකෝ හැමදේම හොඳින් නේද..?”

මං තව තවත් සර්ගේ ඇඟේ එල්ලි එල්ලි ඇහුවා..

සර් මගේ කම්බුල් දෙක දෙපැත්තෙන් අල්ල ගෙන මාව සර්ගෙ මූණ දිහාවට හරවා ගත්තා..

“අයියා තාම ඉන්නේ හොස්පිටල් එකේ.. බය වෙන්න එපා.. හැමදේම හොඳින්.. මං ඉන්නවනේ ළමයෝ..”

හිතට දැනුනේ අප්පච්චි ළඟ ඉදන් කියනවා වගේ හැඟීමක්.. ඒ වගේ රැකවරණයක්..

මං සර්ගේ මූණට එබිලා කම්බුලකට හාදුවක් තියලා ටක් ගාලා සර්ගේ පපුඒ බදා ගත්තා..

“මං නිසයි මේ හැමදේම…”

මං හෙමින් මුමුණුවා.. ඇහෙන නෑහෙන ගාණට… ඇත්තටම මට දැනෙන්නේ වරදකාරි හැඟීමක්..

සර් මුකුත් කියන්නත් කලින්ම සර්ගේ පිටි පස්සෙන් කට හඬක් ඇහුණා..

“පුතේ.. ඔය දරුවට ටිකක් රෙස්ට් කරන්න දුන්නා නම්…”

හුටා පටස් සර්ගේ අම්මා… මං විදුලියක් ගැහුවාටත් වඩා ඉක්මනින් සර්ගෙන් ඈත් වුණා..

සර්ට කිස් එකක් දෙද්දිත් අම්මා හිටියේ මෙතන ද දන්නේ නෑ… අම්මා අප්පච්චිගේ නම්බුව ලේලි වෙන්නත් කලින්ම තම්බලා බිව්වා වගේ..

මං සර්ගේ මූණ දිහාත් බලලා අහිංසකී වගේ බිම බලා ගත්තා..

අපොයි දෙයියනේ.. සර්ගේ මූණ හරියට චොකලට් දාපු ඉදිආප්ප කොත්තුවක් වගේ.. අම්මට එච්චර බය තිබ්බොත් ඇති….

සර් කොහොම කිව්වත් මට අයියව බලන්න ඕනි.. අයියා හිඳින් කියලා මං මේ ඇස් දෙකෙන්ම දකින්න ඕනි..

ඒත් සර්වත්, අම්මාවත් කැමති වුණේ නෑ මාව හොස්පිටල් එකටවත් යවන්න.. මේ තියෙන තත්වේ එච්චරටම භයානකයිලු..

අයියට මෙහෙම නොකෙරුවා නම් සමහරවිට තව එක ලිපියක් ලියලා අප්පච්චිගෙ මරණෙයි, මේ කුඩු කේස් එකයි අතර තියෙන සම්බන්දේ හොයා ගන්න බැරුව මං මේ කොටි වල්ගේ අත අරින්න තිබ්බා..

ඒත් දැං නම් අන්තිම හුස්ම යනකම් මං මේ කේස් එක අත අරින්නේ නෑ..

සමාවෙන්න අප්පච්චි…

සමහර විට ඔයාගේ සඳුට අම්මව බේර ගන්න බැරි වෙයි.. ඒත් ඔයාගේ සඳු තවත් අම්මලා දාහකගේ කඳුලු එක්ක දැකපු හීන ආරක්ශා කරලා දෙන්න පුලුවන් වෙයි..

හවස සර් එක්ක තර්ක කරලා කරලා අයියා බලන්න හොස්පිටල් එකට ගියා.. අන්තිමට අම්මා ගත්තෙත් මගේ පැත්ත..

අපි යද්දි අයියා හිටියේ නිදා ගෙන.. මුලු මූණ පුරාම අයියා විදින වේදනාව අඩුවක් නැතුව තිබ්බා..

නලලට බැන්ඩේජ් එකක් දාලා.. කකුලත් ඩැමේජ් වෙලා. තාම සේලයි දෙනවා..

මං හෙමින් අයියගේ ඔලුව අත ගෑවා.. මගේ ස්පර්ශය දැනිලා වගේ අයියා ඇස් ඇරියා..

“සඳු.. ඔයා මොකද මෙහේ..,මල්ලි මෙයාව අරන් යන්න..”

මං ආපු එකට අයියත් බය වෙලා..

“අයියේ.. මේ හැමදේම වුණේ මං හින්දා… මට සමවෙන්න අයියේ…”

මගේ ඇස් වල කඳුලු අලුත් වුණා..

“සඳු බබෙක් වගේ අඬන්න එපා.. මට තේරෙනවා ඔයා කරන්න හැදුවේ මොකක්ද කියලා.. මං ගැන බය වෙන්න එපා. දැං යන්න. ඉස්සරහටම යන්න.. මල්ලී පුලුවන් ඉක්මනටම නංගිව අරන් යන්න..”

මං අඬ අඬ අයියා ගාව තව ඉන්න ඕන කියද්දිත් සර් මාව ඇදගෙන ආවා..

අයියා අර මොකක්ද කිව්වේ.. ඉස්සරහටම යන්න. එයා ගැන බය වෙන්න එපා කියලා..

ඒ කියන්නේ… අයියා මට දිගටම මේ ගැන හොයන්නද කියන්නේ..? තරහකින් නෙවේ එයා ඒක කිව්වේ.. ආවේගයකින්..

අලුත් හුස්මකින් මං පපුව පුරවා ගත්තා…

තවත් රාත්‍රියක් ඇවිත්.. ඊයේ රෑ ලැබිච්ච් අත්දැකීම එක්ක මං ගාවට නින්ද ආවේ නෑ..

මං සර්ගේ කාමරේ ඉඳ්දි සර්ට එහා කාමරේට යන්න වුණා..

නින්දක් පෙනෙන තෙක් මානෙක නැති හන්දා මං සර්ගේ කාමරේ පිළිවෙලක් කරන්න ගත්තා..

වටේම අස් කරලා මං ඇද උඩයි ඇද යටයි තිබ්බ පත්තර ගොඩ අස් කරන්න ගත්තා..

මේ තියෙන්නේ සර්ගේ අප්පච්චි පත්තරේට ලියපුවනේ..

මං එකින් එක බැලුවා..

මොකාද මේ..? ජම්බෝල බැලුමක් වගේ ඉන්න ඇමතියා..

ඇමති රූප සිංහ… අහලා පුරුදුයි..

මාත් පත්තර ගොඩේම ඉඳ ගත්තා..

සර්ගෙ අප්පච්චි තමයි ඇමතිට විරුද්දව තිබ්බ කුඩු කේස් එක ගැන පොලිසියෙන් කරපු ඉන්වෙස්ටිගේට් එක ගැන පත්තරේට ලියලා තිබ්බේ..

එතකොට ඊට සති දෙකකට පස්සේ පිට වෙච්ච පත්තරේ තාත්තගේ මරණය ගැන පළ වෙනවා.. මේක වෙන්න බැරිද තාත්තගේ මරණෙට හේතුව..

සරුත් දැං එහෙම හිතනවද දන්නේ නෑ.. රතු පාට පැටිග්ලම් එකකින් ඒ ආර්ටිකල් ටික රවුම් කරලා තියෙන්නේ සර්මයි..

මේ පත්තරෙත් සර්ගේ තාත්තගේ මූණ පැහැදිලි නෑනේ…

ඇමති රූපසිංහ.. මං තව පාරක් ඒ නම මටම කියා ගත්තා..

මේ පිස්සු මොළේට මුකුත්ම ආවේ නෑනේ ඒ ගැන..

ඇදෙන් හාන්සි වෙලා ඇස් පියා ගත්තා..

සර් ගාවින් එන ෆර්ෆියුම් සුවඳ කොට්ටෙනුත් එනවා.. හරියට සර් ළඟ වගේ….

මට නින්ද යද්දි පාන්දර එකත් පහු වෙලා වෙන්න ඇති..

————————————————————————————————————-

වැඩ ගොඩක් එක්ක බිසි වුණ හින්දයි කතාව චූට්ටිත්තක් ලේට් වුණේ..

ලේට් කමර් මංනේ.. ඉතින් වස්තුලා ගණන් ගන්න එපෝ… තව කොටස් දෙකායි… මතක් වෙද්දිත් දුකායි..

මගේ කතාවලට ආදරේ කරන හැමෝටමයි මේ ඩිංගිත්ත කියන්නේ..

ඔව් ඔව්.. අර කතා උස්සපු එක ගැන තමයි…(සමාජයෙන් කොන් වේවි කියලා හිතන් ඒ ගැන දානවා නෙවේ..)

මීට දවසකට නැත්නම් දෙකකට කලින් කෙනෙක් මැසේජ් එකක් දාලා මගේ කතාව දාන්නද..කියලා අහලා සමාවත් ඉල්ලලා තිබ්බා..

ඒත් දෙයියනේ කියලා මං කමක් නෑ කියලා හිතන් කට පියන් උන්නේ හේතු තුනක් හින්දා… පළවෙනි කාරණාව තමයි මං දන්නවා කතා කියවන්න තියෙන ආසව කොහොම එකක්ද කියලා.. කියවන්නයි අපි මේ ඇඟිලි හිරි වැටෙනකම් බෙල්ල රිදෙනකම් මේ ලියන්නේ.. ඉතින් කොහොම හරි කියවන්න ආස අයට කියවන්න අවස්ථාවක් ලැබෙනවා කියලා මං හිත හදා ගත්තා..

දෙවෙනි කාරණාව, මගෙන් ඇහුවත් මොකද කතාව ඉවර වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මං ඒකේ කතාව දාන්න එපා කියන්නද..? මගේ කතාව ඒකෙන් කියවපු අයට අසාදාරණයක් කරන්න තරම් මේ කවිකාරි නපුරු නෑනේ…

තුන් වෙනි කාරණාව තමයි අන්තිම මොහොතේ හරි එයා සමාව ඉල්ලලා තිබ්බ නිසා මං හිතට කිව්වා ඉවසපාන් තව ඉවසපාන් කියලා…

හැබැයි ඒක නෙවෙයි දැං මට තියෙන ප්‍රශ්නේ.. එයාලා කියනවා අපි මේ කතා පොත් බලන් දානවලු.. ඒවයින් කොපි කරලලු.. ඒ වගේ ලොකූ අපහාස ගොඩක ස්ක්‍රීන් ශොට් ගොඩක් මං දැක්කා.. මට ඇති වුණේ ලොකූ කලකිරීමක්..

මතක තියාගන්න.. කලාකාරයකුට තමන්ගේ නිර්මාණය ගොඩක් වටිනවා.. මවක් තම දරුවාට ආදරය කරන්නේ,රැක ගන්නේ යම් සේද කලකාරුවා එපමණක්ම තම නිර්මාණයට ආදරය කරනවා..

හැමදේකම ගුණාත්මකබාවයක් තිබිය යුතුයි.. හැමෝම එකග වෙයි මාත් එක්ක.. හිත් රිදීම් නැතුව සයිබර් අවකාසේ තමන්ට ආදරේ කරන අයට සතුට දෙන්න… කියෙව්වා දිග වැඩි ඇති.. සැර වැඩි ඇති.. ඒත් ඇත්ත…

ආදරෙයි වස්තුලා පැලෙන්න… කොහොම කොහෙන් මගේ කතාව කියෙව්වත් හැමෝටම ගොඩක් ආදරෙයි…

අවසානයට පෙර ලියන කවියෙන් හමුවෙමු…
බුදු සරණයි…!!